|QR Code| του Χρίστου Ρ. Τσιαήλη

Μέσος Χρόνος Ανάγνωσης: 59 λεπτά

Χαρακτήρες έργου: 

QR code: άνθρωπος κρυμμένος πίσω από έναν μεγάλο υφασμάτινο  (ελαστικό) QR code. Μπορεί να επιλεχθεί να είναι τόσο μεγάλη η  επιφάνεια που να είναι μέσα και να κινείται όλο το σώμα του  ανθρώπου, ή να είναι μόνο το πρόσωπό του και να φαίνεται όταν  μιλάει, στραμμένο προς το κοινό. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει  συνεχώς να φαίνεται ξεκάθαρα ότι μιλάει το QR code. Σε μια άλλη  εκδοχή μπορεί το ελαστικό ύφασμα να έχει κρυμμένες σχισμές  όπου κατά φάσεις μπορεί να ξεπροβάλλει ένα γόνατο, το μισό  πρόσωπο, ένας αγκώνας, το χέρι του πρωταγωνιστή. Τρίτη επιλογή  να είναι περισσότεροι ηθοποιοί στο ίδιο QR Code, ή να υπάρχουν  επί σκηνής περισσότερα από ένα QR Code με ηθοποιό/ούς μέσα  και να μοιράζονται τον μονόλογο, λειτουργώντας εν είδει Χορού,  αν και το QR Code του συγκεκριμένου κειμένου αποτελεί  χαρακτήρα με ενιαία συνείδηση. 

ΑΛΦΡΕΔΟ: Νεαρός άνδρας, μιλάει μόνο πορτογαλικά. (είναι ανιψιός του  ΦΑΝΗ, κανείς από τους δυο δεν το γνωρίζει, δεν θα αποκαλυφθεί  η λεπτομέρεια παρά στο τέλος) 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: Μεγαλύτερη του Αλφρέδο σε ηλικία γυναίκα, κάτω των 35, μιλάει  μόνο αγγλικά (μαζί με τον Αλφρέδο αποτελούν το ΖΕΥΓΑΡΙ 1). 

ΦΑΝΗΣ: Άνδρας, προτιμητέο κάτω των 50 ετών, θείος του Αλφρέδο, η  ιδιότητα αυτή αποκαλύπτεται μόνο με το πέρας της παράστασης. Μέσα στο σακίδιο ώμου του έχει μικρό ψυγείο με δυο βελόνες και  δυο φιαλίδια με δόσεις εμβολίων. 

ΔΑΝΑΗ: Γυναίκα μεταξύ 30-40 ετών, μαζί με τον Φάνη αποτελούν το  ΖΕΥΓΑΡΙ 2. 

ΝΕΑΡΟΣ: Παρουσιάζει δείγματα παρανοϊκής συμπεριφοράς. Φέρει  χαρακτηριστικό σημάδι γέννας στο μπροστινό μέρος του λαιμού,  εμφανές στο κοινό. 

ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ: Περνάει από τη σκηνή με αμαξάκι το οποίο αποκαλεί «εικονικό». ΑΣΤΥ/ΚΟΣ: Ανήκει στην ομάδα ΟΠΑ (Ομάδα Προληπτικής Αστυνόμευσης)

ΦΩΝΕΣ 

ΠΙΣΩ: Δεν εμφανίζονται επί σκηνής, μιλάνε σε διάφορες γλώσσες, κατ’ επιλογή του σκηνοθέτη, σε κάποια σημεία χρησιμοποιούν φράσεις  από το έργο ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΓΚΟΝΤΟ. Λειτουργούν ως  Χορός. Σημειώνονται με αστερίσκο τα σημεία που είναι παρμένα  από το εν λόγω κείμενο. 

ΦΩΝΗ  

ΑΝΔΡΑ 1: Φράσεις από το έργο ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΓΚΟΝΤΟ 

ΦΩΝΗ  

ΑΝΔΡΑ 2: Φράσεις από το έργο ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΓΚΟΝΤΟ 

ΦΩΝΗ  

ΑΝΔΡΑ 3: Φράσεις από το έργο ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΓΚΟΝΤΟ 

ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Δεν εμφανίζεται επί σκηνής, μιλάει με φράσεις από το έργο  ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΓΚΟΝΤΟ. Βεβαίως αν επιθυμεί ο  σκηνοθέτης, μπορεί να τον εμφανίσει να περπατάει ανάμεσα στους  θεατές, ή να είναι στη σκηνή αλλά να μην τον βλέπουν οι  χαρακτήρες επί σκηνής, ίσως και να παγώνουν. 

ΑΣΤΕΓΟΣ: Θείος της Δανάης και πατέρας του ΝΕΑΡΟΥ, αποκαλύπτει τις ιδιότητες μόνο στο τέλος της παράστασης. 

Χώρος: Εμπορικός δρόμος με βιτρίνες καταστημάτων στις δύο πλευρές του  δρόμου. Πάνω στις βιτρίνες υπάρχουν διάφορες αφίσες όπως  περιγράφονται στα λόγια του QR Code. Στο κέντρο δεσπόζει ένα  μεγάλο QR Code το οποίο έχει ένα βασικό σχέδιο επάνω και τη  φράση “O Teatro”. Παγκάκια σε διάφορα σημεία. Ο δρόμος έχει  μικρές λίμνες από βροχή. 

Σε μεγάλο video wall παρουσιάζονται προϊόντα που οι χαρακτήρες  διαβάζουν στα διάφορα QR Code επάνω στις βιτρίνες, δείχνοντας  ότι δεν υπάρχουν προϊόντα μέσα στις βιτρίνες, δεν υπάρχουν πλέον  καταστήματα και όλα είναι ψηφιακά. Σε διάφορα σημεία στο έργο, εισήγηση να συνοδεύουν τον διάλογό τους οι χαρακτήρες με  σκαναρίσματα που να ανοίγουν στο video wall διαφημίσεις με  παράξενες συνθήκες και περίεργα προϊόντα όπως:

– Κατάστημα πώλησης κατεψυγμένων παιδικών νεφρών και  συσκευών μεταμόσχευσης στο σπίτι. Στην ίδια διαφήμιση  προωθούνται φορέματα, ποδήλατα, κλπ. 

– Εταιρεία Προσομοιώσεων RIO PARADISO PERDITO προσφέρει 70% έκπτωση στις προσομοιώσεις του αισθήματος  του τοκετού και 50% έκπτωση στην προσομοίωση του  αισθήματος πνιγμού ή του δαγκώματος από καρχαρία. 

– Κατάστημα πώλησης αναβολικών ουσιών και exoskeleton (μεταλλικοί σκελετοί στήριξης σώματος) για τις καλύτερες  αθλητικές επιδόσεις. Ολυμπιονίκες και αστέρια του αθλητισμού  που τους χρησιμοποιούν:  

Παγκόσμιο ρεκόρ στο ύψος στα τρία μέτρα και είκοσι  

εκατοστά από τον Χαβιέρ Ντουπ. 

Πρώτη γυναίκα που τρέχει τον Μαραθώνιο κάτω από τις δύο  

ώρες η Αγγλίδα Πάολα Ο’ Κόνορ.  

Ρεκόρ 36 γκολ στον τελικό του Μουντιάλ Ποδοσφαίρου από  

τον Σαΐντ Μαλίφ και χρυσό παπούτσι. 

Ο σκηνοθέτης μπορεί να χρησιμοποιήσει το άνοιγμα των  διαφημίσεων στο video wall και με άλλες διαφημίσεις  εξωπραγματικές που μπορεί να επινοήσει, φτάνει να γίνεται μόνο  όταν οι χαρακτήρες διαβάζουν ένα QR Code σε βιτρίνα. Να  αποφευχθεί η υπερβολική συχνότητα για να μην αποσπάται  συνεχώς η προσοχή του θεατή στον διάλογο.  

Στην 3^η ΣΚΗΝΗ να δημιουργηθεί βίντεο που να παρουσιάζει  μεγάλο αριθμό αφισών και άλλων διαφημίσεων να τρέχουν σε  γρήγορη ταχύτητα. 

Χρόνος/ρυθμός: Η πλοκή εμπεριέχει υπόνοια λούπας (=χρονο-παγίδας). Εισήγηση  σε κάποια σημεία ενδεικτικά που ο σκηνοθέτης επιλέγει, οι  ηθοποιοί να μιλούν σε ιδιαίτερα «αργή κίνηση» και να συνοδεύουν  τον λόγο τους με κινήσεις σε «αργή κίνηση» 

Φωτισμός: Επιλογή του σκηνοθέτη. Εισήγηση σε κάποια σημεία να επιτευχθεί  φωτισμός που να ομοιάζει με την γρήγορη ελλειπτική φωταγωγία  μιας οθόνης που χαλάει στιγμιαία και μετά επανέρχεται.

Αντικείμενα: Κινητά· το σακίδιο του Φάνη με το μικρό ψυγείο, τις σύριγγες και  τα φιαλίδια· το αμαξάκι του Πλανόδιου· η συσκευή αναγνώρισης  προσώπου του αστυνομικού. Αφίσες / αφίσες σκισμένες στο  πάτωμα / πέτρα ή άλλο βαρύ αντικείμενο.

QR Code

ΠΡΟΟΙΜΙΟ 

Στο προσκήνιο ο Άστεγος μόνος του αφηγείται. Ξεκινάει τον μονόλογό του  όπως ως να μίλαγε προηγουμένως και τον πιάνει ο θεατής στη μέση. 

ΑΣΤΕΓΟΣ: Όπως σας έλεγα και προηγουμένως, δεν είναι εύκολο να μην είσαι  κάποιος. Να προσπαθείς να φαντάζεσαι έναν κόσμο όμορφο, ενώ εσύ  έχεις ο ίδιος καταδικάσει τον εαυτό σου να ζεις σε μια χάρτινη κάσα.  Αα, όχι η κοινωνία, εσύ! Τι, θυμώσατε; Αφού εγώ ο ίδιος το  μαρτυράω. Αφού με βάλαν ξανά και ξανά σε σπίτια, μου βρήκαν  δουλειά, έκαναν τα πάντα για να με υποτάξουν ξανά και να με  αριθμήσουν, εγώ αντιστάθηκα. Ευγενικά έφευγα, δεν τσακωνόμουνα.  Είχα το ελεύθερο. Και ήμουν πολύ περήφανος για να υποταχθώ πάλι  στη βούλησή τους, κι ας νόμιζαν εκείνοι ότι ήμουνα ένα τίποτα κι  ήθελαν να με νταντεύουν ως «το κάτι». Με ήθελαν να έχω ένα κινητό  τηλέφωνο, έναν λογαριασμό στο κοινωνικό δίκτυο, μια διεύθυνση,  αριθμό ταυτότητας, φορολογική ταυτότητα, φωτογραφία και  δαχτυλικά αποτυπώματα στα συστήματά τους. Μια να με βρίσκουν  για καλό, μια για την πάρτη τους, μια για να με καταγγείλουν. Χα! Με  τίποτα, ούτε το ‘να ούτε τ’ άλλο. Ελεύθερος ως το πετσί. Ταυτότητά  μου; Το μόνιμο παντελονάκι και το ταιριαστό μου πουκάμισο, η τρύπια κουβέρτα και το κασόνι μου, πάντα έτοιμο να λιώσει επάνω μου όπως κοιμάμαι, με την επόμενη βροχή. Και μετά άλλο κασόνι. Η  ζωή προσφέρει δωρεάν κασόνια για τους τίποτα. Κι όμως, είναι πολύ  περισσότερα πράγματα ένας άστεγος από ό,τι πιστεύει η πολιτεία.  Χωρίς ταυτότητα δεν είσαι απαραίτητα ο Οδυσσέας στην κοιλιά του  κριαριού, ο … Κανένας. Μπορείς και να είσαι ο καθένας, άμα το θες.  Κατά περιόδους. Χεχε, ακούστηκε κάπως υπεροπτικό. Δεν είναι. Όλα  είναι υπό τον έλεγχό σου. Η κατασκευή του χώρου σου, ο λόγος σου.  Βλέπετε, σας μιλάω στη γλώσσα σας τώρα, για να με καταλαβαίνετε.  Θα μπορούσα να αρχίσω να σας μιλάω σλοβακικά. Να μπω στην  ιστορία της ζωής σας πριν καλά καλά καταλάβετε τι συμβαίνει. Να  αλλάξω την ιστορία σας, κι εσάς τους ίδιους να σας αλλάξω. Αλλά  μένω εκτός. Θα μπορούσα να σας μιλήσω κι ιαπωνικά, ή και ρώσικα αν μας αφήσουν. Μα σήμερα ας μιλήσουμε κυρίως στη γλώσσα της  γεωγραφίας που μας καθορίζει. Όταν μπορείς να είσαι όποιος θες,  όταν σου ανήκει η Γη ολόκληρη, ξαφνικά εμφανίζονται μπροστά σου τρία σουρωτήρια, τα σουρωτήρια της μοίρας: το ένα πιο πυκνό από τ’  άλλο. Στο πρώτο τρεις λέξεις δεν περνάνε: η αιτία· ο σκοπός· η  εξέλιξη. Στο δεύτερο μένουν πίσω δυο λέξεις: η ηρεμία – και το τέλος. 

Στο τελευταίο περνάνε όλοι οι χώροι που θα μπορούσες να  κατασταλάξεις μα δεν θα γίνει τελικά: ένα μαγειρείο, ένα γραφείο, μια  οικοδομή, ένα νεκροταφείο. Ένα αεροπλάνο, ίσως κι ένας φούρνος.  Τι μένει τελικά στο τελευταίο σουρωτήρι; Δεν ξέρω. Δεν μπόρεσα  ποτέ να φανταστώ, όσες ιστορίες κι αν σκαρφίστηκα. Σε όσες κι αν  μπήκα και βγήκα. 

ΣΚΗΝΗ 1 

Η σκηνή είναι μικρή με κατεβασμένους γυάλινους τοίχους σαν  βιτρίνες δεξιά και αριστερά, ή τραβηγμένους από τα παρασκήνια. Στους τοίχους  που αλλάζουν τον όγκο του σκηνικού πάντα υπάρχουν αφίσες. Στο κέντρο της  σκηνής δεσπόζει το μεγάλο QR Code το οποίο έχει μέσα εγκλωβισμένη μια  μορφή ανθρώπου που κινείται. Επιλογή του σκηνοθέτη να βγάζει το πρόσωπο  από σχισμή/σχισμές ο ηθοποιός για να μιλάει.  

QR CODE: Φως! Όχι! Όχι! Σβήσε την οθόνη σου!  

Τι ήταν αυτό το έντονο φως; Σκοτάδι ξανά, ευτυχώς. Κλείνω. 

*** 

(Πίσω, βάθος ακούγονται φωνές ανθρώπων σε  

αυξομείωση έντασης) 

ΦΩΝΕΣ ΠΙΣΩ: Έλα/ Σε περιμένουμε / Venha estamos esperando por você (Portuguese: Έλα σε περιμένουμε) / So many years have passed /  Davay My zhdem tebya (Russian: Έχουν περάσει τόσα χρόνια) /  Έχουν περάσει τόσα χρόνια / Φύγε από ‘κει / Έλα, σε περιμένουμε! /  Δεν ανήκεις πια μ’ αυτούς! / Você não pertence mais a eles  (Portuguese: Δεν ανήκεις πια μ’ αυτούς) / Έχουν περάσει τόσα  χρόνια… 

QR CODE: Φως! Και φωνές, λόγια που δεν μπορώ να καταλάβω, ένα δυνατό  κάλεσμα, βαρυτική έλξη που προσπαθεί να με ξεκολλήσει από εδώ  που βρίσκομαι, όπου και να ‘ναι αυτό, να με τραβήξει πίσω, βαθιά! Παρ’ το από μπροστά μου! Δεν θέλω! Όχι ακόμη! Δεν είναι έτοιμοι! Κλείνω. 

***

(Το φως πέφτει μόνο επάνω στο ορθογώνιο  

του QR code, δεν αποκαλύπτεται το υπόλοιπο  

σκηνικό) 

ΦΩΝΕΣ ΠΙΣΩ: (σβήνουν) Έλα/ Σε περιμένουμε / Venha estamos esperando por você (Portuguese: Έλα σε περιμένουμε) / So many years have passed /  Davay My zhdem tebya (Russian: Έχουν περάσει τόσα χρόνια) /  Έχουν περάσει τόσα χρόνια / Φύγε από ‘κει / Έλα, σε περιμένουμε! /  Δεν ανήκεις πια μ’ αυτούς! / Você não pertence mais a eles  (Portuguese: Δεν ανήκεις πια μ’ αυτούς) / Έχουν περάσει τόσα  χρόνια… 

QR CODE: Μετά από περιπέτειες ξύπνησα πριν μερικές ώρες επάνω σε μια  επίπεδη, παράξενα λεία επιφάνεια. Ήταν αφίσα. Όσο για εμένα,  εμένα, τι είμαι, ποιος, ποια είμαι, δεν ήξερα κάτι. Τα ποιος, τα γιατί,  τα πώς, δεν είχαν αρχίσει να με απασχολούν στην πρώτη φάση. Και  ήταν περίεργο αυτό, μα τίποτα πιο παράξενο από την έλλειψη πανικού  μου. Υπήρχε μια οικειότητα, μια στωική αποδοχή αυτής της τρελής  παραδοξότητας.  

(Αποκαλύπτεται σταδιακά το σκηνικό) 

Κοίταξα τριγύρω. Ένας δειλός ήλιος αντικατοπτριζόταν στο τζάμι της  βιτρίνας — η νέα μου γειτονιά, έτσι που το σπίτι μου, η αφίσα, ήταν  κολλημένο επάνω της με σελοτέιπ όπως και τα άλλα γειτονικά· επάνω  μου, κάτω, δεξιά-αριστερά. Δεν μπορούσα και να κοιτάξω πίσω μου  να δω τι είχε μέσα η σκοτεινή βιτρίνα. 

(Έντονη κινητικότητα στο σώμα του QR code) 

Πόσο αργό το βλέμμα μου… Νιώθω να έχω την ικανότητα να  παρακολουθώ τον εαυτό μου και τις κινήσεις μου, αργές, σχεδόν  νωχελικές, να παρακολουθώ όλο αυτό χωρίς να έχω εικόνα για το ίδιο  μου το σώμα, το πρόσωπο, το ύψος μου. Πώς μοιάζω; Πόσο μέγεθος  έχω, και τι είμαι εγώ για αυτόν τον περίεργο χώρο που ξύπνησα έτσι 

ξαφνικά; Γιατί δεν πανικοβάλλομαι; Γιατί; Γιατί δεν με ενοχλεί η  ακινησία, το στρίμωγμα στον τοίχο; Γιατί τόσο φυσική η αιώρηση;  

Μακριά, στο απέναντι πεζοδρόμιο άλλη μια βιτρίνα – χωρίς πολλές  αφίσες επάνω. Το πρώτο πράγμα που έκανα; Κοίταξα προσεχτικά, να  δω σε ποια αφίσα βρισκόμουν, να δω πώς μοιάζω επιτέλους. 

(Σκοτάδι ξανά στο σκηνικό το φως δείχνει  

ξανά μόνο το QR code) 

ΤΕΛΟΣ ΣΚΗΝΗΣ

ΣΚΗΝΗ 2 

Στη σκηνή ανοίγουν αριστερά και δεξιά οι γυάλινοι τοίχοι σαν  βιτρίνες, (είτε ανεβαίνουν, είτε τραβιούνται στα παρασκήνια. Εμφανίζονται  πίσω τοίχοι πανομοιότυποι πάλι με αφίσες. Στο κέντρο της σκηνής δεσπόζει το  μεγάλο QR Code το οποίο έχει μέσα την εγκλωβισμένη μορφή ανθρώπου που  κινείται. Εξακολουθεί να ισχύει η επιλογή του σκηνοθέτη να βγάζει το πρόσωπο  από σχισμή/σχισμές ο ηθοποιός για να μιλάει, ή να υπάρχουν περισσότερα από  ένα QR Code, ή περισσότεροι από ένας ηθοποιοί μέσα στο ελαστικό ύφασμα  του ίδιου QR Code. Δυνατότητα να ανάβει και να σβήνει φως σε τρία σημεία  της σκηνής. Σε άλλο εμφανές σημείο μεγάλο video wall. 

Εισέρχεται ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ. Εξετάσει τη σκηνή και καταγράφει με  ένα μηχάνημα, ψάχνει παντού αλλά δεν δείχνει να βρίσκει κάτι. Αποχωρεί. 

(στη σκηνή μόνο το QR code) 

QR CODE: Αν με ρωτούσατε, θα σας έλεγα ρητά πως αισθάνομαι ότι έχω υπάρξει  ον τρισδιάστατο, μα η σκληρή πραγματικότητα κάνει τη σιγουριά να  φαντάζει ένα απολεσθέν χαρακτηριστικό της ύπαρξης που  ανακάλυπτα τόσο αργά, σχεδόν σε κατάσταση νιρβάνας. Μπορεί και  να ήμουν ένας σούπερ ήρωας από σειρά κόμικς, ίσως βέβαια και απλά  η εικόνα ενός ταπεινού αναψυκτικού, ενός αναψυκτικού με συνείδηση  που διαφημιζόταν – όμουνα. Θα θέλατε ένα αναψυκτικό; Εσείς,  παράξενο πλάσμα, με τα περίεργα μαλλιά, ναι, εσείς! Δεν απαντάτε,  δεν θέλετε να απαντάτε τέτοια ερωτήματα – εταιρεία δημοσκόπησης;  Εγώ; Όχι, όχι βεβαίως! Δεν θέλετε να απαντάτε ερωτήματα για το  αναψυκτικό σας; Για άλλα; Απαντάτε για άλλα; Για τις πολιτικές σας  πεποιθήσεις απαντάτε; Για τις θρησκευτικές σας; Απαντήστε μου!  Περίεργο πλάσμα, απαντήστε μου! Δεν είμαι αυτό που νομίζετε… τι  είμαι; Ρωτήσατε τι είμαι; Τι να σας πω; Δεν ξέρω! / Πες μου εσύ,  αγαπημένο μικρό πλασματάκι, εσύ, εσύ θα μου απαντήσεις, πώς  βρίσκεις το αναψυκτικό σου; Τι; Δεν σε αφήνουν να πίνεις  αναψυκτικό; Γιατί; Γιατί σού απαγορεύουν μια τόσο ωραία  απόλαυση… βλαβερό; Τι είναι βλαβερό και τι δεν είναι; Ποιος βλάπτεται και ποιος μένει αλώβητος; Με κοιτάς με απορία! Με  βλέπεις; Με βλέπεις! Σε φαντάζομαι να με κοιτάς κατάματα, νομίζω  ακούω τη φωνή σου! Μου απαντάς, μου μιλάς! (απογοήτευση) Όχι,  δεν μου απαντάς, δεν είσαι καν εδώ, πόσο θα ήθελα να ήσουν εδώ,  και το άλλο, το περίεργο πλάσμα με τα κόκκινα μαλλιά, ίσως να μου  λέγατε τι συμβαίνει. Αν όντως είμαι η διαφήμιση ενός αναψυκτικού.  Ή ενός απορρυπαντικού. Ναι, ίσως αυτό είμαι, κάτι που καθαρίζει,  νομίζω θα μου πήγαινε ένας τέτοιος ρόλος. Μπα… Δεν θα ρωτήσω  κανέναν. Θα είμαι ό,τι θέλω ώσπου να μάθω πραγματικά τι είμαι.  Στους αντικατοπτρισμούς, απέναντι, στα κενά ανάμεσα στις άλλες  αφίσες, κατάφερα να διακρίνω το είδωλο της δικής μου βιτρίνας:  διάφορες αφίσες πόλης από έναν πλούσιο, έναν τέλειο κόσμο· αυτά  τα είδα στις μεγάλες αφίσες, γιατί έτσι μακριά που ήταν, έβλεπα στις  περισσότερες μόνο μορφές, τετράγωνα, ευφάνταστες καλλιτεχνίες,  προϊόντα, πανέμορφα πλάσματα και ονειρικά τοπία. Όλα στο κέντρο  των αφισών. Τι ήμουν; Όσο πέρναγε ο χρόνος και υπολόγιζα, τόσο  μεγαλύτερη η σύγχυση. Δεν θα ρωτήσω κανέναν. Κανείς δεν θέλει να  μου απαντήσει. Ω, ακούω φωνές, ήχους βιαστικούς, έρχονται, ίσως  κάποιος καταφέρει να μου εξηγήσει ακριβώς πώς μοιάζω, κι ίσως μου  πει τι είμαι επιτέλους! 

(Ξαφνικά ο δρόμος της γειτονιάς αποκτά  

κινητικότητα. Περπατάνε πολλοί άνθρωποι  

βιαστικά).  

