Τρία τέταρτα της ώρας
– Έξι μήνες τώρα
– Δεν πήγαμε πουθενά
– Παρά μονάχα στο γραφείο και στην οικογένεια σου.
– Μας κράτησε ζωντανούς
– Έτσι για λίγα λεπτά
– Το δίχως άλλο, μια ανασεμιά.
Σαν χθές, δέκα παρά τέταρτο το πρωϊ, μπρός στην καφετέρια, τ΄αγέρι σήκωσε, μέχρι το γόνατο, το
φουστάνι της κι αυτός έστρεψε αλλού. Κανένα σαχλό σχόλιο ή πονηρό χαμόγελο σαν τους άλλους. Όχι
δεν γύρευε αρπαχτές. Όχι, αυτός είδε την αμηχανία γυρεύοντας τα κατατόπια.
– Κι αν μας γυρέψουν στην καντίνα;
Κάτω απ’ την τέντα της καντίνας, στο διάλειμμα, στα μάτια κοιταζόμενοι, πίνωντας λεμονάδα. Στον
κήπο, στο ίδιο παγκάκι. πλάι στις γαζίες και την αιωνόβια ελιά-σιωπηλοί μάρτυρες-και πάντα στο
ανσασέρ, χέρι με χέρι κρατίοντουσαν. Κάθε μέρα, για είκοσι λεπτά και τώρα, είχαν τρία τέταρτα της
ώρας
– Είμαστε εμείς. Κανείς δεν μας φτάνει τώρα.
Τώρα, η κοπέλα του φάνηκε παιδούλα που μάζευε κυκλάμινα καταχείμωνα -αυτά που ξέρουν απο
ανάστημα- τι κι αν φάνταζε αγαλμάτινη θεά, έτσι που περνούσε τα κέρενα της δάκτυλα στα μαλλιά. Έτσι
τρυφερά της χαιδέψε τα ζυγωματικά, έτσι απαλά ΄γυρεψε να σμίξουν τα χέιλια˙ μα αστραπιαία του ΄φυγε
απ’ τα χέρια και χύθηκε στον φωτογαγωγό. Με δυό μάτια θαλερά πιά, κοίταζε ένα πιστιρίκι, στο
σουπερμάαρκετ, που σκάλιζε τη μύτη, όση ώρα η μητέρα, έβαζε τα πακέτα νερού στο μπόρτ μπακάζ.
– Όυτε το παλτό μας δεν βγάλαμε τελικά.
