Φωτογραφία: Αρσένης Μίαρης
Το Ψάρι στο BOOZE: Terminal Stage
Κείμενο Επιμέλεια – Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Χριστίνα Τασκασαπίδου
Παίζουν: (με αλφαβητική σειρά): Ορέστης Ζακυνθινός, Χριστίνα Τασκασαπίδου, Φωτεινή Τεντολούρη
Σκηνικά: Γκον Μπρόγκον
Φωτισμοί: Βασίλης Μυλωνόπουλος
Video: Greenstudioscinema.Μυλωνόπουλος
Φωτογραφίες: Αρσένης Μίαρης
Η παράσταση το ψάρι είναι μια ιδέα φτιαγμένη και οργανωμένη με μεράκι από την Χριστίνα Τασκασαπίδου. Η Χριστίνα Τασκασαπίδου είναι μια νέα ανερχόμενη ηθοποιός, η οποία έγραψε το κείμενο και σκηνοθέτησε την παράσταση. Το πρόγραμμα της παράστασης αναφέρει ότι το έργο αφορά τη σχέση μητέρας-κόρης, την αγάπη, το θάνατο, τη ζωή και το όνειρο. Διαδραματίζεται στο μυαλό της ηρωίδας Αΐνας, η οποία αν και ζει στον κόσμο των ζωντανών, μοιάζει να κατοικεί σε εκείνο των νεκρών [1].
Η παράσταση
Το έργο παρουσιάζεται στο υπέροχο κτίριο του booze cooperativa. Ένας πολυχώρος τέχνης και μουσικής. Ένα νεοκλασικό κτίριο στην καρδιά της Αθήνας (Μοναστηράκι,Κολοκοτρώνη 57) που στεγάζει τρεις ορόφους με καφέ, μπαρ και εκδηλώσεις. Η μυρωδιά του νεοκλασικού ήδη σε ταξίδευε σε έναν κόσμο μοναδικό, έξω από αυτόν της πραγματικότητας. Η θέα του πιάνου, αλλά και οι νότες που πηγάζουν από αυτό σε εισάγουν σε έναν κόσμο ονειρικά μελαγχολικό.
Η ατμόσφαιρα της παράστασης ακροβατεί μεταξύ ονείρου και εφιάλτη. Μια πραγματικότητα στην οποία δεν βρίσκει πουθενά χώρο να υπάρξει και να επεκταθεί η έννοια της αγάπης ή καλύτερα η έννοια της αμφισβητείται. Η εισαγωγική videowall πλατφόρμα σφραγίζει την σκέψη της ηρωίδας. “Αγάπη, αγάπη, αγάπη. Δεν καταλαβαίνω την αγάπη.”, αποτυπώνεται στον τοίχο από το βίντεο. Η μητέρα στέκεται πάνω από το τηλέφωνο περιμένοντας τον αγαπημένο της. Το σήμα, όμως, διακόπτεται διαρκώς. Δείκτης της ατελής αγάπης. Η αγάπη δεν ολοκληρώνεται ή δεν υπήρξε ποτέ. Η Φωτεινή Τεντολούρη αναφωνεί επαναλαμβανόμενα: “Θα γεννήσω την απουσία σου”, δίχως κανένα στόμφο και υπερβολή, αλλά πειστικά και ρεαλιστικά, σαν κάτι που βιώνει στα αλήθεια και δεν χωράει περαιτέρω εξηγήσεις.
