Κίτρινα φύλλα πέφτουνε
σε ένα φθινόπωρο που έφτασε γεμάτο προσδοκίες
μέσα στην αγκαλιά του απρόσμενου
σε μια εποχή
πέρα απ’αυτά που περιμένουμε.
Μόνοι κάτω απ’το πρωτοβρόχι
βλέπουμε τον ουρανό
να ξερνάει αλήθειες που αρνούμαστε για χρόνια.
Σταχυολογούμε τις ελπίδες
για να μας μείνει μια ακτίδα φως
στο απόλυτο σκοτάδι της μοναξιάς
μέσα στο τόσο πλήθος.
Κι εγώ χτυπώ την πέτρα στην καρυδιά,
να ακούσω τον ήχο της αγάπης.
Μια αρμονία…
που ξεπερνά τα σύνορα του χρόνου.
*Από την ποιητική συλλογή “Το φως μέσα από το σκοτάδι”.
