[Υπόγειο απόγευμα] της Τατιάνας – Κατερίνας Θωμαΐδη

Υψηλά ενοχικά φορτία
Ξεσπάσματα στις αρτηρίες
Βρεγμένοι δρόμοι καρδιάς κατασπαραγμένης
Τα πολλά προσωπεία και η αδεξιότητά μου
Σε ρόλους «λίγης» με σκηνικό σκουπίδια
Σε θέατρο – κάτεργο ψυχής.
Το ειλικρινές μου κλάμα ήχος αφιέρωσης
πειρατικού ραδιοσταθμού
Μπερδεμένα ραδιογωνιόμετρα
Ομιχλώδεις ατμόσφαιρες σε κόντρα με τ’ άδειο τίποτα
Κουμπιά ελεγχόμενα ανίκανα να εξουδετερώσουν
τη μοναξιά μας τη δυσβάσταχτη
σε πτυχή ψυχής δυσανάγνωστη
και αιματηρή σελίδα ακρωτηριασμού και τρόμου
αδύνατο ν’ αντικριστούν παρά μόνο στην ηλιόλουστη νησίδα του διαλείμματος
χρόνια ξόρκια σε τελετές μοναχικής περιπλάνησης – απόπειρας αλλοίωσης του κενού
αλίευσης μαργαριταριών στις εκβολές ρευστής ασφάλτου
φάρμακα, δηλητήρια, δαίμονες κατέτρωγαν
κατασπάραζαν τη ζωή που έψαχνε το καθαρό ποτάμι…
πέρα απ’ το σπαραγμό και τον υποσιτισμό της αυτοτύφλωσης.