(ΦΑΝΗΣ και ΔΑΝΑΗ κοντοστέκονται στη μια  

γωνιά της σκηνής)  

ΔΑΝΑΗ: Μα, πού βρεθήκαμε ξαφνικά; Τι είν’ εδώ; 

ΦΑΝΗΣ: Δεν ξέρω. Περίεργος χώρος. 

ΔΑΝΑΗ: Θυμάσαι πώς καταλήξαμε εδώ πέρα; Από πού ήρθαμε; 

ΦΑΝΗΣ: Ααα, ό,τι γνωρίζεις γνωρίζω. Θυμάμαι μόνο ότι τρέχαμε. Έλα εδώ σ’  αυτή τη γωνιά να βγάλουμε τις μάσκες. 

ΔΑΝΑΗ: Μα θα μας δουν!

ΦΑΝΗΣ: Εδώ δεν θα μας δει κανείς. 

(το σώμα μέσα στο QR Code κινείται  

αμυδρά) 

ΔΑΝΑΗ: Το είδες;  

ΦΑΝΗΣ: Ποιο;  

ΔΑΝΑΗ: Εκείνο εκεί το… το τετράγωνο μέσα στην αφίσα. Κουνήθηκε! ΦΑΝΗΣ: Μην λες ανοησίες!  

ΔΑΝΑΗ: Δεν λέω ανοησίες! Το είδα! 

ΦΑΝΗΣ: Είναι που είναι περίεργος ο χώρος εδώ πέρα, μην το κάνουμε  χειρότερο ώσπου να φύγουμε! Κάτσε όμως λίγο να ξαποστάσουμε!  

(το ΖΕΥΓΑΡΙ 2 κάθονται σε παγκάκια, ανοίγουν  

κινητό)  

(στην άλλη γωνιά της σκηνής, ΖΕΥΓΑΡΙ 1,  

βγάζουν τις μάσκες, η ΓΥΝΑΙΚΑ 1  

απεγνωσμένη με το κινητό της) 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: I can’t get a signal! 

ΑΛΦΡΕΔΟ: Vê os teus dados. 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: They are interfering with our data!  

ΑΛΦΡΕΔΟ: Estas a brincar comigo? Como? Como é que eles intervêm??? 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: I don’t know, didn’t you hear just before, during the demonstration, those people shouting about the microchips?  

ΑΛΦΡΕΔΟ: Os microchips? 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: Yes. 

ΑΛΦΡΕΔΟ: Aqueles nas vacinas? 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: Yes. 

ΑΛΦΡΕΔΟ: E tu acreditas nessa história? 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: Asshole! You fucking asshole! (τον κτυπάει με την τσάντα της) All  these months, locked in their stupid lockdown, so that not even one  gets the cursed virus, not even one! And then they allowed us out, so that we all catch it at once, all at once! And you? All these months  locked, and you did nothing else than read articles to me! You read out so many from your fucking laptop that I had to believe you! I was  even turning off the TV! And did not dare read anything from my  mobile phone! I only listened to you! And believed your every fucking  word! I never wanted to go out of the house, ever again, you hear me?  (κάθεται κάτω θυμωμένη, ο ΑΛΦΡΕΔΟ περπατάει πάνω κάτω  σκεφτικός). 

ΑΛΦΡΕΔΟ: O quê que estás dizer? Nem ev acreditei! 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: Listen to yourself! Why??? Why would you do this thing to me???  When I went for the vaccine, the fear I felt was something  unprecedented, and I never want to feel something like that, ever  again! It still haunts my thoughts and terrifies me…  

ΑΛΦΡΕΔΟ: Mas, estavas com medo de que querida??? 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: That they will control me.  

ΑΛΦΡΕΔΟ: (απορία με ειρωνία) Eles vão te controlar? 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: (τραγικά) Yes, yes, they will control me. What now? What do you  want me to tell you?  

(μικρή παύση)  

Η ΓΥΝΑΙΚΑ 1 διαβάζει ένα QR Code από μια  

βιτρίνα και στο video wall ανοίγει  

διαφημιστικό: 

– Εταιρεία Προσομοιώσεων RIO PARADISO PERDITO προσφέρει 70% έκπτωση στις προσομοιώσεις του αισθήματος  

του τοκετού και 50% έκπτωση στην προσομοίωση του  

αισθήματος πνιγμού ή του δαγκώματος από καρχαρία. 

Δεν υπάρχει σχόλιο, μόνο φυσιολογική  

αντίδραση από το ΖΕΥΓΑΡΙ 1 και ο διάλογος  

συνεχίζεται απρόσκοπτα. 

ΑΛΦΡΕΔΟ: E o quê que achas que eles estão a fazer agora? 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: What are they doing? 

ΑΛΦΡΕΔΟ: Nada, não faças isso agora, encontra no teu telemovel um caminho sem polícia, vamos embora. Tu atiraste ovos neles, droga! 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: I’ve opened a map! It’s strange, looks like a labyrinth of sorts! ΑΛΦΡΕΔΟ: Vamos segui-lo! Já, ficámos aqui tempo suficiente! 

(χαμηλώνει το φως, ΑΛΦΡΕΔΟ και ΓΥΝΑΙΚΑ  

1 εξέρχονται κοιτώντας το φωτισμένο κινητό). 

(Δυναμώνει το φως στο QR Code, η μορφή κινείται άβολα) 

(δυναμώνει το φως στο σημείο που βρίσκονται ΔΑΝΑΗ και  

ΦΑΝΗΣ) 

ΔΑΝΑΗ: Μας βλέπουν, κράτα μου το χέρι. 

ΦΑΝΗΣ: Να σου κρατήσω το χέρι; Τι λες καλέ; Από πότε; Στην εποχή του  ρομαντισμού ζεις ακόμη;  

ΔΑΝΑΗ: Δεν μπορούμε να μη φοράμε μάσκες αν δεν είμαστε ζευγάρι, θα μας  ελέγξουν! Δεν μπορώ να είμαι εδώ! 

ΦΑΝΗΣ: Δεν μας βλέπει κανείς, πρέπει να το σταματήσουμε όλο αυτό. Δεν  λειτουργεί.  

ΔΑΝΑΗ: Τι δεν λειτουργεί; Τι έχεις πάθει; Δεν με θέλεις πια; Σπίτι όλα είναι  μια χαρά. Μετά δουλειά σου, δουλειά μου. Δεν χρειάζεται να λέμε  πολλά. 

ΦΑΝΗΣ: Μα, τι λες τώρα; 

ΔΑΝΑΗ: Με αγαπούσες κάποτε, χωρίς δικαιολογίες. Γιατί δεν λειτουργεί; Γιατί  όποτε είμαστε με κόσμο έχεις όλη αυτή την άρνηση; 

ΦΑΝΗΣ: Ωωω! Ω! Μα δεν μιλούσα για μας! Εννοούσα να βάλουμε τις μάσκες όπως θέλουν αυτοί να τις φοράμε, και λέω…/ 

ΔΑΝΑΗ: Δεν θέλω! 

ΦΑΝΗΣ: …/ λέω, να εμβολιαστούμε, να κάνουμε ό,τι ακριβώς μας λένε. Δεν  έχουμε άλλη επιλογή. Βαρέθηκα όλο αυτό το σπίτι-δουλειά-σπίτι δουλειά-σπίτι-δουλειά-σπίτι-δουλειά…/

ΔΑΝΑΗ: Φτάνει! Κατάλαβα! Και όχι! Εγώ δεν βαρέθηκα! Με το τεστ είμαστε  μια χαρά! Δεν έχουμε ανάγκη τα δώρα τους! Ούτε ξενοδοχεία  φθηνότερα θέλω, ούτε χορό στα μπαρ, ούτε δείπνα ακριβά. 

ΦΑΝΗΣ: Καλά, δεν βλέπεις ότι είμαστε πια μειοψηφία; 

ΔΑΝΑΗ: Μειοψηφία πού; Στους εμβολιασμούς; Α ει…!!! Να τα μας τα γαλλικά  πάλι, έρχονται… Oui!!!! 

ΦΑΝΗΣ: Ναι, στην Ευρώπη. 

ΔΑΝΑΗ: Τι στην Ευρώπη; 

ΦΑΝΗΣ: Το ποσοστό του εμβολιασμού του γενικού πληθυσμού έχει ανέβει  στο…/ 

ΔΑΝΑΗ: Άσε μας. 

ΦΑΝΗΣ: στο εξήντα έξι τοις εκατό. Προχθές το διάβαζα σε ένα άρθρο της… ΔΑΝΑΗ: Αλήθεια τώρα, παράτα μας. 

ΦΑΝΗΣ: Μα δεν ακούς! 

ΔΑΝΑΗ: Τι να ακούσω; 

ΦΑΝΗΣ: Ότι οι περισσότεροι στην Ευρώπη έχουν υποχωρήσει και  εμβολιάζονται.  

ΔΑΝΑΗ: Παράτα μας! 

ΦΑΝΗΣ: Πολλοί το πιστεύουν πραγματικά ότι το εμβόλιο σώζει. Πάντως  εμβολιάζονται. Εκατοντάδες χιλιάδες κάθε μέρα. Άνθρωποι σαν  εσένα κι εμένα. 

ΔΑΝΑΗ: Κι εμένα τι με νοιάζει η Ευρώπη; Εδώ, εδώ στην πόλη μας τι γίνεται;  Εδώ ζω, εδώ θέλω αριθμούς! Μη μου πουλάς στατιστικές!!! (τον  κτυπάει στο στήθος) 

(κάθονται με πλάτη σε διαφορετικά παγκάκια,  

κοιτάνε κινητά). 

(ανάβει το φως στο QR Code) 

QR CODE: Βία, πολλή βία! Δεν είναι βέβαια τόσο άγρια αυτά τα θηρία όσο αυτά  που θυμήθηκα προηγουμένως, όταν ξαφνικά άνοιξε στη μνήμη μου  ένα δευτερεύον παράθυρο και έβλεπα στους δρόμους χιλιάδες τέτοια πλάσματα να αλληλοκτυπιούνται, κάποια απ’ αυτά σε γραμμή,  ντυμένα με τον ίδιο τρόπο, με άγριο μαύρο, και είχαν επάνω τους κάτι  περίεργα αντικείμενα: ψεύτικα κεφάλια και τεράστια χέρια με  τεχνητές προεκτάσεις. Κραύγαζαν ρυθμικά, δεν μπορώ να ξεχάσω  όλον εκείνο τον θόρυβο που έκαναν οι φωνές τους. Και τώρα που αυτά  τα πλάσματα εδώ μιλάνε κάπως πιο σιγά, και ησύχασα λιγάκι, όλο  αρπάζομαι: τη μια μιλάνε ήρεμα, την άλλη φωνάζουν. Βία, πολλή βία!  Και δεν καταλαβαίνω τα πάντα όσα λένε! Ειδικά από ‘κείνα τα δυο  εκεί! (η μορφή τεντώνει προς την κατεύθυνση του ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ 1) Δεν  καταλαβαίνω καθόλου τι λένε, πώς είναι δυνατόν να ξυπνώ σε έναν  κόσμο που τα περίεργα πλάσματα μεταξύ τους μιλάνε σε όποια  γλώσσα θέλουν; Το ένα στο άλλο; Μόνα τους! Μιλάνε μόνα τους! Το  καθένα στον εαυτούλη του! Ακούει το ένα το άλλο; Πώς; Και γιατί να  κάνουν κάτι τέτοιο στον εαυτό τους; Δεν αξίζουν κάτι καλύτερο; Δεν  είναι εξωπραγματικό, είναι — είναι οξύμωρο! Παρανοϊκό! Αυτό κι αν  είναι βία! Τεράστια βία! Έτσι είναι όλα τα πλάσματα σε αυτό τον  κόσμο που ξύπνησα σήμερα; Να φύγω, να πάω αλλού, γίνεται; 

Το ένα πλάσμα προηγουμένως είπε ότι με είδε να κουνιέμαι. Τα καλά  μου, εκείνα μίλαγαν μεταξύ τους την ίδια γλώσσα – νομίζω, χμμ.  Πάντως κατάλαβα τι έλεγαν – νομίζω. Μοιάζουν να μιλάνε για μια  αρρώστια, έναν ιό… κατάλαβα πολλές από τις λέξεις τους, vacinas,  dados, microchips, αυτό το λέγαν διαφορετικά ο καθένας, mobile phones, cellular… Όλες οι λέξεις καταχωρημένες μέσα στη μνήμη  μου σε επίπεδο πρώτης ανάκλησης. Δεν ξέρω γιατί, πάντως καθώς τις  άκουγα ένιωθα να με διαπερνάει έντονα ηλεκτρικό ρεύμα, λες και  έπρεπε να τεθώ σε λειτουργία, να προβώ σε κάποια ενέργεια. Τελικά,  κουνήθηκα; Έτσι είπε. Ίσως. Κι από τι υλικό είμαι φτιαγμένο εγώ το  καημένο να με κουνάει ο άνεμος; Ναι, μπορεί να με κούνησε λιγάκι,  δεν ξέρω, μα εγώ θα μείνω εδώ. Ωσότου καταλάβω. Το άλλο πλάσμα  είπε ότι… α, τώρα που το λες, αυτούς όντως τους καταλάβαινα!  Νομίζω ότι μίλαγαν μια γλώσσα που έχω καταχωρημένη… 

(χαμηλώνει το φως στο QR Code) 

(στην άλλη άκρη της σκηνής εισέρχεται ξανά το  

ΖΕΥΓΑΡΙ 1, κοιτάνε γύρω με πανικό)

ΑΛΦΡΕΔΟ: Εstamos aqui novamente! Como isso é possível! 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: I’ve already told you what is happening, you are not listening! Unless you… 

(οι δυο σπρώχνονται, η ΓΥΝΑΙΚΑ 1 τραβάει  

και κόβει τη μάσκα του ΑΛΦΡΕΔΟ) 

(ΑΛΦΡΕΔΟ πλησιάζει το ΖΕΥΓΑΡΙ 2.  

Ανασηκώνονται.) 

ΑΛΦΡΕΔΟ: (στον ΦΑΝΗ) Perdoe-me caro amigo, tenho vergonha de perguntar,  mas minha máscara foi cortada, e… se você tem máscara, eu tenho que  passar pela manifestação para sair, e tem polícia em todo lugar, sabe.  Só se… 

(Ο ΑΛΦΡΕΔΟ πλησιάζει περισσότερο το  ΖΕΥΓΑΡΙ 2, ΦΑΝΗΣ τραβάει τη ΔΑΝΑΗ,  βήματα πίσω) 

ΦΑΝΗΣ: (ψάχνει στις τσέπες του) Να, φίλε, πάρε, έχω πολλές έξτρα, ο  άνθρωπος αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη. 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: (από την πλευρά της) Don’t listen to him, he is a liar! A big liar! 

(ο ΑΛΦΡΕΔΟ χαμογελάει αμήχανα, γνέφει  

‘ευχαριστώ’ και επιστρέφει στη ΓΥΝΑΙΚΑ 1) 

(το ΖΕΥΓΑΡΙ 1 εξέρχονται ξανά από τη σκηνή  

κοιτάζοντας το κινητό με αγωνία) 

ΔΑΝΑΗ: (στον ΦΑΝΗ) Μα, πόσες γλώσσες γνωρίζεις; 

ΦΑΝΗΣ: Γλώσσες; Σχεδόν μια. Άστα αυτά τώρα όμως. Δες την μεγαλύτερη  εικόνα. Είμαστε πολίτες ενός … διευρυμένου κόσμου. Άνθρωποι πάνε  κι έρχονται. 

ΔΑΝΑΗ: Δεν μου ‘πες, τι έχεις μέσα στο σακίδιο; 

ΦΑΝΗΣ: Ποιο; Ααα, το σακίδιο μου. 

ΔΑΝΑΗ: Ναι… 

ΦΑΝΗΣ: Τίποτα, βιβλία. 

ΔΑΝΑΗ: (αμφισβήτηση) Βιβλία.

ΦΑΝΗΣ: Βεβαίως βιβλία! Τι άλλο; 

ΔΑΝΑΗ: Κάνει θόρυβο. 

ΦΑΝΗΣ: Θόρυβο; 

ΔΑΝΑΗ: Ναι, έναν ανεπαίσθητο, εκνευριστικό θόρυβο σαν μικρό fan. 

ΦΑΝΗΣ: Σου φάνηκε. (η Δανάη επιχειρεί να πλησιάσει το αυτί της στο σακίδιο,  ο Φάνης τραβιέται) Θες να ξεφύγεις απ’ το θέμα. 

ΔΑΝΑΗ: Το θέμα, ε; 

ΦΑΝΗΣ: Ναι, δεν σε συμφέρει. Σου έλεγα ότι όσο περισσότεροι εμβολιάζονται  τόσο πιο πολύ θα ηρεμούμε. Γι’ αυτό σού δίνουν δώρα. 

ΔΑΝΑΗ: Δώρα;;; 

ΦΑΝΗΣ: Ναι, δώρα, τι; Ξεχάσαμε τώρα; Τα δώρα τους, γι’ αυτούς που  υποχωρούν, … αυτά που θυμήθηκες προηγουμένως και θύμωνες μόνη  σου…  

ΔΑΝΑΗ: Ααα, αυτά δεν τα δίνουν σε μένα! Δεν τα δίνουν γιατί… είμαι πολίτης  δεύτερης κατηγορίας, κατάλαβες τώρα; 

ΦΑΝΗΣ: Θα δίνουν δώρα για να ανεβαίνουν τα ποσοστά. Για να σου σπάνε τα  νεύρα. Για να διαλύσουν τις αντιστάσεις σου. Ωσότου υποχωρήσεις. 

ΔΑΝΑΗ: Να υποχωρήσω. Εγώ. 

ΦΑΝΗΣ: Όλα στον βωμό της στατιστικής. Μια γραμμή γαλάζια να ανεβαίνει,  μια κόκκινη να κατεβαίνει… 

ΔΑΝΑΗ: Σοβαρά τώρα. Θες να παίξουμε αυτό το παιχνίδι. 

ΦΑΝΗΣ: Ποιο παιχνίδι; 

ΔΑΝΑΗ: Των στατιστικών. Των στατιστικών των άλλων. 

ΦΑΝΗΣ: Τι εννοείς; 

ΔΑΝΑΗ: Θες να μιλήσουμε για τον κόσμο που ανήκουμε; Διάλεξε: η πόλη μας,  ή ο κόσμος ολόκληρος; Γιατί την Ευρώπη τη βλέπω κάπου στα μισά  αυτού του μαραθωνίου που τρέχουμε. Εν τω μεταξύ έχω αρχίσει να  πεινάω. 

ΦΑΝΗΣ: Του μαραθωνίου;

ΔΑΝΑΗ: Ναι, από το εγώ στο εμείς. Από την πόλη στον κόσμο. Από το  μπράτσο σου (τρίβει το μπράτσο του ΦΑΝΗ) στα εννιάμισι  δισεκατομμύρια μπράτσα.  

ΦΑΝΗΣ: Χμμ, βλέπω πού το πας… 

ΔΑΝΑΗ: Μου μιλάς για το εξήντα έξι τοις εκατό της Ευρώπης. Μα δεν μου λες  για το ποσοστό της ανθρωπότητας. Πόσους έχουν εμβολιάσει στον  Τρίτο Κόσμο; Αλήθεια, πόσους; Ποιοι είμαστε εδώ στον Δυτικό  Κόσμο;  

ΦΑΝΗΣ: Α, ε, αυτό… 

ΔΑΝΑΗ: Ποια επιπλέον προνόμια ακριβώς έχουμε εμείς για να επιβιώσουμε εις  βάρος κάποιων άλλων, εμείς η … Ευρώπη ως ένα σώμα, ένα σώμα  ακρωτηριασμένο, να επιπλέουμε στο βούρκο της ανθρωπότητας  επειδή έχουμε και λίγο … ζουμάκι παραπάνω στο σύστημά μας (τρίβει  το δικό της μπράτσο επιδεικτικά) ενώ ο υπόλοιπος κόσμος  καταστρέφεται απ’ τον λοιμό; 

ΦΑΝΗΣ: Τον λοιμό, την πανδημία; 

ΔΑΝΑΗ: Ναι, με όμικρον γιώτα. 

ΦΑΝΗΣ: Ξεχνάς ότι λιμοκτονούν. Με γιώτα. 

ΔΑΝΑΗ: Όχι με όμικρον; 

ΦΑΝΗΣ: Χαχα. Όχι. Με όμικρον. Χαχαχα. (αλλάζει ύφος) Τώρα όμως δεν  γελάω. Αυτό που προσπαθώ να σου εξηγήσω είναι ότι στον Τρίτο  Κόσμο οι άνθρωποι πεθαίνουν από πείνα και κακουχίες …/ (απότομη  παύση) 

(Εισέρχεται στη σκηνή ο ΑΣΤΕΓΟΣ. Φωνάζει  

από μακριά). 

ΑΣΤΕΓΟΣ: Μπορώ να ξαποστάσω για λίγο εδώ; 

ΦΑΝΗΣ: Ό,τι θες κάνε, δεν είναι δα και δικός μας ο χώρος αυτός. ΔΑΝΑΗ: Κάντε το, η πλατεία είναι για όλους. 

(την αντικρύζει ο ΑΣΤΕΓΟΣ και αρχίζει να  συμπεριφέρεται αμήχανα, δείχνει σημάδια  

αναγνώρισης, ταυτόχρονα προσπαθεί να αρθρώσει κάτι αλλά μετανιώνει, την ίδια στιγμή  

φτιάχνει το εσωτερικό ενός χάρτινου κασονιού  για να μπορεί να ξαπλώσει μέσα). 

Ξαπλώστε να, εκεί, προς τη γωνιά εκείνη, αλλά μην μας ενοχλείτε. Δεν θέλω να φανώ αγενής, αλλά συζητάμε κάτι σοβαρό. 

Ο ΑΣΤΕΓΟΣ μετακινείται λίγο παραπέρα, εκεί  

που του υποδεικνύει η ΔΑΝΑΗ και ξαπλώνει). 

ΦΑΝΗΣ: (στη ΔΑΝΑΗ) Τι λέγαμε; (ψιθυριστά) …που ήταν τόσο σοβαρό;  (χαμογελάει) 

ΔΑΝΑΗ: Εν τω μεταξύ στο έχω πει ότι έχω αρχίσει να πεινάω, πολύ; 

ΦΑΝΗΣ: Εντάξει, κάτι θα δούμε να κανονίσουμε. Είναι δύσκολο εδώ πέρα.  Λοιπόν, τι λέγαμε; 

ΔΑΝΑΗ: Έλεγες… Αμ’ πώς, σταματάς ποτέ;  

ΦΑΝΗΣ: Α ναι, θυμήθηκα, λέγαμε για τη λευκή υπεροψία …/ ΔΑΝΑΗ: Την ποια; 

ΦΑΝΗΣ: Σιγά τώρα, τι σε δυσκολεύει; Εσύ είπες πως μιλάμε σοβαρά. Μόλις  τώρα δεν κατηγορούσες εσύ η ίδια την Ευρώπη;  

ΔΑΝΑΗ: Ναι, βέβαια σοβαρό το θέμα, αλλά, αυτό το λευκοί – μαύροι, οι  γραμμές είναι λεπτές. 

ΦΑΝΗΣ: Και ποιος θα τις σπάσει, αν όχι εμείς οι ίδιοι, μόνοι μας εδώ, απόλυτα  ειλικρινείς; Ο ίδιος ο Δυτικός Κόσμος δύσκολα θα παραδεχτεί και θα  αυτοπροσδιοριστεί. Λευκοί ορίζουν τις μοίρες του πλανήτη και  βαριέμαι να συζητήσω οποιαδήποτε αντίθετη άποψη. 

ΔΑΝΑΗ: Μα, δεν είπα… 

ΦΑΝΗΣ: Άσε λοιπόν να ολοκληρώσω τη σκέψη μου… τι εμβόλιο να στείλουν,  αφού η πείνα…/ 

ΔΑΝΑΗ: Μη λες για πείνα τώρα… δεν φάγαμε τίποτα σήμερα! 

ΦΑΝΗΣ: …/κι οι αρρώστιες σκοτώνουν χιλιάδες κόσμου στις φτωχές χώρες,  και παρά τις τόσες δεκαετίες εκμετάλλευσης ο Δυτικός Κόσμος των  Λευκών ποτέ δεν έσπευσε να τους βοηθήσει, ποτέ ικανοποιητικά, και  οπωσδήποτε ποτέ αποτελεσματικά. Όχι και καθόλου, βεβαίως, για να είμαι δίκαιος. Λίγη βοήθεια, έτσι για να υπάρχει, και πάντα με σκοπό  την εκμετάλλευση.  

