|Κάτοικος Σελήνης| της Αριστέας Σταυροπούλου

Πρώτο σκαλί. Μια πλούσια φυλλωσιά στην άκρη των δαχτύλων –δροσιά για το
ξεκίνημα.
Σκαλοπάτι δεύτερο. Δύο φτερωτές αγκαλιές στο σύρμα –τιτιβίσματα για μουσική.
Επίπεδο τρίτο. Ένα σύννεφο να απλωθείς –ανάπαυση για τον δρόμο.
Δυο βήματα ακόμα. Συνάντηση με φτερό αεροπλάνου –έτσι, για την ώθηση και τα
τελευταία ανθρώπινα.
Κι έπειτα… το αστέρι το πιο κοντινό, απομεινάρι πρωινού.
Άνοδος. Κατεύθυνση μία.
Έξω πια από την ατμόσφαιρα, ο δικός σου αέρας.
Ένα οξυγόνο αλλιώτικο. Δίχως αγωνία, δίχως έλλειψη, χωρίς κενό.
Στον ορίζοντά σου κυριαρχεί εκείνη. Η σφαίρα που ονειρεύτηκες, που πόθησες
βαθιά.
Να σε περιμένει, γαλήνια και έτοιμη από πάντα.
Να σε αγκαλιάσει, να σε κρύψει, να σου αφοσιωθεί.
Μόνο εκεί πια. Μακριά από λευκές νύχτες, κόκκινα στα κοντέρ, χάσιμο μυαλού.
Κρατήρες-καταφύγια, μια «άλλη όψη» μόνο δική σου και ένα γλυκό φως να γεμίζει
τις ρωγμές σου.
Ίσως να ανοίξει τον δρόμο της για σένα χωρίς να κουραστείς. Να σε καλωσορίσει
μία νύχτα που θα βασιλεύει ψηλά και τα μάτια σου θα έχουν πλημμυρίσει από
εκείνη.
Κι έτσι, από τη μια στιγμή στην άλλη, να βρεθείς πάνω της, με όλα όσα είσαι, με όλα
όσα έχασες κι όσα αναζητάς.
Μόνο, μην ξεχάσεις. Θα περιμένω, κάποτε, διεύθυνση και αριθμό. Και χάρτη.
Μη με αφήσεις στου σύμπαντος την άκρη –εκεί θα έχει χαθεί και το πράσινο και το
γαλάζιο.
Να φτάσω στο κατώφλι σου θα ονειρεύομαι σαν έρθει ο χρόνος μου.
Ποιος ξέρει όμως; Ίσως να σε υποδεχθώ εγώ τελικά.
Κάτοικοι Σελήνης ως το τέρμα.