Ας μελαγχολήσουμε μαζί.
Είμαστε τόσο θλιβεροί
στον σοβαρό χορό μας
και τις επίμονες ματιές
μέσα στους σκιασμένους καθρέπτες
της ύπαρξής μας.
Ας δώσουμε στην αγάπη
ένα άλλο νόημα.
Είμαστε τόσο βέβαιοι
πως τύχη και μοίρα ενώθηκαν
σε κάποιο υβρίδιο
αμυδρής ευτυχίας.
Ας μην παραδοθούμε ακόμα
στην θλίψη, αγαπημένη λέξη,
γυαλισμένη με τα δάκρυα μας
και έτσι λοιπόν..
Ας χορέψουμε σε έναν μικρό κύκλο,
στο μικροσκοπικό δωμάτιο της επιβίωσής μας,
με το παράθυρο κλειστό απ’ τη βροχή
και τις ώρες να ξεθωριάζουν
μέσα στο πρωί.
