
[...] This love letter is dedicated
To people who have tears
In the corners of their eyes [...]



[...] Στέγνωσαν τα μάτια μου, να ποτίζουν την ξεραμένη γη [...]


Θα σταθώ μπροστά σου γυμνή
Κόκκινη, από αιμάτινα ρυάκια.
Θα φωνάξω το όνομά σου
Σαν ικέτιδα σε άγνωστο βωμό!
- Φωτεινή Σταματίου



[...] Έπαψα να βιάζομαι
γιατί τίποτα δεν έχει νόημα
αν δε σε αγαπώ [...]



[...] Μην κρίνεις γιατί θα κριθείς σε ανήλικες νύχτες που δεν περίμενες πως θα έρθουν [...]


[...] Σκέφτηκες άραγε ποτέ,
το σκουλήκι που τρώει τα σωθικά του;

[...] «Θα βρίσκεσαι
στις εικόνες του νερού;»,
ψιθυρίζω αποκαμωμένη [...]



[...] και με βραχνή φωνή μετά από ύπνο βαθύ, το ξανασκάρωσε:
“...έχε τον νου σου στο παιδί
μη μαρτυρήσει την αλήθεια. [...]

Στο χάος της αδιαφιλονίκητης μοναξιάς παραδώσου στην ανάμνηση εκείνου του ζεστού αγγίγματος, μια μουσική νωτισμένη με χρώματα νεφελώδης και φλογερή,πλανεμένη αδημονεί να ξαποστάσει σε μια καρδιά ν’αφουγκραστεί τους χτύπους της ν’ανασάνει τις στάλες αλήθειας της γεύσου τη θέρμη της…

Στη ζωή μας,συνυπάρχουν τα υποκείμενατης αποδοχής και της απόρριψης. Κι εσύ, ξαπλώνεις γυμνή.Γεύεσαι την κάθε αράγιστη ηδονή. Σκέψου μόνο ένα λεπτό,εκείνες που δε γεύτηκαν ποτέ,το σώμα ενός άλλου,εκείνες που συσσώρευσαν μια ολόκληρη ζωή,τα αφόρητα ερωτικά τους βάσανα. Εκείνες,που νιώθουν περιττές.

Θρηνώντας για μια απώλεια που δεν είναι δική μου Βρίσκομαι στην άλλη άκρη της γραμμής Να προσπαθώ να δώσω κουράγιο σε φίλους Να προσπαθώ να δώσω κουράγιο σ’εμενα Μέσα από λέξεις παρηγοριάς που μας έχουν μάθει Μα, αυτές τις λέξεις…

Μίας αλυσίδας είμαστε δέσμιοι ονειροπόλοι Αθέατοι διακινητές σκέψεων κι αισθημάτων Μολαταύτα αέναοι στοχαστές χαμένων νιάτων Μα κάποιου τρυφερού αγγίγματος σταυροφόροι Αδιάκοποι αναζητητές της ανθρώπινης ουσίας σε αυταπάτες μιας ευτυχισμένης στιγμής που σταματούν εκεί στην μακρά πορεία της ζωής Τολμηροί καταχραστές…

Τα κουμπιά χτύπαγαν πάνω στην επίπεδη οθόνη. Για ώρες το μόνο που ακουγόταν ήταν τα συνεχόμενα “κλικ κλικ” και “ταπ ταπ” από τη μεριά που καθόμουν. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν κατάλαβα πώς γίνεται να αντικαταστήσεις το ανθρώπινο άγγιγμα με…

Κι έτσι ξεκίνησαν να περνούν Τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά και οι ώρες Χωρίς το βλέμμα σου μέσα στα μάτια μου Χωρίς τα χέρια σου να πνίγουν τον λαιμό μου Κι έγιναν μέρες Κι έγιναν βδομάδες και μήνες Χωρίς έναν ήχο…

Και κάπως έτσι διέλυσεςΤην πραγματικότητα που τόσο ευλαβικά είχα χτίσειΚολυμπώντας στην γλυκιά ψευδαίσθησηΜε ένα σου μόνο άγγιγμα Έτσι όπως με κράτησεςΣφιχτά μέσα στα χέρια σουΕμβρόντητα κατέρρευσε κάθε ματαιότηταΠου έσερνα στης ζωής το όνομα Έτσι όπως με έσφιξεςΤους ήχους όλους σβήνονταςΑφήνοντας…

Πώς να σου πω, πόσο σε σκέφτομαι, όταν τα λόγια μου δε σε φτάνουν? Κάθε βράδυ ξαπλώνω δίπλα σου και δε το ξέρεις. Σε αγγίζω αόρατα μέσα απο αστεία σκίτσα και τραγούδια που σου στέλνω. Μόνο εκεί σε βρίσκω πια. …

Κάθε βράδυ σε βρίσκω εκεί Στο ίδιο μέρος να με θωρεις Πότε να μου χαμογελάς Και πότε να με ρωτάς γιατί Πάντοτε με περιμένεις εκεί Πάντοτε θες να έρχομαι σε σένα Ξέρεις ότι σε αγαπώ Μα θέλεις να το βλέπεις…

Οι δυό, μετά πολλών μυνημάτων και βιντεοκλήσεων, επιτέλους στο μπαράκι της γειτονιάς τους. Αυτός αμήχανος Αυτή αβέβαιη Αυτοί ανέτοιμοι, -πώς να γκρεμίζούν τ’ άψογα τους ερείπεια- στο πρώτο άγγιγμα, στο πρώτο χάδι.

Το φευγαλέο και το στιγμιαίο Αυτό το άγγιγμα αγαπώ Το αυθόρμητο και το πηγαίο Που κλείνει μέσα του το σ’ αγαπώ Την ώρα που δουλεύεις Τη στιγμή που μαγειρεύεις Την ώρα που ξυπνάς Και τη στιγμή που χουζουρεύεις Πριν πας…

Μόλις άρχισα να ζω. Την ημέρα που αντίκρυσα τη θέρμη των χεριών σου πήρα αναπνοές. Άκομψες και κοφτές στα πρώτα φτερουγίσματα τους. Μόλις άρχιζα να ζω, μη ξεχνάς. Κανείς δεν άγγιξε ως τότε την ταλαίπωρη και σκοτεινή καμάρα της ψυχής…

Προσοχή: οι παρακάτω λέξεις θα σε κάνουν να νιώσεις άβολα Μα μη φοβάσαι, δε θα σε πληγώσουν, είναι δώρα άδολα Ανάμεσα σε ατομικές φούσκες επιβιώνουμε Δε θα πω ζούμε, αφού πραγματικά τίποτα δε βιώνουμε Εδώ θα βρεις όσα σκόπιμα θα…

Κρύα δάχτυλα σε μια δεξαμενή θερμών πηγών, εισπνέεις κρύο αέρα, το σώμα σου καίγεται στους 38 βαθμούς, κι εσύ επιπλέεις σαν αμφίβιο, βγαίνεις να λιαστείς στο καταχείμωνο και τα χιόνια. Ταλαίπωρη ψυχή, ταλαίπωρο σώμα, ταλαίπωρα νεύρα που συσπώνται μπροστά από…

Με διάφανα φτερά, Σε μια ευθεία χαραγμένη στο φως, Σε μια γυάλινη γραμμή, Σπάω τις λέξεις στον έρωτα. Ακούς; Τα νύχια μου να σε ακουμπούν, Και το δέρμα να ανατριχιάζει στο κρύο των άκρων σου, Να πληθαίνουν τα φωνήεντα μέχρι…

Ένα αγνό ανθρώπινο άγγιγμα αναζητώ δίχως να έχω κανένα άλλο σκοπό, μια ανθρώπινη ψυχή να αγγίζει εξίσου την δική μου, να με ακουμπά βαθιά μέσα στο κορμί μου, το χέρι μόνο να μου κρατά για να μην φοβάμαι τα σκοτάδια…


[...] Μου αρέσει
Να σε περιμένω
Να έχω το βλέμμα και το νου μου
Στη γωνία του δρόμου [...]




Πορτοκαλόφλουδες στη σόμπα επάνω.
Ξεραίνονται και μοσχοβολά το σπίτι [...]



[...] Hibernating trees with naked branches, add simplicity to my worrying mind, setting my thoughts
free [...]

[...] πως στο σχολείο τους ήρθε κάποιος ντυμένος Άγιος Βασίλης, αλλά… στο σπίτι τους
Είχε έρθει ο αληθινός!


[...] Τυλίχτηκε και ξετυλίχτηκε μιαν αγκαλιά στα χέρια της… “δώρο (Θεού) ένας χρόνος ακόμα μαζί σου!” είπε.