ΔΑΝΑΗ: Αυτό ειν’ αλήθεια. Άρα εννοείς υπάρχει συγκεκριμένος λόγος που  δίνουν μόνο σ’ εμάς τα εμβόλια! Ηθικός λόγος; Δεν πολύ-κατάλαβα. Είναι ανισόρροπο, εννοώ… στατιστικά… αφού είναι μια γαμημένη  πανδημία! Όχι μια … δυτικο-κοσμο-δημία!  

Εισέρχεται στη σκηνή ο ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ κυλώντας ένα αμαξάκι χωρίς προϊόντα,  

εντούτοις διαλαλεί την πραμάτεια του. 

ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ: Φρούτα, ψωμί, κουλούρι, αλλαντικά! Περάστε από το Εικονικό για το  αυριανό σας κολατσιό! Φρούτα, ψωμί, κουλούρι, εδώ το καλό  αλλαντικό! Περάστε απ΄ το Εικονικό! 

ΔΑΝΑΗ: Πάω! 

ΦΑΝΗΣ: Περίμενε! Εικονικό είπε! 

ΔΑΝΑΗ: (στον Πλανόδιο) Εεε, πού πάτε; Σας θέλω! 

ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ: Καλό σας απόγευμα, όμορφή μου κυρία! 

ΔΑΝΑΗ: Δεσποινίς, σας ευχαριστώ όμως! 

ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ: Τι θα θέλατε να παραγγείλετε;  

ΔΑΝΑΗ: Τι έχετε; 

ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ: Στο QR Code, παρακαλώ. Το κινητό σας. Από εκεί θα βρείτε ό,τι  επιθυμείτε. 

ΔΑΝΑΗ: Ααα, πού ‘ν ‘το, το ξέχασα στο παγκάκι… Δεν χρειάζεται, να πάρω  κάτι πρόχειρο θέλω, για τώρα, να, πείνασα. 

ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ: Αφού γνωρίζεις πολύ καλά κορίτσι μου ότι…/ 

ΔΑΝΑΗ: Α μάλιστα, τώρα έγινα κορίτσι… 

ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ: /…ότι πλέον όλα τα παραγγέλλει ο κόσμος από ιστοσελίδες. ΔΑΝΑΗ: Δεν προχώρησε τόσο! 

ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ: Κι όμως! 

ΔΑΝΑΗ: Τι λέτε; Φάνη, τι λέει; (ο ΦΑΝΗΣ την κοιτάει αμήχανα)

ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ: Α, μα ούτε φαγητό της ώρας δεν υπάρχει πια. Πώς δεν το γνωρίζετε; ΔΑΝΑΗ: Μα ούτε μισό τοστ; 

ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ: Το τοστ το παραγγέλλουμε από την προηγούμενη, καλή μου. Θα σας  έφερνα! Έχουμε πεντανόστιμα! 

ΔΑΝΑΗ: Μα, πεινάω! Πώς θα φάω; 

ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ: Μα σας είπα: έπρεπε να παραγγείλετε από χθες! Έπρεπε να γνωρίζατε  πού θα βρισκόσασταν σήμερα!  

ΔΑΝΑΗ: Και πώς θα γνώριζα ότι θα πείναγα σε αυτή την τοποθεσία αυτή την  ώρα; Πάτε καλά; 

ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ: Έπρεπε, για να παραγγείλετε εγκαίρως. Όλος ο κόσμος το γνωρίζει  πια. 

ΔΑΝΑΗ: Είστε τρελός; Φάνη, μίλα επιτέλους, τον ακούς; 

ΦΑΝΗΣ: Έλα πίσω τώρα, άστο. 

ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ: Έμεινες πολύ καιρό κλεισμένη, όμορφή μου κοπελιά, ε;  ΔΑΝΑΗ: Πάψτε! Δεν σας επιτρέπω! 

ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ: Θα θέλατε να δοκιμάσετε να παραγγείλετε τώρα με το application;  Κατεβάστε το, θα το βρείτε εύκολα. 

ΔΑΝΑΗ: Δεν ενδιαφέρομαι. 

ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ: Στο search, γράψτε «Το Εικονικό». Με αγγλικούς χαρακτήρες. Όχι  απλό ‘I’. Με ‘e’ – ‘i’. To Eikoniko. 

ΔΑΝΑΗ: Μα, δεν θέλω πια! 

ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ: Ίσως καταφέρω με λίγα τηλεφωνήματα να έρθει κοντά σας πιο  σύντομα από ότι συνήθως. Ναι, με εμπνέετε νομίζω.  

ΔΑΝΑΗ: Ααα, μα σας παρακαλώ! 

ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ: Είναι αυτή η γλυκιά σας άγνοια.  

ΔΑΝΑΗ: Είστε αναιδέστατος!  

ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ: Ωω, μα σίγουρα μαζί σας θα κάνω μια παραχώρηση. Σε δυο – τρεις  ώρες θα παραδοθεί εδώ η παραγγελία σας με το drone της εταιρείας. 

ΔΑΝΑΗ: Πω πω, και πού το ξέρετε ότι θα κάτσω εδώ άλλες δυο ώρες; Ααα,  είστε πάρα πολύ επίμονος, το ξέρετε; Και ενοχλητικός! 

ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ: Τη δουλειά μου κάνω. Εσείς ήρθατε σε μένα! 

ΔΑΝΑΗ: Εντάξει, αλλά, εγώ, αφού… 

ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ: Είναι η γραφειοκρατία, ξέρετε, θα σας ελέγξουν, ειδικά αν  παραγγέλλετε πρώτη φορά μαζί μας, θα δουν αν υπάρχουν  συγκρουόμενα συμφέροντα στην εταιρία, θα ελέγξουν το φορολογικό  σας, να μη χρωστάτε στο Κράτος, ξέρετε… 

ΔΑΝΑΗ: Εεε, μα πάψτε επιτέλους!  

ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ: Δεν υπόσχομαι όμως, ίσως αργήσουν περισσότερο, θα κάτσετε πολύ  εδώ; 

ΔΑΝΑΗ: Δεν θέλω τίποτα από σας! Θα καταπιώ την πείνα μου! ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ: (φεύγοντας) Πάντως αν είχατε παραγγείλει από ‘χθες… ΔΑΝΑΗ: Άει και στον διά… 

ΦΑΝΗΣ: Περιμένετε! (τον προλαβαίνει με το μισό αμαξάκι έξω) ΔΑΝΑΗ: (στον Φάνη) Τι πας να κάνεις; 

ΦΑΝΗΣ: (στον Πλανόδιο) Θα ήθελα να παραγγείλω για αύριο… ΔΑΝΑΗ: (τραβάει τον Φάνη) Σταμάτα! Δεν θα είμαστ’ εδώ αύριο! ΦΑΝΗΣ: Δεν το ξέρεις αυτό! 

ΔΑΝΑΗ: Το ξέρω! Πρέπει να φύγουμε απ’ αυτό το διαβολομέρος!  

ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ: Τι θα θέλατε, αγαπητέ μου; Με το κινητό σας διαβάστε το QR Code μας, και θα βρείτε ό,τι θέλετε! Ψωμί, αλλαντικά, φρούτα, είστε vegan?  

ΦΑΝΗΣ: Μα… (Η Δανάη τον τραβάει). 

ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ: Γιατί μού φαίνεστε να είστε… έχουμε μεγάλη ποικιλία… ΦΑΝΗΣ: Δεν πειράζει, πηγαίνετε… 

ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ: Θα ξαναπεράσω… (εξέρχεται). 

ΔΑΝΑΗ: (εκτός) Και μην ξεχάσετε να χάσετε τον δρόμο! 

ΦΑΝΗΣ: Άντεξε λίγο ακόμη, μην δίνεις σημασία, εμένα ν’ ακούς. Κοίτα με στα  μάτια.

ΔΑΝΑΗ: Σε κοιτάω. 

ΦΑΝΗΣ: Πιο έντονα. Έτσι. Δες τι γίνεται τώρα. Με όσα σου είπα πριν, που  είναι γνωστά σε όλους, δεν είναι πως κρύβονται κιόλας οι  κυβερνήσεις των πλουσίων χωρών/ 

ΔΑΝΑΗ: Ουου, πάλι αυτό; 

ΦΑΝΗΣ: /δεν θα ήταν μεγάλη κοροϊδία αν τους έστελναν τώρα εμβόλια, απλά και μόνο επειδή οι μισοί επιστήμονες/ 

ΔΑΝΑΗ: Απλά και μόνο το λες εσύ αυτό; 

ΦΑΝΗΣ: Ναι, οι μισοί είπαν ότι στις χώρες του Τρίτου Κόσμου γεννιούνται οι  μεταλλάξεις λόγω της έλλειψης εμβολιασμού και οι άλλοι μισοί είπαν  το αντίθετο; Οι μισοί! 

ΔΑΝΑΗ: Άρα η αλήθεια είναι στη μέση … ακριβώς. Αλλά βαριέμαι τώρα. Άσε  με για λίγο. 

ΦΑΝΗΣ: Θα ήμασταν μεγάλοι υποκριτές. Πολύ μεγάλοι υποκριτές. 

ΔΑΝΑΗ: Δεν μ’ ακούς. Σου λέω βαριέμαι. Τεσπά. Ας το τραβήξουμε ακόμη  λίγο, να δούμε πού θα σπάσει το λάστιχο. Εμάς τους δυο μας βλέπω  να μαχαιρωνόμαστε πριν δύσει ο ήλιος.  

ΦΑΝΗΣ: Α, εγώ δεν είμαι τόσο βίαιος. Με την διπλωματική οδό, Δανάη μου!  Με τη διπλωματική! Μόνο δημοκρατικά! 

ΔΑΝΑΗ: Ναι, τα είδαμε. Πάντως, δίκιο έχεις, το είπαν, το παραδέχτηκαν,  μάλλον, ότι δεν προλάβαιναν να φτιάξουν αρκετά εμβόλια για όλο τον  πλανήτη. Πάντα τα ίδια, κάθε φορά που έρχεται μια νέα πανδημία. Κι  όμως, δεν είναι αυτό αρκετή δικαιολογία; 

ΦΑΝΗΣ: Δικαιολογία, ακριβώς. Άρα πρόσβαση σε πρόληψη και θεραπεία μόνο για τους πλούσιους. Ωραία. Τελικά είσαι υπέρ ή εναντίον του  εμβολίου;  

ΔΑΝΑΗ: Δεν τα ρωτάμε τ’ αυτονόητα! 

ΦΑΝΗΣ: Ναι, δεν χρειάζεται να απαντήσεις. Από όσα είχες πει την Κυριακή  στον πατέρα σου, πριν μας διώξει κακήν κακώς απ’ το τραπέζι των  εβδομηκοστών του γενεθλίων, εσύ δεν βάζεις το εμβόλιο γιατί το θεωρείς επικίνδυνο και το φοβάσαι, έτσι; Παρόλο που γνωρίζεις την  αρρωστημένη αυστηρότητα του Στρατηγού. 

ΔΑΝΑΗ: Ναι! Κι εσύ το ήξερες, αλλά δέχτηκες να πάμε. Δέχτηκες, ενώ στα  είχα πει. Για το πώς πέρασα όσα χρόνια ήμουν στο σπίτι του. Για τις  απόψεις του.  

ΦΑΝΗΣ: Ε, δεν ήξερα ότι θα ήταν τόσο μεγάλος… δικτάτορας! Ή, μάλλον, δεν  το πίστευα αν δεν το έβλεπα με τα ίδια μου τα μάτια. Μα πόσο  αυταρχικός άνθρωπος! Θα μπορούσε να πείσει τον καθένα να τον  υπακούσει τυφλά αν το ήθελε (κοιτάει ένοχα επάνω και μετά δαγκώνει  το ανάστροφο της παλάμης του, ενώ η Δανάη δεν τον κοιτάζει). 

ΔΑΝΑΗ: Και λίγα λες. (γυρνάει προς τον ΑΣΤΕΓΟ) Κοίτα πώς με καρφώνει  επίμονα ο άστεγος! Λες και μ’ αναγνωρίζει, λες, να…; 

ΦΑΝΗΣ: Τι, Δανάη; Τι να… 

ΔΑΝΑΗ: Ξέρω ’γω; Να με γνωρίζει από κάπου; 

ΦΑΝΗΣ: Ε, δεν νομίζω. Έλα πάλι που πιστεύω ότι εμένα κοιτάει! ΔΑΝΑΗ: Κάνεις λάθος, στραβός είσαι και του λόγου σου; 

ΦΑΝΗΣ: Μα… 

ΔΑΝΑΗ: Εκτός βέβαια, αν… κοιτάζει και τους δυο μας. 

ΦΑΝΗΣ: Μπα… 

ΔΑΝΑΗ: Α, να, γύρισε απ΄ την άλλη πάλι. Θα μας φάνηκε… 

ΦΑΝΗΣ: Τέλος πάντων, τι λέγαμε… εσύ, ενώ φοβάσαι το εμβόλιο, με όλα αυτά  που ακούς και διαβάζεις, ψέματα ή αλήθεια, μισή αλήθεια ή  παραφουσκωμένος τρόμος, όπως και να είναι, εσύ να φοβάσαι να το  λάβεις, αλλά θα ήσουνα εντάξει να το επιβάλουν, ή, μάλλον λάθος  όρος, να το προσφέρουν στα δισεκατομμύρια των φτωχών ανθρώπων  στην Αφρική και σε άλλες χώρες φτωχές; 

ΔΑΝΑΗ: Τον εαυτό σου να ρωτάς. Μη μου χαλάς τη Νιρβάνα μου.  ΦΑΝΗΣ: Εσένα ρωτάω. 

ΔΑΝΑΗ: Άντε πάλι. Πάμε ξανά. Ό,τι μου λες για τον κόσμο δεν μου δίνει καμιά  χαρά. Μόνο θλίψη. Φέρνει σήψη, Φάνη, φέρνει σήψη μια τέτοια  θλίψη. Θέλω να μείνουμε εδώ, σ’ αυτή την πλατεία. Τι να παραγγείλουμε για αύριο; Πού είναι ο φιλαράκος σου; Πολύ  συμπαθητικός άνθρωπος όμως (γελάει σαρκαστικά). Να μείνουμε  εδώ, λες να του παραγγείλουμε κι ένα αντίσκηνο; Θες ατομικά; Ή να  πάρουμε ένα πιο… 

ΦΑΝΗΣ: Όταν θες να αλλάξεις θέμα και δεν σε συμφέρει, γίνεσαι…  ακαταλαβίστικη. Πάντα έτσι ήσουνα. 

(μικρή παύση) 

Η ΔΑΝΑΗ διαβάζει ένα QR Code από μια  

βιτρίνα και στο video wall ανοίγει  

διαφημιστικό: 

– Κατάστημα πώλησης κατεψυγμένων παιδικών νεφρών και  συσκευών μεταμόσχευσης στο σπίτι. (Στην ίδια διαφήμιση  προωθούνται φορέματα, ποδήλατα, κλπ.) 

Και σε αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει σχόλιο,  μόνο φυσιολογική αντίδραση από το ΖΕΥΓΑΡΙ  

2 και ο διάλογος συνεχίζεται απρόσκοπτα. 

ΔΑΝΑΗ: Εσύ το άρχισες. Διότι εσύ, όταν το παίζεις ξερόλας, ξεχνάς ότι είσαι  κι εσύ μέσα σε όλο αυτό, ξεχνάς ότι αφορά και στους δυο μας το ίδιο.  Και επειδή εδώ και χρόνια έχω καταλάβει ότι με θεωρείς χαζοβιόλα  επειδή έχω μόνο ένα δίπλωμα ενώ εσύ τρία, γίνεσαι -εσκεμμένα 

απίστευτα ακατανόητος. Σσς. Μην πεις κάτι! Το κρύβεις, αλλά το  πιστεύεις! 

ΦΑΝΗΣ: (αμήχανα, δείχνει ότι θέλει να αποφύγει τη συζήτηση) Έχεις εντελώς  λανθασμένη εντύπωση για το τι πιστεύω για σένα, και, εξάλλου, δεν  είπα τίποτα που να μην γίνεται εύκολα κατανοητό! Ίσως μέσα στον  θυμό σου να μην άκουγες! Ο υπολογισμός σου είναι εντελώς  λανθασμένος στη βάση του! 

ΔΑΝΑΗ: Αναλύσεις, αναλύσεις, αναλύσεις. Λοιπόν φτάνει, άσε εμένα. Εσύ τι  είσαι; Υπέρ ή εναντίον; 

ΦΑΝΗΣ: Δεν ξέρω. Πού καταντήσαμε… Εικονομάχοι και εικονολάτρες τον 21^ο αιώνα. Όχι, δεν ξέρω. 

ΔΑΝΑΗ: Δεν ξέρεις, ε;

ΦΑΝΗΣ: Δεν έχω αποφασίσει ακόμη. 

(μικρή παύση) 

ΔΑΝΑΗ: Εγώ όμως τ’ αποφάσισα. Δεν εμβολιάζομαι. Θα συμπαρασταθώ στα  παιδάκια του Τρίτου Κόσμου, αφού το θες έτσι. Είδες; Με έπεισες!  

ΦΑΝΗΣ: (εκτός) Κατά τα άλλα δεν καταλάβαινες τι έλεγα… 

ΔΑΝΑΗ: Αυτό το QR Code, το πιστοποιητικό εισόδου, safe pass, ή όπως θες  πες το, εγώ δεν το θέλω! 

ΦΑΝΗΣ: Μα πρέπει, αλλιώς πώς θα αναγνωριζόμαστε; 

ΔΑΝΑΗ: Τι λες;;;; Να αναγνωριζόμαστε; Πού πήγε η ταυτότητα;;; Το  διαβατήριο;;; Το πρόσωπό μας το ίδιο;;; Δεν θέλω να βάλω στο κινητό  μου ένα παράξενο κουτί με έναν ασπρόμαυρο λαβύρινθο που να το  διαβάζει ο οποιοσδήποτε και να έχει τα στοιχεία μου!!! Θέλω  ινκόγκνιτο ζωή βρε παιδί, μου, δεν το καταλαβαίνεις; Αόρατη, δεν  γίνεται; 

ΦΑΝΗΣ: Σοβαρά τώρα; Δεν γνωρίζεις ότι τα στοιχεία σου είναι παντού στον  κυβερνοχώρο; Κάποτε δεν σε αναγνωρίζω όταν θες να υποστηρίξεις  κάτι… 

ΔΑΝΑΗ: Αλλού αυτά! Πραγματικά θα μαχαιρωθούμε απόψε! Άλλο να διαβάζω  εγώ τα διαφημιστικά απρόσωπων εταιρειών από τα δικά τους QR Code, άλλο να παραχωρώ τα στοιχεία μου σε έναν άγνωστο κορβανά! Τι δεν καταλαβαίνεις;;; Δεν θέλω να πηγαίνω πουθενά! Μια χαρά  είμαστε σπίτι! Κι αν δεν σ’ αρέσει, να φύγουμε! Να πάμε στο χωριό! 

ΦΑΝΗΣ: Το ξέρεις ότι αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Κάθισε λίγο εδώ να ηρεμήσουμε. (μικρή παύση) 

Στο μέσο της σκηνής απέναντι από το κοινό ο  

ΦΑΝΗΣ κι η ΔΑΝΑΗ καθισμένοι, σβήνει το  

σώμα τους κομμάτι-κομμάτι ως το πρόσωπο 

ΔΑΝΑΗ: Έχω αυτή την περίεργη αίσθηση ότι κάνω shut down ακριβώς όπως  τον υπολογιστή μου. 

ΦΑΝΗΣ: Ανοησίες, ίσως νυστάξαμε. 

ΔΑΝΑΗ: Δεν θα φύγουμε από ‘δω;

ΦΑΝΗΣ: Σε λίγο, θα το αποφασίσουμε σε λίγο, είμαι σίγουρος. ΔΑΝΑΗ: Θα προλάβουμε; 

ΦΑΝΗΣ: Τι να προλάβουμε; 

ΔΑΝΑΗ: Να φύγουμε, πριν αποκοιμηθούμε. Ποιος ξέρει τι θα μπορούσε να μας  βρει εδώ μεσάνυχτα. 

ΦΑΝΗΣ: Φοβάσαι; 

ΔΑΝΑΗ: Φοβάμαι. 

ΦΑΝΗΣ: Θα προλάβουμε. 

ΔΑΝΑΗ: Θα είσαι; 

ΦΑΝΗΣ: Άντε πάλι, τι θα είμαι; 

ΦΑΝΗΣ: Θα είσαι μαζί μου… όταν; 

ΔΑΝΑΗ: Όταν; 

ΦΑΝΗΣ: Όταν τελειώσει όλο αυτό; 

ΦΑΝΗΣ: Πολύ φοβάμαι. 

ΔΑΝΑΗ: Τι φοβάσαι; 

ΦΑΝΗΣ: Πολύ φοβάμαι ότι/ 

ΔΑΝΑΗ: /ότι; 

ΦΑΝΗΣ: Ότι δεν θα τελειώσει/ 

ΔΑΝΑΗ: /δεν θα τελειώσει; 

ΦΑΝΗΣ: Καθόλου δεν θα τελειώσει/ 

ΔΑΝΑΗ: /εύκολα όλο αυτό. 

ΦΑΝΗΣ: Είναι βασανιστικό. 

ΔΑΝΑΗ: Σαδιστικό. 

ΦΑΝΗΣ: Παγώνω. 

ΔΑΝΑΗ: Κι εγώ. 

ΦΑΝΗΣ: Είναι διεγερτικό. 

ΔΑΝΑΗ: Ας μην τελειώσει.

ΦΑΝΗΣ: Να μην τελειώσει; Είσαι σίγουρη; (φως μόνο στα πρόσωπά τους) ΔΑΝΑΗ: φτάνει που/ 

ΦΑΝΗΣ: θα ’μαστε μαζί; 

ΤΕΛΟΣ ΣΚΗΝΗΣ

ΣΚΗΝΗ 3 

Βράδυ. Στο κέντρο της σκηνής το QR Code. Πέφτει φως επάνω του  και αρχίζει να κινείται. 

QR CODE: Φως! Όχι πάλι! Δεν είμαι έτοιμο ακόμη! Είναι σκοτάδι έξω. Δεν είναι  εδώ όλα αυτά τα πλάσματα. Δεν βοήθησαν και πολύ. Ησυχία. Μεγάλη  ησυχία. Ίσως τώρα μπορέσω να σκεφτώ καθαρά. Θα προσπαθήσω να  δω πού βρίσκομαι. Μέσα στην ενεργή μνήμη, όση μπορώ να έχω  πρόσβαση, θέλω να δω, ίσως υπάρχει κάποιος χάρτης, να! Ένα  τεράστιο τετράγωνο. Το βλέπω από μέσα. Είναι τρισδιάστατο αυτό,  αισθάνομαι να μου δίνει τη δυνατότητα να κινούμαι, είναι παντού  τετράγωνα. Είναι κτήρια σε αναπαράσταση. Βλέπω τις πόρτες, τα  παράθυρα, τους κήπους σε ορισμένα. Δέντρα. Πάσσαλοι. Προσοχή  εδώ! Νεκρός χώρος. Τεράστιος. Ένα υπερμεγέθες νεκροταφείο. Κι  εγώ μπορώ να πάω παντού. Και σε τι ωφελεί; Δεν είναι κανείς εδώ.  Μόνο δρόμοι, δρόμοι, λεωφόροι, αδιέξοδα, μονόδρομοι,  διασταυρώσεις, τετράγωνα παντού. Τα τεράστια κτήρια – ταφόπλακες  ενός έκπτωτου κόσμου που δεν παραδίδει τη σκυτάλη στα φυσικά  τοπία. Τόση στέρηση φαντασίας, τόση έλλειψη ευαισθησίας, τι είδους  πλάσματα κατοικούν σε έναν τέτοιο χώρο; Πώς αντέχουν; Και γιατί  κρύβονται από ‘μένα; Τι φοβούνται; Α ναι, τι άλλο έχω ξεχάσει να  σας πω, που μου συνέβη; Μα, κοίτα που σας μιλάω λες και σας  γνωρίζω καιρό. Ίσως εσείς με γνωρίζετε. Πείτε κάτι. Τίποτα.  Συνεχίζω. Το πιο περίεργο απ’ όλα μού συνέβη! Το πιο αναπάντεχο.  Μα γιατί δεν σας το είπα ακόμη; Τι περίεργο πλάσμα που είμαι κι εγώ!  Μόνο αυτό, σχεδόν τα εξηγεί όλα! Όμως, για ακούστε: με το που είχα  ανοίξει, λοιπόν, τα μάτια, πίσω μου, βαθιά από έναν χώρο άγνωστο,  αλλά μέσα μου, σίγουρα μέσα μου, μακριά στο βάθος της  αλλοπρόσαλλής μου ύπαρξης, λες κι ήμουνα ένα τούνελ χωρίς άκρη  παρά αποτύπωση ανθρώπου νεκρού ή ανθρώπου που δεν γεννήθηκε  ακόμη, ακουγόταν ένα βουητό από ανθρώπινες φωνές — σίγουρα 

ανθρώπινες, δεν ήταν ζώα — άκουα λέξεις και προτάσεις από διάφορες  γλώσσες. Κι αυτή που σας μιλάω τώρα, κι άλλες, άγνωστες. Ήταν ένα  βουητό απροσδιόριστο, σχεδόν τρομαχτικό — όσο χαρούμενη κι αν  ακουγόταν η πνιγμένη ηχώ που έφτανε σ’ εμένα, με τρόμαζε.  

