Η πρώτη μου τριβή με το ποιόν του τότε προϊσταμένου, περιλάμβανε μετάβαση με το αυτοκίνητο του στην περιοχή
του ΚΤΕΛ Κηφισού.
Αφού καταφέραμε να φτάσουμε ζωντανοί, έχοντας παραβιάσει κάθε φανάρι (σταματούσε στο πράσινο, επιτάχυνε στο πορτοκαλί, περνούσε στο κόκκινο), φτάσαμε σε ένα από τα ιδιωτικά πάρκινγκ της περιοχής και παραλάβαμε ένα ΙΧ, ιδιοκτησίας ενός εκ των ιδιοκτητών χώρου στάθμευσης, το οποίο ΙΧ θα χρησιμοποιούσαμε για… διαφημιστικούς σκοπούς!
Το αυτοκίνητο αυτό ήταν ετοιμόρροπο… Ήταν ένα κινητό παράπτωμα… Ήταν ένα citroen 30ετίας, που με τα χρόνια και την κακή χρήση είχε μετατραπεί σε δυνητική καρμανιόλα…
Μου ανατέθηκε να το οδηγήσω προς το γραφείο, ακολουθώντας το ΙΧ του μεγάλου αφεντικού, του προϊσταμένου…
του…. ας τον πούμε Χόντσο. Κύριο Μπίγκο Χόντσο.
Καθ’ οδόν για το γραφείο, κάναμε στάση σε κατάστημα με είδη αυτοκινήτου όπου και ο Μπίγκος Χόντσος ξεκίνησε
να παζαρεύει την τιμή για μία σχάρα οροφής αυτοκινήτου.
Μονή σχάρα. Την ήθελε και σε καλή ποιότητα. Με extra ενίσχυση. Και με έξτρα διπλή και τριπλή στερέωση.
Και να είναι και σε όμορφο χρώμα. Να μην είναι καμιά κινέζικη. Ούτε να είναι κινεζιά. Να είναι γερμανική.
Να είναι καλή ποιότητα. Να μη σκουριάζει. Να μη λυγίζει.
Αφού βρήκε αυτό που ήθελε ρωτάει την τιμή…
– 65 ευρώ, του λέει ο πωλητής!
– Α όχι!!! Είναι πολλά! Θα σου δώσω 55… απαντά ο Μπίγκος.
– 65 ευρώ κύριε, ξαναείπε ο πωλητής.
– Φώναξέ μου το αφεντικό σου του είπε ο Μπίγκος Χόντσος, αυτός Θα μου κόψει τα 15 ευρώ…
Ο ιδιοκτήτης του καταστήματος εμφανίστηκε από το βάθος, έχοντας ακούσει τον διάλογο που έχει λάβει χώρα.
Εγώ; Εγώ έχω αρχίσει να καταλαβαίνω πως θα παιχτεί σκηνικό και κατευθύνομαι προς την έξοδο.
– Πάρε ένα πενηντάρικο, του λέει ο Μπίγκος, αρπάζει τη σχάρα και κατευθύνεται και αυτός προς την έξοδο.
Στα επόμενα λεπτά και ενώ περιμένω αμήχανα με τη μηχανή αναμμένη στο σαράβαλο και παρακαλώ να ανοίξει η γη να με καταπιεί, βλέπω να διαδραματίζεται μία έντονη λογομαχία μεταξύ του Μπίγκου και του ιδιοκτήτη του καταστήματος, ο οποίος του ζητούσε έντονα τα επιπλέον 15 ευρώ, ενώ ο Μπίγκος πετώντας τη σχάρα στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου του, έβαλε μπρος και κάνοντας μου νόημα να τον ακολουθήσω, ξεκίνησε.
Αργότερα στο γραφείο είπε :
– Όλοι κλέφτες είναι… καλά του έκανα. Ξέρεις πόσα βγάζουν οι αλήτες;; Και πού ‘σαι, σε έχασα πιο πριν, δεν πιστεύω να σταματούσες στα φανάρια, σταματούσες;
Που λέτε… ένεκα τα έξοδα και οι υποχρεώσεις και τα δυο παιδιά, ανέχτηκα πολλά για εννιά χρόνια εκεί μέσα.
Να σας συστηθώ και γω. Με λένε Χαμένο. Αποχέρη Χαμένο.
Και αυτές είναι οι ιστορίες μου.
