[Βάθος μετρό] της Μαρίας Ευθυμίας Γιαννάτου

Νύχτα
Όχι βαθιά
Αλλά λίγο μετά τις δέκα
Δέκα ζευγάρια πόδια κυκλοφορούν
λιγοστά εξαιτίας του παγωμένου αέρα
Αέρας κρυστάλλινος καθάριος
Σε εξαγνίζει από τις αμαρτίες του καλοκαιριού
Σου ανακουφίζει τα εγκαύματα
Εγκαύματα που λιώνουν πάνω στον πάγο
Παίρνοντας παραμορφωμένα σχήματα σε αργό ρυθμό
Ώσπου στο τέλος
Γίνονται καπνός
Όλα εξαφανίστηκαν
Σαν να μην υπήρξε το χθες
το παρελθόν
το καλοκαίρι
οι εποχές
ο χρόνος
Όλα ξεκινάνε ξανά από το μηδέν
Ο πολιτισμός
ο άνθρωπος
οι έννοιες
οι ορισμοί,
Η απόσταση φέρνει την απόσταση
Η επαφή όχι πάντα την επαφή
Κουκίδα είμαι ανάμεσα στο νυχτερινό πλήθος,.
ξεχύνομαι κ γίνομαι μαύρο μελάνι καταγράφοντας τους φόβους μου.
Το φώς του φεγγαριού όποτε με φωτίζει σαν άγιο πνεύμα του εξομολογούμαι τις
αμαρτίες
μου
Ελπίζοντας με το φώς του ηλίου της επομένης
θα τσουρουφλιστεί αυτή η εξομολόγηση ∙
έχει ήδη ξοφλήσει