Πώς να σου πω, πόσο σε σκέφτομαι, όταν τα λόγια μου δε σε φτάνουν?
Κάθε βράδυ ξαπλώνω δίπλα σου και δε το ξέρεις.
Σε αγγίζω αόρατα μέσα απο αστεία σκίτσα και τραγούδια που σου στέλνω.
Μόνο εκεί σε βρίσκω πια.
Οι στίχοι που διαλέγω για μένα λένε… δηλαδή για σένα. Τα χεις προσέξει ποτέ;
Μπα.
Εσύ τρέχεις, δεν έχεις χρόνο.
Το λες συνέχεια.
Κάθε φορά που φεύγεις και δε με φιλάς, το λες.
Διψώ.
Πότε σταμάτησες να με θες;
Δεν είμαι σαν αυτές που κοιτάς και στέλνεις τις καρδιές σου.
Πόσες καρδιές απέκτησες;
Νόμιζα είχες μόνο μια και ήταν δική μου. Δε ξέρω πια αν έχει μείνει και κανένα κομμάτι απ’ αυτή.
Αν με άγγιζες λιγο;
Θα θυμόσουν πως είμασταν?
Στην αρχή που δεν αντέχαμε μακριά ο ένας απ’τον άλλον;
Τα χέρια σου ήταν κολλημένα στο κορμί μου σε κάθε ευκαιρία.
Πώς με τραβουσες κοντά σου, με τέτοια ανάγκη?
Θυμάσαι τη μυρωδιά μου όταν πάλευαν τα κορμιά μας, μεθυσμένα απο βότκα και απο έρωτα;
Κοίτα με.
Δεν εχω το κορμί της τάδε άγνωστης που κλέβει χρόνο από μας. Ούτε την ομορφιά της τάδε άγνωστης που σε κοιτάζει με λάγνο βλέμμα μέσα από την οθόνη σου.
Τι ψάχνεις;
Είμαι δίπλα σου εδώ. Σε όλα.
Το βράδυ που κοιμάσαι απλώνω το χέρι μου και σε ακουμπάω. Για λίγο μέσα στον ύπνο σου ξεχνιέσαι και με σφίγγεις.
Πού πας όταν ξυπνάς; Ποιός άλλος γίνεσαι; Άγγιξέ με και στο ξύπνιο σου.
Άγγιξέ με.