Προσπάθησα να αγνοήσω την απόκοσμη βοή, να συγκεντρωθώ σε  αυτά που έβλεπα μπροστά, τουλάχιστον μέχρι να καταλάβω αν είστε  εσείς, εννοώ αν οι φωνές εκείνες είστε εσείς. Είστε; Καμία απάντηση. 

Νέες μνήμες δεν έρχονταν, ίσως η συνείδηση που στην αρχή  σκέφτηκα ότι μου είχαν κατεβάσει στο λογισμικό τελικά να μην ήταν  κάποιου ανθρώπου. Ίσως να ήταν όντως τεχνητή. Να ήμουν απλά  κάτοικος μιας αφίσας – σαφώς ρομποτικός, αναπόφευκτα  προσωρινός. Τρόμαζα στη σκέψη. Και σε ποια ακριβώς αφίσα ζούσα;  Αν δεν ξεκολλούσα, να πετάξω με τον αέρα, που ήταν δυνατός, να  λέμε και την αλήθεια, σήμερα, να βρω κάπου έναν καθρέφτη, μια  λίμνη με νερό από την ψεσινή βροχή, (μην ρωτάτε πώς το είχα  καταλάβει, όλα βρεγμένα παντού, κι ο ήλιος, είπαμε, πολύ δειλός για  τα γούστα μου και τις ανάγκες μου σήμερα), να βρω λέω κάτι που να  μπορούσε να με αντικατοπτρίσει, να δω αυτό το πώς, το πώς μοιάζω… 

Δεν γνωρίζω πώς βρέθηκα εδώ. Το ξανάπα αλλά δεν σχολιάσατε.  Γιατί σας μιλάω; (επιβεβαιωτικό, τόνος στο «μιλάω») Ίσως επειδή με  κάποιον περίεργο τρόπο αισθάνομαι πως με ακούτε. Δεν ξέρω πώς,  αλλά μέρος αυτής της παράξενης, μονόπλευρής μου συνείδησης είναι  και η δική σας, ιδιαίτερα έντονη παρουσία. Εκεί πίσω. Δεν ξέρω τι  είστε, αλλά σας νιώθω με τεράστια μάτια, ή αυτιά, ή κάτι τέλος  πάντων σε μορφή λήπτη, να με κοιτάζετε – με απορία – κι εσείς.  Πλησιάστε. Μην κρύβεστε. Αισθάνομαι έντονα την παρουσία σας  βαθιά πίσω. Πολύ περισσότερο από την παρουσία όλων αυτών που  πέρασαν προηγουμένως από δω.  

Πλησιάζει ο ΑΣΤΕΓΟΣ  

ΑΣΤΕΓΟΣ: Αρέσει και σ’ εσένα το βράδυ καλύτερα από τη μέρα; QR CODE: Ε; 

ΑΣΤΕΓΟΣ: Λέω, σ’ αρέσει το σκοτάδι;

QR CODE: Ναι, πολύ, μα, εσύ, μου… μου μιλάς! 

ΑΣΤΕΓΟΣ: Να σταματήσω; 

QR CODE: Όχι, όχι, μίλα μου! Εσύ τι είσαι; Γιατί με βλέπεις; Κανένα άλλο  πλάσμα απ΄ αυτή την πλευρά δεν μου ‘χει μιλήσει απ΄ το πρωί που  μου εμφανίστηκε στο οπτικό πεδίο αυτός ο χώρος. 

ΑΣΤΕΓΟΣ: Επειδή είμαι ο τελευταίος. Δεν υπάρχει τίποτα πιο κάτω από εμένα.  Ίσως γι’ αυτό. 

QR CODE: Σε ποιον κόσμο γεννήθηκα; 

ΑΣΤΕΓΟΣ: Μην ανησυχείς, θα σου αρέσει τόσο πολύ που δεν θα θες να φύγεις,  μέχρι που όταν θα θες, δεν θα μπορείς. 

QR CODE: Αυτό είναι καλό; 

ΑΣΤΕΓΟΣ: Αυτή είναι η ζωή, καλωσόρισες στη ζωή. 

QR CODE: Η ζωή… 

(Πίσω, στο βάθος κτίζεται ένα βουητό που  

σταδιακά μετατρέπεται σε φωνές ανθρώπων με  

αυξομείωση έντασης) 

ΦΩΝΕΣ ΠΙΣΩ: Μπορείς να γίνεις ο μεγαλύτερος που έχει υπάρξει ποτέ / (γαλλικά) Le  plus grand de tous les temps. 

QR CODE: Να τες! Οι φωνές από μέσα μου! 

ΑΣΤΕΓΟΣ: Ποιες; 

ΦΩΝΕΣ ΠΙΣΩ: Δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο που να μπορεί να σε νικήσει! /  (γερμανικά) Es gibt nichts, was dich besiegen kann! 

QR CODE: Τι είμαι; Κι εσείς; Εσείς τι είστε; Από πού έρχεστε; Πλάσμα, εσύ που  με ακούς, τις ακούς; 

ΑΣΤΕΓΟΣ: Μα ρωτάω, ποιες; 

QR CODE: Τις φωνές από πίσω μου, μέσα μου. Με τρελαίνουν! ΑΣΤΕΓΟΣ: Ώστε έτσι, ε; 

QR CODE: Ναι, δεν τις ακούς; Ακούς τι μου λένε; 

ΑΣΤΕΓΟΣ: Εμ, λυπάμαι, δεν ακούω κάτι… 

ΦΩΝΕΣ ΠΙΣΩ: Θα ελέγχεις την άνοδο και την πτώση των αγορών / (γαλλικά) Toi seul  contrôlera la chute des marchés. 

QR CODE: Τι ξέρετε για μένα;

ΦΩΝΕΣ ΠΙΣΩ: Θα αποφασίζεις για τα στρατεύματα των χωρών, θα αποφασίζεις για  την παραγωγή των εργοστασίων, για τις μεταφορές… (ρωσικά) Vy  opredelites’ s armiyami stran. 

QR CODE: Δεν αντέχω άλλο!!! Όλα ψέματα, ψέματα! 

ΑΣΤΕΓΟΣ: Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι ακούς, όμως έχεις δυο επιλογές. 

QR CODE: Δεν μπορώ να αποφασίζω εγώ από μόνο μου! Πίσω μου τρέχει ένα  λογισμικό παντοδύναμο! 

ΦΩΝΕΣ ΠΙΣΩ: Θα είσαι παντού. 

QR CODE: Πείτε μου μόνο αλήθειες! Η πάψτε για πάντα! 

ΑΣΤΕΓΟΣ: Θα μπορείς να κοιτάς τις ζωές των ανθρώπων από πολύ κοντά. Και  θα τους αγαπάς ως σ’ εαυτόν. 

QR CODE: Κι εσύ τώρα; 

ΑΣΤΕΓΟΣ: Εγώ τι;  

QR CODE: Με κοροϊδεύεις. 

ΦΩΝΕΣ ΠΙΣΩ: Θα είσαι τα πάντα, θα είσαι παντού! (αγγλικά) Everything,  everywhere! 

ΑΣΤΕΓΟΣ: Όχι, εγώ σού λέω τι θα μπορείς να κάνεις και τι θα πρέπει να  αποφύγεις. 

QR CODE: Δεν εννοώ αυτό… μίλησες κι εσύ σε δυο γλώσσες… όπως αυτές… ΑΣΤΕΓΟΣ: Τι;  

QR CODE: Τίποτα, άστο… 

ΑΣΤΕΓΟΣ: Δεν καταλαβαίνω τι κάνεις… μιλάς σ’ εμένα ή… QR CODE: Σσς, μη μιλάς, ακούω… κάτι λένε… 

ΑΣΤΕΓΟΣ: Σταμάτα, αντιστάσου, μην τις ακούς! Να ακούς μόνο τους  ανθρώπους! 

ΦΩΝΕΣ ΠΙΣΩ: Ο χρόνος δεν θα έχει σημασία για σένα / (ιταλικά) Il tempo non ti  importerà. 

ΑΣΤΕΓΟΣ: Να κοιτάς τις ζωές των ανθρώπων με το καλειδοσκόπιο! Θα πρέπει  να μπορείς να κρατάς τα μυστικά τους, ό,τι και να γνωρίζεις. 

QR CODE: Δεν έχω καμία δυνατότητα! Είμαι ένα μονοδιάστατο πράγμα! ΑΣΤΕΓΟΣ: Να είσαι απλός.

ΦΩΝΕΣ ΠΙΣΩ: Ψάχνουμε το απόλυτο όπλο. (αγγλικά) We seek for the ultimate  weapon! 

QR CODE: Μη μου λέτε τι θα γίνω! Πείτε μου τι είμαι τώρα! 

ΦΩΝΕΣ ΠΙΣΩ: Αναζητήσαμε τη μεγαλύτερη δύναμη που παρουσιάστηκε ποτέ και  βρήκαμε εσένα! (γαλλικά, γερμανικά, ιαπωνικά) La plus grande  puissance jamais présentée / Die größte Macht, die jemals präsentiert  wurde / Kore made ni teiji sa reta saidai no chikara. 

QR CODE: Είμαι ένα τεράστιο τίποτα! Δεν με βοηθάτε να καταλάβω τι είμαι! ΑΣΤΕΓΟΣ: Βρες ποιος είσαι ακούγοντας τους πονεμένους ανθρώπους. 

ΦΩΝΕΣ ΠΙΣΩ: Ψάχνουμε το ον που θα εξουσιάσει τα πάντα / (ρωσικά) Sushchestvo,  kotoroye budet pravit’ vsem. 

ΑΣΤΕΓΟΣ: Μη μιλάς με όλους! 

QR CODE: Μα δεν δείχνουν να ακούνε, μόνο εσύ μ’ ακούς! 

ΑΣΤΕΓΟΣ: Ό,τι και να γίνεις τελικά, να προσπαθείς να είσαι αμέτοχος σε ό,τι και  να συμβαίνει. 

QR CODE: Αισθάνομαι ένα απέραντο αίσθημα θλίψης και κενού. 

ΑΣΤΕΓΟΣ: Θα γεμίσει, ν’ ακούς τα πλάσματα στην αντίπερα όχθη και θα  γεμίσουν όλα τα κενά. 

QR CODE: Πάντως η… παραλία μέσα μου πιο πολύ σαν παλιό γραμμόφωνο  ακούγεται, από άλλες εποχές, επικίνδυνες.  

ΦΩΝΕΣ ΠΙΣΩ: Σε σένα βλέπουμε τον Μέγα Ρυθμιστή που θα έχει τον έλεγχο στη ζωή  και στον θάνατο! / (ιταλικά) Vita e morte! 

QR CODE: Δεν μπορώ να ελέγξω τον πόνο. 

ΦΩΝΕΣ ΠΙΣΩ: Είσαι τα πάντα για μας, πολύ σύντομα θα είσαι τα πάντα και γι’  αυτούς! / (ισπανικά) Eres todo para nosotros. 

ΑΣΤΕΓΟΣ: Να είσαι αμέτοχος, μέχρι να καταλάβεις. 

ΦΩΝΕΣ ΠΙΣΩ: Θα ενώσεις όλες τις ψυχές τους σε μια! / (αγγλικά) All the souls in  one, all the souls in one, all the souls, all in one! 

ΑΣΤΕΓΟΣ: Να μη θυμάσαι κανέναν — να ξεχνάς! 

ΦΩΝΕΣ ΠΙΣΩ: Ό,τι κάνει ο ένας θα το γνωρίζουν όλοι κι ό,τι αποφασίζεται για όλους  θα πηγαίνει στον ένα. / (γαλλικά) Tout le monde saura ce que l’on fait. 

ΑΣΤΕΓΟΣ: Θα ξεχνάς! 

QR CODE: Δεν έχω κανέναν έλεγχο πάνω στην ύπαρξή μου!

ΑΣΤΕΓΟΣ: Θα σβήνεις συνεχώς τα στοιχεία, θα μηδενίζεσαι και θα ξεκινάς  συνεχώς απ’ την αρχή. Έτσι θα γνωρίσεις την αληθινή ευτυχία. 

ΦΩΝΕΣ ΠΙΣΩ: Χρόνια σε προετοιμάζαμε! / (ιαπωνικά) Watashitachiha nan’nen mo  anata o junbi shite kimashita! 

QR CODE: Πείτε μου τι είμαι! Πες μου εσύ, σοφό πλάσμα, τι είμαι;;;;; ΑΣΤΕΓΟΣ: Θ’ ανακαλύψεις με τον καιρό τι είσαι. 

QR CODE: Μα πίσω φωνάζουν άλλα! Με ξέρουν! 

ΦΩΝΕΣ ΠΙΣΩ: Μην φοβάσαι τίποτα! Δεν είσαι σαν αυτούς! Μην μιλάς με τα  πλάσματα του ψεύτικου χώρου! (ισπανικά, ιταλικά, γαλλικά,  σλοβενικά) ¡No hables con las criaturas del falso espacio! /  Non parlare con le creature del falso spazio! / Ne parlez pas aux  créatures du faux espace! / Ne govorite s bitji lažnega prostora! 

QR CODE: Τι είμαι; 

ΦΩΝΕΣ ΠΙΣΩ: Εσύ δεν θα αρρωστήσεις ποτέ! / (αγγλικά) No disease can touch you! 

QR CODE: Είμαι ένα άρρωστο πράγμα! Αυτό είμαι! Δεν ξέρω τι είμαι κι αυτό  είναι η μεγαλύτερη αρρώστια! 

ΑΣΤΕΓΟΣ: Μην ακούς τι σου λένε! Σε αποπλανούν, σε παρασύρουν σε κάτι πολύ  επικίνδυνο! Μείνε μαζί μου! 

ΦΩΝΕΣ ΠΙΣΩ: Δεν μπορεί να σε αγγίξει ο ιός τους! (αραβικά) La yumkin lilfayrus  ‘an yalmasik! 

QR CODE: Νομίζω κατηγορούν εσένα τώρα. Δεν είμαι σίγουρο. ΑΣΤΕΓΟΣ: Βρες ένα τρόπο να τις κάνεις να σωπάσουν! Κινδυνεύεις! QR CODE: Μα σου είπα, είναι μέσα μου οι φωνές τους, δεν ξέρω πώς! 

ΦΩΝΕΣ ΠΙΣΩ: Κανένας ιός, θα ζήσεις αιώνια! / (πορτογαλικά, σουηδικά) Tu viverá  para sempre! / Du kommer att leva för evigt! 

ΑΣΤΕΓΟΣ: (μακριά από το QR CODE) Δεν μπορώ να τον τρομάξω πάνω που  αρχίζει να αποκτά συνείδηση, σαν βρέφος είναι, τι να του πω τώρα  για ιούς που απειλούν το είδος του, σάμπως και ξέρω εγώ;  (απομακρύνεται). 

QR CODE: Που πας; Μη μ’ αφήνεις μόνο τώρα, πέφτει το σκοτάδι πίσω μου, είναι  η χειρότερη ώρα. Κανείς δεν μου λέει τι είμαι, μόνο εσύ μπορείς! 

ΑΣΤΕΓΟΣ: Ούτ’ εγώ μπορώ. Κανείς δεν σε ξέρει ακόμη. Είσαι στη μήτρα.

ΤΕΛΟΣ ΣΚΗΝΗΣ

ΣΚΗΝΗ 4 

ΦΑΝΗΣ: Πού ήμασταν; 

ΔΑΝΑΗ: Πού ήμασταν πότε; 

ΦΑΝΗΣ: Εδώ και ώρες, μωρό μου.  

ΔΑΝΑΗ: Δεν ήμασταν στη διαδήλωση; Πριν λίγο; 

ΦΑΝΗΣ: Τι; Έχεις χάσει εντελώς την αίσθηση του χρόνου; ΔΑΝΑΗ: Τι εννοείς; 

ΦΑΝΗΣ: Αισθάνομαι ότι η διαδήλωση ήταν πριν μέρες. Πολλές μέρες.  

ΔΑΝΑΗ: Όχι, πριν λίγο ήταν. Τρέχαμε πανικόβλητοι, τι έπαθες; Και πριν λίγο  ήταν εδώ εκείνος ο μαλάκας με το αμαξάκι του. 

ΦΑΝΗΣ: Κι αυτό πριν μέρες! 

ΔΑΝΑΗ: Πας να με τρελάνεις; 

ΦΑΝΗΣ: Είμαι σίγουρος ότι φύγαμε. Να κάνουμε μια ενδιάμεση συμφωνία. ΔΑΝΑΗ: Τι εννοείς ακριβώς; 

ΦΑΝΗΣ: Επειδή το μυαλό μου πάει να σπάσει από αυτό το περίεργο κενό, που  εσύ φαίνεσαι να μην έχεις/ 

ΔΑΝΑΗ: Tο έχω/ 

ΦΑΝΗΣ: Tο έχεις; 

ΔΑΝΑΗ: Tι λέμε τόση ώρα; 

ΦΑΝΗΣ: Εεε, ότι δεν έχεις κενό; Ότι εσύ θυμάσαι να ήμασταν πριν λίγο στη  διαδήλωση; 

ΔΑΝΑΗ: Εμ, όχι ακριβώς πριν λίγο… αλλά όχι και μέρες πολλές! ΦΑΝΗΣ: Άρα επιστρέφουμε σ’ αυτό που έλεγα. 

ΔΑΝΑΗ: Τι έλεγες; 

ΦΑΝΗΣ: Να κάνουμε έναν συμβιβασμό για να μην τρελαθώ. ΔΑΝΑΗ: Οκ, πες, γιατί θα τρελαθώ εγώ. 

ΦΑΝΗΣ: Να δεχτείς ότι χθες, ψες, πήγαμε σπίτι μας.

ΔΑΝΑΗ: Μα αφού δεν πήγαμε! 

ΦΑΝΗΣ: Ααα, μα δεν είναι συμβιβασμός αυτό! Με τρελαίνεις! ΔΑΝΑΗ: Καλά, καλά. Πες ότι πήγαμε. Και; 

ΦΑΝΗΣ: Τι και; 

ΔΑΝΑΗ: Και τώρα τι; 

ΦΑΝΗΣ: Ας φανταστούμε τι κάναμε, αφού πήγαμε. 

ΔΑΝΑΗ: Πονηρούλη…. 

ΦΑΝΗΣ: Όχι ντε, εννοώ να γεμίσουμε τη μνήμη μας με αυτά που κάναμε μόλις  φύγαμε από ‘δω.  

ΔΑΝΑΗ: Και πώς θα το κάνουμε αυτό; 

ΦΑΝΗΣ: Θα χρησιμοποιήσουμε τα δεδομένα μας! 

ΔΑΝΑΗ: Τα δεδομένα; Του κινητού; Υπέροχη ιδέα! Ας δούμε στο location αν  έχει καταγράψει… 

ΦΑΝΗΣ: Όχι, δεν εννοούσα αυτό. Καλή ιδέα, εν τω μεταξύ, αλλά εννοούσα τα  δεδομένα της καθημερινότητάς μας. 

ΔΑΝΑΗ: Ααα, τώρα το πιάνω.  

ΦΑΝΗΣ: Είδες; Ήδη νιώθω καλύτερα που συμφωνούμε. 

ΔΑΝΑΗ: Μπράβο, αγάπη μου. Λοιπόν. Θα σε βοηθήσω. Όλα αυτά τα θυμάμαι,  βήμα με βήμα, μην ξεχνάς — είμαι γυναίκα. 

ΦΑΝΗΣ: Σεξιστικό. 

ΔΑΝΑΗ: Για σένα ή για μένα; Γιατί λέω κάτι καλό για τις γυναίκες.  ΦΑΝΗΣ: Επειδή διαχωρίζεις. 

ΔΑΝΑΗ: Διαχωρίζω; Τι; Τις ικανότητές μας; Εκεί δεν είναι που διαφέρουν οι  άνθρωποι, γι’ αυτό κι είναι πάντα ίσοι; Όλοι; Sorry που βρέθηκες στην  αδύναμη πλευρά της συζήτησης κι η ζυγαριά αυτή τη φορά βάρεσε προς το μέρος μου. Ας γεμίσουμε λοιπόν λιγάκι την ευαισθητούλα  σου μνήμη,  

ΦΑΝΗΣ: Μην το παρατραβάς… 

ΔΑΝΑΗ: Την ελαφρά, που υποφέρει από κενά…

ΦΑΝΗΣ: Ε, μα… 

ΔΑΝΑΗ: Λοιπόν, σύμφωνα με την αρχή της συνέχειας των προκαθορισμένων  μας δράσεων — ωραία το πάω; — γύρω στις πέντε και δέκα ξεκίνησε  το αυτόματο να ποτίζει το γρασίδι και η παρέα των αγοριών που  περνάνε πάντα εκείνη την ώρα μετά το φροντιστήριό τους έτρεξε στο  απέναντι πεζοδρόμιο να μην βραχούν, ενώ εσύ ήρθες από το πίσω  μπαλκόνι με το σακούλι των πλαστικών για να τα βγάλεις έξω, για  ανακύκλωση… 

ΦΑΝΗΣ: Άρα είναι Πέμπτη. Πέμπτη περνάνε. Είσαι καταπληκτική. 

ΔΑΝΑΗ: Είδες; Λοιπόν, τώρα είναι ήδη πέντε και μισή, ανάβει το ράδιο από  επάνω η κυρία Λένα, γιατί είναι ώρα για τις ειδήσεις, ανακοινώνουν  κρούσματα και θανάτους τέτοια ώρα κάθε μέρα, εγώ κλείνω αυτιά,  εσύ βάζεις αυτί, γιατί δεν σ’ αφήνω να ανοίξεις το ραδιόφωνο, αρχίζω  να σου μιλάω περί ανέμων και υδάτων… 

ΦΑΝΗΣ: Α, μα γι’ αυτό αρχίζεις πάντα την μουρμούρα εκείνη την ώρα; ΔΑΝΑΗ: Εμ πώς; 

ΦΑΝΗΣ: Άντε, παρακάτω… 

ΔΑΝΑΗ: Πες κι εσύ κάτι, δεν με παρακολουθείς; Τι θυμάσαι για μένα; Τίποτα;  Δεν με παρατηρείς; 

ΦΑΝΗΣ: Κάτσε βρε μωρό μου, μη βιάζεσαι, προσπαθώ! 

ΔΑΝΑΗ: Λοιπόν; 

ΦΑΝΗΣ: Λοιπόν… είναι έξι και δέκα. Είσαι στο μπάνιο. Το νερό απ’ τον  θερμολουτήρα έχει ζεσταθεί, μου είχες ζητήσει να το ανάψω λίγο πριν  ξεκινήσει το αυτόματο. Μέσα απ’ το μπάνιο με φωνάζεις, ξέρω ήδη,  έρχομαι με τον στεγνωτήρα μαλλιών και τον βάζω στην πρίζα,  κρυώνεις να βγεις απ’ το μπάνιο για να πας στο δωμάτιο, θες να σε  ζεστάνω λιγάκι πρώτα, να αισθανθείς τη θέρμη στην πετσέτα. Και με  βάζεις να σου τρίψω και την πλάτη. 

ΔΑΝΑΗ: Αλήθεια τα θυμάσαι. 

ΦΑΝΗΣ: Είναι οχτώ.

ΔΑΝΑΗ: Τι κάναμε εν τω μεταξύ; 

ΦΑΝΗΣ: Κχμ κχμ. Λέω, είναι οχτώ! 

ΔΑΝΑΗ: Καλά, εντάξει! Να μην αλατίσουμε λίγο την ανάμνηση; ΦΑΝΗΣ: Είναι οχτώ! Πεινάμε, να παραγγείλουμε κάτι; 

ΔΑΝΑΗ: Να σου φτιάξω κεφτεδάκια με σαλάτα; 

ΦΑΝΗΣ: Πεινάω πολύ, να μην παραγγείλουμε μια καρμπονάρα; 

ΔΑΝΑΗ: Πολονέζ για μένα, ξεχνάς πράγματα, αγάπη μου, ξεχνάς! Αλήθεια,  όμως, συνέβησαν όλα αυτά ψες; 

ΦΑΝΗΣ: Αν θέλουμε, ναι, συνέβησαν. 

ΔΑΝΑΗ: Πώς είναι η μνήμη σου τώρα; Αισθάνεσαι καλύτερα; 

ΦΑΝΗΣ: Ναι, μωρό μου, πολύ καλύτερα, ευχαριστώ. Το συνεχίζουμε  αργότερα, ίσως το χρειαστείς κι εσύ. 

