Και μετά από εκείνη τη κραυγή τίποτα δεν έιχε νόημα.
Ο κόσμος σπάει σε λεπτά, διάφανα κομμάτια
και ανασυντίθεται στη μορφή σου,
σ’ εκείνη τη ρυτίδα δίπλα στα χείλη σου,
στο λευκό δέρμα κάτω από τα μάτια σου.
Και οι λέξεις δε βρίσκουν το νόημά τους γιατί όλα περιστρέφονται γύρω
από την ολοκληρωμένη συμβατότητα που έχει το δέρμα σου με το δικό μου.
Σαν ένα πολύπλοκο παζλ που τα κύτταρικά του κομμάτια
περιστρέφονται γύρω από το δικό σου πυρήνα, σ’ ένα χορό.
Κι όλα ξεκινούν από την αρχή.
