Η Ειρήνη βαρέθηκε να μεγαλώνει
Παρέμεινε κολλημένη
στην ημέρα που της ήρθε περίοδος
Επαναλαμβάνει τον κύκλο του αίματος
Κι έρχεται κάποια στιγμή η εποχή
Που ό,τι νιώθω να μαραίνεται ξάφνου ανθίζει
Και ό,τι πνίγεται, βρίσκει μαλλιά για να πιαστεί
Η σκληράδα που αλλάζει σε τρυφερότητα
Κι έτσι διευκολύνω το μαχαίρι
πιο βαθεία για να μπεί
Κι έτσι ο θάνατος βρίσκει μια χαραμάδα
να φυσήξει το καμμένο χωράφι μου
Ειρήνη μου, παιδί αδίστακτο
Πάντοτε μισούσες τα πρωινά πουλιά
Ουλές στ’αυτιά μου, έλεγες, πατέρα
Πληγές που δε σταματάνε να ακούν
