[...] φωνή ανέκφραστη που ως το τέλος ανθεί χωρίς το τέλος να φέρνει.

[...] Στο τέλος της μέρας πάντα με νικάς Πάντα ξαπλώνω πλάι με την απουσία σου [...]

[...] Αλήθεια μου λέει,  κι αν δεν, χαλάλι, του λέω, αυτόν ανέστησα, εμένα ανέστησα [...]

[...] Λιγόστεψε η ανάσα μου κι άλλη ζωή δε θυσιάζω μακριά σου [...]

[...] ενώ μες στις συχνότητες ο ίδιος πάντα ήχος σα να ‘ναι απ’ το Μονόγραμμα ο επιμένων στίχος [...]

[...] Αν ακούσω τις ανήμερες σιωπές σου; Αν σε πάρω αγκαλιά; Αν μάχομαι απέναντι στα πρέπει σου; [...]

Έλα να σου δείξω τι είναι ποίηση Έλα να σου δείξω πως καίγονται Τα αυτόφωτα κορίτσια [...]

[...] Να κάνω πίσω πλέον δεν μπορώ Γιατί σ’ αγαπάω [...]

[...] σ’ έναν καθρέφτη ξυπνητός να βλέπω τη μορφή σου, να γδύνεται, να μένει μονάχα σα ψυχή [...]

[...] Πιο πολύ και από τον τρόπο που θα πεθάνω, Θέλω να μάθω αν με σκέφτεσαι [...]

[...] τα προσωπεία μαρμάρινων ποιητών δεν μου στερούν -όσο θα τό 'θελα- τη θύμησή σου [...]

[...] Θέλησα να γευτώ τη φωνή σου [...]

[...] Η ίδια μου η ανάγκη να σε θρέψω, σαν ένα μωρό που από το σώμα μου αναπνέει [...]

...κάποτε θα δουλέψουμε τις συγνώμες και τις τύψεις μας...

[...] Γιατί ξέρει ότι Αυτός και μόνο Αυτός Άπειρο πάθος, αρχέγονο ξέρει να τής χαρίζει.

...Ας μείνει κάτι πάνω μου που 'ναι δικό σου τέλος πάντων....

[...] Τα κοσμήματα λαμπυρίζουν αρώματα, και το δέρμα από κάτω γεμίζει σημάδια. Ποιος αγκάλιασε την κτητικότητα χωρίς να γευτεί την εκμετάλλευση; [...]

Η καρδιά μου απαρτίζεται από χίλια θραύσματα [...]

[...] Κι άστραψε γύρω από το κεφάλι μου η Θεία Οδύνη… Θέλω να παραδοθώ, να σμίξω μαζί σου, Ουρανέ μου [...]

[...] μα αν τα μάτια σου δε βλέπουν το Θεριό, θα σου επιτεθεί [...]

[...] Να μιλάει για την απαράμιλλη ομορφιά της εικόνας σου που εναρμονίζεται τέλεια με την ομορφιά της ψυχής σου [...]

[...] Γιατί είσαι η θάλασσα. Η δική μου η θάλασσα. Στις παρυφές εκείνες, της Ποίησης. Εκεί που ανταμώνουν τα πάντα για πάντα [...]

[...] γιατί αν πράγματι ήταν νύχτα θα έσταζε ελπίδα απο τ’άστρα [...]

Δεν ξέρω πού να σε πρωτοφιλήσω, ψυχή μου, καθώς σε σταυρώνω [...]

[...] δεν κλείνουνε τα μάτια τους και έτσι τις νύχτες θα τους τσακώσεις να κοιμούνται [...]

Σμύρνη μου, ήσουν και θα είσαι πάντα μάναΑρχόντισσα γλυκιά κι ωραία.Μεγάλωσα στην αγκαλιά σου,Περπατώνας με τ΄αδέλφια μου στην προκυμαία. Περνάγαμε από τα φιλικά μας σπίτιαΠου οι πόρτες τους ήταν ανοιχτές,Μάς χαιρετούσαν με αγάπη καιΠάντα με ζεστές καρδιές. Καθόμασταν στην προκυμαίαΓαλήνιοι…

[...] Για καλύτερη συντήρηση συναισθημάτων χρησιμοποιείστε ναφθαλίνη [...]

