|Ακινησία| του Ευάγγελου Παπαποστόλου

Κι εγώ κυλάω κυλάω, μέχρι να έρθει η σειρά μου περιμένω την σειρά μου… Τώρα!…τίποτα. Κι ύστερα τσουλάω γλιστράω και ρωτάω αν έρχεται η σειρά μου μα η απόσταση μεγαλώνει γύρω μου, τι να κρατήσω; Κρατάω τον γιακά μου. Άστο!…τίποτα. Ξαναρχίζω να γυρίζω να τρίζω τους φτάνω, σκουντάω να χωθώ. Τρέχω και προλαβαίνω, να τρέξω προλαβαίνω και τρέχω, Σταμάτα!…τίποτα. Η απόσταση…τίποτα.
Τώρα οι λέξεις κούφιες έρχονται πίσω μία μία και η ανάγκη μαζί…ανάμεσα τους να βρεθεί ο χρόνος να χωρέσω. Να μιλήσω με μια ανάσα πριν γυρίσουν-Τελείωνε!…τίποτα. Τώρα μετράω και χάνω βήματα, τα χαρτιά στις τσέπες δεν φτάνουν, αλλάζω σειρά… πλάτη με πλάτη μετράμε.
Φτάνω στα χίλια μα δεν είναι αρκετό, μοιάζω με κλέφτη και κλέβω. Ρίγες πάνω μου ρίγες μπροστά μου να σπάσουν θέλω να σπάσουν δεν λένε. Χαράζω γραμμές ο τοίχος τελειώνει, 9:30 η ώρα τα φώτα σβήνουν-Κλείστο!…τίποτα. Οι δείκτες γυρίζουν ο λεπτός σπάει, σκέψου σε μέτρα. 82 γύροι μια μέρα, νερό χωρίς πίεση, 590 σταγόνες το ξέβγαλμα, 43 πλακάκια στην αυλή, 6 ηρεμιστικά. Μία γραμμή ακόμη στον τοίχο-Τέρμα!…τίποτα. Ο γιατρός μου δείχνει σχήματα, εγώ συνεχίζω να τα κοιτάω…ο κύκλος φελλός στο στόμα του, γελάω.
Μου αλλάζουν στολή λευκή χωρίς τσέπες. Το άσπρο με τυφλώνει, φοράω γυαλιά προλαβαίνω και κρύβω τα χαρτάκια, τα βρίσκουν καταπίνω. Η απόσταση μικραίνει, σκέψου σε γουλιές. 3 για το πράσινο χάπι, 7 για το μπλε, δύο για το κόκκινο, 1156 για να ξεραθεί το στόμα μου. Μια ακόμα γραμμή στο χέρι μου, την ράβουν. Κρατάω την ανάγκη μου και από την ανάγκη μου κρατιέμαι. Ο γιατρός μου ξαναδείχνει σχήματα, τα βλέπω του τα λέω.
Μ’αφήνουν, η απόσταση τεράστια. Ακουμπάω στον τοίχο και τοίχο τοίχο περπατάω-Σταμάτα!…τίποτα. Βρίσκω μια ουρά, μπαίνω… 3 δελτία καιρού 7 φανάρια έρχεται η σειρά μου. Δείχνω τα χαρτάκια, ζητάω οτι θυμάμαι… μου δίνουν λίγα. Πρέπει να βγάλω κι άλλα, πηγαίνω στην τουαλέτα, δαγκώνομαι…τίποτα. Μπαίνω στο κουτί, η απόσταση μικραίνει. Ανοίγω το παράθυρο…καλύτερα. Το κουτί γυρίζει, ο κόσμος γυρίζει, το στομάχι μου μαζί τους-Ξερνάω!…τίποτα. Αλλάζω ταχύτητα, ψάχνω την επόμενη…κίνηση, βγαίνω, η απόσταση μεγαλώνει. Χαλάω κι άλλα χαρτάκια, μου δίνουν λίγα. Τρώω μαζί τους, καινούργια ρούχα καινούργιο ρολόι. 4 πιρουνιές η σαλάτα 8 το κυρίως 3 το γλυκό. Συνήθεια…χαμογελάω με προσέχει. Κοιτάω κάτω, μετράω τσίχλες… μία γόπα με κραγιόν. Με φιλάει…τίποτα.
Επιστρέφω στο κουτί μου, η απόσταση μικραίνει. Αφήνω την πόρτα ανοιχτή…καλύτερα. Κάποιος μπαίνει με χτυπάει, του δίνω χαρτάκια… δεν μου δίνει κάτι. Πρέπει να βρω άλλα ή τα ίδια.
Ψάχνω σειρά, βρίσκω, μένω τελευταίος. Πάω σ’άλλη, είμαι μόνος, με παίρνουν. Αλλάζω ρούχα με μεγάλες τσέπες, σχολάω. Ψάχνω στο βάθος… τίποτα. Κοιμάμαι νηστικός ξυπνάω πεινασμένος. Ξανά το ίδιο. Κλείνω την πόρτα, κρύβω οτι μπορώ, μένω ξύπνιος για σιγουριά. Η μέρα μικραίνει, αλλάζω ρολόι… τα ίδια. Μοιάζω άρρωστος και αρρωσταίνω…το προσέχουν παίρνουν άλλον.
Πηγαίνω στο γιατρό, μου παίρνει αίμα… δεν μου δίνει κάτι. Νευριάζω, αρπάζω όλες τις καραμέλες στην είσοδο και δύο περιοδικά. Τα διαβάζω, πείθομαι οτι πάσχω από τα πάντα…βγαίνουν τ’αποτελέσματα…
τίποτα.
