Αποσταίνω.
Ανασηκώνω τα βλέφαρα μου να κοιτάξω τον κόσμο.
Πάντοτε ξημέρωνε εδώ που κατοικώ.
Ατενίζω τον απέραντο ορίζοντα που εκτείνεται μέσα στους λεπτοδείκτες του
ρολογιού μου. Εκεί που εσωκλείεται ο μικρόκοσμός μου. Οι λεπτοδείκτες
περιστρέφονται. Πραγματικότητα ώρα μηδέν.
Αποσταίνω.
Αντιτίθεμαι με το αποκαρδιωτικό πρόσωπο του χρόνου, από τις πρώτες πρωινές
ώρες. Ο χρόνος, δεν ήταν ποτέ σύμμαχός μου. Η ιλιγγιώδης ταχύτητά του, η
εγγενής δύναμη του, προηγούνταν της κάθε νέας εκπνοής μου.
Αναστενάζω ελαφρώς, τόσο που να μπορώ να πω, πως παραπονέθηκα με τρόπο
διακριτικό. Η μορφή της κάθε νέας εκπνοής, ένα κρυφό παράπονο του σύγχρονου
κόσμου.
Αποσταίνω.
Ακολουθώ την ίδια τετριμμένη ρουτίνα σαν επιδέξιος ταχυδακτυλουργός.
Διεκπεραίωσα αισίως, όλες τις υποθέσεις που αναγράφουν επάνω τους, το όνομά
μου.
Αποσταίνω.
Κρύβω ανείπωτες λέξεις σε λίγες δόσεις καφέ. Επτά εκατομμύρια λέξεις έχει η
γλώσσα που ομιλώ, κι όμως καμία της δεν στάθηκε ευγενική μαζί μου. Προτίμησαν
όλες να σιγήσουν. Όπως κι εγώ.
Σιωπώ μα συλλογίζομαι πως κάπου, κάποτε, πρόκειται να εισακουστώ. Αποτινάσω
την κάθε νέα ενδεχόμενη σκέψη που γεννάται εντός μου, πως μπορεί να μην γίνω
λήπτης μίας τέτοιας ευτυχίας. Όχι. Δεν επιθυμώ η ομιλία μου να επιβάλλει
επιτακτικώς την ανάγκη να εισακουστώ.
Αντιθέτως, επιθυμώ βαθύτατα να μην χρειάζεται να σιωπώ, μήπως εισακουστεί η
εκκωφαντική κραυγή της σιωπής μου.
Αποσταίνω.
Διαμοιράζομαι σε συζητήσεις με ανθρώπους εντός, εκτός κι επί τα αυτά.
Παρατηρώ τις δικές τους λέξεις που σίγησαν να καθρεπτίζονται στα μάτια τους.
Άδεια βλέμματα, θλιμμένα πρόσωπα, κυρτωμένα σώματα, βεβαρημένες ψυχές.
Χαμογελούν.
Τόση είναι η δύναμη που ενέχει εντός της η ανθρώπινη φύση.
Η ζωή τους είναι μία νέα τέχνη. Η τέχνη του να αντιτίθεσαι στην πραγματικότητα
που δημιούργησες με το φόβο.
Προβάλλουν κάθε μέρα το ίδιο μειδίαμα, το φορούν, σαν δανεικό ρούχο που
διαμορφώνεται ατελώς στο κορμί. Ατελώς ευτυχείς. Επιβεβαιωμένα επιτυχημένοι.
Αποσταίνω.
Πέτυχα. Το είδα να αναγράφεται με μαύρη έντονη γραμματοσειρά σε ένα από τα
δεκάδες έντυπα που έχω εναποθέσει στο πρώτο συρτάρι του γραφείου μου. Πέτυχα.
Ηχητικά κύματα βομβαρδίζουν την ακουστική οξύτητα των αυτιών μου. Παλμικές και
διαδοχικές κινήσεις από «ξένα χέρια», εκείνα του πλήθους, επευφημούν το σκοπό.
