Μια φορά και ένα καιρό πέρα από τα κατάμαυρα δάση και τα ομιχλώδη βουνά της χώρας του Κέρασμα ή Φάρσα υπήρχε μια μικρή αλλά πολύ τρομακτική πόλη που ονομαζόταν Χέλλ. Εκεί ζούσαν κάθε λογής τέρατα που περιφέρονταν στους δρόμους της ανενόχλητα αφού είχαν καταφέρει ανά τους αιώνες να συνυπάρχουν αρμονικά και μακριά από τους ενοχλητικούς ανθρώπους. Ο φετινός Δεκέμβριος ωστόσο έμελλε να τους ταράξει αλλά και να μάθει σε μερικούς από αυτούς ένα γερό μάθημα.
Μέχρι να ξημερώσει η θερμοκρασία στην πόλη είχε πέσει κατακόρυφα και το σπίτι στο τέλος του δρόμου, λίγο έξω από την πόλη ήταν το πρώτο που το κατάλαβε για τα καλά. Το κρύο είχε βρει τρόπο να τρυπώσει από το μισάνοιχτο παράθυρο και να ξεχυθεί σε όλους τους χώρους του σπιτιού. Η γκρινιάρα Γκρέτα όπως την αποκαλούσαν τα ζόμπι παιδιά του δημάρχου βρισκόταν στο σαλόνι διαβάζοντας το βιβλίο με τα ξόρκια της όταν μια ανατριχίλα κατέκλυσε το σώμα της. « Τι στο καλό… » αναρωτήθηκε και κοίταξε τριγύρω σαν να περίμενε να αντικρίσει κάποιον που ομως δεν βρισκόταν εκεί.
« Μάιλοοο , ξυπνά βρε υπναρά » είπε χαριτωμένα και σκούντηξε ελαφρά την χνουδωτή μπάλα στα πόδια της καθώς άρχισε να βαδίζει προς το παράθυρο που βρισκόταν δίπλα από την εξώπορτα της. Ο σκυλάκος που πιο πολύ έμοιαζε με λούτρινο αρκουδάκι παρά με σκύλο σήκωσε βαριεστημένα το κεφαλάκι του προς το μέρος που ακούστηκε η φωνή και μόλις είδε την μάγισσα κοντά στην πόρτα πετάχτηκε όρθιος σαν να τον είχε χτυπήσει κεραυνός. « Πάμε βόλτα; Που πάμε; Πάμε βόλτα; » χοροπηδούσε χαρούμενος με την γλωσσίτσα του έξω αλλά όταν είδε το ύφος στο πρόσωπο της Γκρέτας σταμάτησε απότομα.
« Δεν νομίζω ότι θα σου αρέσει αυτή η βόλτα μικρέ μου » του απάντησε χαμηλόφωνα καθώς με το θέαμα που αντίκριζε από το τζαμι είχε μείνει άναυδη. Παχιές λευκές νιφάδες χιονιού έπεφταν από τον ουρανό δημιουργώντας ένα λεπτό στρώμα σε ολόκληρη την αυλή της αλλά και στο δρόμο που οδηγούσε στην πολη. Η υπέροχα τρομακτική διακόσμηση, οι σκελετοί και οι σκαλισμένες κολοκύθες που είχε για ντεκόρ όλα είχαν καλυφθεί από αυτό το λεγόμενο χιόνι και η λεπτή φλέβα που είχε στο μέτωπο ήταν πλέον εμφανή και παλλόταν καθώς εκείνη γέμιζε με θυμό.
Η Γκρέτα δεν είχε άλλη επιλογή από το να πάει στην πόλη και να δει περί τίνος πρόκειται κάτι που δεν την χαροποιούσε ιδιαίτερα. Με μια άχαρη γεμάτη εκνευρισμό κίνηση άνοιξε την εξώπορτα και χύθηκε έξω μαζί με τον πιστό της φίλο, ο οποίος μόλις άγγιξε το χιόνι με τα πατούσια του έβγαλε μία κραυγή έκπληξης.
« Όι όι όι αυτό είναι παγωμένο » κλαψούρισε και προσπάθησε να την ακολουθήσει όχι με μεγάλη επιτυχία όμως. Η μάγισσα κούνησε αδιάφορα το ραβδί της και από την αστερόσκονη που έπεφτε μικρά μάλλινα παπούτσια εμφανίστηκαν στα πόδια του και ένα ζεστό ασορτί κασκόλ τύλιξε τον λαιμό του. « Τώρα κάτσε ήσυχος και ακολούθησε με » του είπε αυστηρά καθώς έβγαινε από την αυλή και ο Μάιλο μονάχα έγνεψε καταφατικά πριν την ακολουθήσει.
