Δεν ήταν η βροχή
αλλά ο μονότονος ήχος μιας σύνθεσης
υποκρισίας και άγνοιας,
μια μπλε δίνη σε μια θάλασσα ζοφερών χρωμάτων,
μια ανάμειξη δειλίας και ψεμάτων στο σκοτεινό λυκόφως
ενός αλλόκοτου ονείρου.
Όχι, δεν έφταιγε η βροχή για την ατμόσφαιρα
-τόσο ηλεκτρισμένη, μια λέξη αρκούσε
για να πυροδοτήσει έκρηξη,
τα τσιγάρα είχαν σβήσει
-ισχνά, σαν άρρωστοι εραστές,
οι εξαγριωμένες σκιές
δεν μπορούσαν να βρουν πόρτα
-είχε εξελιχθεί σε τοίχο,
και το γυαλί του παραθύρου έσπασε
και διασκορπίστηκε
-σαν τον καπνό.
Η βροχή δεν ήταν ποτέ το θέμα
-πολύ κλισέ-
δεν ήταν παρά μόνο ένα ρυάκι από πικρό αίμα
που κύλησε ανάμεσά μας
εκτρέποντας για λίγο την πορεία του
-εν μέσω παλιρροϊκών κυμάτων-
προς την θάλασσα της συλλογικής αναισθησίας…
Ούτε τα δάκρυα ήταν το θέμα
-το κλάμα είναι συχνά ανώφελο κι επικίνδυνο
δαγκώνει την καρδιά χωρίς μίσος και χωρίς αγάπη.
Ο μονότονος ήχος δυνάμωσε
κρατώντας τον ρυθμό στην περίπλοκη μελωδία
μιας παράφωνης πραγματικότητας
που ρέει απ’ τα μισόκλειστα μάτια μας
και αποσύρεται
στην παγερή μανία της ηρεμίας.