[...] Τι να σου πω; Απάντηση δεν είχα
Η δύναμη να σε προφτάσω είχε πια σωθεί [...]



[...] Ξανακοιτάζω στον καθρέφτη.
Επιτέλους ανακωχή!


[...] μια μέρα κι όλο μένω
στην ανασφάλεια του έρωτα [...]



[...] Σαν ερπετά καμωμένα με κείνα τα κεφάλια που όπου ρίξουν το βλέμμα ερημώνουν καθετί όμορφο βρίσκεται στις γειτονιές μου…
φίδια τυλιγμένα σε ανθρωπομορφισμού εικόνες [...]


[...] Distinct to the eyes
Making you linger for a kiss [...]


[...] Όλα στο μυαλό μου είναι προσθέσεις κι αφαιρέσεις μιας συνείδησης που πάλλεται διαρκώς σε θρυμματισμένο δοχείο. [...]

Η Narrativa Media & Arts και το Narrativa Magazine διοργανώνουν τον 1ο τους Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης με θέμα:
Το Ανθρώπινο Άγγιγμα. Η δύναμη της ανθρώπινης επαφής και επικοινωνίας την εποχή που διανύουμε, όπου η τεχνολογία κρατά τα ηνία στην επικοινωνία. Ποια είναι η ουσία και η αξία του ανθρώπινου αγγίγματος;


[...] φοβάμαι πως δεν φτάνει
το άγγιγμά μου
σ' αυτά που ονειρεύομαι [...]




[...] Γιατί δεν μ' αφήνεις να σε κάνω ποίημα; [...]


[...] Ψάχνω μια λέξη
Θρηνώ
Κι ας ξέχασα να κλάψω
Τόσες νύχτες
Μακριά σου [...]

Τι να μου πεις κι εσύ, ξύλινε;
Που με στηρίζεις σ' αυτή τη δύσκολη στιγμή της αναμέτρησης, ανάμεσα σε μένα και τον εαυτό μου; [...]

Η Narrativa Media & Arts με μεγάλη χαρά σε προσκαλεί σε ένα ιδιαίτερο εργαστήριο που διοργανώνει με τίτλο Απαγγέλοντας την Ποίηση Θεατρικά.

Από τις 21 Απριλίου 2024 και για μία Κυριακή κάθε μήνα, από τις 7 μ.μ – 9 μ.μ, η Narrativa Media & Arts, το Περιοδικό Narrativa και οι Συνεργάτες του θα βρίσκονται στο Foyer Art Stage, παρουσιάζοντας τη δουλειά νέων αξιόλογων ποιητών αλλά και προσκαλώντας…

Πόση ψυχική φθορά σε βάθος χρόνων,
ισοπεδώνουν έναν άνθρωπο να μην νιώθει ζωντανός [...]

Η Narrativa Media & Arts, το Περιοδικό Narrativa και οι Συνεργάτες του, από την Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2024 και με διάρκεια τριών ημερών, στο χώρο του Foyer Art Stage, παρουσιάζουν το φωτογραφικό υλικό που συνέλεξε η Κωνσταντίνα Ρισσάκη, μέσα από ταξίδια κι εμπειρίες…




[...] Πóσο κρατάει μια στιγμή;
σαν μνήμη (μέσα μας) όσο μια ζωή [...]


[...] Δες το σκοτάδι μου.
Είσαι κι εσύ ένα μέρος του τώρα.
Γεύσου τον θυμό από τα σπλάχνα μου [...]

[...] Να ηχούν οι στίχοι του "Πεχλιβάνη"
"Αέρα να είσαι τιμωρός"
Και είσαι
Μα όχι "στου κόσμου τη ραστώνη"
Αλλά στου κόσμου την αγάπη [...]


[...] Αλληγορίες πολέμου ο αέρας σου που χτενίζει τα μαλλιά μου σε μια σου αναπνοή γεμάτη ανακοπές ηδονής [...]



[...] Μα το σώμα σου θρασύ και ελεεινό ξανάγινε ληστής των λογισμών
μου [...]


Μοιραία συνάντηση είπα
καθώς το μάτι μου τρεμόπαιζε
κάθε φορά που με κοιτούσες [...]



[...] Με κουβαλάς μαζί σου
Κι ας μην μπήκα στην αποσκευή σου
Είμαι στη σκέψη σου
Είμαι στο πρόγραμμά σου
Είμαι στην απάντησή σου [...]

Η γενιά μου γράφει ποίηση
για να επιβιώσει.
Μαζεύει τα κομμάτια της
τα συναρμολογεί στίχους
και ύστερα τα σκορπά ξανά [...]



[...] ό,τι θα μείνει ακίνητο και καθετί που πέφτει,
θα παρασυρθεί σε ένα μέλλον χωρίς λόγια [...]



[...] Προσπάθησε να κάνεις μία ζωγραφιά
Τα πράγματα στο φόντο δείχνουν το όνομά σου [...]

[...] Και δεν υπάρχει νερό που να σε δροσίζει όσο τα χείλη της
Και κρασί που να σε μεθά όσο το φιλί της [...]




[...] Είναι η αστάθεια της ανθρώπινης καρδιάς ή ο έρωτας είναι χαμένος;

[...] Τραβάμε πορεία.
Ο πόνος στο τιμόνι, διαφεντεύει.
Ανάσα! [...]

[...] Σ' ευχαριστώ για τη συντροφιά
Που μου έχεις κρατήσει
Και για όλα τα όνειρα
Που μου έχεις χαρίσει.

[...] Ο Έρεβος μαζί με την αδερφή του Νυξ ερωτοτροπούσαν δίχως ενοχή. Έστρεψαν το βλέμμα τους στη Γαία,
στους δύο κοινούς θνητούς. Καθισμένοι στα σκαλοπάτια της αυλής [...]


[...] Και οι ανάσες θέριεψαν
και κατάπιαν όλο το οξυγόνο [...]

[...] κάθε φορά που η ηδονή της ελπίδας
κορυφώνεται στην αυταπάτη
σε γκρεμίζω σ’ ένα όνειρο δικό μου
(Λες να ‘ρθεις;)
δε σοκάρομαι πια [...]

[...] «Το βασικό είναι, όποτε χρειάζεσαι ανάσα, να γυρίζεις ανάσκελα και να ξεκουράζεσαι για λίγο, να παίρνεις τον χρόνο σου. Κι αυτό ισχύει για μέσα και για έξω από τη θάλασσα», είπε ξαφνικά και με σταθερή φωνή ο παππούς εκείνο το απόγευμα, κοιτάζοντας προς το ιστιοφόρο [...]

[...] Δυο πολυθρόνες μασίφ και στενές, θύματα του βάρους που ξεκουράζει πάνω τις
λάθος επιλογές του. Το βάρος που καταπίνεται στα βελούδινα μαξιλάρια, τα βουλιάζει και
στραβώνει τα μασίφ πόδια προς τα έξω.
Ημίφως [...]

[...] Κάποτε έβλεπα φως στην άκρη της σήραγγας,
μα τώρα πια το φως εκείνο μοιάζει μακρινό και απόκοσμο,
σαν μια υπόσχεση που έμεινε στα λόγια [...]

[...] Αλλά και πάλι καταφέρναμε
Να διπλωνόμαστε και να μαζευόμαστε
Κολλητά ο ένας πάνω στον άλλο [...]


[...] Πάντα όταν με κοιτούσες δακρυζα μέσα μου
Πάντα ένα αν και ένα δυσβάσταχτο γιατί
Και ένας δρόμος που θέλω να διαβαίνω μήπως και συναντηθούμε κάπου [...]

[...] Να αισθάνεσαι
Πως ο λόγος που δεν μπορείς
Να βρεις το οξυγόνο σου
Είναι γιατί ένας άλλος άνθρωπος
Και όχι ο αέρας
Είναι το οξυγόνο σου [...]

For those who fell
Off the bed
Laughing or crying [...]

[...] Καταγινόμαστε οχήματα εκχύλισης κι εκτίναξης απόλυτου ερωτικού
θριάμβου πάλι και πάλι [...]


[...] Κι η στιγμή όταν με κοιτάζεις,
Χωρίς να σε βλέπω,
Μου θυμίζει τον Έρωτα…

...Χάος ο χορός της χίμαιρας που μέσα του χιμάει...