Όταν έφτασαν στην κεντρική πλατεία της πόλης όλοι οι κάτοικοι ήταν ήδη μαζεμένοι εκεί , ψυθιριζοντας , κουτσομπολεύοντας και περιμένοντας μια ανακοίνωση από τον δήμαρχο , τον κύριο Ζ. Τα παιδιά έτρεχαν δεξιά αριστερά και έπαιζαν με το χιόνι σαν να μην είχαν ξανά δει κάτι παρόμοιο – δεν είχαν – αλλά όλοι σταμάτησαν όταν είδαν την Γκρέτα να πλησιάζει. Παρόλο που την αγαπούσαν και βασίζονταν σε εκείνη για πολλά γιατροσόφια η φήμη της γκρινιάρας είχε καλά εδραιωθεί και κανένας δεν ήθελε να είναι στην λίστα με τα άτομα που δεν συμπαθεί η μοναδική μάγισσα της πόλης.
« Τι σημαίνουν όλα αυτά ; » ρώτησε κατευθείαν μπαίνοντας στο θεμα. « Δεν βλέπεις Γκρέτα μου χιόνισε για πρώτη φορά στα μέρη μας. Είναι σημάδι » ανταποκρίθηκε όλο χαρά το τέρας του Φρανκενστάιν καθώς την πλησίασε. « Σημάδι; Τι σόι σημάδι δλδ ; » « Σημάδι ότι πρέπει να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα » αυτή την φορά ακούστηκε η λέπτη και γλυκιά φωνή της Λίλη που ξεπρόβαλε από το πλήθος. Ήταν ένα μικρό φαντασματάκι που ζούσε στην οδό Γκρέιβγιαρντ και είχε και αυτό όπως όλοι οι κάτοικοι μια τραγική ιστορία να την στοιχειώνει.
« Ακριβώς!! Για αυτό ας μην χάνουμε άλλο χρόνο αγαπητοί μου πολίτες και ας ξεκινήσουν οι ετοιμασίες!! » ανακοίνωσε όλο χαρά ο δήμαρχος έχοντας ένα πλατύ σαπισμένο χαμόγελο.
Την χαρά τους όμως διέκοψε η έξαλλη φωνή την Γκρέτας. « ΕΧΕΤΕ ΤΡΕΛΑΘΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣ!!! » μια σκοτεινή αύρα αγκάλιαζε το σώμα της που τους έκανε όλους να σαστίσουν.
« Που ακούστηκε στην χώρα του Κέρασμα ή Φάρσα να γιορτάζετε κάτι άλλο εκτός από το Χάλογουιν;! Επειδή ο καιρός τρελάθηκε και χιόνισε θα τρελαθούμε και εμείς;; Για συνέλθετε γιατί εγώ είμαι τελείως αντίθετη με αυτό » αφού τους μάλωσε με το γάντι τους προειδοποίησε με ότι και αν σήμαινε αυτό. Και εκεί που νόμιζε ότι είχε περάσει το δικό της και τους είχε λογικέψει ακούστηκε η φωνούλα του Μάιλο που τόση ώρα απλός παρατηρούσε. « Έλα κάλε κυρά μου είναι ωραία τα Χριστούγεννα. Γελάμε, δίνουμε δώρα και προπάντων τρώμε μέχρι σκασμού! » προσπάθησε να της αλλάξει γνώμη αλλά τα επιχειρήματα ήταν μάλλον για να πείσει τον εαυτό του αφού ήδη του έτρεχαν τα σάλια μόνο με την σκέψη του φαγητού.
Η Γκρέτα τον άγριο κοίταξε και εκείνος μαζεύτηκε κατεβάζοντας τα αυτάκια του αλλά πριν προλάβει να τον κατσαδιάσει και εκείνον ένιωσε ένα χέρι γύρω από τον ώμο της.
« Έλα τώρα γλυκιά μου Γκρέτα δεν θέλεις τα παιδιά να σε πουν γκρινιάρα , θα το δεις θα σου αρέσουν και εσένα τα Χριστούγεννα!! » την πείραξε χαριτολογώντας ο Δήμαρχος και γύρισε προς τους υπόλοιπους κατοίκους κάνοντας τους νόημα να ξεκινήσουν με τις ετοιμασίες. Μην μπορώντας να δεχτεί την προδοσία που ένιωσε από τους φίλους και συγχωριανούς της η μάγισσα έσφιξε τις παλάμες της και ξεφύσηξε δυνατά.
« Ώστε έτσι ε; Όσο περνάει από το χέρι μου λοιπόν κανένας δεν θα γιορτάσει τα χαζό Χριστούγεννα » μουρμούρισε θυμωμένα και ξεκίνησε προς το σπίτι της. « Οχ τι θα κανείς μάγισσα μου ;» ρώτησε αγχωμένος ο Μάιλο καθώς την ακολουθούσε αλλά δυστυχώς ο μικρός μας φίλος δεν θα έπαιρνε καμία απάντηση.