Οι μπαταρίες τελειώνουν, σκέψου σε απόσταση. Θυμάμαι την νοσοκόμα… καυλώνω. 12637 βήματα ως το μουνί της, είναι πολλά… παίρνω ταξί. Δίνω χαρτάκια… δεν μου δίνει κάτι. Νευριάζω, γυρνάω πίσω με τα πόδια. Διόρθωση: 12641 βήματα.
Το κουτί ακατάστατο, σκόρπιες κινήσεις σε κάτοψη, Δύο αποτσίγαρα-αλλάζω πορεία, μία κονσέρβα-αλλάζω πορεία, γάλα, γλείφω μου κάθεται μία τρίχα. Κάνω κύκλους με την γλώσσα…δεν την βρίσκω. Φτάνω στην βεράντα, 10 η ώρα-627 λαμπάκια, 12-315, 2- τα φώτα σβήνουν.
Σηκώνομαι παγωμένος, τρίβω τα χέρια μου στο στήθος…Μία τρύπα! Μου κόβεται το αίμα…μόνο στην φανέλα, ηρεμώ. Κλείνω την πόρτα, η απόσταση μικραίνει…ανάβω την τηλεόραση, καλύτερα. Ενα πουλί μαθαίνει να πετάει, ζηλεύω, πέφτει στην θάλασσα. Κλείνω τα πάντα,βάζω το κεφάλι μου στα χέρια…μένει εκεί…περνάω το ένα στο πιγούνι, σκαλώνει. Σηκώνομαι, πιάνω το ξυράφι, το νερό κρύο…ξεπλένω στο γάλα. Τα χείλη μου κολλάνε, φτύνω, η τρίχα κολλάει στον καθρέφτη. Τραβάω το μανίκι να σκουπίσω, η τρύπα μεγαλώνει μου κόβεται η ανάσα…μόνο στην φανέλα…ηρεμώ.
Φτάνω στο καναπέ, σκέφτομαι την νοσοκόμα, καυλώνω, ξεκινάω προπόνηση κάνω πως γαμάω… τα ελατήρια τρίζουν, ο απο πάνω χτυπάει το πάτωμα, κλείνω τ’αυτιά…κουδούνι. Μου ζητάνε χαρτάκια, τους δίνω γάλα…τίποτα… την κονσέρβα, μου δίνουν 10 μέρες. Μετράω τ’αποτσίγαρα μου λείπει ένα…
Έρχεται χαρτί… πρέπει να φύγω. Αλλάζω στολή, χακί με πολλές τσέπες. Μου δίνουν αριθμούς, κανένα που να ξέρω, μου δίνουν όπλο το παίρνω. Σηκώνω το χέρι, λάθος χέρι…σηκώνω το πόδι, λάθος πόδι. Φωνάζουν νευριάζω, ρίχνω με το όπλο…λάθος στόχος.
Ρίγες μπροστά μου ρίγες πάνω μου,τις μετράω… είναι σωστές. Ο γιατρός μου δείχνει τα ίδια σχήματα, τα ξαναλέω… μου αλλάζει δόσεις. 4 πράσινα, 9 μπλε, 3 κόκκινα…λάθος χρώμα. Με δένουν με λουριά, γαβγίζω, δεν τους πείθω… με βαράνε αλλάζω χρώμα, μοβ… μου κάνει. Ηρεμώ, με λύνουν. Περπατάω στα τέσσερα, όλοι με συμπαθούν, γαβγίζω στους φύλακες…με βαράνε, δαγκώνω με δένουν. Η απόσταση μικραίνει, δεν μιλάω. Σκέψου σε παύσεις…δεν υπάρχουν. Αλλάζω πλευρό μου κάνουν ένεση, ξαναλλάζω, ακόμα μία, κάθομαι ανάσκελα…τίποτα. Μια γραμμή για το μπράτσο μου, το ράβουν. Μου δίνουν χαρτάκια, 8.15 το μήνα…τα παίρνω, δεν έχω ρέστα, κρατάνε τα 5 νευριάζω με πετάνε έξω. Η απόσταση μεγαλώνει.
Βρίσκω ένα μικρό κουτί…μπαίνω, ρίχνω χαρτάκια, με προσέχει μου δίνει κερί τ’ανάβω, κάνει σταυρό, κάνω οτι μπορώ…λάθος χέρι. Μου δίνει ρούχα, τα φοράω φαρδιά με τρύπιες τσέπες…ψάχνω…τίποτα. Μοιάζω με ζητιάνο και ζητιανεύω. Μου δίνουν χαρτιά, δεν έχω που να τα βάλω, ένα προφυλακτικό, το φοράω. Θυμάμαι την νοσοκόμα. Δεν την βρίσκω…σπάω το πόδι, τίποτα…σπάω τ’άλλο, την βρήκα. Χάνω το προφυλακτικό, νευριάζω με δένουν γαβγίζω δεν την πείθω.
Μου αλλάζει ρούχα κι ένα λουρί, με τραβάει, πάω…ανοίγει την πόρτα, βλέπω ένα παιδί. Μου μοιάζει, μ’αγκαλιάζει μουδιάζω… η απόσταση μικραίνει… δεν με νοιάζει. Κλειδώνω οτι μπορώ, μένω ξύπνιος για σιγουριά…λάθος κλειδί. Ανοίγει, ξεσπάω, με κρατάει… η απόσταση μικραίνει…δεν με νοιάζει. Σκέψου σε νούμερα. Παπούτσια: 3 ετών- 19 νούμερο, 8-31, 18- 42. Πιάνει σειρά….τίποτα…’