Στο χάος της αδιαφιλονίκητης μοναξιάς
παραδώσου στην ανάμνηση εκείνου του ζεστού αγγίγματος,
μια μουσική νωτισμένη με χρώματα νεφελώδης και φλογερή,πλανεμένη
αδημονεί να ξαποστάσει σε μια καρδιά
ν’αφουγκραστεί τους χτύπους της
ν’ανασάνει τις στάλες αλήθειας της
γεύσου τη θέρμη της να περιτυλίγει
κάθε κόκκο της ύπαρξής σου
αφέσου σε νοσταλγικό χορό τρυφερών
χαδιών.
Μέθυσε γλυκά στην λαχτάρα ποθητών
αγκαλιών.
Βύθισε τις πληγές της θλίψης σου,
στα διάφανα πέπλα ελπιδοφόρων αχτίδων.
Απενεχοποίησε τ’άδυτα
της μελαγχολικής σου υπόστασης,
αφέσου νωχελικά στους παλμούς
μαγεμένων αγγιγμάτων.
Πυξίδα ζωής,
μια προσευχή,φυλαχτό ονείρων,
αναγεννημένων με την πνοή
της ατέρμονης αγάπης.