Σύλληψη /ερμηνεία: Ρόζα Προδρόμου
Σκηνοθεσία: John Britton
Κινησιολογική επιμέλεια: Μαριέλα Νέστορα
Μουσική σύνθεση / ηχητικός σχεδιασμός: Τηλέμαχος Μούσας
Σκηνικά / κοστούμια: Λουκία Χατζέλου
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Μακιγιάζ: Εύη Ζαφειροπούλου
Photo credits: Μυρτώ Αποστολίδου
Βοηθός σχεδιασμού φωτισμών: Μαριάντζελα Σεφεριάν
Βοηθός ενδυματολόγου: Μυρτώ Σοφιαδέλη
Οπτική επικοινωνία: whatifdesign.gr
Το Pulsar είναι μια solo performance. Ένας παραληρηματικός μονόλογος με γρήγορο ρυθμό λόγου και κίνησης ή ένας φρενήρης σωματικός μονόλογος. Την ιδέα για το Pulsar χαιρετίζει και υποστηρίζει με όλο της το είναι η νέα και χαρισματική performer Ρόζα Προδρόμου. Μια νέα μορφή στο χώρο του θεάτρου και δη του σωματικού θεάτρου -ή ενόψει της συγκεκριμένης παράστασης- της σωματικης performance ή χορευτικής perfomance.
Performance ή performance-art
Η performance ή performance art θα μπορούσε να οριστεί ως “θέατρο οπτικών τεχνών”. Πράγματι, διότι μέσα της εμπεριέχει όλες τις τέχνες: από τον κινηματογράφο, το θέατρο, την video art, την μουσική, τις εικαστικες τέχνες, την γλυπτική,τον χορό μέχρι και την ποίηση. Μιλάμε για ενα ευρύτερο καλλιτεχνικό φάσμα οπτικοακουστικών μέσων. Οι απαρχές του είδους ανιχνεύονται στην δεκαετία του ’60 και η ακμή του στην δεκαετία 1980-1990. Ο λεγόμενος περφόρμερ δεν είναι απαραίτητα ηθοποιός, αλλά μπορεί να είναι και ένας ποιητής, κάποιος που ζωγραφίζει , τραγουδάει, ακόμα και ένας ομιλητής. Είναι αυτός που επιτελεί κάτι, που εκτελεί έναν ρόλο σ’έναν τόπο. Η έννοια της performance ωσάν ευρύτερη και αφαιρετική άνοιξε αρκετούς πόλους συζήτησης,
Η performance χρησιμοποιεί ως κεντρικό εργαλείο- από τα εργαλεία του εργάτη/ηθοποιού- το σώμα, το λεγόμενο body-art, που λειτουργεί ως ένας δίαυλος πολιτικοκοινωνικών μηνυμάτων. Πρόκειται, λοιπόν, για ένα πολιτικό, ιδεολογικό σώμα .Δεν έχει καμία σχέση με την ομορφιά του αρχαιοελληνικού κάλους, αντίθετα, πρόκειται για ένα σώμα/πομπό καταιγιστικών πολιτικών και ιδεολογικών μηνυμάτων. Είναι ένα σώμα καταβεβλημένο, ένα σώμα τσακισμένο, ένα σώμα κουρασμένο, σαν ένα “ξεφούσκωτο και ζαρωμένο μπαλόνι”. Ο καλλιτέχνης-περφόρμερ, πάνω στην “όποια” σκηνή, εξιστορεί πραγματικά γεγονότα από την ζωή του (αυτοβιογραφία). Ο περφόρμερ, ως επί το πλείστον, δεν είναι απαραίτητα ηθοποιός, αλλά μπορεί να είναι και ένας ποιητής, κάποιος που ζωγραφίζει, τραγουδάει, ακόμα και ένας ομιλητής. Είναι αυτός που επιτελεί κάτι, που “ενσαρκώνει” έναν ρόλο σ’ έναν χώρο. Κατά τη διάρκεια της επιτέλεσης, το σώμα σε slow motion (αργή κίνηση) διαγράφει μια πορεία στον χώρο και στον χρόνο [αξιόλογο παράδειγμα το Walking in an Exaggerated Manner Around the perimeter of a square του Ρινκε (1968)]. Τέλος, όλα τα παραπάνω δίνονται μέσα από μια ατμόσφαιρα τελετουργίας, εστιάζοντας στην πρόσκαιρη και μη ολοκληρωμένη καλλιτεχνική μορφή του έργου. Στον χώρο του θεάτρου η performance άνοιξε τον δρόμο γι’ αυτό που ονομάζουμε σήμερα μεταμοντέρνο θέατρο.
