Την πρώτη φορά που συνειδητοποίησα πόσο θνητή πραγματικά είμαι,
βρισκόμουν στο πάρκο. Καθιστή, περιτριγυρισμένη από αιωνόβια δέντρα, πουλιά
που πετούν εκεί που ποτέ δεν θα φτάσω, ακούγοντας φωνές ανθρώπων που
(μάλλον) ποτέ δεν θα μάθω.
Την δεύτερη φορά που συνειδητοποίησα πόσο θνητή πραγματικά είμαι, χόρευα. Και
κάπου εκεί, χαμένη σε σκέψεις και κινήσεις, σκέφτομαι. Θέλω να παγώσω αυτή την
στιγμή τώρα. Θέλω να την παγώσω, να ζήσω μέσα της, και να την φυλάω κοντά μου, και
να ξαναγυρνάω σε αυτή όταν ο αληθινός κόσμος γίνεται υπερβολικά αληθινός. Δεν θέλω
να τελειώσει αυτή η στιγμή. Δεν θέλω να τελειώσει αυτή η ζωή.
Την τρίτη φορά που συνειδητοποίησα πόσο θνητή πραγματικά είμαι, αποχαιρετούσα για
τελευταία φορά τον γατούλη μου. Κάπου εκεί, που από την μια ανάσα στην άλλη το
έμψυχο έγινε άψυχο, η καρδιά μου από ολόκληρη χίλια κομμάτια, σκεφτόμουν Σίγουρα ο
ήλιος δεν θα λάμψει αύριο. Σίγουρα η μέρα δεν γίνεται να συνεχίσει όταν έχει συμβεί
Αυτό. Μαντέψτε.
Την τέταρτη φορά που συνειδητοποίησα πόσο θνητή είμαι, ταξίδευα. Ο κόσμος
απλωνόταν από κάτω, ατελείωτη γη που έλαμπε στο απογευματινό φως, η μια χώρα να
λιώνει και να μπλέκεται στην άλλη, το χέρι μου πλεγμένο με ένα άλλο και σκεφτόμουν.
Πώς γίνεται η ζωή να συνεχίζει τόσο.. πεζά; Πώς μπορεί να μην την νοιάζει ποιος φεύγει,
ποιος μένει, τι είπε, τι έκανε. Πόσοι άλλοι κάνουν την ίδια σκέψη, κοιτούν έξω
προσπαθώντας να δουν -έστω για λίγο- μέσα από τα σύννεφα, αναπνέουν τον ίδιο αέρα,
σφίγγουν δικά τους αγαπημένα χέρια.
Αλλά, για πρώτη φορά, αυτό που με ακολούθησε μετά από αυτές τις σκέψεις δεν ήταν
πανικός. Ούτε φόβος. Εν τέλη, ο ήλιος θα ανατείλει, εγώ θα είμαι εδώ, και θα είμαστε
καλά.
Και αν δεν είμαστε καλά ρωτάς; Ε, ενταξει. Αυτό είναι υλικό για άλλη ιστορία.