Από τις 21 Απριλίου 2024 και για μία Κυριακή κάθε μήνα, από τις 6 μ.μ – 9 μ.μ, η Narrativa Media & Arts, το Περιοδικό Narrativa και οι Συνεργάτες του θα βρίσκονται στο Foyer Art Stage, παρουσιάζοντας τη δουλειά νέων…

[...] Η καρδιά σου
-ολάνθιστο μπουμπούκι-
ξετυλίγει νέους τολμηρούς χτύπους [...]

[...] Και ποτέ δεν τσούγκρισαν δύο ποτήρια κόκκινο κρασί μπροστά από κάποιο τζάκι. Κι αφού δεν είχα εσένα, έκανα ό,τι καταλάβαινα, χωρίς στ' αλήθεια να καταλαβαίνω τι κάνω. Χωρίς να καταλαβαίνω γιατί έπρεπε χωρίς εσένα να ζήσω [...]


[...] Κανείς δεν μπορεί να ακούσει μια ψυχή αν δεν είναι σιωπηλός, κανείς δεν μπορεί να κάνει μια πεταλούδα να τον πλησιάσει αν δεν είναι ακίνητος.
Τα λόγια είναι άχρηστα πολλές φορές και αυτό το καταλαβαίνει κάθε φορά που έρχεται στο δάσος, γιατί νιώθει αποδοχή και δεν χρειάζεται να δίνει εξηγήσεις [...]

[...] Να σε ποθώ, να σε προσμένω
Κι εσύ ακόμα να λείπεις
Κουράστηκα να είσαι ο ιδανικός
Και να μην αγγίζω το σώμα σου [...]



Από τις 21 Απριλίου 2024 και για μία Κυριακή κάθε μήνα, από τις 6 μ.μ – 9 μ.μ, η Narrativa Media & Arts, το Περιοδικό Narrativa και οι Συνεργάτες του θα βρίσκονται στο Foyer Art Stage, παρουσιάζοντας τη δουλειά νέων…



[...] φωνή ανέκφραστη που ως το τέλος ανθεί
χωρίς το τέλος να φέρνει.

[...] Στο τέλος της μέρας πάντα με νικάς
Πάντα ξαπλώνω πλάι με την απουσία σου [...]

[...] Αλήθεια μου λέει,
κι αν δεν, χαλάλι, του λέω,
αυτόν ανέστησα,
εμένα ανέστησα [...]


[...] Λιγόστεψε η ανάσα μου
κι άλλη ζωή δε θυσιάζω μακριά σου [...]

Όταν σε αγαπήσει ένας καλλιτέχνης
Θα σε σημαδέψει ως αθάνατο [...]

[...] ενώ μες στις συχνότητες ο ίδιος πάντα ήχος
σα να ‘ναι απ’ το Μονόγραμμα ο επιμένων στίχος [...]



[...] Αν ακούσω τις ανήμερες σιωπές σου;
Αν σε πάρω αγκαλιά;
Αν μάχομαι απέναντι στα πρέπει σου; [...]

Έλα να σου δείξω τι είναι ποίηση
Έλα να σου δείξω πως καίγονται
Τα αυτόφωτα κορίτσια [...]

[...] Να κάνω πίσω πλέον δεν μπορώ
Γιατί σ’ αγαπάω [...]

Από τις 21 Απριλίου 2024 και για μία Κυριακή κάθε μήνα, από τις 6 μ.μ – 9 μ.μ, η Narrativa Media & Arts, το Περιοδικό Narrativa και οι Συνεργάτες του θα βρίσκονται στο Foyer Art Stage, παρουσιάζοντας τη δουλειά νέων…

[...] σ’ έναν καθρέφτη ξυπνητός να βλέπω τη μορφή σου,
να γδύνεται, να μένει μονάχα σα ψυχή [...]

[...] Τα μάτια σου στον ήλιο
Που καθρεφτίζουν ουρανούς
Και θάλασσες [...]

[...] Πιο πολύ και από τον τρόπο που θα πεθάνω,
Θέλω να μάθω αν με σκέφτεσαι [...]

[...] τα προσωπεία μαρμάρινων ποιητών
δεν μου στερούν -όσο θα τό 'θελα-
τη θύμησή σου [...]



[...] ΔΑΝΑΗ: Τρομάζω, τρομάζω για όλα αυτά που γίνονται. Τρέμω που η αγάπη μας, η σχέση μεταξύ μας, οι συζητήσεις μας, όλα πλέον αφορούν την ανθρωπότητα όσο ποτέ άλλοτε. Δεν θέλω να δίνω λόγο σε κανένα! Δεν είμαστε όλοι οι ίδιοι! Δεν αντέχω όλη αυτή την αφομοίωση! [...]

[...] Θέλησα να γευτώ
τη φωνή σου [...]

[...] Η ίδια μου η ανάγκη να σε θρέψω,
σαν ένα μωρό που από το σώμα μου αναπνέει [...]




...κάποτε θα δουλέψουμε τις συγνώμες και τις τύψεις μας...

[...] Γιατί ξέρει ότι Αυτός και μόνο Αυτός
Άπειρο πάθος, αρχέγονο ξέρει να τής χαρίζει.

...Ας μείνει κάτι πάνω μου που 'ναι δικό σου τέλος πάντων....

[...] Τα κοσμήματα λαμπυρίζουν αρώματα,
και το δέρμα από κάτω γεμίζει σημάδια.
Ποιος αγκάλιασε την κτητικότητα
χωρίς να γευτεί την εκμετάλλευση; [...]


Η καρδιά μου απαρτίζεται από χίλια θραύσματα [...]








[...] Κι άστραψε γύρω από το κεφάλι μου η Θεία Οδύνη…
Θέλω να παραδοθώ, να σμίξω μαζί σου, Ουρανέ μου [...]



[...] Τα τρεμάμενα χέρια ζωγραφίζουν ενίοτε φιγούρες εκπάγλου καλλονής και άλλοτε μάζες
συμπυκνωμένες από ανομοιομορφία [...]



[...] μα αν τα μάτια σου δε βλέπουν το Θεριό, θα σου επιτεθεί [...]

[...] Είμαστε εμείς. Κανείς δεν μας φτάνει τώρα [...]




[...] Να μιλάει για την απαράμιλλη ομορφιά της εικόνας σου που εναρμονίζεται τέλεια με την ομορφιά της ψυχής σου [...]

[...] Γιατί είσαι η θάλασσα.
Η δική μου η θάλασσα.
Στις παρυφές εκείνες, της Ποίησης.
Εκεί που ανταμώνουν τα πάντα για πάντα [...]


[...] γιατί αν πράγματι ήταν νύχτα
θα έσταζε ελπίδα απο τ’άστρα [...]

Δεν ξέρω πού να σε πρωτοφιλήσω, ψυχή μου,
καθώς σε σταυρώνω [...]

[...] δεν κλείνουνε τα μάτια τους
και έτσι τις νύχτες θα τους τσακώσεις να κοιμούνται [...]

[...] Aun más cuando por él perdemos la razón.



[...] Je m'émeut en silence et je pleure,
Parce que tu n'es plus avec moi, mon doux cœur.

[...] Για τα μεσημέρια του, τις στιγμές προτού μαγειρέψει, που στο ψυγείο και στα ντουλάπια της
κουζίνας τους υπήρχαν πια μόνο τα απολύτως απαραίτητα· όπως αγαπούσε να του λέει:
«μοναχά ό,τι χρειαζόμαστε, για τα υπόλοιπα έχουμε ο ένας τον άλλον» [...]

[...] Να 'ξερες πόσο θέλω να ρθω εκεί κοντά σου μόνο για να σ' ανασάνω [...]




[...] Θέλει δύναμη
Να σηκώνεσαι κάθε πρωί
Και να προσπαθείς εσύ για εσένα [...]





Άκουσα των Χριστουγέννων τις καμπάνεςΟ ήχος τους απλωνόταν σε όλη τη γηΕυχήθηκα χαρά σε όλα τα παιδιά και τις μάνεςΚαι στα κανόνια του πολέμου αιώνια σιγή. Ευχήθηκα αρρώστειες ποτέ πια να μην υπάρξουνΕυχήθηκα να βυθιστούν στο χώμα τα σπαθιά,Ευχήθηκα όλα…

[...] Το κρύο είχε βρει τρόπο να τρυπώσει από το μισάνοιχτο παράθυρο και να ξεχυθεί σε όλους τους χώρους του σπιτιού [...]


