[Κάλυψα με χώμα] του Μιχάλη Ντόμπια

Κάλυψα με χώμα τη στοργή σου
να μονώσω την αμοιβαία σπατάλη
Να θωρακιστώ από τις βλέψεις του παρόντος
Άρρωστη ματαίωση,βροχή που δεν έπεσε,
θυσιάζοντας τους καρπούς στους βωμούς
τη λήθης.
Τώρα μόνος στη σπηλιά μηρυκάζω
την απώλεια του χρόνου.