Πέτυχα. Μα ποτέ δεν με ρώτησε κανείς «πώς έφτασα ως εδώ».
Αλήθεια, η αποτίμηση αυτής της διαδρομής έγκειται σε έξι γράμματα με μαύρη
έντονη γραμματοσειρά;
Αποσταίνω.
Συνυπάρχω με όλα εκείνα που κάποτε αποτέλεσαν επιλογή μου.
Με τρόπο συνειδητό ή ασυνείδητο. Όμως δεν είναι πια.
Το φορτίο της επιλογής δεν έχει μονάδα μέτρησης. Η μέτρηση είναι ακαθόριστη
και υποκειμενική. Η επιβολή της επιλογής κρύβεται πάντοτε στο πιο δύσβατο
σημείο. Στην ψυχή.
Αποσταίνω.
Ψάχνοντας την άλλοτε ευτυχία. Κάποτε ομοίαζε ευτυχία. Ίσως τελικά να μην
ήταν ποτέ. Οι άνθρωποι είμαστε επιδέξιοι γλύπτες της ζωής. Όπως κι εγώ.
Σμιλεύουμε και νοηματοδοτούμε την προσδοκία των άλλων ή την επιβολή του
πρέπει, εντός των ορίων της δικής μας ζωής.
Αποσταίνω.
Φυλλομετρώ τα χρόνια του εν ζωή βίου μου.
Πως έφτασα ως εδώ; Προς τα που κινούμαι; Όλα ξεκίνησαν όταν προσπάθησα να
βρω το «για πάντα» που μου υπέδειξαν.
Αποσταίνω.
Το «για πάντα» δεν υπάρχει. Είναι θύμα της απατηλής και εγγενώς εγωιστικής
προσδοκίας της ανθρώπινης φύσης. Το «για πάντα» γεννάται, ωριμάζει και
εκπνέει στο ίδιο πρόσφορο έδαφος. Εκείνο της αναγκαιότητας.
Το «για πάντα» ενέχει εντός του το μεγαλύτερο σκοπό. Το σκοπό της συγκάλυψης
μίας βαθιά ριζωμένης και λαθεμένης αντίληψης περί του τι εστί προσωπικό
σφάλμα.
Το «για πάντα» δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία επιδέξια προσέγγιση
συμφιλίωσης με το συμβιβασμό και το λήθαργο.
Το «για πάντα» είναι τελικώς το αίτιο και το αιτιατό που ψελλίζουμε στα
χείλη, κάθε φορά που επιβάλλεται να συμπλεύσουμε παραλλήλως με όλα όσα
κάποτε επιλέξαμε και σήμερα δεν μας καλύπτουν πια.
Αποσταίνω.
Διερωτώμαι, ποιο φορτίο της ζωής βαραίνει περισσότερο εντός μας;
Εκείνο του να συνυπάρχεις με τις επιλογές σου ή εκείνο του να συνυπάρχεις
συνειδητά ακόμη κι όταν δεν σε καλύπτουν πια;
Αποσταίνω.
Περπατάω κάθε μέρα τον κόσμο. Τα βήματά μου, αφήνουν αποτυπώματα και η ψυχή
μου αποστάγματα εαυτού. Κι όμως, νιώθω πιο ριζωμένη από ποτέ. Ήμουν εντάξει
μέχρι εχθές. Είχα συμφιλιωθεί με τον χαρακτηρισμό «δέντρο». Από σήμερα όμως,
τίποτα από όσα έχτισα δεν με καλύπτει.
Αποσταίνω.
Κοιτάζω τους λεπτοδείκτες του ρολογιού μου.
Πώς πέρασε η ώρα;
Πώς πέρασαν τα χρόνια;
Αποσταίνω.
Είναι αργά για θαύματα, μα ποτέ για να ζήσεις αληθινά.
Τώρα πια γνωρίζω. Μου απομένει ακόμη, «Διάρκεια μίας Ζωής».