We live in the same city,but we have the means of communicationantonymically different.Most of the time, I talk via dancingbecause that’s the only wayeveryone gets their perfect answer.I can’t wait for our meeting,I hear rhythms and shots echoing throughout the…


Σμύρνη μου, ήσουν και θα είσαι πάντα μάναΑρχόντισσα γλυκιά κι ωραία.Μεγάλωσα στην αγκαλιά σου,Περπατώνας με τ΄αδέλφια μου στην προκυμαία. Περνάγαμε από τα φιλικά μας σπίτιαΠου οι πόρτες τους ήταν ανοιχτές,Μάς χαιρετούσαν με αγάπη καιΠάντα με ζεστές καρδιές. Καθόμασταν στην προκυμαίαΓαλήνιοι…




Ήταν 20 Δεκεμβρίου. Η σύμβαση της Ελπίδας με το βιβλιοπωλείοέληξε. Ένα οκτάμηνο γεμάτο με προσδοκίες και αναμονές – έληξε – και ηΕλπίδα επέστρεψε στην ανεργία. Στην ανεργία που τη γνώριζε καλά. ΗΕλπίδα δεν πρόλαβε να γνωρίσει τη μητέρα της, την…


As the moon was rising carrying the dark in its pocket, the streets were still busy duringthis time of the year. People were dressed up in multiple layers, thick hats, long scarvesand boots with fur on the inside. Their bodies…

Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε σε μια πόλη πολύ μακριά από εδώ που δε μοιάζει με καμία άλλη πόλη, ένα μικρό και στρουμπουλό, γκρι, κρεμμύδι. Το κρεμμυδάκι αυτό, κάθε πρωί έβγαζε την πάνω φλούδα του, φορούσε την κρεμμυδένια κάπα…

Πρόσωπα, χέρια, πόδια, αποτυπώματα, χνάρια, μυρωδιές. Όλα όσα έχουμε ξεχάσει. Ήαγνοούμε. Έχει σημασία; Αγνοώ σημαίνει επιλέγω να ξεχάσω.Το πρόσωπό μου, σε μια κάμερα αεροδρομίου. Το πρόσωπό μου. Σε έναν φάκελο αστυνομίας.Εγώ θέλω να βλέπω το πρόσωπό μου σε κορνίζες στο…

Ο Μίμης ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Πλάϊ του δυό, λεοπάρ, χειροπέδες κι ένα κουτάκι σοκολοτάκια.-Έτοιμος; Ανοίγοντας τις ομπρέλες για τη λήψη ο Μιχάλης.-Μισό, γυρίζοντας την σελίδα.-Πάλι αυτό; Τοποθετώντας τον τρίποδα μπρός απ’ τα πόδια του κρεβατιού. ο Φάνης παραδίπλα, έντεινετις ασκήσεις…

[...] Για καλύτερη συντήρηση συναισθημάτων
χρησιμοποιείστε ναφθαλίνη [...]

[...] Και στο τέλος, μεταμορφωμένοι σε σκιές του εαυτού μας,
συνειδητοποιούμε ότι είμαστε αναπόφευκτα, ενικοί.

[...] κι όλη η πόλη θαμπή
τραγουδάει για τη λήθη [...]

[...] Είσαι ακόμη ένας άνδρας που πόθησα μα δεν είχα.
Να δέχεσαι τη μοίρα σου ως έχει
Και πού και πού να νομίζεις πως γράφεις ποιήματα [...]

[...] Το θέλω συνδέει
Το δεν θέλω αποφεύγει [...]

[...] Να είμαι μαζί σου μια στιγμή
Που θα με στοιχειώνει πάντα.

[...] θα’σαι μάλλον άγαλμα απάτης.

[...] Άδειες σιωπές και κολασμένα αισθήματα
διχάζουν χρόνια το μυαλό [...]

[...] μα όσα κι αν έχτισε ο άνθρωπος
ανήμπορα κοπιάζουν να μέ κρύψουν. [...]

[...] Και σαν ταινία παλιά μας έφερε στο ίδιο σταυροδρόμι [...]

Έχει ξεκινήσει το ταξίδι του μέρα με τη μέρα τον βρίσκει τον προορισμό του, φτάνει σε αυτούς που εκτιμώ και αγαπώ μέσα στην αλήθεια μου, μια ποιητική συλλογή βγαλμένη μέσα από τη ζωή περιέχοντας στίχους αληθινούς με πένα βουτηγμένη μέσα…

Ερχόμαστε άγραφοι πίνακες Κ σιγά σιγά ότι ζούμε μα ότι, παίρνει τη θέση του εκεί. Κάποια σημεία του πίνακα έχουν χρωματιστές γραφές κ άλλα σκούρες ή κ γκρι. Τάμπουλα ράσα εμπειρίες γνώσεις, μαθήματα, παθήματα, χαρά, πόνος κ λύπη. Σε ένα…

Ασυγχρόνιστος έρωτας
Για τους εραστές χωρίς χρόνο [...]

[...] Με χρυσοκέντητα δειλινά
το κορμί σου αντικρίζουν [...]

...δεν υπήρξα ποτέ...

[...] πηγαίνω με τα πόδια, σέρνοντας
αργό το βήμα μου προς ξέφωτο κυνισμού.

[...] και ίσως είναι οι τελευταίες σελίδες
της αγάπης [...]

[...] Όπως και η αγάπη θα ξεφύγει από το κενό σου
Το κενό που μου επέβαλες [...]

...Θα ωραιοποιήσουμε τη σιωπή, την απόσταση, τη σκιά....

[...] Λυπάμαι τις ανελεύθερες καμπύλες
που ασφυκτιούν [...]

Σου γράφω σαν πνεύμα απόψε για να σου πω τους λόγους της αιώνιας περιπλάνησής μου [...]

[...] Δυο βήματα ακόμα. Συνάντηση με φτερό αεροπλάνου –έτσι, για την ώθηση και τα
τελευταία ανθρώπινα [...]

[...] ψάχνουμε διαμερίσματα συνέχεια, ο ένας για τον άλλον
ημιυπόγεια ευήλια
τάχα να θυμίζουν λίγο τα πατρικά μας [...]

[...] εγώ έγνεφα δεξιά
εσύ αριστερά [...]

[...] Την τέταρτη φορά που συνειδητοποίησα πόσο θνητή είμαι, ταξίδευα. Ο κόσμος
απλωνόταν από κάτω, ατελείωτη γη που έλαμπε στο απογευματινό φως [...]

[...] Όλα τ' απόβραδα χωρίς εσένα
έτσι είναι,
αιμόφυρτα.

Μόνο για τον χρόνο που μέτρησα ανάποδα μαζί σου
- μόνο για τα μάτια σου [...]

...τα ποιήματα κοιμούνται...

[...] Οι φιλοσοφημένες δικαιολογίες ηχούν πάντοτε καλύτερα [...]

[...] Διερωτώμαι, ποιο φορτίο της ζωής βαραίνει περισσότερο εντός μας;
Εκείνο του να συνυπάρχεις με τις επιλογές σου ή εκείνο του να συνυπάρχεις
συνειδητά ακόμη κι όταν δεν σε καλύπτουν πια; [...]

Άχου παιδί μου, σε τι κόσμο σ’ έχω φέρει
κι από ποιες θάλασσες σ’ έβαλα να περάσεις [...]

[...] μέσα στην αγκαλιά του απρόσμενου
σε μια εποχή
πέρα απ'αυτά που περιμένουμε [...]

[...] και στην άλλη γραμμή
η σιωπή θα μιλάει [...]

[...] όταν με κοιτάς,
το χέρι σου παρακαλάω να με λιώσει
σαν πεταλούδα γύρω από το φώς [...]

[...] Που λέτε... ένεκα τα έξοδα και οι υποχρεώσεις και τα δυο παιδιά, ανέχτηκα πολλά για εννιά χρόνια εκεί μέσα [...]

[...] Να τον ρωτήσω, πόσο κοστολογείται, ένα παιδικό όνειρο, πόσο κάνει ρε αδερφέ [...]

Διαλέξετε τη δωρεάν εφαρμογή που επιθυμείτε. Σε αυτό το βιβλίο περιέχονται ποιήματα από τρεις σκονισμένες συλλογές μου: 1. Αγκάθι2. “Γράμματα από το το Stirling House, πρώτος όροφος”3. Σύλλογος Γητευτών της Πεταλούδας Θα έλεγε κανείς μια ανθολογία ποιημάτων, που ήρθε ο…

Αγαπητοί μικροί και μεγάλοι φίλοι, σας καλωσορίζουμε στην Ψηφιακή Βιβλιοθήκη «ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΔΕΛΤΑ». Η βιβλιοθήκη δημιουργήθηκε προς τιμήν της Πηνελόπης Δέλτα και θα φιλοξενήσει σταδιακά όλα τα έργα της σπουδαίας Ελληνίδας συγγραφέως, μέσα από προσεγμένες ψηφιακές εκδόσεις βιβλίων, που θα μπορείτε…

[...] Και σκέφτομαι τους στίχους από
‘κείνο το ποίημα που
μιλά για τη σκιά της
δικής σου φωνής [...]