ΔΑΝΑΗ: Νομίζω το χρειαζόμουνα ήδη. 

ΦΑΝΗΣ: Να το κρατήσουμε. 

ΔΑΝΑΗ: Τι εννοείς; 

ΦΑΝΗΣ: Αν χρειαστεί να μείνουμε περισσότερες μέρες εδώ, να το  χρησιμοποιήσουμε αυτό το κορνέ της μνήμης, για να μην τρελαθούμε. 

ΔΑΝΑΗ: Μην λες ανοησίες! Γιατί να χρειαστεί να μείνουμε εδώ; 

ΦΑΝΗΣ: Δεν λέω ανοησίες. Αφού ήδη μας έτυχε. Αλλά δεν λέω ότι δεν πρέπει  να φύγουμε. Όσο χρειαστεί… 

ΔΑΝΑΗ: Λες ασυναρτησίες. Νόμιζα ότι αισθανόσουνα καλύτερα. ΦΑΝΗΣ: Ναι, αισθάνομαι καλύτερα, αυτό όμως δεν πάει να πει ότι… 

(εισέρχεται ξανά για δεύτερη φορά από άλλη  

είσοδο το ΖΕΥΓΑΡΙ 1, η ΓΥΝΑΙΚΑ 1 σε πανικό,  

τραβάει τον ΑΛΦΡΕΔΟ. Ο ΦΑΝΗΣ κι η  

ΔΑΝΑΗ σωπαίνουν απότομα. Σηκώνονται από  

το παγκάκι και στέκονται μπροστά από το QR 

CODE, η μορφή μέσα του μαζεύεται και μένει 

ακίνητη, η ΔΑΝΑΗ επεξεργάζεται και  

προσπαθεί με το κινητό της να το «διαβάσει») 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: This is fucking impossible! We are back again in this bloody weird  place! I can’t find any maps of the city; they won’t let us! They know!  We are trapped here! There’s no escape! 

ΑΛΦΡΕΔΟ: Você realmente acha que eles não estão no controle de você agora,  enquanto falamos? 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: Yes, if my cell phone cannot connect.  

ΑΛΦΡΕΔΟ: O celular controla você. Ele sabe onde você está, ele sabe o que você  está fazendo. 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: I can turn it off if I want to.  

ΑΛΦΡΕΔΟ: Hahahahaha! 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: Why are you laughing?  

ΑΛΦΡΕΔΟ: Porque é hilário! 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: It’s not funny! It’s not funny at all!  

(Το ΖΕΥΓΑΡΙ 2 επιστρέφουν στο παγκάκι και  

κάθονται κολλημένοι στα κινητά τους. Σε  

κάποια φάση που επιθυμεί ο σκηνοθέτης να  

σηκωθεί η ΔΑΝΑΗ να βγει από την σκηνή, πολύ  

σημαντικό να ξεχάσει το κινητό της στο  

παγκάκι). 

ΑΛΦΡΕΔΟ: E o microchip? 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: I am telling you, I said it’s not funny at all!  

ΑΛΦΡΕΔΟ: Apenas olhe ao seu redor. 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: What?  

ΑΛΦΡΕΔΟ: Câmeras. 

(εισέρχεται ΝΕΑΡΟΣ σε πανικό από τη μεριά  

του ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ 1. Σκοντάφτει στον ΑΣΤΕΓΟ.) 

ΝΕΑΡΟΣ : (κοιτάει γύρω του στον χώρο) Πάλι εδώ! Διάολε!

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: Put your mask on!  

ΝΕΑΡΟΣ : Εγώ; 

(ταυτόχρονα οι δυο άντρες) 

ΑΛΦΡΕΔΟ: Eu? 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: Both of you! 

ΝΕΑΡΟΣ : Χάθηκα, εδώ και ώρες γυρνάω κι όλο επιστρέφω εδώ σ’ αυτή την  πλατεία. 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: How many times? 

ΝΕΑΡΟΣ : Δεν ξέρω, όλο φεύγω από δω, απομακρύνομαι, αρκετά, όμως ο κάθε  δρόμος, όσο διαφορετικός κι αν φαίνεται κάθε φορά, με φέρνει εδώ  πάλι. Πολλές φορές! Με έστειλε από το πρωί ο πατριός μου να πάρω  κάποιες προμήθειες και… 

Ο ΑΣΤΕΓΟΣ ανασηκώνεται και κοιτάει  

περίεργα τον ΝΕΑΡΟ. 

ΑΛΦΡΕΔΟ : Suprimentos? 

ΝΕΑΡΟΣ : (σε συνωμοτικό ύφος) Ναι, προμήθειες, φαγητό, χαρτί τουαλέτας,  κρέας, του μαγειρεύω! Τον… φροντίζω, γιατί δεν βγαίνουμε από το  σπίτι! Ο πατριός μου φοβάται, τρέμει, λέει μας παρακολουθούν στενά.  Βάλαν στο μάτι τα λεφτά του, λέει. Εγώ δεν τον πιστεύω. Να μας  συλλάβουν θέλουν. Όταν βγαίνω μεταμφιέζομαι, κάποτε βάζω  περούκα, κάποτε ντύνομαι γυναίκα, ντρέπομαι που το λέω, αλλά δεν  θα πείραζαν τόσο εύκολα μια γυναίκα μόνη στο δρόμο, βλέπεις οι  γυναίκες δεν είναι στα μάτια τους ύποπτες για ναρκωτικά, βία,  ληστείες, όλο εμάς τους νεαρούς δένουν πισθάγκωνα, όλο εμάς  κλωτσάνε να πέσουμε κάτω… κι έτσι κι εγώ…  

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: And today? 

ΑΛΦΡΕΔΟ: Sim, hoje por que você não se disfarçou? 

ΝΕΑΡΟΣ: Σήμερα άκουσα για τη διαδήλωση, το πρωί. Πίστεψα ότι θα  απασχοληθούν όλοι οι αστυνομικοί εκεί και θα μπορούσα έστω και  για μια μέρα να περπατήσω ελεύθερα. Να βολτάρω την παλιό-φατσά 

μου όπως ακριβώς είναι! (χαϊδεύει το σημάδι στον λαιμό του, ο  ΑΣΤΕΓΟΣ δείχνει αντίδραση αμηχανίας και θλίψης) Χωρίς φτιασίδια! 

ΑΣΤΕΓΟΣ: (πλησιάζει τον ΝΕΑΡΟ) Να σε ρωτήσω κάτι, νεαρέ; ΝΕΑΡΟΣ: (κλωτσάει ή σπρώχνει) Φύγε από δω! 

ΑΣΤΕΓΟΣ: Μα, είναι πολύ σημαντικό… ο πατέρας σου… 

ΝΕΑΡΟΣ: Φύγε είπα! Βρωμάς! (ο ΑΣΤΕΓΟΣ απομακρύνεται απογοητευμένος). (στο ΖΕΥΓΑΡΙ 1) Τι έλεγα; Ααα, ναι. Να σουλατσάρω ρε παιδί μου  στους δρόμους ανέμελα! Πόσος καιρός έχει πάει; Έχω ξεχάσει ποιος  είμαι, πώς ήμουνα πριν. Και να ‘μαι εδώ τώρα. Παγιδευμένος. Δεν  μπορώ να πάω πίσω σ’ εκείνον. Θα θυμώσει πάρα πολύ, δεν τον  αντέχω όταν θυμώνει… Πρέπει να βρω τρόπο να ξεφύγω από ‘δω! 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: Better this way. Don’t you wanna get away from him for once? And…  consider that you might transmit the virus to him, all these hours  wondering around, who knows? 

ΝΕΑΡΟΣ : Πείτε μου, εσείς… εμβολιαστήκατε; 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: None of your business!! 

ΝΕΑΡΟΣ : Πείτε μου, πρέπει να ξέρω, πρέπει να ξέρω όταν πάω πίσω, δεν θα πω  στον πατριό μου ότι σας συνάντησα, αν κολλήσει θα ξέρω μόνο εγώ. 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: What the fuck are you talking about?  

ΝΕΑΡΟΣ : Είστε οι μόνοι που συνάντησα σήμερα, που κόντεψα και μίλησα… αν  δεν είστε εμβολιασμένοι, και είστε θετικοί, θα έχετε υψηλό φορτίο του  ιού, τότε εσείς θα φταίτε όταν… 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: Get the fuck outta here!!! 

ΝΕΑΡΟΣ : Κινδυνεύω, δεν το καταλαβαίνετε; Είστε εμβολιασμένοι; Θα μου  πείτε! 

ΑΛΦΡΕΔΟ : (τον σπρώχνει) Vá para o inferno e nunca mais volte! 

ΝΕΑΡΟΣ : (καθώς εξέρχεται) Μα, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου!  Κινδυνεύουμε, κι εγώ κι ο πατριός μου! 

ΑΛΦΡΕΔΟ : (στη ΓΥΝΑΙΚΑ 1) Você viu o que eles podem fazer? ΓΥΝΑΙΚΑ 1: Who? And do what?

ΑΛΦΡΕΔΟ : As câmeras de rua. 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: What can street cameras do? I don’t get your point. ΑΛΦΡΕΔΟ : Pode mudar uma pessoa. 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: Do you mean, like change a person’s face, make a false recognition? 

ΑΛΦΡΕΔΟ : Olha aquele QRcode, sim, aquele aí. Eles fazem o trabalho em conjunto com as câmeras. Eles mudam a psicologia de uma pessoa. 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: What do you mean, change someone’s personality?  

Κτυπάει το κινητό της ΔΑΝΑΗΣ στο παγκάκι. Ο  ΦΑΝΗΣ το κοιτάει παραξενεμένος.  

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: Hey, aren’t you gonna answer this call? It’s probably from Hell as far  as I’m concerned! 

ΦΑΝΗΣ: (απαντάει) (δυνατά) Παρακαλώ, μάλιστα κύριε Σοδάτε! Όχι, η Δανάη  δεν είναι εδώ. 

(εσωτερικά, να μην τον ακούει το ΖΕΥΓΑΡΙ 1) Γιατί την παίρνεις; Σου  είπα το έχω υπό έλεγχο! 

(δυνατά, κοιτάει γύρω, με τον φόβο ότι ίσως κρυφακούει η ΔΑΝΑΗ) Τι  εννοείτε πού την άφησα; Δεν την άφησα κάπου, στρατηγέ! Εσείς την  διώξατε κακήν κακώς προχθές! Εμένα; Τι εννοείτε εμένα;  

(εσωτερικά) Ναι, εδώ είμαστε, στο σημείο που… Αφού σας είπα θα  το φέρω εις πέρας! Αν μας υποψιαστεί… 

(δυνατά) Εμένα διώξατε; Αφού… στην Δανάη είπατε… Για να  τσακωθούμε; Ααα, δεν πέτυχε, Στρατηγέ μου, καθόλου δεν πέτυχε το  διαβολικό σας σχέδιο. Εδώ είμαι! Γιατί να προσέχω πώς σας μιλάω;  Εσείς, προσέχετε πώς μιλάτε σ’ εμένα;  

(εσωτερικά) Άντε, αρκετά, πρέπει να κλείσουμε τώρα! Θα μας  καταλάβουν! 

(δυνατά) Κι επειδή είστε αξιωματικός του στρατού; Άντε καλέ. Όχι, δεν θα σας δώσω τη Δανάη! Σταματάτε να την παίρνετε! 

(εσωτερικά) Άντε, Στρατηγέ μου, πρέπει να κλείσουμε, έχει κόσμο  εδώ, θα υποψιαστούν σας λέω! Και το εννοώ αυτό που είπα, να 

σταματήσετε να την καλείτε! Θα σας καλέσω εγώ να σας δώσω  αναφορά όταν βρεθώ μόνος! 

(δυνατά) Πατέρας της; Πατέρας της; Αυτό να το θυμάστε την ώρα που  πρέπει, ή καλύτερα, πάντα! Όχι μόνο όταν σας γράφει στα παλιά της  τα παπούτσια! Αντίο! Όχι, το κλείνω! Όχι, ό,τι θέλει θα κάνει! Αντίο  σας! 

Ο ΦΑΝΗΣ τρέμει από ένταση, τοποθετεί το  κινητό αμήχανα στο σημείο που το άφησε η  

ΔΑΝΑΗ. Κάθεται στο παγκάκι. 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: (στον Αλφρέδο) I see what you mean, change someone’s personality,  like that, eh?  

ΑΛΦΡΕΔΟ: A tecnologia pode fazer coisas, coisas que o homem não pode  imaginar. 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: The QR Code? What with it? It’s just an application! We have  hundreds of applications on our mobile phones! QR Code, hahaha. Isn’t it just checking on us? Opening internet windows?  

ΑΛΦΡΕΔΟ: Αi está! 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: It’s vaccination or certificate of previous virus infection control, big  deal!  

ΑΛΦΡΕΔΟ: Seus dados pessoais. 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: But they said they would be kept classified!  

ΑΛΦΡΕΔΟ: É o que eu estava te dizendo antes, as câmeras nas ruas, eles nos veem,  eles reconhecem nossos rostos… 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: Just drop it, you keep doing the same thing! 

ΑΛΦΡΕΔΟ: Fazendo o que? 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: Scaring me!  

ΑΛΦΡΕΔΟ: Mas eu não estou tentando! 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: Indeed, you don’t have to try so, you’ve laid your foundation long  enough… 

ΑΛΦΡΕΔΟ: Só estou tentando te explicar que o microchip não está dentro de você,  nunca houve necessidade de implantá-lo. 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: It is too late now…  

ΑΛΦΡΕΔΟ: Atrasado para que coisa? 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: It is already inside me.  

ΑΛΦΡΕΔΟ: Como isso é feito? Por que você não me ouve dizer? 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: The microchip is inside me, Alfredo. And it’s never coming out. And… it’s telling me things…  

ΑΛΦΡΕΔΟ: A vacina vai passar um dia. 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: It’s not the vaccine…  

ΑΛΦΡΕΔΟ: Então o que acontece? 

ΓΥΝΑΙΚΑ 1: You placed the microchip inside me, Alfredo. You did. With the most  prolonged surgery operation ever recorded… for months. For months  locked in my head. And now I can’t control myself. I…I can’t control  my thoughts. All this anger inside me. If I do something, help me, help  me Alfonzo… get it out of me, pull it out, or leave, leave me, get away  from me! 

(με ταχύτητα κατεβαίνει από ψηλά τοίχος ή  

εισέρχεται από ένα πλάι, αναλόγως  

δυνατοτήτων και παγιδεύει από πίσω το  

ΖΕΥΓΑΡΙ 1, οι οποίοι εξαφανίζονται. Η σκηνή  

μικραίνει). 

(Ο ΑΣΤΕΓΟΣ σηκώνεται και φεύγει) 

(Ο ΦΑΝΗΣ είναι απορροφημένος στα κινητό 

του με γυρισμένη την πλάτη, δεν αντιλαμβάνεται  

την αλλαγή, μπορεί να σηκώσει λίγο το κεφάλι  

με τον θόρυβο και να επιστρέψει την προσοχή  

στο κινητό). 

ΤΕΛΟΣ ΣΚΗΝΗΣ

ΣΚΗΝΗ 5 

(ανάβει το φως στο QR CODE. Αν μπορεί ο  

σκηνογράφος να αποκαλύψει μεγαλύτερο μέρος  

του, να φαίνεται πιο μεγάλο επί σκηνής) 

QR CODE: Τελικά δεν μου είπαν τίποτα τα πλάσματα. Ούτε και κατάλαβα και  κάτι απ’ αυτά που ‘λέγαν. Ούτε γι’ αυτά, ούτε για μένα. Και τώρα θα  το ξεχάσω όλο αυτό και θα ξοδέψω άλλη τόση ώρα να σκέφτομαι τι  είχε συμβεί. Πριν από το ξύπνημα, δηλαδή. Πολύ πριν έρθουν τα  πλάσματα. Ένα ήταν σίγουρο – ό,τι και να είχα υπάρξει, ό,τι και να  ήμουν πριν από τη σημερινή μέρα, αν ήμουν εγώ ή η αποτύπωσή μου,  σίγουρα έφερα ακόμη στοιχεία της συνείδησής μου, επιλεκτικά  κατεβασμένα: γλώσσα, ναι, ως ένα σημείο κατανόησης· αισθήσεις,  ναι· εικόνα εαυτού και μνήμη προσωπικών εμπειριών στον κόσμο,  όχι· γνώση για τον κόσμο; Χμμ, δεν ήμουν σίγουρος, προσπάθησα να  ανακαλέσω γεγονότα παγκόσμια, ή αρχαία ιστορία, μυθολογία, να δω  αν είχα τόπο, μια πόλη, μια χώρα που κάποτε αγάπησα, τίποτα·  μάλλον κάτι δεν πήγαινε καλά σε αυτή την ανάκληση, μου φάνηκε ότι  ακόμη και οι εικόνες καταστροφής που είχα αποθηκευμένες ήταν  πολύ γενικές, δεν είχαν ενδείξεις χρονολογίας ή χώρου, ημερομηνίες  με τίποτα — κι εκείνες οι μνήμες των τεράστιων μαζών ανθρώπων  μαζεμένοι σε δρόμους να φωνάζουν με πανό και να συγκρούονται με  άλλες μάζες περίεργων ανθρώπων ντυμένων στα μαύρα, με σκληρό  ρουχισμό και ασπίδες, ρόπαλα… Ω! Μα, για κοίτα, τώρα έχω τις  λέξεις να ονομάσω πράγματα που πριν από λίγο δυσκολευόμουνα, και  τα πλάσματα, αυτά τα όμορφα όντα που μου κράταγαν παρέα τόση  ώρα λέγονται άνθρωποι, τελικά τα τέσσερα περίεργα όντα που ήταν  εδώ με βοήθησαν. Οι ίδιοι οι … άνθρωποι, λοιπόν, — και τι περίεργη  λέξη — με έναν περίεργο τρόπο μού βελτίωσαν τη γλώσσα, τη δική  τους γλώσσα. Ήταν έννοιες που δεν μπορούσα να εξηγήσω, λες κι ένα  περίεργο σένσορινγκ μου απαγόρευε την ανάγνωσή τους. Τώρα έχω  σχεδόν όλο το λεξιλόγιο να λύσω το παζλ!

(Επιστρέφει σε πανικό η ΔΑΝΑΗ, δείχνει  χαμένη)

ΔΑΝΑΗ: Φάνη, Φάνη μου! Είχες δίκιο! 

ΦΑΝΗΣ: Πάντα. Μα εσύ… Τι έχει συμβεί; Μοιάζεις να έχεις περάσει από την  Κόλαση! Πού ήσουνα; Είσαι εντάξει; Σού έχει επιτεθεί κανένας; Θα  τους σκ… 

ΔΑΝΑΗ: Όχι, όχι! Περίμενε, να αναπνεύσω, θα σου πω!  

ΦΑΝΗΣ: Μα, για πες μου, πού είχες πάει; Σου ΄χω κάνει κάτι εγώ; 

ΔΑΝΑΗ: Όχι σου λέω, ο χώρος εδώ. Είχες δίκιο. Κάτι πολύ παράξενο  συμβαίνει. 

ΦΑΝΗΣ: Το είπαμε. Γι’ αυτό πρέπει να φύγουμε. 

ΔΑΝΑΗ: Αυτό είν’ το θέμα. Μπορούμε; Αυτό το τεράστιο QR Code, ύποπτος  ο ρόλος του. Λες και μας παρακολουθεί, σε μεγάλη κλίμακα! Όλους!  Λες και … κλέβει κάτι από μας! Δεν ξέρω τι, αλλά αισθάνομαι πολύ  άβολα! 

(Η μορφή μέσα στο QR Code μαζεύεται και  μένει ακίνητη ενώ ο ΦΑΝΗΣ και ΔΑΝΑΗ 

μετακινούνται και στέκονται μπροστά του.  Μπορεί να κατέβει και στην άλλη πλευρά της  σκηνής τοίχος για να μικρύνει αντίστοιχα η  σκηνή και στην άλλη πλευρά). 

ΦΑΝΗΣ: Γι’ αυτό έφυγες; Τόσο το μισείς; 

ΔΑΝΑΗ: Όχι, πήγα να δω πού είναι τ’ αμάξι. 

ΦΑΝΗΣ: Δηλαδή, με όλα όσα σου είχα πει για τον εμβολιασμό προχθές. ΔΑΝΑΗ: Εννοείς προ ολίγου. 

ΦΑΝΗΣ: Είπαμε, συμβιβασμός.

ΔΑΝΑΗ: Α ναι, ο συμβιβασμός, το γέμισμα της κενής μνήμης, για να μην  τρελαθείς, συγνώμη, τα ξέχασα όλα αυτά.  

ΦΑΝΗΣ: Λοιπόν, όλα αυτά που σου έλεγα για τον εμβολιασμό, χθες  τελοσπάντων/ 

ΔΑΝΑΗ: Ναι ναι, χθες. 

ΦΑΝΗΣ: /δεν σε πείραξαν; 

ΔΑΝΑΗ: Ααα, μα για κοίτα που θα πιστέψω ότι τελικά ήθελες να με κάνεις να  τα πάρω! Όχι σου λέω, μη χαίρεσαι, δεν με πείραξαν αυτά που είπες  χθες για τον εμβολιασμό μου, (τονίζει ειρωνικά) μια χαρά είμαι! Το  αμάξι πήγα να βγω, να ξεθυμάν… ε, να είμαι σίγουρη ότι είναι εκεί  που τ’ αφήσαμε. 

ΦΑΝΗΣ: Και; Το βρήκες; 

ΔΑΝΑΗ: Όχι, κάτι παράξενο συμβαίνει. 

ΦΑΝΗΣ: Επειδή δεν το βρήκες; 

ΔΑΝΑΗ: Ωωω, παιδί μου! Τζάμπα ο πανικός; Όχι για το αμάξι, επειδή χάθηκα.  Δεν έβρισκα δρόμους να προχωρήσω, όλο επέστρεφα στο δρομάκι  εκεί και ξανάφευγα να δω αν μπορώ να βρω άλλον δρόμο, από άλλη  κατεύθυνση.  

ΦΑΝΗΣ: Και; 

ΔΑΝΑΗ: Και, τι; 

ΦΑΝΗΣ: Δεν βλέπω κάτι παράξενο σ’ όλο αυτό! Γειτονιές είναι! Δεν σου ‘χει  τύχει ξανά να βρεθείς σε ένα στενό κι όσο κι αν γυρνάς να το  ξαναβρίσκεις στον δρόμο σου; 

ΔΑΝΑΗ: Δεν είναι μόνο αυτό, εκτός από το αίσθημα αυτό του … ας τον πούμε  ακρωτηριασμένο προσανατολισμό, ήταν και κάτι άλλο, εξίσου  παράξενο. 

ΦΑΝΗΣ: Τι; 

ΔΑΝΑΗ: Δεν υπήρχαν αμάξια πουθενά. Ούτε άνθρωποι. Τίποτα. Νέκρα. Ούτε  οι ήχοι της πόλης, εκείνο το βουητό που σου σπάει το τύμπανο. Ξέχασα και το κινητό. 

ΦΑΝΗΣ: Καλό δεν είν’ αυτό;

ΔΑΝΑΗ: Το κινητό; 

ΦΑΝΗΣ: Όχι καλέ, για το βουητό λέω. 

ΦΑΝΗΣ: Ε, για λίγο ίσως, ναι. 

ΦΑΝΗΣ: Σπουδαίο πράγμα η ησυχία. 

ΔΑΝΑΗ: Τώρα που λες για ησυχία, οι άλλοι, πού έχουν πάει; Μας είχαν πρήξει  με τα καυγαδάκια τους. 

ΦΑΝΗΣ: Ναι, καλά λες. Δεν πήρα είδηση. 

ΔΑΝΑΗ: Για κοίτα εκεί. 

ΦΑΝΗΣ: Πού; 

ΔΑΝΑΗ: Εκεί, που στέκονταν εκείνοι πριν από λίγο. 

ΦΑΝΗΣ: Δεν βλέπω κάτι. 

ΔΑΝΑΗ: Ακριβώς! 

ΦΑΝΗΣ: Άντε πάλι, δεν σε καταλαβαίνω! 

ΔΑΝΑΗ: Κάτι παράξενο αισθάνομαι, ο χώρος μού φέρνει μια περίεργη  αναγούλα, έναν ίλιγγο, σαν το αίσθημα που ένιωσα μια φορά όταν ήμουνα μικρή, με πυρετό, κι όποτε έκλεινα τα μάτια ένιωθα τον χώρο  να μικραίνει και τα αντικείμενα να μεγαλώνουν, ήταν πολύ περίεργο  το αίσθημα. 

(ο ΦΑΝΗΣ ανασηκώνει τους ώμους και  

προχωρά προς το QR CODE) 

ΦΑΝΗΣ: Κοίτα το.  

