Πικρή γεύση στα χείλη μου.
το χέρι τρέμει στην προσπάθεια του,
να νικήσει μελάνι και χαρτί.
[Αρχή μου, πάντα σε σέβομαι]
η σκέψη μου δεν έχει συνέχεια,
παρεμποδίζεται
από διάφορους παραλογισμούς.
Ζητώ από αλλους να μάθω για μένα.
Κι έπειτα από τόσες αναζητήσεις
ξαναγυρίζω στο ίδιο αποτέλεσμα:
”σε μια άγνοια που είναι ακόμα
πιο απόλυτη από πριν”.
Όλα γυρίζουν, γύρω μου και μέσα μου
και γω ακίνητη να στέκω
και να χάνομαι μέσα σε μια προσπάθεια
να κατανοήσω το ακατανόητο.
Για δες τι γρήγορα που αλλάζουν
οι σταθερές των δεδομένων.
Μες στην αλλοτρίωση μου
ξεχνώ τις ρίζες μου.
Τις σκέψεις μου, τα όνειρα μου
τους στόχους μου.
Γίνομαι κάτι
που δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό.
Και μεταβάλλεται ο εαυτός μου,
θύμα και θύτης μαζί.
Τρέφομαι από την σάρκα μου
μόνο που πια δεν έχει άλλα να δώσει,
αλλά δεν έχω από που αλλού να τραφώ.
Είναι και το μυαλό μου,
που μου ζητάει
απεγνωσμένα την επιβίωση του.
Σαστίζω.
Όλα αλλάζουν σε αίμα και φωτιά
που έρχονται να μου επιβεβαιώσουν
την ανοησία μου.
Τώρα πλέον είμαι σίγουρη,
δεν υπάρχει άλλος εξών από μένα .
Μόνη μου θα επιβιώσω ή θα χαθώ.
