[Έξι εικόνες σε ντο ματζόρε]
Οι μικρές σταγόνες θάλασσας γδέρνουν τους δρόμους
τα λάστιχα σφυρίζουν πάνω στην άσφαλτο
σκοτάδι και φως μόνο από τα φώτα του αυτοκινήτου
οι λεωφορειόδρομοι άδειοι
μόνο εγώ ανταγωνίζομαι το κενό
σε μια απέραντη ροή
του ρυθμού αργά και γρήγορα
σε εναλλαγή
εγώ το σκοτάδι και το ημίφως που αναδύεται από το βυθό της θάλασσας
δίπλα απο τον δρόμο
μια χαραμάδα φωτός αρκεί για να σε καθοδηγήσει
η πορεία με σπρώχνει
και εγώ την ακολουθώ
Το μαύρο ράσο
το μαύρο μεταξωτό ράσο που γλιστράει
εκεί γλυστράνε αμαρτίες που δεν εξαγνίζονται
το μωβ από το φως που χύνεται στο πάτωμα
το μωβ από το βιτρώ
άδεια εκκλησία
μόνο το ράσο βρίσκεται αφημένο πάνω στην καρέκλα
κουράστηκε από την εξομολόγηση
το μαβύ φως, τα κεριά, το μετάξυ και η ανάγκη
μου αρκούν για να ξεκουραστώ
Μια γυναίκα στέκεται
στο δρόμο
στέκεται και παραδέρνεται από τον αέρα
αλλά εκείνη εκεί αμετακίνητη
ανα κάποια διαστήματα το φως-από τα αμάξια που την προσπερνάνε-πέφτει πάνω της
αναδεικνύει τα υπέρκοσμά της μάτια
άνθρωπος, εξωγήινος ή φάντασμα?
Αποτινάζω οποιοδήποτε μαύρο κόκκο σκόνης έχει απομείνει πάνω μου τις τελευταίες μέρες
ήδη νιώθω πιο ελαφρυά
η μουσική μου χαιδεύει τα μαλλιά και το θυμικό
απέραντη γαλήνη
βρίσκομαι σε άλλη διάσταση
ταξιδεύω ανάμεσα στο κενό μιας μνήμης και ενός παρόντος
θαλάσσια μουσική
αιωρούμαι
βγαίνω από το σώμα μου
ή και ταξιδεύω με το μυαλό μου
σε ασφαλτόδρομους άδειους με την γεύση του θαλασσινού νερού
μπουκωμένη με αλάτι θαλασσινό
σε ένα απέραντο ωκεανό του μπορντώ
σε μια απέραντη άσφαλτο
νερό και γη
μια γραμμή
αέρας
Δυο εραστές
κάνουν έρωτα ανάμεσα στην γη και στον ουρανό
σώμα και φωνή
μπουρδουκλώνονται
σε μια απέραντη ροή ρυθμού, μουσικής, κίνησης και ανάσας
μουσική και σιωπή βγαίνει από τα σώματα τους και από το λαρύγγι τους
ο άνεμος ενίοτε τους σκεπάζει για λίγο
εραστές του διαστήματος
αέναοι εραστές
οι μόνοι εραστές
εραστές του ονείρου
εραστές μιας άλλης διάστασης
ασημί τα σώματα τους
ξερνάνε έναν μεταλλικό και βαρύ ήχο
αυτοί και ο ουρανος
λευκό
Δυο γυναίκες στα μαύρα
το κίτρινο μαλλί της μίας φέγγει στο γκρι
περπατάνε σε αργή κίνηση
δημιουργώντας μια ψευσδαίσθηση
κινηματογραφική
κατευθύνονται σ’ενα αόριστο στόχο
είναι νεράιδες ή δρομείς ασπρόμαυρες του παρελθόντος
κάθησαν
και περιμένουν κάτι για το τίποτα
η ακινησία
η σιωπή
είναι πολλά
είναι η ανάμηση όλη
είναι όλες οι θάλασσες της Μεσογείου και οι μνήμες τους
και το θυμικό του τώρα
όλα για ένα μέλλον χτίζονται
η κίνηση τρέχει για να προλάβει την ακινησία
η ακινησία δείνει την σκυτάλη στην κίνηση
ροή
κύκλος\δημιουργία\αύτο πρέπει να ναι το μέλλον
ακόμα και από το γκρι της ακινησίας
χτίζονται πολιτείες.
Έργο: Σμαράγδα Παπούλια
* Μαρία- Ευθυμία Γιαννάτου, θεατρολόγος.