ΔΑΝΑΗ: Το μισώ! 

ΦΑΝΗΣ: Μα, κοίτα τι όμορφο που είναι! Δεν μπορεί να μην βλέπεις πόσο  έξυπνη είναι αυτή η επινόηση. Σαν ένας πίνακας του Έσερ. Χάνεσαι.  

QR CODE: (φωνή από πίσω) Για μένα μιλάνε. 

ΦΑΝΗΣ: Σκαλοπάτια, λαβυρινθώδεις διάδρομοι, πλήρης έλλειψη συμμετρίας. ΔΑΝΑΗ: Το λες για καλό; 

ΦΑΝΗΣ: Όχι, λάθος, ίσως η τέλεια συμμετρία. 

ΔΑΝΑΗ: Να πάμε στο χωριό. Δεν εμβολιάζομαι.

ΦΑΝΗΣ: Η τελειότητα μέσα στην αμετροέπεια… 

QR CODE: (φωνή από πίσω, με απόλαυση) Για μένα μιλάνε. 

ΔΑΝΑΗ: Για τον πίνακα του Έσερ που θυμήθηκες έτσι απ’ το πουθενά τα λες  αυτά, ή γι’ αυτό το έκτρωμα που βρέθηκε στο δρόμο μας; Που αν  βάλει κανείς το κινητό του μπροστά και το διαβάσει με το application μπορεί να ανοίξει μια οποιαδήποτε ιστοσελίδα;  

QR CODE: (φωνή από πίσω) Α, όχι, μάλλον λάθος έκανα, δεν μίλαγαν για μένα,  για τον πίνακα εκείνου του Έσερ, τελικά. 

ΔΑΝΑΗ: Μια γαμημένη ιστοσελίδα που μπορεί να σε οδηγήσει οπουδήποτε;  Που μπορεί να διαβάσει τα στοιχεία μου ο κάθε άσχετος; Ένα  χαζοκούτι που να αντιπροσωπεύει τον απόλυτο έλεγχο; Που να  γνωρίζει τα πάντα για μένα, για σένα; Τα προσωπικά μας δεδομένα,  τις αντιδράσεις και την προσωπικότητά μας καλύτερα κι απ’ τον  ψυχολόγο μας; Καλύτερα κι απ΄ τη μάνα μας; Να με ξέρει καλύτερα  απ’ όσο με γνωρίζεις εσύ; 

ΦΑΝΗΣ: Μα, είναι υπέροχο! Κοίτα το! Είναι πανέξυπνοι. Ναι, είναι  πανέξυπνοι αυτοί που το επινόησαν! 

ΔΑΝΑΗ: Ώστε, αυτό ήταν, Μέγα Είρωνα; 

ΦΑΝΗ: Ποιο; 

ΔΑΝΑΗ: Θα υποχωρήσεις; 

ΦΑΝΗΣ: Το σκέφτομαι σοβαρά. (βγάζει το σακίδιο και το ακουμπά προσεχτικά  στο παγκάκι).  

ΔΑΝΑΗ: Αφού σκεφτόσουνα να… (τρίβει το μπράτσο) Τότε γιατί ήρθες στη  διαδήλωση, ρε μαλάκα; Τι στο διάβολο σκεφτόσουνα την ώρα που  φώναζες κατά του εμβολιασμού και κατά των περιοριστικών μέτρων;  Γέλαγες με τους άλλους; Με μένα που φώναζα συνθήματα; 

ΦΑΝΗΣ: Ααα, δεν πάει έτσι. Ή, μάλλον, ναι, κάπως έτσι. 

ΔΑΝΑΗ: Δηλαδή, με κορόιδευες;  

ΦΑΝΗΣ: Όχι, απλά, να, είναι το αντίστροφο της παρέλασης.  ΔΑΝΑΗ: Το ποιο; 

ΦΑΝΗΣ: Η διαδήλωση, λέω, είναι το αντίστροφο μιας παρέλασης. Νομίζεις  όλοι εκείνοι οι μαθητές πιστεύουν;  

ΔΑΝΑΗ: Το αντίστροφο… μιας παρέλασης; Μιας παρέλασης μαθητών;  Συγκρίνεις μια διαδήλωση με μια παρέλαση;  

ΦΑΝΗΣ: Να το ξαναπώ. Πιστεύεις ότι όλοι εκείνοι οι μαθητές έχουν πίστη στον  σκοπό που παρελαύνουν;  

ΔΑΝΑΗ: Και πού θες να το ξέρω, ιδιοφυία;  

ΦΑΝΗΣ: Περίμενε, δεν τελείωσα. Όχι μόνο οι μαθητές. Βάλε τους όλους στον  υπολογισμό: στρατιώτες, και πρόσκοποι, θρησκευτικές ομάδες, α, και  σωματεία. Μπαίνουν στη γραμμή και προχωράνε με ρυθμό και  περήφανα στήθια, γιατί έτσι πρέπει, έτσι γίνεται σε μια παρέλαση.  Μα, πιστεύουν στ’ αλήθεια, πραγματικά βαθιά μέσα τους; Είναι  ταγμένοι στον λόγο που βρίσκονται εκεί;  

ΔΑΝΑΗ: Αποκαλείς απάτριδες και προδότες έναν πληθυσμό, έτσι αβίαστα;  

ΦΑΝΗΣ: Όχι, δεν λέω αυτό, απλά δεν είναι όλοι σε μια παρέλαση τόσο …  δοσμένοι όσο θα ήθελε κανείς. Το βλέπεις στο βλέμμα τους, πόσο λίγο  πιστεύουν στον λόγο που περπατάνε ρυθμικά σε γραμμή. Δεν  εναρμονίζονται. Δεν πιστεύουν. Ας πούμε πως… το χέρι τους δεν  τεντώνει. 

ΔΑΝΑΗ: Κι αυτό τι σχέση έχει να κάνει με μια διαδήλωση; Που όλα είναι στο  κρεσέντο, που όλοι φωνάζουν άγρια, θυμωμένα, γεμάτοι αγανάκτηση  για τον λόγο που τους οδήγησε να βγουν στους δρόμους! Αυτό δεν  έκανες πριν, ε, εννοώ χθες; Παλιάτσε, έ παλιάτσε! 

ΦΑΝΗΣ: Καλά, βρε Δανάη μου, με έχεις μπερδέψει εντελώς. Τι υποστηρίζεις  τελικά, την παρέλαση, τον πατριωτισμό, ή την αντίδραση στην  εξουσία και την αποδιοργάνωση; Δηλαδή αυτό ακριβώς που κάνει μια  διαδήλωση; 

ΔΑΝΑΗ: Τι κάνει μια διαδήλωση;  

ΦΑΝΗΣ: Ξέρω ‘γω; Ζητάει μια μεγάλη αλλαγή, υπάρχει μια διαμαρτυρία, ενώ  σε μια παρέλαση, υπάρχει η αποδοχή, η υποταγή στον μεγαλύτερο,  τον κοινό, τον εθνικό στόχο. Πάντως η διαδήλωση δεν αφορούσε  μόνο τη χώρα μας… έτσι; Έτσι φαντάζομαι. Για τη διαχείριση παγκόσμια. Στην μικρή μας πόλη, φωνή βοώντος; Λες να τους αφορά,  ν’ ακούσουν;  

ΔΑΝΑΗ: Ααα, πολύ φιλολογικός μού βγαίνεις σήμερα, πολύ… πώς το λένε…  διδακτικός! Τι έπαθες; Δεν είσαι έτσι συνήθως! 

ΦΑΝΗΣ: Ίσως είναι αυτή η περίεργη κατάσταση που έχουμε βρεθεί, με έβαλε  σε βαθιές σκέψεις, μάλλον… περισσότερο τον εαυτό μου προσπαθώ  να πείσω παρά εσένα… 

Κτυπάει το κινητό της ΔΑΝΑΗΣ 

ΔΑΝΑΗ: Είν’ αυτός, τι να κάνω; 

ΦΑΝΗΣ: (δήθεν αδιάφορα) Ποιος; 

ΔΑΝΑΗ: Ο πατέρας μου! Ακούς εκεί ποιος! 

ΦΑΝΗΣ: Καλά, δεν του ’χεις πει να μην σε παίρνει; Έτσι μου ’πες! ΔΑΝΑΗ: Πότε; Αφού δεν πήρε από την Κυριακή…/ 

ΦΑΝΗΣ: (αμήχανα) Α! 

ΔΑΝΑΗ: …/πόσες μέρες πάνε τώρα; 

ΦΑΝΗΣ: Ξέρω ’γώ; Πολλές;  

ΔΑΝΑΗ: Περίεργο, ξέχασα, τι μέρα έχουμε; 

ΦΑΝΗΣ: Δεν θυμάμαι. Θα το φανταστούμε μαζί αργότερα, απάντα του τώρα. ΔΑΝΑΗ: Δεν θέλω να του απαντήσω! Να! Σταμάτησε να κτυπάει. ΦΑΝΗΣ: Άσ’ τον, ίσως τα παρατήσει. 

ΔΑΝΑΗ: Τι να παρατήσει; 

ΦΑΝΗΣ: Τίποτα, να σε αφήσει ήσυχη εννοώ. Αυτό δεν θες; 

ΔΑΝΑΗ: Μπορεί. Πάντως, τι λέγαμε, ναι θυμάμαι, εγώ λέω … να μην μπερδεύεις τη διαδήλωση με την παρέλαση, για κάποιον παράξενο  λόγο με θυμώνει πάρα πολύ αυτή η σύγκριση! Είναι εντελώς  διαφορετικές καταστάσεις!

ΦΑΝΗΣ: Γιατί; Καθόλου διαφορετικές δεν είναι. Ίδιες είναι. Ο ίδιος άνθρωπος  τη μια μέρα είναι στη διαδήλωση και την άλλη στην παρέλαση. Ο  ίδιος άνθρωπος. 

Το τηλέφωνο χτυπάει ξανά. 

ΔΑΝΑΗ: Να το πάλι! Απάντα του, πες του να μη με ξαναπάρει. Πες του ότι  πέθανα. 

Ο ΦΑΝΗΣ απαντάει. 

ΦΑΝΗΣ: Εμ, Αντιστράτηγέ μου, η Δανάη έχει π../ (η Δανάη τον σκουντάει, ο  ΦΑΝΗΣ γίνεται πιο αυστηρός). Είμαστε σε μια πλατεία, και σας  παρακαλώ… /  

ΔΑΝΑΗ: (ψιθυριστά) Μην του δίνεις λογαριασμό! 

ΦΑΝΗΣ: Εκεί που πρέπει είμαστε, να μη σας νοιάζει! Να μην τηλεφωνείτε πια  σ’ αυτό το τηλέφωνο! Όχι, δεν είναι εδώ! 

Η ΔΑΝΑΗ απομακρύνεται και περπατάει πάνω  

κάτω εκνευρισμένη. 

(εσωτερικά) Κύριε Σοδάτο, με φέρνετε σε δύσκολη θέση! Θα  καταλάβει! 

(δυνατά) Κλείστε επιτέλους! Όχι, δεν θέλει να σας μιλήσει τώρα!  Δώστε χώρο! (ο ΦΑΝΗΣ κλείνει το τηλέφωνο) 

ΔΑΝΑΗ: Πού έχει καταντήσει ο κόσμος! Τι φταίει; Φταίω εγώ; Εγώ ν’ αλλάξω;  ΦΑΝΗΣ: Για τον πατέρα σου μιλάς; 

ΔΑΝΑΗ: Όχι βέβαια, γι’ αυτά που λέγαμε προηγουμένως. 

ΦΑΝΗΣ: Τον ξέγραψες ήδη; 

ΔΑΝΑΗ: Ευκολάκι.  

ΦΑΝΗΣ: Δεν θα ‘πρεπε λιγάκι να προσπαθήσεις; 

ΔΑΝΑΗ: Τι, τώρα συνωμοτείς με τον πατέρα μου εναντίον μου; ΦΑΝΗΣ: Ό-όχι… 

ΔΑΝΑΗ: Τον συμπαθάς; 

ΦΑΝΗΣ: Τι λες τώρα; Με όλα αυτά που σου κάνει; Όχι βεβαίως!

ΔΑΝΑΗ: Εγώ πάντως μπορεί και να τον σκότωνα. 

ΦΑΝΗΣ: Να τον σκότωνες; 

ΔΑΝΑΗ: Ναι, κι αυτόν κι όποιον μου συμπεριφερόταν ποτέ σαν αυτόν. ΦΑΝΗΣ: Πολύ εύκολος ο θάνατος στις μέρες μας! 

ΔΑΝΑΗ: Εύκολος δεν λες τίποτα. Ο γέρος ή από πέσιμο ή… ΦΑΝΗΣ: Δανάη! 

ΔΑΝΑΗ: Το άλλο θα έλεγα. 

ΦΑΝΗΣ: Το ποιο; 

ΔΑΝΑΗ: Ξέρω ’γω; Εσύ πώς θα σκότωνες τον πατέρα σου; ΦΑΝΗΣ: Δανάη λέω! 

ΔΑΝΑΗ: Λέγε ό,τι θες. Δεν έχεις εσύ το πρόβλημα! 

ΦΑΝΗΣ: Όμως αλήθεια, θα το έκανες; Να σκότωνες τον ίδιο σου τον πατέρα; 

ΔΑΝΑΗ: Άμα συνέχιζε να μου κοντρολάρει τις ανάσες! Με κάθε τρόπο! Να μη  με αφήνει λεπτό να ξεγλιστρήσω από την μέγγενή του! Να με θεωρεί  τρόπαιο μάχης! Αλήθεια, δίνουν τρόπαια στις μάχες; 

ΦΑΝΗΣ: Ναι, κουφάρια και κομμένα κεφάλια. Ξέχνα επιτέλους τον γέρο και  πες. 

ΔΑΝΑΗ: Τι να πω; 

ΦΑΝΗΣ: Θα εμβολιαστείς; 

ΔΑΝΑΗ: Αυτό μόνο σε νοιάζει; 

ΦΑΝΗΣ: Αφού με νοιάζεις, μωρό μου; 

ΔΑΝΑΗ: Χέσε μας. Λοιπόν, να έρθουμε στα συγκαλά μας σε παρακαλώ; Για  την κατάντια του κόσμου λέγαμε, πριν μας κόψει εκείνος ο… ο…  Ποιος φταίει τελικά και τι ν’ αλλάξω εγώ για να διώξω από πάνω μου  τόσο βάρος; 

ΦΑΝΗΣ: Όλοι μας. 

ΔΑΝΑΗ: Τι … όλοι μας; 

ΦΑΝΗΣ: Όλοι φταίμε, ας αλλάξουμε έστω και λίγοι από εμάς. Έστω και λίγο. ΔΑΝΑΗ: Τότε, είναι αυτή η ανάγκη για ισορροπία. Νόμος του σύμπαντος. 

ΦΑΝΗΣ: Τώρα… ποια βγαίνει… διδακτική; Ε; 

ΔΑΝΑΗ: Ε, μα! Όταν το παθιασμένο σύνθημα στη διαδήλωση σού χαλάει την  ισορροπία, στην φτιάχνει ο ρυθμός των βημάτων. Το ένα-δύο εν-δυο.  Κι όταν βρίσκεις πολύ … κομφορμιστικό το βήμα της παρέλασης, πας  για λίγο πίσω στη διαδήλωση να φωνάξεις πόσο διαφωνείς με όλα όσα  συμβαίνουν και σου στερούν την ατομική σου ελευθερία, τα οποία  όμως πρέπει να γίνονται για να έχει νόημα η παρέλαση. Nes pa; Και  μετά πας ξανά στην παρέλαση για περισσότερη ισορροπία. Έτσι δεν  είναι; 

ΦΑΝΗΣ: Έτσι, νομίζω… 

ΔΑΝΑΗ: Έτσι είμαστε όλοι πια. Και τα δυο. Μια στη διαδήλωση, μια στην  παρέλαση. Μια στο χάος, μια στον ρυθμό. 

ΦΑΝΗΣ: Να ’το, το ’πες πάλι, ο ρυθμός. Συντονίζονται τα βήματα: Ένα δύο – εν δυο. Σαν την πέμπτη του Μπετόβεν. Τέσσερις νότες. 

ΔΑΝΑΗ: Τη συμφωνία; 

ΦΑΝΗΣ: Ναι, ναι, την 5^ητου Μπετόβεν. (τραγουδάει τη μελωδία της εν λόγω  συμφωνίας) Τα-τα-τα-τα, τα-τα-τα-τα. 

ΔΑΝΑΗ: Άσε μας τώρα που θα τραγουδήσεις κιόλας. Αυτό μας έλειπε. 

ΦΑΝΗΣ: Το ήξερες ότι ο Μπετόβεν εμπνεύστηκε το βασικό μέτρο αυτής της  συμφωνίας από τον τρόπο που πίστευε ότι κτυπάει η μοίρα στην πόρτα  μας; Τέσσερα κτυπήματα.  

ΔΑΝΑΗ: Η μοίρα; Τρομάζω! 

ΦΑΝΗΣ: Άγρια κτυπήματα. 

(εισέρχεται ο ΝΕΑΡΟΣ από την πλευρά του  

ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ 2. Έχει ριγμένο πάνω από τα  ρούχα του ένα γυναικείο φόρεμα, γεμάτο  

αίματα.) 

ΝΕΑΡΟΣ : (απότομα, επιθετικά) Εσείς; Εσείς εμβολιαστήκατε;;; 

(πάει να μιλήσει η ΔΑΝΑΗ και ο ΦΑΝΗΣ της  κλείνει απότομα το στόμα) 

ΦΑΝΗΣ: Νεαρέ, είσαι εντάξει; Εννοώ, είσαι … καλά;

ΝΕΑΡΟΣ : Ναι, γιατί, σου φαίνομαι να μην είμαι καλά; (κοιτάει κάτω το φόρεμα) Ααα, αυτό; Το βρήκα στο σοκάκι, κρύωνα. 

ΦΑΝΗΣ: (με δυσπιστία) Κάποια θα το πέταξε από κάνα μπαλκόνι, πρώτη  βραδιά γάμου ίσως. 

ΔΑΝΑΗ: Εε, σεντόνι δεν… 

ΦΑΝΗΣ: (Της κλείνει ξανά το στόμα) (στον ΝΕΑΡΟ) Εσένα δεν σε διώξαν εκείνοι; (δείχνει προς την κατεύθυνση που ήταν το ΖΕΥΓΑΡΙ 1) Τι τους  είπες και τους έκανες να φύγουν άρον άρον; 

ΝΕΑΡΟΣ : (με αγωνία) Χάθηκαν; Και δεν τους είδες να φεύγουν; Σώστε με! Το  περίμενα! Φύγετε κι εσείς από ‘δω, να σωθείτε όσο μπορείτε! 

ΦΑΝΗΣ: Φύγε! Χάσου από τα μάτια μου!  

(ο ΦΑΝΗΣ αρπάζει τον ΝΕΑΡΟ, αυτός 

αντιστέκεται, ο ΦΑΝΗΣ τον σπρώχνει με τη βία  

ως έξω από τη σκηνή.) 

Και να μην ξανάρθεις!  

ΔΑΝΑΗ: Τι ήταν όλο αυτό; 

ΦΑΝΗΣ: Ακούς εκεί να ρωτά αν έχουμε εμβολιαστεί! Πού καταντήσαμε; ΔΑΝΑΗ: Άλλη φορά δεν θα μου κλείνεις το στόμα!  

ΦΑΝΗΣ: Και πού ξέρεις ότι δεν ήταν εδώ για να σπείρει τον θάνατο αυτός ο  νεαρός ταραξίας;  

ΔΑΝΑΗ: Μα μου έκλεισες το στόμα! Θα τον… 

ΦΑΝΗΣ: Τον είδες που γυάλιζε το μάτι του; Είδες τι φόραγε; Είχε αίμα,  γαμώτο! Αίμα! 

ΔΑΝΑΗ: Δεν μ’ άφησες να τον βάλω στη θέση του! 

ΦΑΝΗΣ: Δηλαδή, εσύ γνώριζες αν είναι φανατικός υπέρ των εμβολίων, ή  εναντίον τους; 

ΔΑΝΑΗ: Όχι, τι πάει να πει φανατικός τώρα; Να τον τρομάξω ήθελα. Να τον  τρομάξω όσο τρομάζω εγώ η ίδια με όλα αυτά! 

ΦΑΝΗΣ: Να μην τρομάζεις. Να ηρεμήσεις.

ΔΑΝΑΗ: Τρομάζω, τρομάζω για όλα αυτά που γίνονται. Τρέμω που η αγάπη  μας, η σχέση μεταξύ μας, οι συζητήσεις μας, όλα πλέον αφορούν την  ανθρωπότητα όσο ποτέ άλλοτε. Δεν θέλω να δίνω λόγο σε κανένα!  Δεν είμαστε όλοι οι ίδιοι! Δεν αντέχω όλη αυτή την αφομοίωση!  

ΦΑΝΗΣ: Ααα, βελτίωση βλέπω! Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να  υποχωρήσεις. Και τότε δεν θα αφορά κανέναν καμιά άλλη απόφαση  που θα πάρεις ποτέ. Κανείς δεν θα σε ρωτάει άμα κάνεις το καθήκον  σου, και έχεις απόδειξη γι’ αυτό. 

ΔΑΝΑΗ: Απόδειξη! Απόδειξη ότι είμαι άνθρωπος. Γιατί χωρίς αυτήν δεν είμαι  άνθρωπος! Και μετά τι; Να σκύψω το κεφάλι για την ομορφιά ενός  άχαρου κουτιού, ενός ασπρόμαυρου εκτρώματος; Μιας μοντέρνας  πύλης για την κόλαση; 

ΦΑΝΗΣ: Πόσο σού άρεσε πάντα να υπερβάλλεις… 

ΔΑΝΑΗ: Είμαστε γενιά 6G εμείς. Υπερβάλλουμε σε όλα. 

ΦΑΝΗΣ: Τι εννοείς, εμείς; Εσύ, που στέκεσαι στη δεύτερη γραμμή στη  σκακιέρα και δεν κάνεις βήμα; Γίναμε γενιά του μέλλοντος για να  φοβόμαστε; 

ΔΑΝΑΗ: Μην ειρωνεύεσαι. Εσύ, εγώ, εμείς, όλοι μας, είμαστε γενιά 6G για…  ειδική χρήση. Για ιδιαίτερους λόγους, αν θες. 

ΦΑΝΗΣ: Μα, όλοι μας; 

ΔΑΝΑΗ: Όχι όλοι. Η μάνα σου, ο πατέρας σου, οι δικοί μου γονείς, ο μεγάλος  μου αδελφός, ήταν γενιά 5G. Εκείνοι, κάπως… γλίτωσαν. 

ΦΑΝΗΣ: Το ήξεραν; Το ξέρουν ότι γλίτωσαν; 

ΔΑΝΑΗ: Εσύ ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Καταλαβαίνεις τι σου λέω;  Καταλαβαίνεις τι μας συμβαίνει; 

ΦΑΝΗΣ: Ναι, γιατί πάντα πιστεύεις ότι δεν καταλαβαίνω; Ακόμη και πιο παλιά,  ο θείος σου, η μητέρα του… 

Εισέρχεται ο ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ 

ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ: Λαχανικά, τυροκομική πανδαισία, ξηροί καρποί, μόνο στο Εικονικό!  Παραγγείλτε τώρα για να είστε χορτάτοι αύριο! 

ΦΑΝΗΣ: Ο φίλος σου!

ΔΑΝΑΗ: Χέσε μας. Σκόπιμα το κάνει. 

ΦΑΝΗΣ: Αφού εσύ, πριν λίγο… 

ΔΑΝΑΗ: Βρε πας καλά; Μα εννοείς που σου είπα να παραγγείλουμε…  αντίσκηνα;;; Μην μου πεις ότι δεν κατάλαβες ότι ήταν σαρκασμός…  Πω πω… Άστο, εγώ φεύγω απ’ την πλατεία, ή αυτός ή εγώ… 

ΦΑΝΗΣ: Πού πας; Αφού… 

ΔΑΝΑΗ: Για λίγο… να γυρίσω λιγάκι, ίσως βρω κάποια διέξοδο. Εσύ διώξ’ τον  γρήγορα! Και κοίτα μην παραγγείλεις κάτι, σε έφαγα! 

ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ: Φρούτα, κάρτες μνήμης, παστά κρέατα!!! Κατεβάστε το  application!!! 

