Οι φίλοι μου ήρθαν όλοι
στην Αθήνα για δουλειά,
όπως κι εγώ.
Όσοι δουλέψανε σεζόν
όταν βλεπόμαστε (όχι συχνά)
κερνάνε τους καφέδες
εγώ πάντοτε επιφυλάσσομαι.
Έχω μια φίλη σε κάθε γειτονιά
στο Μετς, στη Νέα Σμύρνη, Αμπελόκηπους
μες στα μικρά μας σπίτια
στην Καισαριανή
με τον καφέ στερεωμένο στην απλώστρα το πρωί
μισός μέσα, μισός έξω
ένα μπαλκόνι για μισό άνθρωπο
όλοι μας έχουμε έρθει για δουλειά
χωρίς δουλειά
ψάχνουμε διαμερίσματα συνέχεια, ο ένας για τον άλλον
ημιυπόγεια ευήλια
τάχα να θυμίζουν λίγο τα πατρικά μας
-είχαμε, βλέπεις, μεγαλώσει αλλιώς-
στο τέλος καταλήγουμε
«ας μοιάζει έστω στο παιδικό δωμάτιό μας»
έτσι κι αλλιώς όλη τη μέρα είμαστε στους δρόμους
παίρνουμε λεωφορεία, κολλάμε σε φανάρια
-από πάνω μας πετάνε τα ραφάλ-
περπατάμε, καθόμαστε στις στάσεις,
μετράμε τον χρόνο σε τραγούδια
διαβάζουμε τα ονόματα και τις αφιερώσεις στις νταλίκες
«ο όμορφος»
«στον παππού μου»
«για ό,τι αναρωτιέσαι, η απάντηση είναι ναι»
η μια πίσω απ’ την άλλη
η κάθε μία μόνη της μα καραβάνι
κάνω πως τίποτα δε μου θυμίζει αυτό
στρέφω το βλέμμα μου
πίσω μου στο κατάστημα το άδειο
ξεθωριασμένη η ταμπέλα λέει:
«Διατίθεται το παρόν. Τηλέφωνο…»
- για το μέλλον όμως όλοι τσιμουδιά.