[...] Τώρα οι λέξεις κούφιες έρχονται πίσω μία μία και η ανάγκη μαζί...ανάμεσα τους να βρεθεί ο χρόνος να χωρέσω [...]

[...] Να γίνω στα μεσάνυχτα φιγούρα
Την ώρα που αλλάζει ο χρόνος τα παιδιά του [...]

[...] Που ό,τι νιώθω να μαραίνεται ξάφνου ανθίζει [...]

Συντελεστές παράστασης: Σύλληψη-Σκηνοθεσία: Μαριάννα Λαμπίρη Δραματουργία: Ομάδα Κύκλος Σκηνικά: Έλλη Σπάνια Κοστούμια: Ιωάννα Τιμοθεάδου Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ Μουσική: Γιάννης Στρατάκης Φωτογραφίες: Στέλιος Αγγελίδης Β. σκηνοθέτη/video: Ελένη Κορακάκη Επιστημονικοί συνεργάτες: Δρ. Φ. Δημητρακόπουλος, Δρ. Β. Λαμπροπούλου Ηθοποιοί: Μαριάννα Λαμπίρη, Σοφία Λιάκου,…

Τί είναι. Από τις 13 Δεκεμβρίου 2015 και κάθε 2η και 4η Κυριακή του μήνα, από τις 6 μ.μ – 9 μ.μ, το Μαύρο Πρόβατο και οι Συνεργάτες του θα βρίσκονται στο Laluk Cafe-Bar, παρουσιάζοντας τη δουλειά νέων αξιόλογων ποιητών…

Ας μελαγχολήσουμε μαζί. Είμαστε τόσο θλιβεροί στον σοβαρό χορό μας και τις επίμονες ματιές μέσα στους σκιασμένους καθρέπτες της ύπαρξής μας. Ας δώσουμε στην αγάπη ένα άλλο νόημα. Είμαστε τόσο βέβαιοι πως τύχη και μοίρα ενώθηκαν σε κάποιο υβρίδιο αμυδρής…

...Θάνατος σ'εκείνα τα μάτια...

[...] δεν ήταν παρά μόνο ένα ρυάκι από πικρό αίμα
που κύλησε ανάμεσά μας [...]

Ακούς ποτέ όσα σου λέω;
Ο ουρανός ζητάει πάντοτε περισσότερα απ’ όσα είμαστε ικανοί να δώσουμε [...]

[...] αν ο ήλιος βάλτωσε
σε ρίζες Ερινύων.

[...] Δεν τους τις έδωσα ποτέ στα χέρια, από συστολή ίσως ή το φόβο της απόρριψης λόγω των λειψών δυνατοτήτων μου [...]

[...] Εκείνη έμεινε
εκεί να περιμένει μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο…

[...] Όμως γιατρέ μου, δεν μου αρέσει η μυρωδιά των ανθρώπων και ακόμη χειρότερα η δικιά μου μυρωδιά [...]

[...] Διαβάζω, παρατηρώ, παίρνω συνέχεια γνώση, σκέφτομαι, μηχανεύομαι, δουλεύω όσο πρέπει να δουλέψω και ετοιμάζομαι να αλλάξω ζωή του λέω, γιατί αυτή δεν βγαίνει [...]

[...] Οι άνθρωποι. Λες και έχουν ανάγκη τον ήλιο. Αυτοί δεν χαμπαριάζουν από τέτοια [...]

Τρία νέα παιδιά, ο Σωτήρης, η Σύλβια και ο Φρέντυ σχηματίζουν μια “κολεκτίβα” δημιουργώντας μια ανορθόδοξη οικογένεια. Η αρμονική τους συνύπαρξη αναστατώνεται μετά από τη ξαφνική εμφάνιση μιας εκρηκτικής περσόνας της μητέρας του Σωτήρη. Απρόσμενες καταστάσεις και καινούργια πρόσωπα εισβάλλουν…

[...] δοξάζουν τη φωτεινότερη
φωτιά,
τόσο
βαθύτερη σκιά.

[...] Να σε σβήνω. Να φωτίζω
τη νύχτα. Να σκοτεινιάζω τη μέρα. Να σου παίζω πιάνο με δοξάρι [...]

[...] Αν θέλετε ερυθρό το χρώμα που χύθηκε στα μάγουλά μου - και όχι μόνο εκεί - ας είναι [...]

[...] Δημιουργείται με τη ματιά
Με την σκέψη του κάποιου [...]

ακούστηκε το πρώτο τέλος
κι έριξε τρεις [...]

[...] εκεί πατώντας
ακροβατώ [...]

Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Δημήτρης Λάλος Σκηνικά: Μιχάλης Σαπλαούρας Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα Βοηθός σκηνοθέτη: Γιάννα Τζερμιά Φωτογραφίες/Video: Θάνος Κερμίτσης Αφίσα: Θωμάς Παπάζογλου Παίζουν: Ξένια Αλεξίου, Τάσο Δέδες, Νατάσα Εξηνταβελώνη, Κρίστελ Καπερώνη, Χριστίνα Μαριάνου, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Ουσίκ Χανικιάν Βιομηχανική Σκηνή – Θέατρο…

Ταυτότητα Παράστασης: Κείμενο: Δημήτρης Ζουγκός Σκηνοθεσία: Αυγουστίνος Ρεμούνδος Κοστούμια – Σκηνικά: Τόνια Αβδελοπούλου Σχεδιασμός φωτισμού: Βαγγέλης Μούντριχας Διδασκαλία χορογραφίας Φλαμένγκο : Ηλέκτρα Χρυσάνθου Βοηθός σκηνοθέτη: Νίνα Ντούνη Φωτογραφίες: Νικολέτα Γιαννούλη Video- Trailer: Νικήτας Χάσκας Αφίσα: Αλέξανδρος Βενιέρης Ερμηνεύουν: Έλενα Τυρέα…

Από τις 13 Δεκεμβρίου 2015 και κάθε 2η και 4η Κυριακή του μήνα, από τις 6 μ.μ – 9 μ.μ, το Μαύρο Πρόβατο και οι Συνεργάτες του θα βρίσκονται στο The White Rabbit, παρουσιάζοντας τη δουλειά νέων αξιόλογων ποιητών αλλά…

[...] Είναι γιατί όσο μόνος και να είσαι
Πάντα πίσω σου θα υπάρχει ένα δέντρο.

[...] είμαστε το ελάττωμα στις αιώνιες γαλουχήσεις [...]

...μας έκοβαν σε κομματάκια το φαγητό...

[...] καθήκον, χρέος, οφειλή.
Κρυώνεις; Λυπάσαι; [...]

Είμαι το γράμμα εκείνο
μιας προσπάθειας χεριού
που έφτασε ταβάνι [...]

Στα ταξίδια της ψυχής μου συναντώ εκείνον
Που δεν έχει όνομα,ούτε και εικόνα [...]

Το όνομά της Αθηνά Χατζηεσμερ-Εσθήρ ετών 17 40 ετών η τόλμη της Το αίμα της συνάντησε το χώμα λάσπη πηχτή την πέταξε στα μούτρα μας έβαψε την ιστορία βαμμένη κόκκινη με καφέ σώμα με γη γραμμή Η γη γραμμένη με…

Συντελεστές Κείμενο–Σκηνοθεσία: Μαρία Μπαρούτα Ερμηνεύουν: Απόστολος Πολύζος, Νίκος Παπαθεοδώρου, Ιάκωβος Βέρδης, Μάνια Σπαθή,Μαρία Μπαρούτα Σκηνικά-Κοστούμια: Ελένη Θεοδωροπούλου Φωτογραφία: S&G Face2Face Photography – Στέλιος Δανιήλ & Γεωργία Σιέττου Στίχοι-Μουσική: Αντώνης Βαλσάμης Βοηθός Σκηνοθέτη: Κατερίνα Στεργίου Επιμέλεια Κίνησης: Σχολή Μπαλέτου Ηλιάκη Γραφιστική…

Αναβολή Εκδήλωσης 22-05-2016 Για δεύτερη συνεχόμενη φορά η Γενική Απέργία μας χτυπά σε ημέρομηνία εκδήλωσης. Γι’ αυτό το λόγο, απαφασίσαμε να αναβάλλουμε την εκδήλωση της Κυριακής 22-05-2016, μιας και θα βρισκόμαστε χωρίς κάνενα μέσο μαζικής μεταφοράς. Υπήρξε η σκέψη η…

Στην άλλη άκρη της γραμμής
άκουσα εκείνη την ηχογραφημένη φωνή [...]

