Σενάριο- Σκηνοθεσία: Ελένη Κορακάκη
Βασισμένο στο ομώνυμο έργο της συγγραφέως Εύας Πετροπούλου Λιανού
Βοηθός σκηνοθέτη: Μάνος Μπιλγκίν
Σχεδιασμός φώτων- φωτογραφία-Videoart- Αφίσα: ΝίκοςΤσίρος
Κοστούμια- Σκηνογραφία: Μάγδα Καλέμη
Κινησιολογία : Βαγγέλης Παπαδάκης
Μουσική –τραγούδι : Francois Cordigiani
Ηθοποιοί:Μάριος Σουγιουτζόγλου: Ζαχιρ – Γιώργος, Έλενα Μαυροπούλου – Αγάπη
Το πορτραίτο ζωγράφισε η εικαστικός Έφη Σίμου εμπνευσμένη από τη φωτογραφία του Chris Shaghal Photography -www.chrisshaghal.com-
Ένα παραμύθι σε gros plan
Λίγα λόγια για το έργο
<<Μοναξιά, απομόνωση, στέρηση. Αυτή είναι η ζωή του Ζαχιρ εδώ και 15 χρόνια στην Ελλάδα. Σ’ όλα αυτά αποφασίζει να δώσει ένα τέλος μέσα από τη δημιουργία ενός πορτραίτου που γι αυτόν αναπαριστά την ιδανική γυναίκα, τη συντροφιά, τη δύναμη που χρειάζεται για να συνεχίσει. “Αν δεν έχεις λεφτά να πάρεις την γυναίκα που αγαπάς, ζωγράφισε ένα πορτραίτο και παντρέψου το”,έλεγαν οι παλιοί στο μακρινό Ζαριστάν απ’ όπου κατάγεται. Τι συμβαίνει όταν μπερδεύεται η πραγματικότητα με τη φαντασία; Και τι θα αποδειχθεί πιο σκληρό για τον Ζαχίρ?>>, αναφέρει το πρόγραμμα της παράστασης.
Λίγα λόγια για την συγγραφέα
Η Εύα Πετροπούλου Λιανού είναι μια μποέμ παραμυθού της Αθήνας, αποπνέει μια Παρισιάνικη μποέμ νότα. Όντας σπουδαγμένη στην Γαλλία (αποφοίτησε απο το πανεπιστήμιο Licence Lettres Modernes του Παρισιού 4 Sorbonne) ξεκίνησε την σταδιοδρομία της με την έκδοση του παραμυθιού στα Γαλλικά: <
Η παράσταση
Η παράσταση φιλοξενήθηκε στον πολυχώρο Άγκυρα, σ’ ενα χώρο bar-theatre. Ο χώρος βοήθησε τη σκηνοθέτη όντας βγαλμένη από τον χώρο του κινηματογράφου. Η συγκεκριμένη δουλειά αποτελεί την πρώτη της θεατρικη παραγωγή. Ο χώρος την βοηθησε στο να περιοριστεί να συγκεντρώσει και να συμπυκνώσει την δημιουργία της σε έναν μικρό χωρο, περιορισμενο και δη να στήσει ένα σκηνικό τετράγωνο gros plan (τεχνικη καθαρα κινηματογραφική).Πολύ περισσότερο, η παράσταση είχε μια τετραγωνισμένη οπτική, που θύμιζε το κουτί της τηλεορασης.
Κρασί, ξύλο και ένα παραμύθι. Ένας νεαρός, παθιασμένος ζωγράφος μας διηγείται την ιστορία του. Μια ιστορία με αναμνήσεις από την Ανατολή, γεύση γλυκόπικρη και χρώματος κόκκινου. Το κορίτσι από τον πίνακα, έχει ζωντανή υπόσταση μόνο στα ονειρά του. Ωστόσο, γίνεται κίνητρο να ξεδιπλωθούν ανάγκες, επιθυμίες, και όνειρα για τον Ζαχίρ.Η σκληρή πραγματικότητα στο τέλος έρχεται ως αντιστάθμημα. Η σκηνοθέτης μυημένη όντας από τον κινηματογράφο στήνει την παρθενική θεατρική της δράση σε gros plan1. Σε αυτό το ορθογώνιο τετράγωνο οσαν σπιρτόκουτο η δράση εξελίσσεται. Αλλά υπάρχουν και στιγμές που ξεδιπλώνεται και πιο πέρα από αυτό. Είναι οι στιγμές όπου το αγόρι προσεγγίζει και συζητεί με το κορίτσι-φαντασίωση, στιγμές πορφυρών ονείρων. Ο Μάριος Σουγιουτζόγλου ακροβατεί αξιοθαύμαστα σε αυτό το στενό τετράγωνο. Απαγγέλει, τραγουδάει και χορεύει. Όλη η δράση κρέμεται από πίσω του σαν ουρά που στο τέλος καίγεται. Ένας ταλαντούχος νέος μας αποδεικνύει ότι ένας καλός ηθοποιός στέκεται στο ύψος του όπου και αν είναι αυτό.
