Μαθαίνουμε να κοιτάμε αλλού.
Μια ρουτίνα άγρια η συνενοχή μας.
Τα δάκρυα δεν είναι το ελιξίριο
της υπομονής.
Οι πληγές δεν σημαίνουν αφοσίωση.
Τα κοσμήματα λαμπυρίζουν αρώματα,
και το δέρμα από κάτω γεμίζει σημάδια.
Ποιος αγκάλιασε την κτητικότητα
χωρίς να γευτεί την εκμετάλλευση;
Τα περιοδικά μοιράζουν
όνειρα σε γοβάκια.
Οι εξομολογητές
θα συμβουλέψουν την σιωπή.
Η δουλειά απεχθάνεται την μητρότητα.
Οι ‘’νομοκράτες’’ θα χαθούν
στις σχέσεις ιδιοκτησίας, και
το μήλο της έριδος
το ονομάσαμε δικαιοσύνη.
Κι αν κάποτε αγκαλιάσαμε την μάνα,
δεν εκτιμήσαμε ποτέ το γάλα και
την αφήσαμε να πνιγεί μέσα σε αυτό.
Μα ήρθε ο καιρός,
να κάψουμε τα μαντήλια, -και πάνω τους-
να ξημερώσει το πρώτο άνθος ισοτιμίας.
Να κολυμπήσουμε
σε λιβάδια ανθοφορίας.
Εκεί που ο άνθρωπος θα αγαπά τον άνθρωπο.