Οι πεταλούδες από το στομάχι μου, στον ιστό της αράχνης
λικνίζονται, αιωρούνται, τραμπαλίζονται [...]

[...] Με τον καιρό, η απόσταση ανάμεσα στους ντόπιους και τον κύριο Γιουτζήν μετατράπηκε σε χάσμα [...]

[...] Τα χέρια μας αδειανά,
Τόσο μάταια πλασμένα [...]

[...] Για να διώξω τα σημάδια
Ενός Ήλιου
Που έσβησε πάνω μου [...]

[...] ούτε να ζητήσεις τα ρέστα
απ’ τον Βούδα, τον Μάο ή τον Φρόυντ [...]

[...] προπονήσου, προετοιμάσου σωστά
για την μεγαλοπρεπή της επίσκεψη [...]

Έχεις την μοναξιά
καρφιτσωμένη στο πέτο [...]

Από τις 13 Δεκεμβρίου 2015 και κάθε 2η και 4η Κυριακή του μήνα, από τις 6 μ.μ – 9 μ.μ, το Μαύρο Πρόβατο και οι Συνεργάτες του θα βρίσκονται στο The White Rabbit, παρουσιάζοντας τη δουλειά νέων αξιόλογων ποιητών αλλά…

[...] Είμαστε πονεμένα, παθιασμένα κομμάτια σάρκας [...]

[...] Ως γνωστόν, ένας καλός αναρχικός δεν χρησιμοποιεί ποτέ τα όπλα του συστήματος. Ιδιαίτερα στον στρατό δεν θα χρησιμοποιήσει μέσον ούτε για άδεια ούτε για τηλέφωνο ούτε καν για να πάει στην τουαλέτα.
Αν πάει βέβαια στον στρατό, για να μη σκάσει ο πατέρας του [...]

[...] Όσα τα πάθη τόσο πιο μανταλωμένη
και η ψυχή [...]

[...] Και κάθε ίδιο λάξευμα πάνω στα παλούκια
συρρικνωμένους νέους Τειρεσίες γένναγε [...]

Πώς θα ζήσω ξανά τις στιγμές; [...]

[...] Ω, φλεβώδες κατασκεύασμα του Αοράτου [...]

[...] Εμείς σχεδιάζαμε βόλτες πρωινά Κυριακής στην αγκαλιά σου [...]

...και έργα τέχνης να στάζουν τα χρώματα...

...και πώς να σε ξεριζώσω...

[...] και κάποιες νύχτες χωρίς φεγγάρι
ανάβω το κερί
να φωτίσω
το σκοτάδι των ματιών σου [...]

Άνθρωποι κουκουλωμένοι με αόρατη αμαρτία [...]

Σύλληψη-Σκηνοθεσία: Περικλής Μουστάκης Μετάφραση:Γιώργος Κοροπούλης Διαμόρφωση Σκηνικού Χώρου: Ελένη Σουμή Κοστούμια: Μάριος Ράμμος Φωτισμοί:Αλέκος Αναστασίου Μουσική Επιμέλεια:Ντίνα Σταματοπούλου Βοηθοί Σκηνοθέτη:Αννίτα Καπουσίζη, Ντίνα Σταματοπούλου, Γκέλυ Πεντεφούντη Φωτογραφίες:Γιάννης Μαρμάρας, Σπύρος Αλιδάκης Γραφιστικά:Γιάννης Στύλος Promo video:Σπύρος Αλιδάκης Παραγωγή:Εταιρεία Θεάτρου Άσκηση και Η νέα…

Ανακοίνωση αναβολής Εκδήλωσης της 08-05-2016 Το Περιοδικό Μαύρο Πρόβατο της Atta Labs Inc. βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να ανακοινώσει πως η εκδήλωση των Αυθεντικών Ποιητικών Κυριακών στις 08-05-2016 αναβάλλονται μέχρι νεωτέρας, λόγω της ψήφισης του νομοσχεδίου στη Βουλή. Η Atta…

[...] λόγους εύμορφους άκουγε συχνά
επαίνους κι αναγνωρίσεις [...]

[...] κι ύστερα μην πολυσκοτίζεσαι
το αύριο τι θα φέρει.

[...] Εγώ ψυχή μου γέρασα.
Μα σε θωρώ και κλαίω [...]

[...] τη ζωή μας χτίσαμε
και ξαναπετάξαμε [...]

[...] ‘Είμαι ένοχη,
δε θα με συλλάβουν όμως.
Θα με δικάσουν τα δάκρυα [...]

[...] Είναι ελεύθερος ο έρωτας [...]

[...] Χώρια ο έρωτας στον αιφνιδιασμό
Τον άναρχο αυτόν ιερέα [...]

Τί είναι. Από τις 13 Δεκεμβρίου 2015 και κάθε 2η και 4η Κυριακή του μήνα, από τις 6 μ.μ – 9 μ.μ, το Μαύρο Πρόβατο και οι Συνεργάτες του θα βρίσκονται στο The White Rabbit, παρουσιάζοντας τη δουλειά νέων αξιόλογων…

[...] Και μεταβάλλεται ο εαυτός μου,
θύμα και θύτης μαζί [...]

[...] Οι φίλοι μου,
μια ''Ερατώ'' με κόκκινα όνειρα.

[...] μην θεωρείς
ότι αυτά που λέω
δε μου ξεφλουδίζουν το νου [...]

[...] Η αλήθεια είναι μύθος
και ο μύθος ζει αλλού [...]

Μακρόστενα τα πλαίσια του κτιρίου σας διάσπαρτα στον Κορυδαλλό σπιρτόκουτα άνθρωποι-ξύλα με κόκκινες ιστορίες σφραγίδα η ποινή τους και για τους ίδιους Το σκοτάδι για μια φορά απομακρύνθηκε έπεσε εκεί στις κάτω γωνίες όπως του άρμοζε τιμωρημένο Πάνω στην φοβία…

[...] Περπατώ πετώντας,
Εναρμονίζομαι με τον ουρανό [...]

Σενάριο- Σκηνοθεσία: Ελένη Κορακάκη Βασισμένο στο ομώνυμο έργο της συγγραφέως Εύας Πετροπούλου Λιανού Βοηθός σκηνοθέτη: Μάνος Μπιλγκίν Σχεδιασμός φώτων- φωτογραφία-Videoart- Αφίσα: ΝίκοςΤσίρος Κοστούμια- Σκηνογραφία: Μάγδα Καλέμη Κινησιολογία : Βαγγέλης Παπαδάκης Μουσική –τραγούδι : Francois Cordigiani Ηθοποιοί:Μάριος Σουγιουτζόγλου: Ζαχιρ – Γιώργος,…

Τί είναι. Από τις 13 Δεκεμβρίου 2015 και κάθε 2η και 4η Κυριακή του μήνα, από τις 6 μ.μ – 9 μ.μ, το Μαύρο Πρόβατο και οι Συνεργάτες του θα βρίσκονται στο The White Rabbit, παρουσιάζοντας τη δουλειά νέων αξιόλογων…

Η “Atta Labs Inc.” και το «Περιοδικό Μαύρο Πρόβατο» σε συνεργασία με τη Γενική Γραμματεία Αντεγκληματικής Πολιτικής του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων διοργανώνουν στις 21 Μαρτίου 2016 στο Παράρτημα του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας (ΣΔΕ) «Γεώργιος Ζουγανέλης» του Νοσοκομείου…

[...] μ' ένα του νεύμα
σωπάσαν

[...] Ξημέρωνε πλέον και μια καινούργια δύσκολη υπόθεση άρχιζε και μέσα σε όλα αυτά του έκλεινε και το μάτι το παρελθόν [...]

