(Σιωπή και)
ακούω μόνο το λεπτοδείκτη
ή μήπως είναι τα δευτερόλεπτα που
κάνουν τόση φασαρία
Η γκρι κουρτίνα παραμένει
βαριά στις άκρες της
όπως τα πόδια μου
Εδώ μιλάνε άλλη γλώσσα
αλλά σάμπως και εμείς που
μιλούμε την ίδια
Θρηνώ τις λέξεις που
σβήνουν παγιδευμένες
στις κακόηχες κραυγές
Τις γράφω στο κορμί μου
να μη ξεχνώ
να μη ξεχνάς και εσύ
Αλλά ούτε που βλέπουμε
πια ούτε που ακούμε
Το κουκούλι είναι από
τσόχα και ερεθίζει τα νεύρα
Η μεταμόρφωση έχει παγώσει στο χρόνο
ή μήπως
Η μεταμόρφωση έχει παγιώσει το χρόνο
Σ’ αγαπώ
στο ‘χω πει πολλές φορές
και τώρα δεν ξέρω πως
(Είναι που η περιπλάνηση)
Λένε, πάνω από όλα υγεία!
και μεγαλώνουμε στη προσπάθειά μας
να μείνουμε υγιείς
Σάπισαν τα μέσα μας
Ρυτίδωσαν τα έξω μας
Και η σκέψη απτόητη σου λέει
Εδώ είμαι, πιάσε με, άδραξε με
Τα χείλη μου στέγνωσαν
Έσκασαν από το κρύο
Και σκέφτομαι τους στίχους από
‘κείνο το ποίημα που
μιλά για τη σκιά της
δικής σου φωνής
και για τις λέξεις που
κυλούν στις φλέβες σου
Και σηκώνω το μανίκι
και βλέπω το εσωτερικό
του χεριού μου
Και απαντώ, ναι
έχω ακόμη πολλές λέξεις
Αλλά να, είναι που δεν
ξέρω πια πως να τις μιλώ
Ίσως, αν τις γράψω