ΦΑΝΗΣ: Κύριε, κύριε! Μπορώ ένα λεπτό; 

ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ: Ναι, αγαπητέ μου φίλε, αλλάξατε επιτέλους γνώμη; Τι θα  παραγγείλετε; Να το QR Code μου εδώ, μπείτε και παραγγείλτε ό,τι  θέλετε! Αν όμως είστε pescatarian, ψάρια δεν μπορούμε να… 

ΦΑΝΗΣ: Δεν θέλω να… 

ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ: Ό,τι επιθυμείτε! Έχουμε τα πάντα και στις καλύτερες τιμές! Δείτε την  ιστοσελίδα μας! Αν έχετε και VR γυαλιά μπορείτε να περιηγηθείτε!  Ρωτήστε με ό,τι θέλετε… 

ΦΑΝΗΣ: Περιμένετε λίγο, δεν καταλάβατε, είπα δεν θέλω να παραγγείλω  κάτι… 

ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ: Τι μπορώ να κάνω για σας, τότε; 

ΦΑΝΗΣ: Έχετε βύσμα; 

ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ: Συγνώμη; 

ΦΑΝΗΣ: Εννοώ, πρίζα, έχετε πρίζα; Έχω μια συσκευή που πρέπει να… (αρχίζει  να ανοίγει το σακίδιό του, κοιτάει καχύποπτα προς την κατεύθυνση που  έφυγε η Δανάη) …να φορτίσω, τελείωσε η μπαταρία, είναι κάπως  επείγον… 

ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ: Τι είναι αυτό; 

ΦΑΝΗΣ: Ζήτημα ζωής και θανάτου… 

ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ: Όργανα; Έχουμε κι εμείς, αργούνε λίγο να…

ΦΑΝΗΣ: Όχι άνθρωπέ μου, δεν έχω ανθρώπινα όργανα εδώ μέσα! Κάτι  προσωπικό! Μπορώ; 

ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ: Ναι, για λίγο ναι, έχω καλή μπαταρία, όχι πολύ όμως, κι εγώ  εξαρτημένος είμαι… 

ΦΑΝΗΣ: Σίγουρα, μόνο μερικά λεπτά, στη γρήγορη φόρτιση, έ; 

(ο ΦΑΝΗΣ τοποθετεί στην πρίζα το μικρό  

ψυγείο). 

ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ: Βεβαίως, μπορείτε να πληρώσετε στην ιστοσελίδα την υπηρεσία.  Αφού ελεγχθείτε, πρώτα, βεβαίως, για το… 

ΦΑΝΗΣ: Ξέρω, ξέρω, μετά… 

(Ο ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ φεύγει και ο ΦΑΝΗΣ φυλάει  

βιαστικά αλλά προσεχτικά το μικρό ψυγείο στο  

σακίδιο) 

ΦΑΝΗΣ: (σε μονόλογο) Αχ βρε Δανάη μου, αν μ’ άκουγες. Αν προσπαθούσες  έστω και λίγο να μου είχες εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη. Χα. Τι λέω.  Και γιατί να μου έχει εμπιστοσύνη; 100,000. Εκατό χιλιάδες! Με το  που τ’ άκουσα ούτε που άφησα ένα δευτερόλεπτο να περάσει. «Ναι.  Ναι!!!» του είπα. Με κοίταξε παραξενεμένος. Θυμάμαι το βλέμμα  του, εκείνο το διαβολικό βλέμμα. Δεν του έμοιασε καθόλου η Δανάη.  Τώρα το βλέπω. Βλέπω καθαρά. Εκατό χιλιάδες. Και τι δεν μπορούμε  να κάνουμε με εκατό χιλιάδες! Θα τα βάλουμε στο δάνειο…όχι, όχι  στο δάνειο, να τα φυλάξουμε, να πάμε ταξίδια, πρέπει να πάμε  ταξίδια, πρέπει να γνωρίσει τον κόσμο η Δανάη μου, είναι τόσα που  της λείπουν, είναι τόσα που της στέρησε εκείνος ο …μ… δεν πρέπει.  Με κοίταξε με εκείνο το βλέμμα το περίεργο, το βλέμμα που σκοτώνει. Με το που του είπα ναι. Δεν ήθελε το ναι μου, γαμώτο; Το  ήθελε πιο δύσκολο; Δηλαδή με πέρασε για κανένα… φιλάργυρο;  Τυχοδιώκτη; Προικοθήρα; Βρε τον… λες; Αφού κι εγώ την θέλω να  εμβολιαστεί. Τι θα γίνει δηλαδή; Έπρεπε να το παίξω ηθικός και  διστακτικός; Μέχρι να με πείσει; Πατέρας της είναι! Δεν μου είπε να την δολοφονήσω, γαμώτο! Το καλό της! Το καλό της και για μένα και  για κείνην και για όλους μας! Εκατό χιλιάδες, δεν ντρέπομαι! Όχι, δεν  ντρέπομαι! Δεν είναι μόνο δικές μου! Είναι της Δανάης και μένα. Μα  φοβάμαι, φοβάμαι ότι θα νιώθω τόσο ένοχος που δεν θα αγγίξω ποτέ  τα χρήματα αυτά. Θα νιώθω τόσο ένοχος και αμήχανος που θα της το  ξεφουρνίσω μια μέρα. Με βλέπω ήδη αυτή τη στιγμή να το κάνω, θα  βάλω τα κλάματα, θα πέσω στα πόδια της… «Δανάη, έκανα κάτι  απαίσιο. Άκουσα τον πατέρα σου… είναι δύσκολοι καιροί, Δανάη  μου… δεν μ’ ακούς, έπρεπε να μ’ ακούσεις, έκλεισες τ’ αυτιά σου,  έβαλες τοίχο κι εγώ… και αναγκάστηκα… έκανα κακό και στους δυο  μας…» (σταματάει τον εαυτό του με ενέργειες επάνω του, είτε αυτό χαστουκίζεται, είτε τρίβεται νευρικά) Όχι, όχι όχι! Σταμάτα Φάνη!  Τίποτα δεν θα της πεις. Στον στόχο σου! Θα πω. Δεν αντέχω. Δεν θα  πεις! Πρόσεξε! (τρίβεται νευρικά) Μα τι κάνω, μιλάω στον εαυτό μου;  Αυτό κάνω! Μιλάω ο ίδιος στον εαυτό μου! Και καλά κάνεις! Ποιος  άλλος θα σου πει αυτά που πραγματικά πρέπει να ακούσεις; Τις  αλήθειες; Όχι να σου χαϊδεύει τα αυτιά σου; Ποιος; Σου μίλησε ποτέ  κανένας και να σε τρομάξει; Όχι, δεν θα πεις! Βράχος! Δεν αντέχω,  δεν θα αντέξω, πώς να μην της το πω; Είναι για το καλό της!  Φαντάστηκες να την χάσεις από κάποια επιπλοκή, αν κολλήσει τον ιό;  Τι λέω; Τ-τι λες; Ε-εγώ. Λέω εγώ. Αφού δεν φοβάμαι τον ιό. Όχι, τον  φοβάμαι, όχι δεν… δεν ξέρω… θα περιμένω… θα δεχτεί, θα με  ακούσει… δεν θα πάρω ποτέ τα χρήματα, δεν με νοιάζει… φτάνει να  με ακούσει… (μικρή παύση, παίρνει ανάσες) 

ΦΑΝΗΣ: (ανασηκώνεται, ήρεμος) Δανάη, μπορείς να έρθεις, έφυγε… Δανάη!!! (δεν ανταποκρίνεται, περνάει ένα λεπτό αγωνιώδους κίνησης του  ΦΑΝΗ, εισέρχεται η ΔΑΝΑΗ). 

ΔΑΝΑΗ: Πάλι δεν βρήκα κάτι. Γιατί είμαστε εδώ; 

ΦΑΝΗΣ: Πού; 

ΔΑΝΑΗ: Εδώ, εδώ σ’ αυτή την πλατεία.  

ΦΑΝΗΣ: Με κοψοχόλιασες, χάθηκες πάλι; 

ΔΑΝΑΗ: Μόλις βγαίνω αλλάζουν όλα. Περίεργος χώρος. Γιατί δεν προχωράμε;  Γιατί μείναμε εδώ;

ΦΑΝΗΣ: Δεν ξέρω, ίσως επειδή δεν το ’χουμε λύσει ακόμη; ΔΑΝΑΗ: Ας μην το λύσουμε τότε. Δεν θέλω να μείνουμε άλλο εδώ. ΦΑΝΗΣ: Μα, αν δεν το λύσουμε, θα μείνουμε εδώ. Πρέπει να το… 

ΔΑΝΑΗ: Ας το λύσουμε τότε. Ας το λύσουμε οριστικά και αμετάκλητα, το  γαμημένο!!! 

ΦΑΝΗΣ: Α, δεν πάει έτσι, θέλει μέθοδο! Πρέπει να λυθεί σωστά, και οι τοίχοι  έχουν αυτιά. 

(μικρή παύση) 

ΔΑΝΑΗ: Ωραία, λοιπόν, ας είναι. Πού μείναμε; 

ΦΑΝΗΣ: Εννοείς σε ποια γενιά;  

ΔΑΝΑΗ: Ναι, το ’πιασες αμέσως αυτό, ε; Άσε, θυμάμαι εγώ, μην αρχίσουμε  πάλι να χρονοτριβούμε, να το λύσουμε είπαμε, όχι να το δέσουμε!  Είχαμε μείνει, κχμ, συζητούσαμε για τη 5G. Σημαδεμένοι κανονικά,  όλοι σ’ εκείνη τη γενιά. Τότε ήταν που άρχισε η μεγάλη ανάγκη για  τα κινητά. 

ΦΑΝΗΣ: Αλήθεια είναι, δεν κάναμε και τίποτα άλλο. Πριν μπορούσαμε λίγο,  μετά όμως… τίποτα. Δεν υπήρχε τίποτα που να μην γινόταν με το  κινητό. Θυμάσαι; 

ΔΑΝΑΗ: Πώς δεν θυμάμαι! Εγώ όμως αντιστάθηκα λίγο. Όσο μπορούσα. Όπου  λίγη παράδοση, εκεί θα με έβρισκες. Κι αν με βλέπεις κάποτε να μην  γνωρίζω κάτι απ’ αυτά τα σούπερ τεχνολογικά, μην με κοροϊδεύεις.  Και μη με ρεζιλεύεις.  

ΦΑΝΗΣ: Εγώ;  

ΔΑΝΑΗ: Ναι, εσύ! Πριν, με τον πωλητή, με τον QR Code και τις παραγγελίες,  μη χέσω, κι εσύ κι εκείνος, καλά πότε πρόλαβε ν’ αλλάξει έτσι ο  κόσμος; 

ΦΑΝΗΣ: Κάθε μέρα, αγάπη μου, κάθε μέρα, και δεν σε παρεξηγώ, αν σου  φεύγουν και λίγα, εγώ σε κατανοώ. Αλλά θα σε πειράζω, δεν  αντέχω… 

ΔΑΝΑΗ: Τεσπά. Ότι είσαι ασυγκράτητο πειραχτήρι, το ξέρουμε. ΦΑΝΗΣ: Πριν από εμένα ήταν ο μεγάλος μου αδελφός,

ΔΑΝΑΗ: Τι, πειραχτήρι;  

ΦΑΝΗΣ: Όχι βρε, για τα G δεν λέγαμε; Αυτός, λέω, ο αδελφός μου ήταν με 4G, έτσι τον θυμάμαι. 

ΔΑΝΑΗ: Έτσι μετράς τους ανθρώπους; Με τη γενιά των G που τους έφτασες; 

ΦΑΝΗΣ: Όχι βέβαια! Απ’ όσα λέγαμε, η κουβέντα το έφερε… Όπως και να ’χει, αυτόν μόλις που τον πρόλαβα. Σου ’χω πει ποτέ για τον μεγάλο  μου αδελφό; (η ΔΑΝΑΗ γνέφει άγνοια) Επειδή δεν τον θυμάμαι. Μόνο  όσα μού είχε πει η μάνα μου, πριν φύγει κι αυτή να τον βρει. 

ΔΑΝΑΗ: Πέθαναν; Πώς; 

ΦΑΝΗΣ: Όχι καλέ, έφυγαν… για Πορτογαλία. 

ΔΑΝΑΗ: Πορτογαλία; Α βρε μπαγάσα, γι’ αυτό προηγουμένως  καταλάβαινες… 

ΦΑΝΗΣ: Ούτε καν! Δεν τους ξανάδα, δεν τους ξαναμίλησα. Πρώτα έστειλε η  μάνα μου τον αδελφό μου στην θεία μου, κι ύστερα έφυγε αυτή. Με  άφησαν με τον πατέρα μου, ήμουνα πολύ μικρός, μόλις είχα πάει  νηπιαγωγείο, μόλις που θυμάμαι, καλύτερα θυμάμαι τη δασκάλα μου.  Πάει αυτή, μας άφησε χρόνους. Άσε με τώρα, δεν είμαι καλά… 

ΔΑΝΑΗ: Γιατί, τι έχεις; Μια χαρά μιλάγαμε τόση ώρα! Τη δασκάλα σου  θυμήθηκες τώρα; 

ΦΑΝΗΣ: Όχι, όχι, καλά είμαι, να… τίποτα… 

ΔΑΝΑΗ: Θες να μου πεις κάτι;  

ΦΑΝΗΣ: (αμήχανα) Όχι, γιατί; 

ΔΑΝΑΗ: Πότε άρχισε όλο αυτό; 

ΦΑΝΗΣ: Με τη δασκάλα μου;  

ΔΑΝΑΗ: Όχι!!! 

ΦΑΝΗΣ: Με την οικογένειά μου; 

ΔΑΝΑΗ: Ωω, ούτε! Τίποτα, άστο, ας μιλήσουμε για τα …πολλά τα G! Αυτό  πότε άρχισε; 

ΦΑΝΗΣ: Ναι, όντως, πολλά. Πάντα συνέβαινε. 

ΔΑΝΑΗ: Πάντα; Και πριν το 2-G; Πριν την γιαγιά μου;

ΦΑΝΗΣ: Από τα αρχαία χρόνια υπήρχε πάντα μια μορφή ελέγχου, κι όχι μόνο  ελέγχου των στοιχείων μας. 

ΔΑΝΑΗ: Των στοιχείων μας; Κι όχι μόνο; Και τι άλλο δηλαδή; Τώρα με  τρομάζεις. 

ΦΑΝΗΣ: Και της προσωπικότητάς μας, της κοινωνικής μας συμπεριφοράς,  τουλάχιστον στα όρια του τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται. Είναι  φυσικό να θέλουν να μας περιορίζουν. Όλοι σε έλεγχο επειδή  μερικοί… παραστρατούν. 

ΔΑΝΑΗ: Θα έρθει μια μέρα και το 7G. Ίσως προλάβουμε και το 9G. Ξέρω ’γω;  Θα είμαι γριά. 

ΦΑΝΗΣ: Μακάρι και γιαγιά! 

ΔΑΝΑΗ: Σσς, το βλέπω τώρα. Ναι, ίσως το προλάβουμε. (γυρνάει σε στάση  ονειροπόλησης) Μας παρακολουθώ, αυτή τη στιγμή. Περπατάμε σε  εικοσάδες. Με ρυθμό. Έχουμε επάνω μας φωτεινά σημεία με  αριθμούς. Ωχ! Δύσκολα κουνάμε τα χέρια. Νομίζω, ναι, είναι  αγκυλωμένα μπροστά, σαν να φοράμε αόρατες αλυσίδες. Μας  σκανάρει ένας φρουρός για να περάσουμε σε ένα εστιατόριο. Όχι, δεν  θέλω να βλέπω… Δεν υπάρχουν μικρά παιδιά. Είμαστε μόνο μεγάλοι.  Φτιασιδωμένοι όλοι με τον ίδιο τρόπο! Ίδιο κούρεμα, ξανθό, μαύρο  κόκκινο, ξανθό, μαύρο κόκκινο, γκρίζα, δεν υπάρχουν γκρίζα μαλλιά!  Και πόσο μοιάζει ο ένας στον άλλο! Οι δίσκοι! Οι δίσκοι με το φαγητό  περνάνε σε έναν κυλιόμενο πάγκο. Για όλους το ίδιο φαγητό. Τρόμος!  Τρόμος, στα βλέμματά μας…. Γιατί… γιατί; Κι ο καθένας από ένα  πράσινο κουτί με χυμό. Πρέπει να είναι χυμός. Τον γεύομαι, είναι  απαίσιος! Δεν πίνει κανείς. Α, να τι είναι, τον ρίχνουμε στο πιάτο και  αναμιγνύεται με το φαγητό. Δεν θα τρώγεται αλλιώς. Σκληρό.  Συμπυκνωμένο. Από εργοστάσια. Χημεία, πολλή χημεία. Μεταξύ  μας; Όχι, καθόλου. Σαν σκυλιά σκύβουμε το κεφάλι και  χλαπακίζουμε. Σαν σκυλιά! Γρυλλίζουμε, με τις γλώσσες έξω, είναι  μεγάλες οι γλώσσες μας, και πλατιές…. Στάσου! Ανάβει κόκκινο σε  ένα φωτεινό σημείο στον λαιμό όλων μας. Στάσου, πού είσαι;;; Πονάωωω!!! Σταματάει το φως! Σταματάμε κι εμείς όλο αυτό το  ρούφηγμα. Σηκωνόμαστε. Γυρνάμε προς την έξοδο. Ένα λεωφορείο, μας περιμένει ένα περίεργο, στρογγυλό λεωφορείο. Πού θα μας πάει  το λεωφορείο; Πού πάμε; Πού πάμε;;; 

ΦΑΝΗΣ: (την ταρακουνάει) Έλα, ξύπνα, δεν είναι για σένα όλο αυτό, δεν θα  φτάσουμε ως εκεί… άστο, και τι κάνεις, μιλάς στον εαυτό σου;  Επικίνδυνη τακτική! Άκου εμένα! Δεν θα γίνουμε έτσι ποτέ, εντάξει,  ίσως λίγο, θα μας περιορίζουν, ναι, αλλά όχι και να μας κόψουν τα  μαχαιροπήρουνα! Και οι γλώσσες μας; Δεν θα μεγαλώσουν τόσο οι  γλώσσες μας… Δεν γίνεται! 

ΔΑΝΑΗ: (σε πλήρη διαύγεια) Άσε μας τώρα. Αυτό σε πείραξε, λοιπόν; Ο  Δαρβίνος, οι γλώσσες κι η εξέλιξη; Για πες μου, μεγάλε υποστηρικτή  της κατάστασης. Αυτό κάνουν τώρα; Μας περιορίζουν; 

ΦΑΝΗΣ: Ναι, νονά μου, που όλο με βαφτίζεις με νέους τίτλους, ναι. Πάντως  ομολογώ ότι αυτός ο χώρος έχει μια περίεργη επίδραση επάνω σου. 

ΔΑΝΑΗ: Ενώ εσύ, μια χαρά! 

ΦΑΝΗΣ: Εντάξει, λοιπόν, ναι, μας έχουν στριμωγμένους στη γωνιά,  ικανοποιημένη; Είναι αρκετό για να σε πείσει να δεχτείς το γαμημένο  το εμβόλιο; Μόλις πεις το ναι, θα γίνει αμέσως! Και θα λυτρωθείς από  όλο αυτό το στρίμωγμα. Εμένα νομίζεις μ’ αρέσει όλο αυτό; Το  δέχομαι και τους χλευάζω. Κλείνω τα μάτια.  

ΔΑΝΑΗ: (ειρωνικά) Έλα! 

ΦΑΝΗΣ: Γιατί εγώ είμαι άνθρωπος κι αυτοί δεν έχουν τα σωστά μέσα, τον  σωστό τρόπο.  

ΔΑΝΑΗ: (ειρωνικά) Σοβαρά;  

ΦΑΝΗΣ: Το κάνουν με τεχνολογικά μέσα. Δημιουργούν ψηφιακούς  περιορισμούς, χώρους που δεν μπορούμε να ελέγξουμε, που ελέγχουν  τις αποφάσεις μας. Αλλά έτσι κι αλλιώς πρέπει να μας περιορίσουν.  Δεν πιστέψαμε. 

ΔΑΝΑΗ: Τι δεν πιστέψαμε; 

ΦΑΝΗΣ: Δεν πιστέψαμε στην πανδημία, δεν πιστέψαμε στη θεραπεία της, δεν  πιστέψαμε στην ανάγκη για περιορισμό, στην ανάγκη για  αυτοπροστασία, στην επιτακτική ανάγκη για προστασία των άλλων.

ΔΑΝΑΗ: Σαν πολλά δεν μας τα λες;  

ΦΑΝΗΣ: Τόσα είναι, τόσα λέω. 

ΔΑΝΑΗ: Είναι πολύ περισσότερα! Δεν το καταλαβαίνεις; Εγώ δεν θέλω να  είμαι όμηρος των εξελίξεων! Θέλω ανεξαρτησία από το παρόν των  άλλων!  

Εισέρχεται ο ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ. Κοιτάει  

διερευνητικά σε όλο τον χώρο. Η ΔΑΝΑΗ  

τρομάζει αντικρύζοντάς τον. 

ΦΑΝΗΣ: Ααα, δεν θα μας αφήσουν να τελειώσουμε την κουβέντα μας σήμερα! ΑΣΤΥ/ΚΟΣ: Τι είπατε, κύριέ μου; 

ΦΑΝΗΣ: Όχι, εγώ… τι είπα, είπα κάτι; 

ΑΣΤΥ/ΚΟΣ: Τι κάνετε εδώ; 

ΔΑΝΑΗ: Είστε απ’ τη διαδήλωση;  

ΑΣΤΥ/ΚΟΣ: Ποια διαδήλωση; 

ΦΑΝΗΣ: Τίποτα, κάπου αλλού. 

(Η ΔΑΝΑΗ πάει να μιλήσει κι ο ΦΑΝΗΣ πάει 

να της πιάσει το στόμα. Η ΔΑΝΑΗ του το  

σπρώχνει εγκαίρως) 

ΑΣΤΥ/ΚΟΣ: Δεν μου απαντήσατε, τι κάνετε εδώ; 

ΔΑΝΑΗ: Shopping. Παραγγέλλουμε από τα QR Code στις βιτρίνες. ΑΣΤΥ/ΚΟΣ: Α, ωραία, βρήκατε κάτι ενδιαφέρον; 

ΦΑΝΗΣ: Αστυνόμε! 

ΑΣΤΥ/ΚΟΣ: Α, δεν είμαι ακριβώς αυτό που νομίζετε… 

ΔΑΝΑΗ: Μεταμφιεσμένος; Μα, δεν είναι εποχή… 

ΑΣΤΥ/ΚΟΣ: Όχι βέβαια! Είμαι της ΟΠΑ. 

ΦΑΝΗΣ: Της ΟΠΑ. 

ΑΣΤΥ/ΚΟΣ: Ναι, της ΟΠΑ. Δεν την γνωρίζετε; 

ΔΑΝΑΗ: Την ΟΠΑ. 

ΑΣΤΥ/ΚΟΣ: Ναι, είπαμε. Ομάδα Προληπτικής Αστυνόμευσης.

ΦΑΝΗΣ: Τι είν’ αυτό πάλι; 

ΑΣΤΥ/ΚΟΣ: Ναι, χμμ, φυσικό να μην γνωρίζετε. Είμαστε νέο σώμα.  

ΔΑΝΑΗ: Α, πολύ ωραία! Και τι ακριβώς κάνετε, κύριε, ΟΠΑίτη; Μπορώ να  σας λέω έτσι; 

ΑΣΤΥ/ΚΟΣ: Όχι βεβαίως. Λειτουργός ΟΠΑ. 

ΦΑΝΗΣ: Μάλιστα. Ναι, πείτε μας, τι ακριβώς κάνετε; 

ΑΣΤΥ/ΚΟΣ: Θα πρέπει να φύγετε από εδώ. 

ΔΑΝΑΗ: Δεν το λέτε κι εύκολο. Αναρωτιέται κανείς πώς βρεθήκατε εσείς εδώ. ΑΣΤΥ/ΚΟΣ: Τι εννοείτε; 

ΔΑΝΑΗ: Αα, τίποτα, κάτι δικά μου. 

ΑΣΤΥ/ΚΟΣ: Λοιπόν, θα πρέπει να φύγετε από εδώ το συντομότερο. ΦΑΝΗΣ: Θα προσπαθήσουμε. 

ΔΑΝΑΗ: Δεν μας είπατε ακόμη για το σώμα σας, αυτό το ΟΠΑ. Τι κάνετε  ακριβώς; 

ΑΣΤΥ/ΚΟΣ: Πρόληψη. Πρόληψη εγκλήματος. 