ΔΕΛΤΊΟ ΤΥΠΟΥ -σχετικά με τις δωρεάν Θεατραναλύσεις του Περιοδικού Μαύρο Πρόβατο- Η Atta labs Inc.- Μαύρο Πρόβατο, δραστηριοποιείται στις τέχνες και προσπαθεί να αφήσει ένα πρωτότυπο στίγμα με τα μεθοδολογικά εργαλεία της, την οργανωτικότητα της και τις δράσεις που διοργανώνει.…

Μετάφραση: Βασίλης Πουλαντζάς – Ελένη Βαροπούλου (για το κεφάλαιο «Η διήγηση της υπηρέτριας Τσερλίνε») Διασκευή: Στρατής Πασχάλης Δραματουργική επεξεργασία-Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός Σκηνικά-κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου Μουσική επιμέλεια: Άγγελος Τριανταφύλλου Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου Διδασκαλία κίνησης: Αλεξία Μπεζίκη Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριέττα Σπηλιοπούλου Βοηθός…

[...] Όταν τα δάκρυα στεγνώσουν μαζί με τα υπόλοιπα υγρά
κοιτάζει αλλού· δεν ξέρω πού
πάντως σίγουρα όχι στα μάτια της.
Οδηγεί πίσω – η οικογένεια τον περιμένει κάθε βράδυ [...]

Δάκρυα και εικόνες συννέφων μαλακώνουν την ιδέα του θανάτου … Δεν αρκούν στους αργεντίνικους δρόμους και στα κρεβάτια των ξενοδοχείων … Λίγη ώρα νύχτας ρίχνει σπόρους στη βιβλιοθήκη των τυφλών … Ψεύτικα δόντια ροκανίζουν τον χρόνο πλάι σε σκέψεις αξιολύπητων…

Πώς να σιωπάσει μέσα μου η κραυγή; [...]

[...] Η ξέρα αυτή μια της Αφροδίτης ερωτική κλίνη
που τώρα οι κάτοικοι της- άλλοτε πιστοί στα όργια- μετοίκησαν εν τόπω χλοερό [...]

[...] Η βασίλισσά μου, όμως , εκδικείται, και ανατινάζει τον κάτασπρο πύργο σου [...]

Σύλληψη-Σκηνοθεσία: Δάφνη Γιαννουλάτου Ερμηνεία: Αντώνης Γκρίτσης και η Μάγια Λυμπεροπούλου στη γυναικεία φωνή. Video-Graphic design | Teaser : Έρση Γιαννουλάτου Ηχητικά Περιβάλλοντα: Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος Οργάνωση παραγωγής: Τέτα Αποστολάκη Επικοινωνία: Άρης Άσπρουλης Ένας Χριστιανός ορθόδοξος Μπέκετ Λίγα λόγια για το έργο…

[...] Σ'αγαπώ γιατί η αγκαλιά σου είναι καταφύγιο, όταν ολάκερος ο κόσμος διαλύεται [...]

[...] Αν ήταν εκεί θα τον αγκάλιαζε και θα του έλεγε πόσο τον αγαπάει [...]

Τί είναι. Από τις 13 Δεκεμβρίου 2015 και κάθε 2η και 4η Κυριακή του μήνα, από τις 6 μ.μ – 9 μ.μ, το Μαύρο Πρόβατο και οι Συνεργάτες του θα βρίσκονται στο The White Rabbit, παρουσιάζοντας τη δουλειά νέων αξιόλογων…

[...] Δεν ξημέρωσες κι οι μέρες μοιάζουν
με γκρίζα απογεύματα μιας Κυριακής [...]

[Έξι εικόνες σε ντο ματζόρε] Οι μικρές σταγόνες θάλασσας γδέρνουν τους δρόμους τα λάστιχα σφυρίζουν πάνω στην άσφαλτο σκοτάδι και φως μόνο από τα φώτα του αυτοκινήτου οι λεωφορειόδρομοι άδειοι μόνο εγώ ανταγωνίζομαι το κενό σε μια απέραντη ροή του…

[...] αν τον ρωτούσε κάποιος «γιατί την αγαπάς;» η απάντησή του πλέον θα ήταν «για εκείνο το χαμόγελο….».

[...] κάθε φορά
μες στα στενά
μες τα υπόγεια
σε κρατάω αθάνατο

[...] Ένας γλάρος εμφανίζεται στα όνειρά σου
κι ύστερα άλλος, κι άλλος
κι ύστερα
εκείνες οι γνώριμες,
πρωτόγονες κραυγές...

Σκηνοθεσία και ερμηνεία: Πέτρος Αποστολόπουλος Μουσική: Μιχάλης Τερζής Σκηνικά – κοστούμια: Λαμπρινή Καρδαρά Φωτισμοί: Τάκης Ποδαρόπουλος Προβολή-επικοινωνία: Νατάσα Παππά Λίγα λόγια για το έργο Ένας άνδρας παραδέρνεται από τις αναμνήσεις του. Αναμνήσεις παιδικές, ερωτικές. Εξομολογείται, αφήνει το κουβάρι να τρέξει να κυλήσει προς στην γυναίκα του, αλλά αυτή εκεί ακίνητη,εικοσιπέντε χρόνια, τώρα, σιωπά. Σιωπά…

[...] Γιατί είμαι εδώ;
Γιατί δεν είμαι εκεί;
Δεν ξέρω [...]

[...] Να διαβώ μονοπάτια
που δεν άντεχαν το βάρος της βαλίτσας των σκέψεων
που έσερνα μαζί μου [...]

[...] Αχ εσύ που την ψυχή μου παιδεύεις
εσύ που στην καρδιά μου δίνεις απανωτές βελονιές [...]

[...] Απ' τα ερμητικά κλειστά παραθυρόφυλλα
κατάφερνε να τρυπώσει μια στριγγλιά σκονισμένου αέρα [...]

Τί είναι. Από τις 13 Δεκεμβρίου 2015 και κάθε δεύτερη Κυριακή του μήνα, από τις 6 μ.μ – 9 μ.μ, το Μαύρο Πρόβατο και οι Συνεργάτες του θα βρίσκονται στο The White Rabbit, παρουσιάζοντας τη δουλειά νέων αξιόλογων ποιητών αλλά…

Σκηνοθεσία: Βασίλης Βηλαράς Διερμηνεία: Σοφία Ρομπόλη Κείμενο: Γιάννης Ζευγώλης Φωτισμοί: Ανδριάννα Δακανάλη Φωτογραφίες/Βίντεο: Αλέξανδρος Βηλαράς, Άμυ Μακρή Κωφοί ηθοποιοί: Απόστολος Γιαννόπουλος, Νίκος Γιόβκοφ, Μάρθα Μπάμπη, Φωτεινή Ταχά Ακούοντες ηθοποιοί: Βούλα Βερδελή, Βασίλης Βηλαράς, Γιάννης Ιωάννου Μια πολιτική σάτυρα από το…

[...] και η χαρά σου
ηχεί με πένθιμη φωνή και με μπερδεύει [...]

Χθες το πρωί σου έσπασα το χέρι
για να σταματήσεις να μ’ αγγίζεις
και ξόφλησα [...]

[...] Ψάχνω να με βρω
εκεί που μ’έχω χάσει.

Ήταν να μ’ έβρεις Απροετοίμαστο Στο καρναβάλι… Με κάποια μάσκα στο Κεφάλι. Ήταν να μ’ έβρεις Απροετοίμαστο Σ’ άγνωστο πλήθος… Με το ίδιο σφίξιμο Στο στήθος. Ήταν να μ’ έβρεις Απροετοίμαστο Και πάλι μόνο… Σε μια παρτίδα που Δεν σώνω.…

Σύλληψη /ερμηνεία: Ρόζα Προδρόμου Σκηνοθεσία: John Britton Κινησιολογική επιμέλεια: Μαριέλα Νέστορα Μουσική σύνθεση / ηχητικός σχεδιασμός: Τηλέμαχος Μούσας Σκηνικά / κοστούμια: Λουκία Χατζέλου Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα Μακιγιάζ: Εύη Ζαφειροπούλου Photo credits: Μυρτώ Αποστολίδου Βοηθός σχεδιασμού φωτισμών: Μαριάντζελα Σεφεριάν Βοηθός ενδυματολόγου:…

[...] Αφού ο μόνος σκοπός μας
Ήταν να στάζουμε αίμα
Από τα ίδια μας
Τα αγκάθια

[...] Πώς θα κλάψω χωρίς τα δάκρυα να μου θολώνουν την όψη του στόχου;
Πώς θα θυμάμαι να αγαπώ πέρα από τα όρια; [...]

[...] ‘’Πρέπει να διορθώσουμε τα μάτια μας’’…
όλα τα άλλα, είναι δεύτερα.

