Με δημιούργησες
Θέτοντας τα πάντα σε μία σειρά
Για να γίνω διαφορετικός
Δε μου έδωσες την ευκαιρία
Να επιλέξω πως θα εξελιχθώ
Ξέρεις τι θα διάλεγα
Ένα κεφάλι
Γεμάτο κόκκινα τριαντάφυλλα
Δε θέλω άλλο τα λευκά
Όσο και να τα αγαπώ
Μα είναι πια αργά
Να βρω τη δύναμη
Να τα ποτίσω
Και χαίρεσαι τώρα που μαραίνονται
Αργά και επώδυνα
Ή θεωρείς ότι ανθίζουν
Ύπαρχει όμως λόγος
Που παντού παρατηρείς κόκκινα
Μόνο κόκκινα σε δέσμες
Και γνωρίζεις ότι τα λευκά
Δίνονται μόνο ατομικά
Στον απερχόμενο θάνατό σου
Τα λευκά θα σε κατακλύσουν
Και θα γελάνε μαζί σου
Ενώ θα κλαίνε από τον πόνο τους
Αφού ο μόνος σκοπός μας
Ήταν να στάζουμε αίμα
Από τα ίδια μας
Τα αγκάθια