[...] Και στο τέλος, μεταμορφωμένοι σε σκιές του εαυτού μας, συνειδητοποιούμε ότι είμαστε αναπόφευκτα, ενικοί.

[...] κι όλη η πόλη θαμπή τραγουδάει για τη λήθη [...]

[...] Το θέλω συνδέει Το δεν θέλω αποφεύγει [...]

[...] Να είμαι μαζί σου μια στιγμή Που θα με στοιχειώνει πάντα.

[...] θα’σαι μάλλον άγαλμα απάτης.

[...] Άδειες σιωπές και κολασμένα αισθήματα διχάζουν χρόνια το μυαλό [...]

[...] μα όσα κι αν έχτισε ο άνθρωπος ανήμπορα κοπιάζουν να μέ κρύψουν. [...]

Έχει ξεκινήσει το ταξίδι του μέρα με τη μέρα τον βρίσκει τον προορισμό του, φτάνει σε αυτούς που εκτιμώ και αγαπώ μέσα στην αλήθεια μου, μια ποιητική συλλογή βγαλμένη μέσα από τη ζωή περιέχοντας στίχους αληθινούς με πένα βουτηγμένη μέσα…

Ερχόμαστε άγραφοι πίνακες Κ σιγά σιγά ότι ζούμε μα ότι,  παίρνει τη θέση του εκεί.  Κάποια σημεία του πίνακα έχουν χρωματιστές γραφές κ άλλα σκούρες ή κ γκρι.  Τάμπουλα ράσα εμπειρίες γνώσεις,  μαθήματα, παθήματα, χαρά, πόνος κ λύπη. Σε ένα…

[...] Με χρυσοκέντητα δειλινά το κορμί σου αντικρίζουν [...]

...δεν υπήρξα ποτέ...

[...] και ίσως είναι οι τελευταίες σελίδες της αγάπης [...]

[...] πηγαίνω με τα πόδια, σέρνοντας αργό το βήμα μου προς ξέφωτο κυνισμού.

[...] Όπως και η αγάπη θα ξεφύγει από το κενό σου Το κενό που μου επέβαλες [...]

...Θα ωραιοποιήσουμε τη σιωπή, την απόσταση, τη σκιά....

[...] Λυπάμαι τις ανελεύθερες καμπύλες που ασφυκτιούν [...]

Σου γράφω σαν πνεύμα απόψε για να σου πω τους λόγους της αιώνιας περιπλάνησής μου [...]

[...] ψάχνουμε διαμερίσματα συνέχεια, ο ένας για τον άλλον ημιυπόγεια ευήλια τάχα να θυμίζουν λίγο τα πατρικά μας [...]

[...] εγώ έγνεφα δεξιά εσύ αριστερά [...]

[...] Όλα τ' απόβραδα χωρίς εσένα έτσι είναι, αιμόφυρτα.

Μόνο για τον χρόνο που μέτρησα ανάποδα μαζί σου - μόνο για τα μάτια σου [...]

...τα ποιήματα κοιμούνται...

[...] Οι φιλοσοφημένες δικαιολογίες ηχούν πάντοτε καλύτερα [...]

Άχου παιδί μου, σε τι κόσμο σ’ έχω φέρει κι από ποιες θάλασσες σ’ έβαλα να περάσεις [...]

[...] μέσα στην αγκαλιά του απρόσμενου σε μια εποχή πέρα απ'αυτά που περιμένουμε [...]

[...] και στην άλλη γραμμή η σιωπή θα μιλάει [...]

[...] όταν με κοιτάς, το χέρι σου παρακαλάω να με λιώσει σαν πεταλούδα γύρω από το φώς [...]