Η παράσταση
Το σώμα της Ρόζα Προδρόμου είναι ένα σώμα υπαρξιακό, που παρά την καθαρότητα, την ευπλασία και την ομορφιά του, τολμά να τσακιστεί πάνω στο πάτωμα, να κυλιστεί στο χώμα για να γράψει την δική του τροχιά και πορεία μέσα στον χώρο και τον χρόνο.Πολύ περισσότερο, τολμάει να μεταβάλλεται συνεχώς με ταχύτατους ρυθμούς μπροστά μας σε ένα σώμα προσωπικό, κοινωνικό, πολιτικό και ποιητικό, Μέσα από υπέροχα ποιητικά αλλά και φιλοσοφικά παραληρήματα αντικατοπτρίζει ή και παρατηρεί την ελληνική πραγματικότητα: –“Ανάμεσα στα μπλέ και γκρίζα βουνά….να μια γυναίκα φοράει στο κεφάλι της ένα τουρμπάνι…εσύ από που είσαι; είσαι από την Συρία, από την Αρμενία” -ενώ ταυτόχρονα με μια φωνή απόλυτα οικεία καταθέτει εικόνες από την προσωπική πραγματικότητα: “να ένα ζευγάρι κάνει μπάνιο…θυμάσαι;”.
Στην συνέχεια, υπαρξιακά ξεσπάσματα λόγου (αποσπάσματα από το Tάδε έφη ζαρατούστρα, του Νίτσε) που “χορεύουνε” στον χώρο, εισβάλλουν στο σώμα-στόμα της Προδρόμου: “εμεις σκοτώσαμε τον Θεο. Που ειναι ο Θεός; Ειμαστε δολοφόνοι. Εγώ όχι, όχι δεν τον σκότωσα. God is dead, everything is dead“.
Η Προδρόμου γυρεύει τον Θεό με σύμμαχό της την μουσική του Τηλέμαχου Μούσα: στα μπλε και γκρίζα βουνα, κάτω από τα δέντρα, κάτω από το χώμα,στην διπλανή γη, στην θάλασσα, στα μπαρ, στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον. Τρέχει, χορεύει, περπατάει, σέρνεται , αγωνιά, γίνεται κορίτσι και ανασύρει ακόμα και προσωπικές αναμνήσεις και μας συγκινεί.
Εν τω μεταξύ, ο φωτισμός της Χριστίνας Θανάσουλα στήνει ένα διπλό σκηνικό φόντο, ωσάν κινηματογραφικό, σε ενα τόσο μικρό χώρο δράσης γυμνό. Προβάλλει με τα φώτα της -όπλα της σε όλο το μήκος και πλάτος της σκηνής (και στον τοίχο και στο πάτωμα) ένα δισδιάστατο σκηνικό φόντο όπου η σκιά της περφόρμερ διαστέλλεται, διπλασιάζεται και επεκτείνεται πολύπλευρα. Με ένα εκπληκτικό φωτεινό τρικ-φόντο η Προδρόμου έρχεται από την μια πλευρά, ενώ φεύγει την ίδια στιγμή από την άλλη. Εισέρχεται από το πλάι και από μπροστά και δεν ξέρουμε που θα καταλήξει. Τελικα, θα καταλήξει στο μαυρό ξύλινο πάτωμα, με ήχο μόνο την ανάσα της. Γιατί, “καμια φορά ξεχνάς να αναπνεύσεις.”, έτσι και η Προδρόμου προσπαθεί να βρεί την ανάσα της. Την έχασε εξιστορώντας μας τις φοβίες της και τους έρωτες της.
