[Τον βίο που επέρασε] του Σπύρου Μάλλιου

Τον βίο που επέρασε κοιτούσε
και τας τιμάς που έρχοντο θωρούσε
λόγους εύμορφους άκουγε συχνά
επαίνους κι αναγνωρίσεις
μα η καρδία του ποθούσε
τας στιγμάς που ήτο νέος
χωρίς τιμάς
αλλά με σφρίγος και ορμάς
και τας τιμάς επιζητούσε
τοιαύτη ανταλλαγή
πλέον δεν την ποθούσε
και καταδικασθείς
με τας τιμάς συζούσε
κι ο ίδιος πια κατάλαβε
πως αι δυνάμεις του απήλθαν
τοιαύτας τιμάς
για να του δίδουν.