[...] Να γίνω στα μεσάνυχτα φιγούρα Την ώρα που αλλάζει ο χρόνος τα παιδιά του [...]

[...] Που ό,τι νιώθω να μαραίνεται ξάφνου ανθίζει [...]

Ας μελαγχολήσουμε μαζί. Είμαστε τόσο θλιβεροί στον σοβαρό χορό μας και τις επίμονες ματιές μέσα στους σκιασμένους καθρέπτες της ύπαρξής μας. Ας δώσουμε στην αγάπη ένα άλλο νόημα. Είμαστε τόσο βέβαιοι πως τύχη και μοίρα ενώθηκαν σε κάποιο υβρίδιο αμυδρής…

...Θάνατος σ'εκείνα τα μάτια...

[...] δεν ήταν παρά μόνο ένα ρυάκι από πικρό αίμα που κύλησε ανάμεσά μας [...]

[...] αν ο ήλιος βάλτωσε σε ρίζες Ερινύων.

[...] δοξάζουν τη φωτεινότερη φωτιά, τόσο βαθύτερη σκιά.

[...] Να σε σβήνω. Να φωτίζω τη νύχτα. Να σκοτεινιάζω τη μέρα. Να σου παίζω πιάνο με δοξάρι [...]

[...] Δημιουργείται με τη ματιά Με την σκέψη του κάποιου [...]

ακούστηκε το πρώτο τέλος κι έριξε τρεις [...]

[...] εκεί πατώντας ακροβατώ [...]

[...] Είναι γιατί όσο μόνος και να είσαι Πάντα πίσω σου θα υπάρχει ένα δέντρο.

...μας έκοβαν σε κομματάκια το φαγητό...

[...] καθήκον, χρέος, οφειλή. Κρυώνεις; Λυπάσαι; [...]

Είμαι το γράμμα εκείνο μιας προσπάθειας χεριού που έφτασε ταβάνι [...]

Στην άλλη άκρη της γραμμής άκουσα εκείνη την ηχογραφημένη φωνή [...]

Οι πεταλούδες από το στομάχι μου, στον ιστό της αράχνης λικνίζονται, αιωρούνται, τραμπαλίζονται [...]

[...] Τα χέρια μας αδειανά, Τόσο μάταια πλασμένα [...]

[...] Για να διώξω τα σημάδια Ενός Ήλιου Που έσβησε πάνω μου [...]

[...] ούτε να ζητήσεις τα ρέστα απ’ τον Βούδα, τον Μάο ή τον Φρόυντ [...]

[...] προπονήσου, προετοιμάσου σωστά για την μεγαλοπρεπή της επίσκεψη [...]

Έχεις την μοναξιά καρφιτσωμένη στο πέτο [...]

[...] Είμαστε πονεμένα, παθιασμένα κομμάτια σάρκας [...]

[...] Και κάθε ίδιο λάξευμα πάνω στα παλούκια συρρικνωμένους νέους Τειρεσίες γένναγε [...]

Πώς θα ζήσω ξανά τις στιγμές; [...]

[...] Ω, φλεβώδες κατασκεύασμα του Αοράτου [...]

[...] Εμείς σχεδιάζαμε βόλτες πρωινά Κυριακής στην αγκαλιά σου [...]

...και έργα τέχνης να στάζουν τα χρώματα...

...και πώς να σε ξεριζώσω...

[...] και κάποιες νύχτες χωρίς φεγγάρι ανάβω το κερί να φωτίσω το σκοτάδι των ματιών σου [...]

Άνθρωποι κουκουλωμένοι με αόρατη αμαρτία [...]

[...] λόγους εύμορφους άκουγε συχνά επαίνους κι αναγνωρίσεις [...]

[...] κι ύστερα μην πολυσκοτίζεσαι το αύριο τι θα φέρει.

[...] Εγώ ψυχή μου γέρασα. Μα σε θωρώ και κλαίω [...]

