Με πνίγει πλέον η θάλασσα των ανθρώπων
Άπατα νερά η μοναξιά ανάμεσά τους
Βδέλες που κολλούν στα χέρια σου
Η απόκοφη βουή τους.
Να κολυμπήσεις πώς;
Σαν τους γνωρίζεις
χαμογελούν
μα το λακάκι τους δακρύζει,
στάζει βραχνούς λυγμούς.
Σαν λιγάει ο χρόνος βυθίζεσαι
Στη πλάνη τους.
Λες πως μπορείς να τους κρατήσεις
Γελάστηκες.
Οι άνθρωποι ποτέ αιχμάλωτοι
Δεν έγιναν ακούσια
Μήτε υπέγραψαν συνθήκη την ψυχή τους.
Σαν φεύγουν πάλι,χαμογελούν.
Αίνιγμα η αιτία.
Τα χέρια μας αδειανά,
Τόσο μάταια πλασμένα
Δεν μπόρεσαν ποτέ
να φέρουν πίσω
Στη ζωή
Όσα αγαπήσαμε.
Μεγάλο αίνιγμα οι άνθρωποι,
Όπως και τα χαμόγελα
Όπως και η θάλασσα
Σε ξεβράζουν πάντα αδειανό
Στην αμμουδερή μοναξιά της
μνήμης σου.
Ίσως είναι λάθος του χρόνου
Να ξεθωριάζει καθετί φθαρτό
Που παλεύει
Να αντέξει το αναπόφευκτο
Σμίξιμο μαζί του.