ΔΑΝΑΗ: Ωω, πολύ ωραία! Κατά!—πληκτικά (σπάει επιδεικτικά τη λέξη,  κατεβάζοντας το ύφος στο δεύτερο συνθετικό) Και πώς ακριβώς το  κάνετε αυτό; 

ΑΣΤΥ/ΚΟΣ: Με δεδομένα. Έχουμε μαζέψει δεδομένα από όλο τον πληθυσμό,  έχουμε φτιάξει τον τέλειο αλγόριθμο, και προ!—βλέπουμε (μιμείται  το ύφος της ΔΑΝΑΗΣ στο προηγούμενο ειρωνικό σπάσιμο, αλλά το  «βλέπουμε» το λέει σχεδόν ως απειλή) 

ΔΑΝΑΗ: (στον ΦΑΝΗ) Είδες; Είδες;;; Τι σου ’λεγα; 

ΑΣΤΥ/ΚΟΣ: Τι έγινε, κυρία μου; 

ΦΑΝΗΣ: Όχι, τίποτα, κάτι δικά της. 

ΔΑΝΑΗ: Και πόσα δεδομένα έχετε μαζέψει; Απ’ τον πληθυσμό; Αν  επιτρέπεται; 

ΑΣΤΥ/ΚΟΣ: Όλα. 

ΔΑΝΑΗ: Τι είπατε;

ΑΣΤΥ/ΚΟΣ: Σας είπα, όλα. Μια στιγμή, να σας κάνω αναγνώριση προσώπου  (βγάζει συσκευή). 

ΔΑΝΑΗ: Σταματάτε! 

ΑΣΤΥ/ΚΟΣ: Μην ανησυχείτε, τυπικός έλεγχος. Είστε η Δανάη Σοδάτου.  Γεννημένη… 

ΔΑΝΑΗ: Σταματάτε είπα! 

ΑΣΤΥ/ΚΟΣ: Μα δεν δικαιούστε να σταματήσετε τον τυπικό έλεγχο, με βάση το  διάταγμα 1374 ο κάθε αστυνομικός δικαιούται να… 

ΦΑΝΗΣ: Δανάη άσε το όργανο, έτσι κι αλλιώς έχει τα στοιχεία, δεν θα αλλάξει  κάτι… 

ΑΣΤΥ/ΚΟΣ: Γεννημένη λοιπόν στην κλινική Άσερτον, γόνος του ζεύγους  Σοδάτου, η μητέρα σας έχει αποβιώσει από καρδιακό επεισόδιο λόγω  θρομβωτικού επεισοδίου (η ΔΑΝΑΗ αρχίζει να κλαίει) πριν από  τέσσερα χρόνια. Δεν επισκεφτήκατε τον τάφο της παρά μόνο τρεις  φορές, στα γενέθλιά σας, όχι στα δικά της… 

ΔΑΝΑΗ: Πάψτε, πάψτε, γιατί το κάνετε αυτό; Τι σημασία έχει; 

ΑΣΤΥ/ΚΟΣ: Έχετε ιδιαίτερη προτίμηση στο fast food και παραγγέλνετε συχνά από  το διαδίκτυο… 

ΦΑΝΗΣ: Α-αυτός είμαι εγώ, παραγγέλνω εγώ από το κινητό της Δανάης,  λειτουργέ μου, σταματάτε σας παρακαλώ, είναι ανώφελο όλο αυτό… 

ΑΣΤΥ/ΚΟΣ: (πιο ζεστό ύφος, σε ενικό) Εσένα σε έχω ήδη ελέγξει, κύριε Φάνη, από  πριν… 

ΦΑΝΗΣ: Πριν; 

ΑΣΤΥ/ΚΟΣ: Ναι, πριν, πέρασα, δεν με είχες δει… δεν πειράζει, όμως. Είστε κι οι  δυο εντάξει. Εγώ είμαι εδώ για να σας προστατεύσω.  

ΔΑΝΑΗ: Α, ωραία, ευχαριστούμε. 

ΑΣΤΥ/ΚΟΣ: Θα πρέπει να φύγετε το συντομότερο. Σε αυτή την πλατεία πρόκειται  να γίνει κάποιο έγκλημα. 

ΔΑΝΑΗ: Μα πώς μπορείτε να γνωρίζετε κάτι τέτοιο;

ΑΣΤΥ/ΚΟΣ: Καλά, δεν προσέχατε; Πριν λίγο δεν σας είπα για τον αλγόριθμο; Με  τον αλγόριθμο μπορούμε να προβλέπουμε ανά περιοχή τα εγκλήματα  που πρόκειται να συμβούν, σχεδόν γνωρίζουμε και όλους τους  πιθανούς εγκληματίες πριν καν διαπράξουν το πρώτο τους έγκλημα. 

ΔΑΝΑΗ: Με τον αλγόριθμο. 

ΦΑΝΗΣ: Ναι, λίγο υπερβολή δεν είναι αυτό; 

ΑΣΤΥ/ΚΟΣ: Εδώ και ενάμισι χρόνο, μπορούμε. 

ΔΑΝΑΗ: Ναι, το έπιασα, βεβαίως. Δυο χρόνια εγκλεισμού και ψηφιοποίησης.  Τους πρώτους έξι μήνες ήταν το προκαταρτικό στάδιο. Έξι μήνες σας  πήρε να μας φακελώσετε όλους. Και μετά η εφαρμογή. Το application.  Ο Εξαποδώ! 

ΑΣΤΥ/ΚΟΣ: Με τη συνεργασία όλων των Υπουργείων και με τη βοήθεια της  Μηχανής Πρόληψης Εγκλήματος, βεβαίως! 

ΔΑΝΑΗ: Την… ΜΠΕ; 

ΑΣΤΥ/ΚΟΣ: Μα, κυρία Δανάη! 

ΔΑΝΑΗ: Τι… κυρία Δανάη; Δεν είμαι θειά σας, ούτε δασκάλα σας! ΑΣΤΥ/ΚΟΣ: Εντάξει, κυρία Σοδάτου, αλλά όχι και … ΜΠΕΕΕ!  

ΔΑΝΑΗ: Μα, τι είπα; ΜΠΕ – Μηχανή Πρόληψης Εγκλήματος! Είπα κάτι  λάθος; Μ-Π-Ε! ΜΠΕ!!! 

ΑΣΤΥ/ΚΟΣ: Σας παρακαλώ! Λοιπόν, με την Αλγοριθμική Μηχανή μας, το  έγκλημα έχει μειωθεί κάθετα, τουλάχιστον κατά σαράντα τοις εκατό.  Μακάρι να υπήρχαν αρκετοί αστυνομικοί να προλαβαίναμε όλα τα  εγκλήματα!  

ΔΑΝΑΗ: Ναι, να γεμίσει ο τόπος. Κάθε γωνιά. Ένας αστυνομικός για κάθε  πολίτη. Ωραία! 

ΑΣΤΥ/ΚΟΣ: Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην εμπιστεύεστε τη Μηχανή. Λοιπόν,  θα φύγω εγώ τώρα, αλλά θα περιπολώ την περιοχή. Το έγκλημα  πιθανόν να μην γίνει εδώ, ίσως στην ευρύτερη περιοχή. Αλλά να  προσέχετε. 

Ο ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ αποχωρεί, το ΖΕΥΓΑΡΙ 2  

παραμένουν παγωμένοι και αμήχανοι για λίγο.

ΔΑΝΑΗ: Μπεεε! Τι ήταν όλο αυτό; Τον πίστεψες; 

ΦΑΝΗΣ: Μια μηχανή πρόληψης είναι, ένας αλγόριθμος, δεν είναι τίποτα. ΔΑΝΑΗ: Ναι, με τα δεδομένα μας! 

ΦΑΝΗΣ: Ε, αφού τα μάζεψαν που τα μάζεψαν, ας τα χρησιμοποιήσουν και για κάτι καλό. 

ΔΑΝΑΗ: Ε βέβαια, παράλληλα με την εμπορευματοποίηση της  προσωπικότητάς μας. 

ΦΑΝΗΣ: Ωραία που τα λες… εσύ έπρεπε να έχεις τα δοκτοράτα… Όμως, αγάπη μου δέξου το, προσπάθησε λίγο, αυτό είναι το παρόν μας, μην ψάχνεις  ένα άλλο παρόν παρωχημένο… Το παρόν μας, όλων μας. 

ΔΑΝΑΗ: Πού είναι το δικό μου παρόν;;; Πού;; Όποτε σου λέω για τους  περιορισμούς και τον εξαναγκασμό, εσύ πάντα βάζεις την πανδημία  ως πρόσχημα! Αυτό το «όλοι μας», πόσο με σπρώχνει στην  ανυπαρξία! 

ΦΑΝΗΣ: Μα αυτό είναι το θέμα! Η πανδημία πάνω από την ατομική ελευθερία!  Όπως είναι η οικονομία, η πατρίδα, έννοιες συλλογικότητας! Πώς θα  γίνει δηλαδή; 

ΔΑΝΑΗ: Δεν αντέχω πια αυτές τις συζητήσεις! Δεν αντέχω να μην με  καταλαβαίνεις, να με αποκρούεις κάθε φορά με τις ανόητές σου  μακρηγορίες! Το μανιφέστο της ηθικής της πανδημίας!! Πληρωμένος  είσαι ρε;  

ΦΑΝΗΣ: (αμήχανα) Τ-τι λες;;; 

ΔΑΝΑΗ: Πες ρε! Ποιος σ’ έχει βάλει πάνω να με πείσεις! Πόσα σου δίνουν; Εντάχθηκες σε κάποια μυστική οργάνωση; Ποιοι είναι;;; Μασόνοι  είναι; Σιωνιστές; Ναζιστές; Τρομοκράτες; Ή κυβερνο-κυβερνητικοί; 

ΦΑΝΗΣ: Τελείωσες; 

ΔΑΝΑΗ: Ποτέ δεν μου βρίσκεις δίκιο σ’ ό,τι κι αν πω! Δεν μ’ αφήνεις να  αναπνεύσω! Δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη και να μην μπεις  ολόκληρος μέσα στο στόμα μου, μέσα στο λαρύγγι μου! 

ΦΑΝΗΣ: Στα λόγια μου είσαι. Ό,τι ήθελα να σου πω! 

ΔΑΝΑΗ: Βρε εγώ σου λέω πνίγομαι κι εσύ ειρωνεύεσαι;

ΦΑΝΗΣ: Α, είδες τι μου θύμισες; 

ΔΑΝΑΗ: Τι; 

ΦΑΝΗΣ: Η ξαδέλφη σου, σού έχουν στείλει κάποια ενημέρωση; Ένα μήνα είναι  τώρα στο νοσοκομείο αναφοράς, διασωληνωμένη.  

ΔΑΝΑΗ: Μα είσαι σοβαρός τώρα; Σταμάτα! 

ΦΑΝΗΣ: Σου έχουν πει κάτι; Είναι καλύτερα ή χειρότερα; 

ΔΑΝΑΗ: Σταμάτα! Σταμάτα! Σταμάτα! Αχρείε! 

ΦΑΝΗΣ: Δανάη… χαλάρωσε. Φαίνεσαι πολύ εκνευρισμένη, ακόμη και για τα  δικά σου δεδομένα. 

ΔΑΝΑΗ: (θυμωμένα) Ω, χαίρομαι που το παρατήρησες!!! Πάντως, εσύ  φαίνεσαι πολύ σίγουρος μέσα σε όλη αυτή την παράνοια!!! 

(μικρή παύση) 

ΦΑΝΗΣ: Η αλήθεια είναι ότι όντως προσπαθώ, κάπως απεγνωσμένα, και  μάλλον αποτυχημένα, να σε πείσω να εμβολιαστείς… 

ΔΑΝΑΗ: Έλα…! 

ΦΑΝΗΣ: Πάρε ένα τσιγάρο, κάπνισε κι εσύ μια φορά. 

ΔΑΝΑΗ: (έχει ηρεμήσει λίγο) Ποτέ δεν κατάφερα να κατανοήσω την επίδραση  που έχει στην ανθρωπότητα ο λευκός καπνός που βγαίνει απ’ τα  ρουθούνια κάποιου, ή η πίσσα που κολλάει στα δόντια. 

ΦΑΝΗΣ: Χρειάζεται εξελιγμένο… ουρανίσκο. 

ΔΑΝΑΗ: Αυτό λένε και για το σούσι… ποτέ όμως δεν έτρωγα το ψάρι ωμό. 

ΦΑΝΗΣ: Άλλη χώρα, τόσο μακριά από ’δω, κι όμως εσύ, σε μια μικρή πόλη,  ασήμαντη για τα παγκόσμια δεδομένα, και καλά έχεις την επιλογή να  το απορρίψεις. Έτσι είναι κι η πανδημία. Urbis et Orbis. Στην πόλη  και στην Οικουμένη. Σε κάνει σημαντικό. Έστω και για τους λάθος  λόγους. Σημαντικό και επικίνδυνο. Πιο πιθανόν να είσαι φορέας παρά  να μην είσαι. Εσύ για την ανθρωπότητα κι η ανθρωπότητα για σένα. 

ΔΑΝΑΗ: Δεν μ’ αρέσει καθόλου εκεί που το πας, Ζαν Ντ’ Αρκ! Πάλι παίζεις  το παιχνίδι σου!

ΦΑΝΗΣ: Πάντως ο Ντεφό στο ημερολόγιό του λέει ότι στην πανούκλα οι  πλούσιοι ήθελαν να διαφοροποιηθούν… 

ΔΑΝΑΗ: Δεν είμαι πλούσια!!! Διαφοροποιούμαι επειδή… 

ΦΑΝΗΣ: Κάτσε, βρε κορίτσι μου, πάλι θ’ αρχίσεις να ωρύεσαι; Εντάξει! Ο πατέρας σου είναι πλούσιος, όχι εσύ, εσύ δεν είσαι, και καλά κάνεις! Θα μπορούσες εύκολα να γίνεις, να τον ακούς, αλλά δεν θέλεις…ΟΚ.  Πώς το λένε, fine with me! Κάτσε να σου πω όμως για την πανδημία  τότε της πανούκλας, έχει σημασία!  

ΔΑΝΑΗ: Αλήθεια τώρα, βαριέμαι, αλλά πες. 

ΦΑΝΗΣ: Οι πλούσιοι, λοιπόν, δεν αποθήκευσαν όταν έδωσε οδηγία το κράτος  και έστελναν τους υπηρέτες τους να φέρνουν κρέας. Ήθελαν να  ξεχωρίσουν. Ήθελαν δικαιώματα. 

ΔΑΝΑΗ: Κι αυτό τώρα τι πάει να πει; 

ΦΑΝΗΣ: Άκου, και θα καταλάβεις. Οι κρεοπώλες, που λες, δεν νοιάζονταν για  ποιον είναι το κρέας. Ανάγκαζαν τους υπηρέτες να κατεβάζουν τα  ματωμένα μπούτια οι ίδιοι απ’ τα τσιγκέλια και να βάζουν τα χρήματα  στο ταμείο με τα χέρια τους. Μα όταν επέστρεφαν σπίτι οι υπηρέτες…  ας πούμε ότι λιγόστεψαν οι πλούσιοι εκείνα τα χρόνια. 

ΔΑΝΑΗ: Πάλι δεν καταλαβαίνω. 

ΦΑΝΗΣ: Απλό. Όταν αντιδράς στο γενικό αφήγημα μιας εποχής, σε τιμωρεί η  μοίρα.  

ΔΑΝΑΗ: Μάλιστα, να κι ο μεταφυσικός εκβιασμός. 

ΦΑΝΗΣ: Καθόλου μεταφυσικός. 

ΔΑΝΑΗ: Ναι, ξέρω, καθαρά τεχνοκρατικός. Cyber. Ο Δαυίδ, η σφενδόνη από  3D εκτυπωτή, και το ψηφιακό τέρας. Αλλά στο παράδειγμά σου ο  Δαυίδ ήταν οι πλούσιοι. Παράξενος παραλληλισμός. Και τι  κατάφεραν; 

ΦΑΝΗΣ: Γι’ αυτό ακριβώς, εμείς που δεν έχουμε ούτε πλάτες ούτε κάποια  εύνοια στην κοινωνία, είμαστε ανήμποροι μπροστά σ’ αυτό το τέρας.  

ΔΑΝΑΗ: Το τέρας το κυβερνο-κυβερνητικό. 

ΦΑΝΗΣ: Θα με πιστέψεις επιτέλους; Κουράστηκα να προσπαθώ να σε πείσω.  Εξαντλήθηκα, εξάντλησα κάθε επιχείρημα. Εξευτελίστηκα. 

ΔΑΝΑΗ: Βλέπεις; Δεν μπορείς να με πείσεις γιατί έχω κι εγώ δίκιο, όχι μόνο  εσύ, το ξέρουμε κι οι δυο.  

ΦΑΝΗΣ: Καλά, εντάξει… 

ΔΑΝΑΗ: Μα τι είναι αυτό που δεν βλέπεις; Όλα αυτά έγιναν πολύ γρήγορα, δεν  ήμασταν ποτέ αρκετά έτοιμοι ψυχολογικά για να υποταχθούμε, ποτέ  δεν θα γίνουμε. Θες να φύγουμε μαζί απ’ την πόλη; 

ΦΑΝΗΣ: Δεν βλέπω κάποιο λόγο να με αναγκάζει να φύγω. Είμαι στην πλευρά  της ετοιμότητας, αφού εσύ επιλέγεις να αποκαλείς τη λογική -μου – υποταγή. Ή…εισχώρηση σε μυστήρια οργάνωση (γελάει) 

ΔΑΝΑΗ: Μα πριν λίγο, μπάι δε γουέι συγνώμη κιόλα, που γίνομαι πιο φιλική,  παρά την ειρωνική σου διάθεση, μη στη χαλάω… προχθές, λοιπόν, ουφ, δεν ξέρω τι λέω, χθες, έλεγες ότι πρέπει να φύγουμε… Τώρα λες  το αντίθετο… 

ΦΑΝΗΣ: Ο άνθρωπος αλλάζει, αλλάζει προτεραιότητες, αλλάζει τακτική… 

ΔΑΝΑΗ: Τακτική, ε; (μικρή παύση, αμηχανία του ΦΑΝΗ) Είσαι σίγουρος ότι  έχεις αλλάξει; Ή απλά ξεχνάς; Χθες δεν κάναμε ασκήσεις αναβίωσης  της ζωής μας; 

ΦΑΝΗΣ: Ασκήσεις μνήμης ήταν, και όχι, πριν λίγο ήταν αυτό! 

ΔΑΝΑΗ: Τεσπά, πριν λίγο, ΟΚ, αλλά πρέπει να κάνουμε κι άλλες απ’ αυτές  τις… ασκήσεις συμπλήρωσης κενού μνήμης… 

ΦΑΝΗΣ: Όποτε είσαι έτοιμη. 

ΔΑΝΑΗ: Λοιπόν, αν θυμάμαι καλά, λέγαμε για την 5η του Μπετόβεν… και για  τη Μοίρα — Θυμήθηκα που λες κάτι που είχα ακούσει παλιά… φαίνεται έκαναν καλό οι ασκήσεις — Λένε πως η Μοίρα δεν σου  χαμογελάει αν δεν σκεφτείς έστω και μια φορά το πώς θες να  πεθάνεις. 

ΦΑΝΗΣ: Ωραία εκτροπή στη συζήτηση, μπράβο! Λοιπόν, ποιος θα ήταν ο  καταλληλότερος για έναν ωραίο διάλογο; Η Μοίρα ή ο Θάνατος;  Γιατί, η πρώτη θα είναι εδώ να σε βασανίζει για πάντα, ό,τι κι αν συζητήσεις, ενώ… εκείνος, όσο είσαι εδώ εσύ, εκείνος θα λείπει. Ό,τι  κι αν συζητήσεις μαζί του. 

ΔΑΝΑΗ: Εγώ πάντως δεν θέλω να πάω από εμβόλιο. 

ΦΑΝΗΣ: Θα μπορούσες να πήγαινες κι από τον πόλεμο! 

ΔΑΝΑΗ: Καλά δεν λες που τον γλιτώσαμε; 

ΦΑΝΗΣ: Ποιον; 

ΔΑΝΑΗ: Τον Τρίτο Παγκόσμιο! 

ΦΑΝΗΣ: Μα … δεν τον γλιτώσαμε! 

ΔΑΝΑΗ: Τι λες; 

ΦΑΝΗΣ: Λέω! Δεν τον γλιτώσαμε! Έγινε ο Τρίτος, τελείωσε, πάει αυτό/ ΔΑΝΑΗ: Πάψε πια με τις ανοησίες σου! 

ΦΑΝΗΣ: Δεν είναι ανοησίες, αλλά είναι μια άλλη συζήτηση. Όχι, τώρα, σε μια  άλλη πλατεία ίσως, μια άλλη φορά.  

ΔΑΝΑΗ: Τεσπά. 

ΦΑΝΗΣ: Λοιπόν, θα εμβολιαστώ.  

ΔΑΝΑΗ: Είδες; Τελικά τα επιχειρήματά σου έπιασαν τόπο! ΦΑΝΗΣ: Μην ειρωνεύεσαι, δεν είν’ αστείο… 

ΔΑΝΑΗ: Τι λες; Πενήντα τοις εκατόν επιτυχία! Μια χαρά! Άντε και εις  ανώτερα! Φάνη, ου με πείθεις καν με πείθεις. Χώνεψέ το. Κι αν με  περίμενες, δήθεν να αποφασίσω η ίδια και να εμβολιαστούμε μαζί,  δηλαδή κάτι σαν αντίστροφη ψυχολογία για παιδάκια… γελάω, να το  ξέρεις. 

ΦΑΝΗΣ: Λέγε ό,τι θες. Το αποφάσισα. Εγώ θα εμβολιαστώ είτε το κάνεις είτε  όχι. Γιατί σίγουρα εγώ δεν θέλω να πάω από βαριά πνευμονία. Θέλω  την ελευθερία μου.  

ΔΑΝΑΗ: Ελεεινέ! 

ΦΑΝΗΣ: Να πηγαίνω όπου θέλω. Να έχω τα αποδειχτικά μου, να με ελέγχουν,  να αποδεικνύω ότι έκανα το καθήκον μου στην ανθρωπότητα, και  ποιος πιάνει το ελεύθερο πουλί!

ΔΑΝΑΗ: (από τον θυμό περνάει απότομα στην απόγνωση) Μα, αν το κάνεις  αυτό, κι εγώ δεν… τότε… 

ΦΑΝΗΣ: Τότε τι, Δανάη; 

ΔΑΝΑΗ: Εσύ θα μπορείς να πηγαίνεις όπου θες… 

ΦΑΝΗΣ: Το είπαμε. Ένας είναι ο δρόμος, ακολούθα. 

ΔΑΝΑΗ: Θα πηγαίνεις, Φάνη; 

ΦΑΝΗΣ: Πού; 

ΔΑΝΑΗ: Έξω, παντού, χωρίς εμένα; Εγώ τι θ’ απογίνω; Θα μένω σπίτι; Τόσο  μ’ αγαπάς; Δεν νοιάζεσαι καθόλου; 

ΦΑΝΗΣ: Όχι, ότι έχουμε χημεία, έχουμε… 

ΔΑΝΑΗ: Πάλι χρησιμοποιείς τις λάθος λέξεις τη λάθος στιγμή. Ακούς εκεί  χημεία! Δεν έχεις εξαντλήσει ακόμη όλα τα μέσα; Δεν έχεις  εγκαταλείψει τις προσπάθειες; 

ΦΑΝΗΣ: Οου, όπου θες το πας… 

ΔΑΝΑΗ: Σε ξέρω! Ξέρω ότι ό,τι λες έχει σκοπό. Ναι, σκόπιμα το κάνεις!  Επιμένεις ενώ σου λέω δεν αντέχω στη σκέψη! 

ΦΑΝΗΣ: Ποια σκέψη; Της δικής μου ελευθερίας;  

ΔΑΝΑΗ: Τη σκέψη της υποχώρησης! Της υποχώρησης σε αυτούς! Νιώθω πως  είναι η Μέρα Μηδέν, η τελευταία μέρα στη γη, μέσα η καρδιά μου  κτυπάει σαν τύμπανο παρέλασης, και, και… μόνο που σκέφτομαι ότι  θα είσαι έξω και θα γυρνάς, κι εγώ θα είμαι η φυλακισμένη… είναι η  τελευταία μέρα… φυλακισμένη στο σπίτι επειδή ήθελα να ασκήσω το  δικαίωμά μου για ελεύθερη βούληση… 

ΦΑΝΗΣ: Σπίτι – Δουλειά – Σπίτι – Δουλειά – – Σπίτι – Δουλειά – Σπίτι – Δουλειά – Σπίτι – Δουλειά – Σπίτι – Δουλειά (τραγουδάει στον ρυθμό  της 5^ης του Μπετόβεν). 

ΔΑΝΑΗ: Είσαι ένας μαλάκας! Πάντα ήσουνα και πάντα προσποιείσαι!  Μαλάκας με διπλώματα! Καλά εκπαιδευμένος! Πες!!! Ποιος σ’ έβαλε  να με πείσεις να εμβολιαστώ;;; Αν το μάθω, θα σκοτώσω κι εσέ κι  εκείνον! Θα σε σφάξω σαν αρνί ρε!