|Άτιτλο| του Ευριπίδη Μανουσουδάκη

Ηταν μια αίσθηση άγνωστη
Όταν σε θορησα για πρώτη μου φορά
Ηταν σαν μια αναμνηση γλυκιά, ζεστή
Μα από πράματα που ακόμα δεν ειχαν έρθει
Σαν μια φωτογραφία παλιά γεμάτη νόστο
Με γέμιζε χαρά κάθε φορά που σε κοιτούσα
Μα δεν ξέρω τι αδυναμία με κρατούσε μακριά σου
Πόσο αδύναμος ένιωθα μπροστά στη λάμψη σου
Και σε έχασα
Και ποτέ δεν σε ξέχασα
Και ποτέ δεν έπαψα να σε λαχταρώ
Μα ο χρόνος είναι αδάμαστος
Και έχει το δικό του γνωμικό για όλους μας
Και σαν ταινία παλιά μας έφερε στο ίδιο σταυροδρόμι
Και ο πλούτος της γλώσσας δεν αρκεί
Δεν αρκεί να περιγράψει πως ένιωσα στην πρώτη μας αγκαλιά
Δεν ξέρω τι εικόνες να σου δείξω γιατι οι λέξεις δεν αρκούν
Γιατί στα μάτια μου τίποτα δεν έχει την ομορφιά σου
Γιατί η αίσθηση απ’ τα χάδια σου είναι ακόμα στο πρόσωπο μου
Στο στόμα μου έχω για πάντα τη γεύση απ’ τα φιλιά σου
Και τελικά
Δεν ξέρω αν οι εικόνες του κόσμου όλου αρκούν
Συγχώρα με που όλα όσα νιώθω μπορώ να σου τα πω με μια λέξη μονο.