Ψίθυροι παραμυθιών της θάλασσας το μένος
-απ’ τη ντροπή για την οργή της-
νανούρισμα κυμάτων με γεύση δακρύων
σ’ ασχημάτιστων κορμιών την πρώτη ανάσα
-πριν προλάβουν να δακρύσουν-
ύστατο χάδι της θύελλας η μανία
σ’ αλαβάστρινων προσώπων εκπνοές.
Πονάς; Φοβάσαι;
Ένα μειδίαμα παρ’ ολίγον ευδαιμονίας
βρώση δαιμόνων χωρίς εύνοια
η αγνότητα πνιγμένη στην άγνοια.
Κρυώνεις; Λυπάσαι;
Ησύχασε… Άκου τους ψιθύρους :
«Μια φορά και έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος»
Ξεβράζει η αγάπη πτώματα
στοργικά διαμελισμένα βρωμώντας συμπόνια
μολύνουν την ιερότητα του τόπου
που ασελγεί στα ιερά του.
Πονάς; Φοβάσαι;
Μακρόθεν αρωγού εικονικές ευχές
λάθος θεού προσευχές
καθήκον, χρέος, οφειλή.
Κρυώνεις; Λυπάσαι;
Ησύχασε…
Ουρί του παραδείσου θα σερβίρουν μετενσάρκωση την ημέρα της κρίσης.
« Και ζήσαμε εμείς καλά.»
