[Μια στιγμή στο τώρα] της Βίκυς Παπαδοπούλου

Η βροχή στο τζάμι
Ποίηση με ήχους και υγρασία
Στο νοτισμένο χώμα
Μιας καλοκαιρινής συνάντησης…
Άνοιξα το παράθυρο
Και η μυρωδιά του βρεγμένου Ρόδου με συνεπήρε
Θεέ μου!
Τι έμπνευση!
Οι λέξεις αναρχικές
Αναρριχούνται στη γλώσσα
Ίδιες φύλλα πλατάνου
Θροίζουν στα ρυάκια…
Και το μόνο που ήθελα να σου πω είναι ότι βρέχει και έχω εκστασιαστεί…
Ναι καλά μάντεψες τέτοια περίπου λέει η σιωπή των ματιών μας αγναντεύοντας τη βροχή από το ανοιχτό παράθυρο… Δε χρειάζεται να κοιταχτούμε ή να μιλήσουμε… Οι αισθήσεις μας παραδομένες στη φύση είναι ένας θησαυρός ανεκτίμητος. Στη σιωπή ακούς τα θαύματα…
Ύστερα πήρε το στυλό κ διέγραψε σχεδόν τα πάντα.
Κράτησε μόνο μια φράση:
“Στη σιωπή ακούς τα θαύματα”.
Και σιώπησε μέσα της.