Μοχθούμε στις παρυφές του Βουνού.
Τάχατες υπάρχει κορυφή.
Ω,φλεβώδες κατασκεύασμα του Αοράτου,
ψάχνουμε τις σκαλωσιές σου.
Και κάποτε βρίσκουμε ζεστές πατιμασιές
από αρβύλες παλιές.
Τους διαβάζουμε μέχρι να χωρά το δικό μας στις λακούβες.
Με ικανοποίηση κάνουμε το πρώτο,
με ελαφρά συγκίνησις το δεύτερο
και στο τρίτο ήδη η νοσταλγία το τρέμουλο αρχίζει.
Με τον καιρό μια αντιβαρύτητα τραβά το κεφάλι μας
προς τα άνω να κοιτά.
Βαδίζοντας περιμετρικά,
απορρίπτοντας πληροφορίες του καθημερινού
μας βλέπουν ξέχωρα,
πλοιάρια στα ανοικτά,
να αντανακλούμε ήλιους
να σιδερώνονται εμπρός μας τα κύματα .
Το λιμάνι ήταν πλούσιο.
Ναυαγούς που δε φτάσανε αλλού,φιλοξενεί.
Και τόσα χρόνια το πιστέψαν,
ότι αποτυχημένοι όσοι στην Ιθάκη δε φτάσαν.
Και τώρα πρώτοι σηκώνουν βράχια και βουνά
να μας βουλιάξουν απ’την ακτή.
Τον ήλιο να σβήσουν και τί δε θα ‘διναν.
Ο Ξέρξης;
Χαμογελαστός απ’τον Λυκαβητό!
Πριν προλάβουμε να ανεβούμε γραπώνουν τη φτέρνα.
Τα δάχτυλα ως το οστό μας καρφωμένα.
Και γινόμαστε Ήφαιστοι με την πτώση
και μόλις άγαρμπα πεθάνουμε
όλη η πλάσις συγκινείται να μας δικαιώσει.
Μα εμείς επιστρέφουμε
μέσα από χείλη,ερμηνείες και μεταφράσεις
κάποτε να ανέβουμε το ξεχασμένο το βουνό
που όλη η ζωή ανταπτύσσεται γύρω απ’αυτό!
Κι εμείς βαδίζοντας περιμετρικά
μας κοιτάνε σα θεούς.
Μιας και για τους ακίνητους
εμείς ανατέλουμε και δυείουμε συνεχώς.