Η χλωμή κοκκινομάλα κοπέλα είναι απόκυημα του καλλιτεχνικού έργου του ήρωα. Η χλωμάδα είναι δείκτης του ονείρου, του φαντάσματος, η γραμμή ανάμεσα στο πραγματικό και μη. Η Έλενα Μαυροπούλου σκοντάφτει στη γραμμή ενός ορίου. Είναι ένας χαρακτήρα που προέρχεται από το όνειρο και την πραγματικότητα, αναρωτιόμαστε κατά την διάρκεια της θεατρικής δράσης.. Είναι στιγμές: που οντας μια παγερή κούκλα δίχως πραγματικές διαστάσεις και στιγμές μιας πραγματικής υπόσταησης με ματαιωμένα όνειρα. Αυτό το μη προσδιορίσιμο του ρόλου δεν είναι απαραίτητα κακό. Γιατί, πράγματι πρόκειται για μια κοπέλα με δυσιπόστατη ταυτότητα. Ίσως, γιατί πρόκειται να μην είχε ξεκάθαρες σκηνοθετικές οδηγίες ή ίσως επειδή εκείνη έβλεπε το αμφιταλάντευμα της ύπαρξης στον ρόλο.
Η μουσική υπόκρουση της κιθάρας από τον Γάλλο Francoi Gordiagiani (<
Η γυμνή κατασκευή των φώτων τοποθετημένη κάτω οριζόντια (Νίκος Τσίρος) αντί πάνω όπως συνηθίζεται, σε έβγαζε από την θεατρική ψευδαίσθηση. Μια κίνηση που δεν εναρμονιζόταν με τα ψευδαισθησιακά-παραμυθιακά στοιχεία της παράστασης.
Μια ατμοσφαιρική παράσταση η οποία σου άφηνε την γλυκιά μέθη ενός κόκκινου ξηρού κρασιού σαν και αυτού που έπινα κατα την διάρκεια της παράστασης.
Μαρία-Ευθυμία Γιαννάτου, Θεατρολόγος.
- 1. Με την διεθνή ονομασία γκρο πλαν (γαλλ. gros plan) χαρακτηρίζεται στη φωτογραφική τέχνη και ειδικότερα στον κινηματογράφο και την βιντεοσκόπηση η λήψη φωτογραφίας ενός θέματος από πολύ μικρή απόσταση, (κοινώς κοντινό πλάνο), που καλύπτει όλη την οθόνη.
Η κοντινή αυτή λήψη γίνεται κυρίως για να αναδείξει κάποιο στοιχείο ή λεπτομέρεια που δεν μπορεί να φανεί σε κανονική απόσταση, όπως για παράδειγμα το γκρο πλαν του προσώπου ενός ηθοποιού για την ανάδειξη μιας έκφρασης, ή συγκίνησης, ή περισυλλογής κ.λπ., ή ενός ζώου αντίστοιχα, ή κάποια επιμέρους δραστηριότητα των χεριών π.χ. το κλείσιμο ή γύρισμα ενός διακόπτη κ.λπ.
Γκρο πλαν χρησιμοποιείται επίσης και για κάποια αντικείμενα μιας σκηνής για την ανάδειξη της σπουδαιότητάς τους π.χ. ένα μαχαίρι, ή ένα έγγραφο κ.λπ.
Το γκρο πλαν έχει ευρύτατη εφαρμογή σε όλα τα οπτικά μέσα αναμετάδοσης, ιδιαίτερα στις ομιλίες των πολιτικών καθώς και σε πάσης φύσεως εικονογραφημένα επιστημονικά και τεχνικά εγχειρίδια π.χ. καταλόγους ορυκτών, μηχανών, συσκευών κ.λπ. Λεπτομερέστερο του γκρο πλαν είναι το λεγόμενο «κλόουζ απ» (close-up), που για πολλούς θεωρείται συνώνυμο.
Η φωτογραφική λήψη αυτού του είδους απαιτεί ιδιαίτερες δυνατότητες της φωτογραφικής μηχανής και συγκεκριμένα του φωτογραφικού φακού, καθώς και προσοχή τόσο στο φωτισμό όσο και τη γωνία λήψης. Ως τέχνη αποτελεί μέρος της μακροφωτογράγησης.Παραπομπές:
1. Ψηφιοποιημένο αρχείο Google [https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%BF_%CF%80%CE%BB%CE%B1%CE%BD(27/03/2016)].
