Αχ την ομορφιά μου παραδίδω στην θάλασσα.
Ήταν νύχτα και τα πελώρια, όμορφα μάτια μου,
μουσκέψαν την πλάση…
Θαρρείς, δακρύζεις και γιομίζει το μαύρο χώμα, χιλιάδες ρόδα.
Πελώριες άρπες σέρνουν τον θρήνο.
Αἱ Γενναῖαι Πᾶσαι
Ύμνον την ταφή μας.
Των ερώτων μας το τραύλισμα.
Προσφέρουσι το Ύδωρ και Αίμα.
Νῦν και αεί του αιώνιου πόθου.
Νῦν η άγρια η επιθυμία.
Αεί η αέναη ένωση.
Νῦν η παραίσθηση.
Αεί το φιλί του απείρου.
Ώ εγώ το Γλυκύ Έαρ.
Ώ εσύ το οφθάλμιο φως.
Νῦν η ταπείνωση.
Αεί της οδύνης το κάλεσμα.
Αεί και εις τους αιώνας ο Κόσμος μας, ο ελάχιστος, ο Άπειρος!
Το κυανό μου ξεχύνεται μέσα στην μαυρίλα.
Χρώματα βοτσάλων πικρά.
Ο πόνος μου πλακώνει το ολόλευκο κορμί μου…
Κι η καρδιά μου θρυμάτισμα, γιομίζει με αίμα την κλίνη…
Έχει σπάσει από της ηδονής την μέθη…
Ο πόνος φτάνει ως τα σπλάχνα μου,
σαν να κοιλοπονώ χωρίς να καρπίζομαι…
Ο άφραχτος ύπνος ραγίζει τα όνειρα.
Κι είμαι κι εγώ που φοβάμαι,
και κανείς δεν το ξέρει…
Στον βωμό μου, θυσιάζω κι εμένα.
Την γλυκιά χαραυγή και το κάλλος μου.
Μερτικό δεν θέλω να το ‘χω.
Θέλω να στο σκορπίζω, Σύμπαν μου,
τις ατέλειωτες μέρες νυχτός που βαδίζεις…
Σ’αγαπώ κι ας μην μιλάς,
Γιατί εγώ γεννήθηκα μονάχα για ν’αγαπώ.
Εγώ το πάναγνο κύμα σου…
Μη με αφήνεις, Κόσμε μου…
Δεν μπορώ να πετάξω μονάχη.
Με καίνε οι φλόγες σου.
Τα μάτια μου, μονάχα θωπεία προσμένουν…
Είμαι γυμνή στο φως σου, Ήλιε μου…
Στα μαλλιά μου κρέμασες γιασεμιά,
Κι άστραψε γύρω από το κεφάλι μου η Θεία Οδύνη…
Θέλω να παραδοθώ, να σμίξω μαζί σου, Ουρανέ μου…
Η καρδιά μου χτυπά το κυμάτισμα…
Μην με αφήνεις μονάχη, κρυώνω σαν κύκνος…
Τα Σεβαστιανά βέλη με πλήγωσαν…
Θέλω να γδυθώ το πουκάμισο των άστρων…
Να αγγίξει ο Ποιητής την έκσταση μου, το δέρμα μου πάλι…
Να μου δώσει πνοή από τον λήθαργο του Έρωτα…
Πνοή μου, δώσε μου φως και αγάπη.
Γιατί είμαι κιόλας νεκρή.
Η ακίνητη αιωνιότητα θα είναι δική μας.
Μην φύγεις.
Αυτή τη στιγμή αναδύομαι μπρος σου.
Θαρρώ πως υπάρχω, ενώ δεν υπήρχα.
Έξω από μας.
Έξω από τον κόσμο.
Έλα μαζί μου.
Γίνε ένα.
Να χαθούμε για πάντα.
Κάνε με πάλι, Αποσπερίτη μου,
εκείνη την Ποιήτρια που ξέθαψε την δική σου καρδιά…
Που σε έκανε να νιώσεις την λευτεριά στο απόλυτο χάος…
Έστω κι εδώ…
Προσκύνησε με και πάλι.
Σε προσμένω.
[Απόσπασμα από «Τ’Αρώματα του Έρωτα» της Άννας Εμμανουήλ]