Παράλληλες δράσεις videowall παρεμβαίνουν για να υπογραμμίσουν το νόημα της παράστασης. Για παράδειγμα, όταν η Αΐνα βρίσκεται με τον φίλο της (Ορέστης Ζακυνθινός) ξαφνικά το βίντεο προβάλλει ένα ζευγάρι που περπατάει σε ένα δάσος, ενώ η δράση συνεχίζεται με το κείμενο και με μια μουσική που υποστηρίζει την ατμόσφαιρα. Σε άλλες σκηνές του έργου υπάρχει ένα αφαιρετικό σκηνικόβίντεο που πέφτει πάνω στις μεγάλες πόρτες του κτιρίου, ενώ παράλληλα το κεφάλι της Χριστίνας Τασκασαπίδου παρεμβάλλεται εν μέσω της εικόνας με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα αισθητικό αποτέλεσμα. Ένα κάδρο ονειρικό που ταιριάζει γάντι στην παράσταση. Η εξαιρετική μουσική επιλογή τονίζει την ατμόσφαιρα της παράστασης, ιδιαίτερα με την σονάτα του Σεληνόφωτος του Μπετόβεν να ξεχωρίζει.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση σε όλη την παράσταση είναι ότι η υποκριτική της “μικρής” Τασκασαπίδου, γιγαντώνεται εξαιρετικά μπροστά στα μάτια μας, σε σχέση με το κείμενο και την παράσταση. Με αποτέλεσμα, να ξεφεύγει το μέγεθος της από την παράσταση και να γίνεται μια γιγάντια Αμελί. Δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της. “Μ’ αγαπάς;”, ρωτάει η μητέρα την μικρή Αΐνα. “Σ’ αγαπώ, αλλά σαν μητέρα”, απαντάει η μικρή. “Σαν μητέρα”, αποκρίνεται γεμάτη κατανόηση και παράλληλη απογοήτευση η μητέρα. Βεβαίως, κανένας δεν μπορεί να γεμίσει την αγάπη του άλλου. Η αγάπη έχει ιδιότητες. Η αγάπη του μπαμπά, η αγάπη της μαμάς, η αγάπη της κόρης, η αγάπη του φίλου κ.ο.κ. .Κανένας δεν μπορεί να συμπληρώσει την αγάπη του άλλου, με μια διαφορετική ιδιότητα από αυτή που έχει. Η μοναξιά και η αγάπη είναι δύο έννοιες αλληλοδιαδοχικές. Η απουσία αγάπης φέρνει την μοναξιά και η μια ιδιότητα αγάπης φέρνει την μοναξιά από την έλλειψη της άλλης ιδιότητας.
Ένας κύκλος ενοχικής αγάπης ξεδιπλώνεται μπροστά μας. Η Αΐνα ονειρεύεται ότι έχει ένα ψάρι στην κοιλιά της. Προφητεύει την ενοχική και καταβροχθίζουσα αγάπη της μητέρας της, και όπως εικάζει άλλωστε και ο λαός, το ψάρι είναι λαχτάρα, στεναχώρια. Το ψάρι, λοιπόν, δείκτης μιας απούσας αγάπης, μιας καταστροφικής αγάπης. Η Τασκασαπίδου θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι είναι ένα ψάρι, ένας σολωμός για την ακρίβεια, που πάει αντίθετα στο ρεύμα. Κολυμπάει ανάποδα, γιατί ψάχνει να βρει την αγάπη και γιατί έμαθε να αγαπάει λάθος από την μητέρα της. Στην τελευταία σκηνή η μητέρα λέει: “Η αγάπη είναι ένας ανάποδος πονόδοντος… θέλω λόγια αγάπης και όχι πράξεις αγάπης.”. Φανερά, η μητέρα έχει μάθει να αγαπάει αντίστροφα, έτσι και η μικρή.
Τέλος, οι φωτισμοί υπογραμμίζουν το ονειρικό μοτίβο της παράστασης, ενώ ο Ορέστης Ζακυνθινός, στέκεται σιωπηλά δίπλα στην αγαπημένη του Τασκασαπίδου, και επειδή ίσως είναι και υποκριτικά διακριτικός, γι’ αυτό και η Αΐνα να μην ανταποκρίνεται και να μην καταλαβαίνει την αγάπη που της δίνει. Μια παράσταση μελαγχολικά ονειρική, νεανική, με εξαίρετες ερμηνείες από την Χριστίνα Τασκασαπίδου και την Φωτεινή Τεντολούρη, που δυστυχώς ή ευτυχώς ξεπερνάνε σε μέγεθος το κείμενο και την παράσταση, και έτσι στήνεται ένα σκηνικό κουκλόσπιτου, με έναν γλυκό ρομαντισμό που θυμίζει την κινηματογραφική Αμελί.
BOOZE : Terminal Stage (Κολοκοτρώνη 57, Αθήνα – Μετρό Μοναστηράκι)
Διάρκεια παράστασης: 60′ (χωρίς διάλειμμα)
Για κρατήσεις θέσεων: 6950686277 (από 16.00 έως 22.00) / 6909161709
Ημέρες και ώρες: Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00.
Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος: 8 €, Mειωμένο (φοιτητικό ανέργων): 5 €.
Υποσημειώσεις:
1.Ψηφιοποιημένο αρχείο Google [(http://www.greekaffair.gr/politismostexni/theater/to-
psaristoboozeterminalstage/)].
• Μαρία-Ευθυμία Γιαννάτου, θεατρολόγος
