|Δύο χώρες εντός| του Θανάση Πάνου

Και λένε οι γεροντότεροι , πως είναι μια χώρα εντός,
που τα παιδιά της δεν ψηλώνουν πια,
χλωμά πόρνα παιδιά , με διασταλτά ρουθούνια
και με ανάσα που βρωμά κοπριά.
Ομοιόμορφα παιδιά, με αίμα θολό και κολασμένο
και με σβησμένους κεραυνούς μες τα μικρά τους σκέλη.
Μυριάδες τέτοια παιδιά κινούνται βασανιστικά εντός μου
σκέψεις ασυντέλεστες ,παιδιά ασύλληπτα , στην χώρα που με έπλασε,
κακοφορμισμένα άσχημα με γιατρεμό κανένα.
Κι όταν με πορφυρά φιλήματα και αγάπη τα μελίζω
με Αλαργινά χαμόγελα στα άγρια πρόσωπά τους
με σπρώχνουν στα κατάβαθα ,αγρίμια σαλιάρικα δειλά ,
χωρίς ψυχή να κατοικούν στις σκοτεινές εντός γωνίες.
Τι να τα θες,
είμαι παιδί , και εγώ όπως και εσύ ,
γεννήτορα δειλού Λατίνου,
που πελεκούσε την κάθε πορεία πονηρά,
λαξεύοντας το αύριο ,
τόσες φορές με αρμαθιές λαθών ,
κρίσεων νωθρών και ακάθαρτων
και επιδρομές αποβολών στο σώμα της ιστορίας.
Και κάθε ίδιο λάξευμα πάνω στα παλούκια
συρρικνωμένους νέους Τειρεσίες γένναγε ,
παιδιά αγρίμια άνοα ,
που όλο τα μαύρα προμαντεύουν
και καρφωμένο με χτυπούν
πάνω στης χώρας τα εντός ,
βαριά αρχέγονα δοκάρια.
…
Και λένε οι γεροντότεροι,
πως είναι και μια άλλη χώρα εντός,
εν μέσω πλήθους και τιμητικής φρουράς
παιδιών γυμνών και αμόλυντων ,
ισάδελφη ποιητική πατρίδα ,
φως κάθε ερέβους με το δικό της
ανεξερεύνητο το θάμπος,
καλώντας αντάρτης άφοβος να γενείς ,
εγώ όπως και εσύ,
και κόντρα στον Γραίγο
μας καλεί, και μας καλεί.