[Περί έρωτος πρόκειται] της Λιλιάννας Σουλτανάκη

Έρωτα
Αχ εσύ που την ψυχή μου παιδεύεις
εσύ που στην καρδιά μου δίνεις απανωτές βελονιές
πάψε πια μαύρα σύννεφα θλίψης κάτω απ’ τη μύτη μου να βάζεις,
έχω ήδη αντέξει πολλά κι άλλα τόσα.
Βαριά πετράδια στη χολή κουβαλάω,
λίθους από άμμο, αλάτι και ψέμα
ακαθόριστου σχήματος
Κάποιοι με αιχμηρές γωνίες που γδέρνουν τα μέσα μου
και βουβά σφαδάζω,
άλλοι λείες κροκάλες που συγκρούονται μεταξύ τους και με μένα.
Αίμα
Αίμα παντού.
Και στα μάτια μου αίμα και στο πάτωμα
Μια ανοιχτή πληγή στο αριστερό μου πλευρό
ακούει τα λόγια που δεν είπα ποτέ
και δακρύζει βρέχοντάς με με σταγόνες ερυθρές
και με βάφει με μυρωμένα λόγια
Είμαι εγώ ή εσύ που με πλήγωσα;
Κανείς μας δεν είναι.
Το παιχνίδι του μυαλού μου
είναι αυτό που μέχρι το μεδούλι με τρύπησε
Πονάω
Μα φταίω
επειδή ζωντάνεψα τ’ όνειρο