|Λευκός καμβάς| της Ευφροσύνης Ντούσκα
[...] Τα τρεμάμενα χέρια ζωγραφίζουν ενίοτε φιγούρες εκπάγλου καλλονής και άλλοτε μάζες
συμπυκνωμένες από ανομοιομορφία [...]
|Τρία τέταρτα της ώρας| της Κωνσταντίνας Μυλωνά
[...] Είμαστε εμείς. Κανείς δεν μας φτάνει τώρα [...]
|Εννέα| του Αδάμου Στύλα
[...] Για τα μεσημέρια του, τις στιγμές προτού μαγειρέψει, που στο ψυγείο και στα ντουλάπια της
κουζίνας τους υπήρχαν πια μόνο τα απολύτως απαραίτητα· όπως αγαπούσε να του λέει:
«μοναχά ό,τι χρειαζόμαστε, για τα υπόλοιπα έχουμε ο ένας τον άλλον» [...]
|Μια στάλα απ’τη λάμψη σου| του Ευριπίδη Μανουσουδάκη
[...] Να 'ξερες πόσο θέλω να ρθω εκεί κοντά σου μόνο για να σ' ανασάνω [...]
|Το λαχείο| της Χρύσας Καρδαρά
Ήταν 20 Δεκεμβρίου. Η σύμβαση της Ελπίδας με το βιβλιοπωλείοέληξε. Ένα οκτάμηνο γεμάτο με προσδοκίες και αναμονές – έληξε – και ηΕλπίδα επέστρεψε στην ανεργία. Στην ανεργία που τη γνώριζε καλά. ΗΕλπίδα δεν πρόλαβε να γνωρίσει τη μητέρα της, την…
|International Language| της Αγγελικής Δεληθανάση
Πρόσωπα, χέρια, πόδια, αποτυπώματα, χνάρια, μυρωδιές. Όλα όσα έχουμε ξεχάσει. Ήαγνοούμε. Έχει σημασία; Αγνοώ σημαίνει επιλέγω να ξεχάσω.Το πρόσωπό μου, σε μια κάμερα αεροδρομίου. Το πρόσωπό μου. Σε έναν φάκελο αστυνομίας.Εγώ θέλω να βλέπω το πρόσωπό μου σε κορνίζες στο…
|ΕΝΑ ΝΟΜΗΣΜΑ,ΟΔΥΝΗ ΚΑΙ ΗΔΟΝΗ| της Κωνσταντίνας Μυλωνά
Ο Μίμης ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Πλάϊ του δυό, λεοπάρ, χειροπέδες κι ένα κουτάκι σοκολοτάκια.-Έτοιμος; Ανοίγοντας τις ομπρέλες για τη λήψη ο Μιχάλης.-Μισό, γυρίζοντας την σελίδα.-Πάλι αυτό; Τοποθετώντας τον τρίποδα μπρός απ’ τα πόδια του κρεβατιού. ο Φάνης παραδίπλα, έντεινετις ασκήσεις…
|Άτιτλο| του Ευριπίδη Μανουσουδάκη
[...] Και σαν ταινία παλιά μας έφερε στο ίδιο σταυροδρόμι [...]
|Κάτοικος Σελήνης| της Αριστέας Σταυροπούλου
[...] Δυο βήματα ακόμα. Συνάντηση με φτερό αεροπλάνου –έτσι, για την ώθηση και τα
τελευταία ανθρώπινα [...]
|Θνητή| της Σοφίας Μαρκαντώνη
[...] Την τέταρτη φορά που συνειδητοποίησα πόσο θνητή είμαι, ταξίδευα. Ο κόσμος
απλωνόταν από κάτω, ατελείωτη γη που έλαμπε στο απογευματινό φως [...]
|Διάρκεια μιας ζωής| της Μαριλύδας Φουντάκη
[...] Διερωτώμαι, ποιο φορτίο της ζωής βαραίνει περισσότερο εντός μας;
Εκείνο του να συνυπάρχεις με τις επιλογές σου ή εκείνο του να συνυπάρχεις
συνειδητά ακόμη κι όταν δεν σε καλύπτουν πια; [...]
|Άτιτλο | Ανωνύμου
[...] Που λέτε... ένεκα τα έξοδα και οι υποχρεώσεις και τα δυο παιδιά, ανέχτηκα πολλά για εννιά χρόνια εκεί μέσα [...]
|Άτιτλο| του Γιάννη Σιδεράκη
[...] Να τον ρωτήσω, πόσο κοστολογείται, ένα παιδικό όνειρο, πόσο κάνει ρε αδερφέ [...]
|Νεκροφίλημα| της Μαρισόφης Αργυροπούλου 
Ακούς ποτέ όσα σου λέω;
Ο ουρανός ζητάει πάντοτε περισσότερα απ’ όσα είμαστε ικανοί να δώσουμε [...]
