Ο Μίμης ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Πλάϊ του δυό, λεοπάρ, χειροπέδες κι ένα κουτάκι σοκολοτάκια.
-Έτοιμος; Ανοίγοντας τις ομπρέλες για τη λήψη ο Μιχάλης.
-Μισό, γυρίζοντας την σελίδα.
-Πάλι αυτό; Τοποθετώντας τον τρίποδα μπρός απ’ τα πόδια του κρεβατιού. ο Φάνης παραδίπλα, έντεινε
τις ασκήσεις προσώπου. Μαθημένος απ΄τα χρόνια του Μισάνθρωπου και του Ορέστη στην κρατική
σκηνή, ήξερε πως η πλαστικότητα του προσώπου ήταν το δυνατό του σημείο.
-άκου να δείς, «κι σε ένα ξέφωτο κάμπο σ΄είδα ολόρθο, ολόγυμνο να κρατάς ένα τσαμπί στο χέρι. Μα μήτε
με μαλακιά ή σκληρή ματιά. Και όσο σε ζύγωνα, τόσο απειθωνε στα χείλη, στα μάγουλα στα μάτια το φώς,
μα τι φώς˙ μα σαν έσυρες το βλέμμα σου απάνω μου, ένας πυκνός, πνιγηρός, βαθυκόκκινος, χυμός έλουσε
τα δάκτυλα σου, σαν τη βυσσινάδα της γιαγιάς, σαν τ΄αμαι του Αλή στις χούφτες του Γληόρη το ‘74˙…» τζιαί
στο χωρκόν μας είχε ένα τουρκούι. Ήτουν…*
-Ξέρω, στη δούλεψη του πατέρα σου, βιδώνοντας τους λαμπτήρες στους προβολείς,
-Ναι, αρκάτης του τζιηρού μου*, «και με δακτυλιδωτά, μαλλιά, φωτοστέφανο σπιθοβόλο, με δυο μάτια όλο
θάμπος, θάμβος, ψέλλισες αχνά ¨ΕΝΑ ΝΟΜΙΣΜΑ, ΟΔΥΝΗ ΚΑΙ ΗΔΟΝΗ¨ ΄ήταν για το φιλί στον Σάντο
Αντρέα. Στο Καρπάσι. Τοτε άγουροι, άκοποι˙ έτσι κι οι ξεζούμωτες ρώγες κύλησαν…» έτσι του΄πέσε το
βιβλίο, ενώ ο Φάνης άτονα περνούσε το κραγιόν στα χείλη.
-Γυρνάμε; Μόλις ο Μιχάλης, μουδιασμένα άναψε τη μηχανή, οι δυό άντρες γίνηκαν άφηρμα της
στιγμής.
ΓΛΩΣΣΑΡΙ
Γληόρη = Γρηγόρης
Ναι, αρκάτης του τζιηρού μου = Ναι, εργάτης του πατέρα μου
τζιαί στο χωρκόν μας είχε ένα τουρκούι. Ητουν… = και το χωριό μας είχε έναν τούρκο. Ήταν…