[...] τη ζωή μας χτίσαμε και ξαναπετάξαμε [...]

[...] ‘Είμαι ένοχη, δε θα με συλλάβουν όμως. Θα με δικάσουν τα δάκρυα [...]

[...] Είναι ελεύθερος ο έρωτας [...]

[...] Χώρια ο έρωτας στον αιφνιδιασμό Τον άναρχο αυτόν ιερέα [...]

[...] Και μεταβάλλεται ο εαυτός μου, θύμα και θύτης μαζί [...]

[...] Οι φίλοι μου, μια ''Ερατώ'' με κόκκινα όνειρα.

[...] μην θεωρείς ότι αυτά που λέω δε μου ξεφλουδίζουν το νου [...]

[...] Η αλήθεια είναι μύθος και ο μύθος ζει αλλού [...]

[...] Περπατώ πετώντας, Εναρμονίζομαι με τον ουρανό [...]

[...] μ' ένα του νεύμα σωπάσαν

Θα γίνω φως. Παρατεταμένο. Και το λοιπόν, τις ψίχες από τις ψυχές που μοιράσανε οι φυσεροί σου κλέφτες θα ξεσκαρτάρω και αφού βρω τη δική σου, θα τη σπάσω. Την ψυχή. Kαι πάνω που η άνοιξη αξιώνει ορθοποδιά θα εμφυτεύσω…

Ενώ κυκλοφορείτε δύσπιστοι, με περπατησιά μεντόρικη και με τα χέρια πίσω, εγώ θα φορολογήσω τις διδαχές σας. Τι κι αν θώρρεψα κλέφτικα αλαργέματα από φαμίλλιες φτωχικές, τα χείλη μου δε σκάσανε, ούτ΄ έφτυσα το κόρφο μου για “το μακριά από…

[...] Όταν τα δάκρυα στεγνώσουν μαζί με τα υπόλοιπα υγρά κοιτάζει αλλού· δεν ξέρω πού πάντως σίγουρα όχι στα μάτια της. Οδηγεί πίσω – η οικογένεια τον περιμένει κάθε βράδυ [...]

Πώς να σιωπάσει μέσα μου η κραυγή; [...]

[...] Η ξέρα αυτή μια της Αφροδίτης ερωτική κλίνη που τώρα οι κάτοικοι της- άλλοτε πιστοί στα όργια- μετοίκησαν εν τόπω χλοερό [...]

[...] Η βασίλισσά μου, όμως , εκδικείται, και ανατινάζει τον κάτασπρο πύργο σου [...]

[...] Σ'αγαπώ γιατί η αγκαλιά σου είναι καταφύγιο, όταν ολάκερος ο κόσμος διαλύεται [...]

[...] Δεν ξημέρωσες κι οι μέρες μοιάζουν με γκρίζα απογεύματα μιας Κυριακής [...]

[...] κάθε φορά μες στα στενά μες τα υπόγεια σε κρατάω αθάνατο

[...] Γιατί είμαι εδώ; Γιατί δεν είμαι εκεί; Δεν ξέρω [...]

[...] Να διαβώ μονοπάτια που δεν άντεχαν το βάρος της βαλίτσας των σκέψεων που έσερνα μαζί μου [...]

[...] Αχ εσύ που την ψυχή μου παιδεύεις εσύ που στην καρδιά μου δίνεις απανωτές βελονιές [...]

[...] Απ' τα ερμητικά κλειστά παραθυρόφυλλα κατάφερνε να τρυπώσει μια στριγγλιά σκονισμένου αέρα [...]

[...] και η χαρά σου ηχεί με πένθιμη φωνή και με μπερδεύει [...]

Χθες το πρωί σου έσπασα το χέρι για να σταματήσεις να μ’ αγγίζεις και ξόφλησα [...]

[...] Ψάχνω να με βρω εκεί που μ’έχω χάσει.

