Άχου παιδί μου, σε τι κόσμο σ’ έχω φέρει
κι από ποιες θάλασσες σ’ έβαλα να περάσεις
την ώρα που με κράταγες σφιχτά απ’ το χέρι
πίστευα ελεύθερο κι ήρεμο θα γεράσεις
Μα ο πόλεμος κι η προσφυγιά σε στιγματίσαν
κι από αμνός ξάφνου μου έγινες αγρίμι
αγνή καρδιά μου, πόση αγάπη σου στερήσαν
και πόσος πόνος σου χαράχτηκε στη μνήμη
Κι εγώ μακριά να σε φυλάω με προσευχούλες
ν’ αγωνιώ, μήπως πεινάς και αν κρυώνεις
να γράφεις γράμματα και να μου λες λεξούλες
να χάνω όμορφες στιγμές που μεγαλώνεις
Να μεγαλώνεις μου αρκεί και περισσεύει κι ας μην είμαι κοντά, η αγάπη δεν στερεύει.
