Κάθε Πάσχα ξαναζώ τον θάνατο μου.
Οι πένθιμες καμπάνες, η βαριά μυρωδιά από το λιβάνι, οι ακαταλαβίστικες
ψαλμωδίες, μου υπενθυμίζουν μια υποχρέωση που έχω να κάνω.
Να τιμώ την ανάσταση και την περιφορά του επιταφίου με τα καλοφορεμένα μου
ρούχα μαζί με όλους τους άλλους.
Κάθε φορά το προσευχητάρι καίει τα χέρια μου.
Τη στιγμή που το άνοιγα και όταν έπρεπε να προσποιούμαι ότι καταλαβαίνω.
Ότι συμπάσχω με όλη αυτή την βαριά ατμόσφαιρα και ότι κατανοώ την λόγια, την
καθαρεύουσα γλώσσα του.
Προσποίηση.
Η επιστροφή στο σπίτι ακόμη πιο βαριά
Καθισμένοι οι μη βλέποντες ο ένας τον άλλον
Καθισμένοι σε ένα τετράγωνο τραπέζι, έτοιμοι να τσουγκρίσουμε τα κόκκινα αυγά
και να
ευχηθούμε ο ένας στον άλλο καλό Πάσχα.
Κόκκινο κρασί χυμένο,
σύγκρουση σχέσεων.
Ένας σύγχρονος Μυστικός δείπνος.
Έχοντας ήδη προδώσει ο ένας τον άλλον
κάτω από το βαθύ κόκκινο τραπεζομάντιλο.
Η ανάσα μου βαριά, το στήθος μου να καίει κ εγώ να εύχομαι να ζήσω μια άλλη
στιγμή.
Η άνοιξη, η γύρη, τα αραιά παρκινγκ της γειτονιάς μου, ακόμα και σήμερα μου
υπενθυμίζουν κάθε χρόνο μια
γιορτή που παίρνουν όλοι μέρος δίχως εμένα.
Το π της λέξης πάσχα με κεφαλαίο.
Υπογραμμίζει την σπουδαιότητα της γιορτής.
Ακόμα και σήμερα λάθος το γράφω.
