Συναντιόμαστε συχνά
στον ύπνο με τις ενθυμήσεις μας
για να σκοτωθούμε έτσι απλά
όπως ένα τραγούδι εύθυμο
που φτάνει στο τέλος του
– ή όπως
ένα ποίημα που δεν προφταίνει
ποτέ να σώσει
τον ποιητή πριν πεθάνει για πάντα
στην λησμονημένη αιωνιότητα.
Στον ύπνο μας
πάντα έρχεται
μια συναίσθηση πόνου
και ξαπλώνει στο στήθος μας
ντυμένη με ένα πρόσωπο
οικείο που ανταλλάξαμε
μαζί του όλο το βάρος του χρόνου.
Θεέ μου
– νιώθω σαν τώρα
την ελαφρότητα των χεριών της
πάνω στο καταβεβλημένο κορμί μου.
Εκεί στον ορίζοντα του ονείρου
– κάτι καίγεται –
και ίσως είναι οι τελευταίες σελίδες
της αγάπης ή μπορεί
η φλόγα μιας επανάστασης
αυτών που χάσανε στο όνειρο.
Τώρα
– στην τελευταία μου ενθύμηση –
θα ονόμαζα αγάπη
αυτό το λυγισμένο κορμί σου
ή ακόμα και την
τεράστια άρπα στο δωμάτιο
που συνόδευε τα ποιήματα μου
προς τον θάνατο.
Αγάπη θα ονόμαζα
τα χέρια σου που
όταν γεφυρώθηκαν στο κορμί μου
πήραν το ανυπόφορο βάρος
μιας αόριστης στιγμής
– που ίσως ποτέ δεν συνέβη
στον πραγματικό κόσμο.
Μα ακούστε με που κλαίω
– δεν μπορώ
άλλο να σέρνω
τις ενθυμήσεις μου.
Γιατί πάντα σέρνω μαζί μου
κάτι πιο βαθύ και πιο βαρύ
– ίσως
τα πτώματα από τα κουρασμένα όνειρα
ή μπορεί
να σέρνομαι και εγώ
κάπου μέσα μου.
Ακούστε
ενθυμήσεις!
– εκείνον
τον βιολιστή που όπως αγγίζει
το βιολί του σκορπάει
την μελωδία σας και κλαίει ώσπου πνίγεται
– μα μονάχα
απαντήστε μου γιατί όταν
σας φέρνω για λίγο στην πραγματικότητα
μου υπενθυμίζεται
πως κάπου μέσα μου κείτομαι νεκρός εξαιτίας σας.
