|Διαφυγή| του Σταμάτη Γκαβέτα

Ασκούμουν στη λαθρανάγνωση έξω από ένα περίπτερο περιμένοντας να περάσει το λεωφορείο που επιτέλους θα με πήγαινε σπίτι να ξεκουραστώ ύστερα από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά. Το είδα να έρχεται μόνο που δεν ήταν μπλε όπως το έχουμε συνηθίσει αλλά κόκκινο. Σταμάτησε μπροστά μου και χωρίς να σκεφτώ αν ήταν το σωστό μπήκα, μουσική ρέγγε ακουγόταν από μέσα σαν κάποιο πάρτι να γινόταν. Είχα ακούσει για την ύπαρξη του αλλά δεν το πίστευα, νόμιζα ότι ήταν μύθος.
Με υποδέχεται μια όμορφη νεαρή κοπέλα με ένα δίσκο στο χέρι «Γεια σας, πρώτη φορά;» με ρωτάει χαριτωμένα, κουνάω θετικά το κεφάλι. Παρακαλώ αφήστε τα μάτια σας στο δίσκο και κρεμάστε τα αυτιά σας στα πιαστράκια των τοίχων. Τι να κάνω βγάζω τα ματάκια μου και τα αφήνω στο δίσκο, ζαλάδα μεγάλη με έπιασε καθώς άρχισα να βλέπω από άλλο ύψος. Τα πετάει σε ένα γυάλινο δοχείο με νερό που επέπλεαν και άλλα μάτια. Κρεμάω στον τοίχο τα αυτιά μου που έγραφε σε ένα σημείο πως και οι τοίχοι έχουν αυτιά!
Επειδή τα μάτια μου αιωρούνταν μέσα στο δοχείο με το νερό αισθανόμουν ότι ήμουν στο φεγγάρι και ότι υπήρχε απώλεια βαρύτητας αν και αυτό ήταν μια ψευδαίσθηση, η μόνη απώλεια που υπήρχε ήταν φρένων…Τα μάτια μου κοίταξαν προς τη γαλαρία και τα αυτιά μου έπιασαν την μπάντα με τους ξέγνοιαστους ρασταφάρι που παίζανε μουσική.
Πως βρέθηκα εδώ πέρα; Να σου μπροστά μου ένα μπαρ, από πίσω μια σοκολατί μασταφάρι σκύβει αφήνοντας να φανεί το πλούσιο ντεκολτέ της. «Grasshopper;» με ρωτάει. Πως ήξερε το ποτό μου τώρα; Με ένα βλέμμα έκπληξης απαντάω θετικά. Δεν έχω λόγια λες και κάποιος μου έκλεψε τη μιλιά! Μόλις μου σερβίρει το ποτό μου και πίνω μια γουλιά πάω να ρωτήσω τι στο καλό είναι όλα αυτά που συμβαίνουν. Πριν προλάβω βάζει το δάκτυλο της στο στόμα «Σσσσς» το φιλάει και το ακουμπάει στο δικό μου. Αν θέλετε ερυθρό το χρώμα που χύθηκε στα μάγουλά μου – και όχι μόνο εκεί – ας είναι…
Τη σιωπηρή μας συμμαχία έναντι της μπάντας ήρθε να διακόψει ένας ήχος από το κουδούνι του λεωφορείου, έπρεπε να κατέβω. Τρέχω στο δοχείο αρπάζω ό,τι μάτια βρήκα μπροστά μου, ξεκρεμάω τα αυτιά μου από τον τοίχο που τώρα έγραφε πως και τα αυτιά έχουν τοίχους, ανοίγει η πόρτα και με ένα πήδο βρίσκομαι έξω. Κάθε μέρα περιμένω να φανεί το κόκκινο λεωφορείο αλλά τίποτα, πρέπει να επιστρέψω τα μάτια και τα αφτιά που πήρα και να πάρω πίσω τα δικά μου γιατί όλα παράξενα τα βλέπω και τα ακούω…