Αμεντέ ή πως να το ξεφορτωθούμε του Ευγένιου Ιονέσκο στο Από Μηχανής Θέατρο Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές Σκηνοθεσία: Γιάννης Μπουγιούκας Παίζουν: Κωσταντής Μιζάρας, Γεωργία Μουλαγιαννιού, Νίκος Ζωιόπουλος Σκηνικά: Βάσια Εξάρχου Κοστούμια: Βάσια Εξάρχου, Ηρώ Βαγιώτη Φωτισμοί: Βασίλης Κλωτσοτήρας Επιμέλεια κίνησης: Αγνή…

Φωτογραφία: Αρσένης Μίαρης Το Ψάρι στο BOOZE: Terminal Stage Κείμενο Επιμέλεια – Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Χριστίνα Τασκασαπίδου Παίζουν: (με αλφαβητική σειρά): Ορέστης Ζακυνθινός, Χριστίνα Τασκασαπίδου, Φωτεινή Τεντολούρη Σκηνικά: Γκον Μπρόγκον Φωτισμοί: Βασίλης Μυλωνόπουλος Video: Greenstudioscinema.Μυλωνόπουλος Φωτογραφίες: Αρσένης Μίαρης Η παράσταση το…

Τί είναι. Από τις 13 Δεκεμβρίου 2015 και κάθε δεύτερη Κυριακή του μήνα, από τις 6 μ.μ – 9 μ.μ, το Μαύρο Πρόβατο και οι Συνεργάτες του θα βρίσκονται στο The White Rabbit, παρουσιάζοντας τη δουλειά νέων αξιόλογων ποιητών αλλά…

[...] Αίμα θα έσταζε από την καρδιά της και τα χελιδόνια στην κοιλιά της θα πέθαιναν [...]

‹‹JULIUS›› του Κωνσταντίνου Χατζή από την ομάδα Χρώμα Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Χατζής Ηθοποιοί: Αγλαΐα Παππά, Γιάννης Χαρτοδιπλωμένος Σκηνικά-Κουστούμια: Ομάδα Χρώμα Βοηθός Σκηνοθέτη: Πάνος Κατσιαούνης Χειρισμός φώτων: Παναγιώτης Περλέγκας Επικοινωνία: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας Η ομάδα Χρώμα και ο Κωνσταντίνος Χατζής, ξεδιαλύνει…

[...] Η απόσταση φέρνει την απόσταση
Η επαφή όχι πάντα την επαφή [...]

[...] Ήρθε η στιγμή να πάρω την επόμενη ανάσα, και θυμήθηκα τη σημασία του ν’ αναπνέω. Αν με ρωτούσες εκείνη τη στιγμή γιατί δυσκολευόμουν να πάρω την επόμενη ανάσα, δεν θα μπορούσα να σου απαντήσω [...]

[...] Αυτός με τη φωτιά που τον έτρεφε η έλξη του,
ανταπέδιδε τις επιθέσεις στον έρωτα τον πολιορκητή [...]

Μεσουρανὶς ἡ ὁλόφεγγη ἡ Σελήνη λαμποκοπᾷ κι ἀστράφτει πέρα ὡς πέρα τὸ φῶς τῆς μὲς στὸν ἔρημον αἰθέρα τῆς νύχτας ὅλα τἆλλα φῶτα σβύνει. Μὰ ἐκεῖ βαθιὰ ποὺ ροδοφέγγει ἡ μέρα ὅταν μικρὴ ζωὴ στὴ νύχτα μείνη, ἕν᾿ ἄστρο λίγο…

...και το μόνο που ήθελα να σου πω είναι ότι βρέχει και έχω εκστασιαστεί...

[...] Σύγκρουση Σχέσεων.
Ένας Σύγχρονος Μυστικός Δείπνος.
Έχοντας Ήδη Προδώσει Ο Ένας Τον Άλλον [...]

...η ασφάλεια για την ασφάλεια...

[...] Περπατώ
Με άδειο το χέρι μου
Βαρύ το κεφάλι μου
Γεμάτη από συναισθήματα [...]

...θέλεις να νοσταλγήσουμε μαζί;...

Περίεργο φεγγάρι απόψε
Σα σιδερένιος δίσκος [...]

[...] Και όταν γράφετε για έρωτες, δεν τους ζηλεύω. Εγώ θέλω να βλέπω αθανασία [...]

[...] Κάποιοι άνθρωποι έρχονται στη ζωή σου με τη δύναμη που θα δεις ένα αστέρι να πέφτει σε καθαρό ουρανό του Αυγούστου [...]

[...] Κάλυψα με χώμα τη στοργή σου
να μονώσω την αμοιβαία σπατάλη [...]

[...] να περπατάς μόνος στη βροχή [...]

[...] Στο δικό μου διαμέρισμα,
οι πίνακες κρύβουν
τους τοίχους που σιχάθηκα
και κρίνουν εμένα [...]

[...] Ο φιλος μας, βλέπετε, βρίσκει χρόνο κι αγάπη για όλους.

[...] Παρατηρούσε το πλοίο της γραμμής που ερχόταν κάθε δεύτερη μέρα ξεβράζοντας όλο και περισσότερο κόσμο στο λιμάνι, ξάπλωνε στην άμμο και κόμπαζε όταν όλοι-και κυρίως όλες-τον φώναζαν με τ’ όνομά του [...]

[...] Παραβιασμένοι μέσοι όροι για χάρη άκρων αγχωτικών ελατηρίων [...]

[...] Το ειλικρινές μου κλάμα
ήχος αφιέρωσης
πειρατικού ραδιοσταθμού [...]

Οι καλλιεργημένοι άνθρωποι σέβονται την ανθρώπινη ατομικότητα και γι’ αυτό είναι πάντοτε συγκαταβατικοί, γελαστοί, ευγενικοί, υποχρεωτικοί. Δεν χαλούν τον κόσμο για το σφυρί ή για τη γομολάστιχα που χάθηκαν. Δεν αγανακτούν για τους θορύβους ή το κρύο. Δέχονται με καλοσύνη…

[...] Και τ’ όνομά του παρομοιάζεται με μια λέξη
που αντιστοιχεί στον έρωτα, το μόνιμο τίτλο
της λησμονιάς [...]

[...] Δεν έμαθαν τίποτα ο ένας για τον άλλον Την άλλη μέρα ξύπνησαν και άρχισαν τις συστάσειςτης σάρκας τα κελιά γέμισαν εξεγερμένους κρατούμενους που έτρεχαν να βρουν πώς να αποδράσουν [...]

[...] Αχ! Με μάγια σου γητεύω την ψυχή
Με μια ανάσα το κορμί σου πυρακτώνω [...]

[...] Τι έκσταση Να νιώθεις τα χιλιόμετρα [...]

[...] Λησμόνησε το σώμα μου
Τις παιδικές του μνήμες [...]

[...] Ο κόσμος σπάει σε λεπτά, διάφανα κομμάτια και ανασυντίθεται στη μορφή σου [...]

[...] Και κάπου, σε κάποια άλλη στιγμή, σε μια άλλη εποχή και ίσως σε κάποια άλλη χώρα, μια λευκή πάχνη με τη μυρωδιά της θάλασσας θα μεταφέρει την αγάπη του νεαρού άνδρα και του μικρού κοριτσιού για να μπορεί ο κόσμος να ανασαίνει ξανά και τ’ ασημένια φεγγάρια να ξεκουράζονται.

Από το συλλογικό εγχείρημα συγγραφής ιστοριών με θέμα “Δέκα Μέρες Ζωής” από διαφορετικούς συγγραφείς. « Το δέκα είναι ο πρώτος στρογγυλοπoιημένος αριθμός κι η μέρα η πρώτη ολοκληρωμένη μονάδα του .» I. Έχω δέκα μέρες να απαλλοτριωθώ. Λείπει μια γραμμή…

[...] Αν φοβάμαι κάτι, σκεπτόμενη τον χρόνο που έχει ξεκινήσει να μετρά αντίστροφα πια, είναι μήπως ο θάνατος μαζί μ' εμένα πάρει και τις αναμνήσεις μου [...]

[...] Μάνος: Φτερουγίζουν μέσα μου τα συναισθήματα, κομμάτια από παλιές φωτογραφίες και άνθη. Πέταλα στρωμένα και καρδιές πατημένες σα σταφύλια που' βγαλαν κρασί. Ένα έρημο κενό χωρίς αντίλαλο το σκιερό μου μέσα. (Παύση) Εσύ αποκούμπι μου και δεκανίκι μου είσαι. Σ' εσένα στηρίζομαι απάνω [...]

[...] θα περιμένουμε και θα δουλεύουμε, λευκοί, χρυσοί κι εν υπνώσει,το ρεύμα και την τύχη να μας σπρώξειστα πόδια κάποιου ανυποψίαστου ψαράσαν τα μαρμάρινα του βυθού τ’ αγάλματα,σαν του βυθού τους ποιητές.