|Η πείνα| της Παρασκευής Μάρκου
[...] Δεν τους τις έδωσα ποτέ στα χέρια, από συστολή ίσως ή το φόβο της απόρριψης λόγω των λειψών δυνατοτήτων μου [...]
|Στον εσωτερικό εαυτό μου| του Σωτήρη Διαμάντη
[...] Εκείνη έμεινε
εκεί να περιμένει μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο…
|Συνεδρία 23| του Θανάση Πάνου
[...] Όμως γιατρέ μου, δεν μου αρέσει η μυρωδιά των ανθρώπων και ακόμη χειρότερα η δικιά μου μυρωδιά [...]
|Μην χάνεσαι| του Νικόλαου Stephen Hawking
[...] Διαβάζω, παρατηρώ, παίρνω συνέχεια γνώση, σκέφτομαι, μηχανεύομαι, δουλεύω όσο πρέπει να δουλέψω και ετοιμάζομαι να αλλάξω ζωή του λέω, γιατί αυτή δεν βγαίνει [...]
|Μεσημεριανή έκλειψη| του Βασίλη Μπαρούτη
[...] Οι άνθρωποι. Λες και έχουν ανάγκη τον ήλιο. Αυτοί δεν χαμπαριάζουν από τέτοια [...]
|Με τα ίδια παπούτσια| της Βάσως Καψώνα
[...] Με τον καιρό, η απόσταση ανάμεσα στους ντόπιους και τον κύριο Γιουτζήν μετατράπηκε σε χάσμα [...]
[Πωλ Κρισνοβεκ] του Σωτήρη Διαμάντη
[...] Ξημέρωνε πλέον και μια καινούργια δύσκολη υπόθεση άρχιζε και μέσα σε όλα αυτά του έκλεινε και το μάτι το παρελθόν [...]
[Ένα πρωινό μαζί σου] της Φρειδερίκης Μπαξεβανίδου
[...] Αν ήταν εκεί θα τον αγκάλιαζε και θα του έλεγε πόσο τον αγαπάει [...]
[Εκείνο το χαμόγελο…] του Σωτήρη Διαμάντη
[...] αν τον ρωτούσε κάποιος «γιατί την αγαπάς;» η απάντησή του πλέον θα ήταν «για εκείνο το χαμόγελο….».
[ΚΟΥΝΕΛΟΤΡΥΠΑ] της Αστερόπης Λαζαρίδου
[...] Κάποιοι άνθρωποι έρχονται στη ζωή σου με τη δύναμη που θα δεις ένα αστέρι να πέφτει σε καθαρό ουρανό του Αυγούστου [...]
[Ο τυπάκος] της Δανάης Δεληπέτρου
[...] Ο φιλος μας, βλέπετε, βρίσκει χρόνο κι αγάπη για όλους.
[Η μάσκαρα] της Αστερόπης Λαζαρίδου
[...] Παρατηρούσε το πλοίο της γραμμής που ερχόταν κάθε δεύτερη μέρα ξεβράζοντας όλο και περισσότερο κόσμο στο λιμάνι, ξάπλωνε στην άμμο και κόμπαζε όταν όλοι-και κυρίως όλες-τον φώναζαν με τ’ όνομά του [...]
[Sebastian] της Ελίζας Μπάκου
[...] Και κάπου, σε κάποια άλλη στιγμή, σε μια άλλη εποχή και ίσως σε κάποια άλλη χώρα, μια λευκή πάχνη με τη μυρωδιά της θάλασσας θα μεταφέρει την αγάπη του νεαρού άνδρα και του μικρού κοριτσιού για να μπορεί ο κόσμος να ανασαίνει ξανά και τ’ ασημένια φεγγάρια να ξεκουράζονται.
[ΔΕΚΑ ΜΕΡΕΣ ΖΩΗΣ] της Στέβης Καλογεροπούλου
Από το συλλογικό εγχείρημα συγγραφής ιστοριών με θέμα “Δέκα Μέρες Ζωής” από διαφορετικούς συγγραφείς. « Το δέκα είναι ο πρώτος στρογγυλοπoιημένος αριθμός κι η μέρα η πρώτη ολοκληρωμένη μονάδα του .» I. Έχω δέκα μέρες να απαλλοτριωθώ. Λείπει μια γραμμή…
[10 μέρες ζωής] της Χριστίνας Αγγελίδη
[...] Αν φοβάμαι κάτι, σκεπτόμενη τον χρόνο που έχει ξεκινήσει να μετρά αντίστροφα πια, είναι μήπως ο θάνατος μαζί μ' εμένα πάρει και τις αναμνήσεις μου [...]