όλοι μου οι φίλοι πλοία που χάθηκαν
σαν τα πουλιά πέταξαν, μακριά
οι φίλοι μου; χαμόγελα που έσβησαν
μουσικές που πλανήθηκαν
ως ήχοι άχρωμων καιρών.
Ξεραμένα φύλλα
που ο άνεμος τα σκόρπισε.
οι φίλοι μου ταξιδεύουν στα μπαρ.
Φίλοι που ξέχασαν – ξεχάστηκαν.
Ζωές σκοτεινές
μέσα σε φωτεινές παρενθέσεις.
Υπάρξεις μοναχικές που πνίγονται
σε μια ερημική θάλασσα.
Γλάροι που κατάφεραν να πετάξουν.
Όλοι μου οι φίλοι,
ψυχές που αιμορραγούν,
χαμόγελα βιασμένα
ζωές πιεσμένες
βίοι αγίων
ξεπεσμένοι στην κόλαση.
Νύχτα που περιμένει την αυγή.
Οι φίλοι μου τα βράδυα
χαζεύουν το φεγγάρι δακρύζοντας.
Ψυχοραγούν, κραυγάζοντας
για την αγάπη τους.
Νοιώθουν την ζωή τους
να λιώνει
στην καρδιά της νύχτας.
Οι φίλοι μου,
μια ”Ερατώ” με κόκκινα όνειρα.
