Ερχόμαστε άγραφοι πίνακες
Κ σιγά σιγά ότι ζούμε μα ότι,
παίρνει τη θέση του εκεί.
Κάποια σημεία του πίνακα
έχουν χρωματιστές γραφές
κ άλλα σκούρες ή κ γκρι.
Τάμπουλα ράσα εμπειρίες γνώσεις,
μαθήματα, παθήματα, χαρά, πόνος κ λύπη.
Σε ένα συνεχές σχολείο
χωρίς σταματημό
πέφτουμε σηκωνόμαστε
σκουπίζουμε χέρια, γόνατα
κ φτου κ απ την αρχή.
Κάποιες στιγμές
σηκώνεσαι με δυσκολία
άλλες πετάγεσαι
σαν σε ελατήριο.
Ο πίνακας γεμίζει
κ είναι όλα εκεί
στιγμές, επιλογές, λάθη όλα
κ σε κοιτάει κ τον κοιτάς.
Άλλοτε σαν πίνακας του Ντόριαν Γκρέυ
κ άλλοτε σαν πίνακας της Τσοκόντα
με εκείνο το… είναι δεν είναι χαμόγελο .
Ένας πίνακας που ο ζωγράφος
δεν ειναι ένας,
είναι όλοι αυτοί που μας γνωρίζουν
κρατούν μαζί με το χαιρετισμό τους
κ ένα πινέλο όπως κρατώ κ εγώ.
Ζωγραφίζω στο δικό τους
ζωγραφίζουν στο δικό μου.
Κι ο πίνακας γεμίζει με στιγμές
κι ο πίνακας γεμίζει με ανθρώπους
κι ο πίνακας στοιχειώνει
κι ο πίνακας λυτρώνει.
Σήκω στον πίνακα δες
μην τον φοβάσαι κοίτα
έχεις ακόμα επιλογές
κ χρώματα λογιών.
Σήκω, σήκω στον πίνακα
Μέχρι να γεμίσει απ άκρη
σ άκρη!!!