Στην δεύτερη πράξη, κατατίθεται η προσωπική αγωνία του έρωτα και τα στερεότυπα της ομορφιάς, δοσμένα μέσα από το χιούμορ της stand-up comedy. Μονολογεί για το φλέρτ, για τον έρωτα, τις σχέσεις, και την ομορφια. Όλα γράφονται πάνω στο σώμα, συναισθήματα, αναμνήσεις, φοβίες, ανάγκες.Το σώμα της έτσι μετατρέπεται σε ένα σώμα- λόγο. Το σώμα της Προδρόμου διαμαρτύρεται πάνω στην σκηνή για τα κοινωνικά στερεότυπα, για τα ταμπού, για την πολιτική, φοβάται, πονά, ερωτεύεται. Πολύ περισσότερο, εκφράζεται, πάλλεται και διαγράφεται τόσο καθαρά μέσα σε αυτό το τεράστιο συμπαντικό χάος. Επιτελεί μια ακαθόριστη και περίπλοκη γραμμή πλεύσης προσπαθώντας να βρει το σημείο στο οποίο θα προσγειωθεί μέσα σε αυτό το ατελείωτο ταξίδι.
Όπως διατείνεται και το πρόγραμμα της παράστασης : “Το Pulsar είναι ένα αστέρι που λέγεται και φάρος του σύμπαντος, γιατί μοιάζει να αναβοσβήνει καθώς περιστρέφεται ταχύτατα με τον πιο ακριβή ρυθμό στο διάστημα.”. Έτσι, το Pulsar, είναι ένα αστέρι, είναι η Ρόζα Προδρόμου που μοιάζει να ταξίδεψε από τον δικό της μακρινό γαλαξία για να γράψει με το σώμα της την δική της μαρτυρία επί γης και επί σκηνής. Ένα αστέρι που περνώντας στην γήινη ατμόσφαιρα διαλύεται σ’ ένα σωρό από σκόνη και ξαναγιεννιέται ως μια κουκίδα σκόνης, η οποία διογκώνεται παίρνοντας το σχήμα και τη μορφή ενός σπαστικού ανδρείκελου, σαν σε μια μπαλαρίνα σε πανικό. Μια “στρεσαρισμένη” μπαλαρίνα, που προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της από την σκηνή. Πράγματι, όλα τα παραπάνω μετουσιώνονται σε προσωπικές αναζητήσεις και προβληματισμούς, στο σήμερα και στο τώρα της δράσης. Η Προδρόμου καταφέρνει με το μη γήινο πρόσωπό της- δείκτης τα ανοιχτόχρωμα και τα έντονα εκφραστικά της μάτια- και τις ανοίκιες κινήσεις της να πυροβολήσει τις ήρεμες μας και απενεχοποιημένες συνειδήσεις μας.
Έναρξη παραστάσεων: 12.12 .2015- 31. 1.2016 [ πρεμιέρα : 12 Δεκέμβρη ]
Hμέρες παραστάσεων : Σάββατο και Κυριακή
Ώρα έναρξης : 21.15 | είσοδος : 10 ευρώ [ατέλεια / ανέργων 5 ευρώ]
Διάρκεια : 60΄
Black Box – Θέατρο 104 / Ευμολπιδών 41, Γκάζι
Τηλ: 210 3455.020
Ιστοσελίδα: http://www.104.gr
Email:[email protected]
Βιβλιογραφία:
1. Pavis, Patrice, Λεξικό του Θεάτρου, μτφρ. Αγνή Στρουμπούλη, Gutenberg, 2006.
* Μαρία-Ευθυμία Γιαννάτου, Θεατρολόγος
