Ξύπνησα λίγο μετά τα μεσάνυχτα
Απ’ τα ερμητικά κλειστά παραθυρόφυλλα
κατάφερνε να τρυπώσει μια στριγγλιά σκονισμένου αέρα
που στ’ αυτιά μου ηχούσε τόσο λυπηρά
Θύμιζε θαρρώ φθινοπωρινό μελτεμάκι και γινωμένο χούμο.
Το σεντόνι σέρνεται στο πάτωμα.
Ο γάτος τρίβεται στην αγκαλιά μου.
Ο σκύλος γλύφει τα γυμνά μου πόδια.
Έχω παρέα.
Όχι, δεν έχω.
Γιατί αυτά που αγαπώ πάντα σωπαίνουν (;)
Πάρε ζάχαρη και ριξ’ τη στα μαλλιά μου
να λαμποκοπώ κι εγώ από κρυσταλλικούς κύβους
Η αστερόσκονη σώθηκε
την ξόδεψα όλη πάνω στα δικά σου μαλλιά
τα μεταξένια
Μαζί της ξοδεύτηκα κι εγώ
Ζήλεψαν τ’ άστρα
μα δε μ’ ένοιαζε
Αξίζεις τόσα κι άλλα τόσα
Κοιτάζω το ρολόι
Ο δείκτης αυστηρός και παγωμένος
μου ρίχνει δυο λοξές ματιές,
σαν καρφωμένος 60 νύχτες ανάμεσα στο 3 και το 4
μου βγάζει τη γλώσσα κοροϊδευτικά
Η χαραυγή δεν άγγιξε ακόμα το πέπλο της ασχήμιας μου
Η αχτίδα η πιο λαμπερή δεν στέγνωσε το μέτωπό μου
Κι ούτε θέλω.
Γυρίζω το βλέμμα στη μισόκλειστη κουρτίνα
σαν κάτι να τρεμόπαιζε εκεί
κοιτώ πιο προσεκτικά
Μια παράταξη άστρων στέκεται ‘κει πέρα
σαν πεισματάρικα μικρά παιδιά
Δεν θα μου κάνουν τη χάρη να φύγουν απόψε
σαν ενοχλητικοί μουσαφιραίοι
Φύγετε από δω
και πάρτε και τις σκέψεις μου μαζί σας,
εξάλλου δεν είναι πια δικές μου
σε σας ανήκαν εξ’ αρχής
Αφού είναι του σκοταδιού γεννήματα
και της αυγής καμπάνες
Καλημέρα
