Μπαμπά σε αγαπώ
Κι ας επιστρέφω εκδικητικά
Την όψη των νιάτων σου
Με μια μορφή απείρως περισσότερο
Θλιμμένη. Για σένα
Απογοήτευση, για μένα όμως
Πόνος.
Ισως όμως η χαρά να είναι
Μεγαλύτερη. Ποιος ξέρει
Λησμόνησε το σώμα μου
Τις παιδικές του μνήμες
Ως συμπεριφορές τις καθιέρωσε
Και απειλείται.
Εχει ατροφήσει η θέλησή μου
Και καταπιεσμένη σέρνεται
Οπου τη διατάξει
Ο νόμιμος διάδοχός σου.
Δε θυμάται για ποιο λόγο
Υποκύπτει στην περηφάνια των άλλων
Για ποιο λόγο παρακμάζει
Πάνω στα άψυχα κορμιά τους
Και περπατάει σε γυαλιά.
Δε θυμάται τη φωνή της.
Η χροιά φαίνεται πάντα ξένη.
Θα θελε να συναντούσε κάποτε
Την αληθινή της μήτρα.
Χωρίς ενοχές, για τίποτα.
