Μετά το τελευταίο σκαλοπάτι
Του χειμώνα
Έρχεται πάντα η ίδια φράση
«Να φοράτε αντιηλιακό».
Ο Ήλιος μάς βλέπει μονάχα
Μες απ’τα σημάδια μας
Που ακάλυπτα έχουν μείνει
Και δεν διστάζει να αφήσει
Το αντίκρυσμά του πάνω μας.
Τυφλώνει η κατάματη
Επαφή μαζί του .
Αποκαλύπτει την όψη του
Μόνο μές απ’τις σκιές
Που αφήνει πίσω μας.
Κυνηγάμε το ημεροβίγλι του
Κι ας ξέρουμε ότι θα κάψει
Τις προθέσεις μας
Κι επιθετικά θα τσουρουφλίσει
την ανάγκη μας για φως.
Κι αν φορούσαμε αντιηλιακό
Θα ήταν πιο γλυκό το χάδι του ;
Ποιός ξέρει με βεβαιότητα;
Από δω και πέρα
Αντι-ηλιακό
Για κάθε Ηλιο
Που πνέει τη φωτιά του
Και λυπάται για
Τις λάμψεις του
Κι εγώ
Αντι-Ηλιακό
Για να διώξω τα σημάδια
Ενός Ήλιου
Που έσβησε πάνω μου
Την κάφτρα
Από τις ανεξέλεγχτες αχτίδες
Που ονόμαζε αγάπη.