Ήταν να μ’ έβρεις Απροετοίμαστο Στο καρναβάλι… Με κάποια μάσκα στο Κεφάλι. Ήταν να μ’ έβρεις Απροετοίμαστο Σ’ άγνωστο πλήθος… Με το ίδιο σφίξιμο Στο στήθος. Ήταν να μ’ έβρεις Απροετοίμαστο Και πάλι μόνο… Σε μια παρτίδα που Δεν σώνω.…

[...] Αφού ο μόνος σκοπός μας Ήταν να στάζουμε αίμα Από τα ίδια μας Τα αγκάθια

[...] Πώς θα κλάψω χωρίς τα δάκρυα να μου θολώνουν την όψη του στόχου; Πώς θα θυμάμαι να αγαπώ πέρα από τα όρια; [...]

[...] ‘’Πρέπει να διορθώσουμε τα μάτια μας’’… όλα τα άλλα, είναι δεύτερα.

[...] Αίμα θα έσταζε από την καρδιά της και τα χελιδόνια στην κοιλιά της θα πέθαιναν [...]

[...] Η απόσταση φέρνει την απόσταση Η επαφή όχι πάντα την επαφή [...]

[...] Αυτός με τη φωτιά που τον έτρεφε η έλξη του, ανταπέδιδε τις επιθέσεις στον έρωτα τον πολιορκητή [...]

...και το μόνο που ήθελα να σου πω είναι ότι βρέχει και έχω εκστασιαστεί...

[...] Σύγκρουση Σχέσεων. Ένας Σύγχρονος Μυστικός Δείπνος. Έχοντας Ήδη Προδώσει Ο Ένας Τον Άλλον [...]

...η ασφάλεια για την ασφάλεια...

[...] Περπατώ Με άδειο το χέρι μου Βαρύ το κεφάλι μου Γεμάτη από συναισθήματα [...]

...θέλεις να νοσταλγήσουμε μαζί;...

Περίεργο φεγγάρι απόψε Σα σιδερένιος δίσκος [...]

[...] Και όταν γράφετε για έρωτες, δεν τους ζηλεύω. Εγώ θέλω να βλέπω αθανασία [...]

[...] Κάλυψα με χώμα τη στοργή σου να μονώσω την αμοιβαία σπατάλη [...]

[...] να περπατάς μόνος στη βροχή [...]

[...] Στο δικό μου διαμέρισμα, οι πίνακες κρύβουν τους τοίχους που σιχάθηκα και κρίνουν εμένα [...]

[...] Παραβιασμένοι μέσοι όροι για χάρη άκρων αγχωτικών ελατηρίων [...]

[...] Το ειλικρινές μου κλάμα ήχος αφιέρωσης πειρατικού ραδιοσταθμού [...]

[...] Και τ’ όνομά του παρομοιάζεται με μια λέξη που αντιστοιχεί στον έρωτα, το μόνιμο τίτλο της λησμονιάς [...]

[...] Δεν έμαθαν τίποτα ο ένας για τον άλλον Την άλλη μέρα ξύπνησαν και άρχισαν τις συστάσειςτης σάρκας τα κελιά γέμισαν εξεγερμένους κρατούμενους που έτρεχαν να βρουν πώς να αποδράσουν [...]

[...] Αχ! Με μάγια σου γητεύω την ψυχή Με μια ανάσα το κορμί σου πυρακτώνω [...]

[...] Τι έκσταση Να νιώθεις τα χιλιόμετρα [...]

[...] Λησμόνησε το σώμα μου Τις παιδικές του μνήμες [...]

[...] Ο κόσμος σπάει σε λεπτά, διάφανα κομμάτια και ανασυντίθεται στη μορφή σου [...]

[...] θα περιμένουμε και θα δουλεύουμε, λευκοί, χρυσοί κι εν υπνώσει,το ρεύμα και την τύχη να μας σπρώξειστα πόδια κάποιου ανυποψίαστου ψαράσαν τα μαρμάρινα του βυθού τ’ αγάλματα,σαν του βυθού τους ποιητές.