|Στον εσωτερικό εαυτό μου| του Σωτήρη Διαμάντη

– Όπως καταλαβαίνεις σου έχω θυμώσει και σου έχω θυμώσει
αρκετά, πολύ θα έλεγα, είσαι περίεργος τύπος νομίζεις ότι είσαι
καλύτερος απ’ όλους και ότι όλοι χρειάζονται εσένα και κανέναν
άλλο, νομίζεις ότι είσαι δυνατός και βάζεις τα προβλήματα όλων
των άλλων κάτω από εσένα. Λες δεν βαριέσαι και παίρνεις υπό
την σκέπη σου ακόμα μια ιστορία ακόμα μια βλακεία που, λες, ότι
σε μαθαίνει και σε μεγαλώνει. Μπούρδες φίλε μου μεγαλειώδεις
ανοησίες ενός παιδιού που μερικές φορές γίνεται ματαιόδοξο
μέσα στην προσπάθεια του να δείξει και να γίνει πιο καλός πιο
αλτρουιστής πιο τέλος πάντων άνθρωπος και όχι ανθρωποειδές
όπως ορίζει η σάπια εποχή εκεί έξω. Η εποχή που επιβάλλει
προσοχή στον εαυτούλη του καθενός από τον καθένα και τίποτα
περισσότερο. Ανόητες αγάπες που λέει και το τραγούδι. Η πάρτη
μας να είναι καλά και ας πάει το παλιάμπελο ας ψοφήσει η γίδα
του γείτονα ας καεί το οικόπεδο του διπλανού. ΧΕΣΤΗΚΑΜΕ. Καλά
να πάθει λένε όλοι και προχωράνε και εσύ φίλε μου εξακολουθείς
να νοιάζεσαι ακόμα και αυτούς που σε πλήγωσαν που σε
έκλεψαν που σου πήραν την ανεμελιά και την παιδικότητα από
μέσα σου και την μετέτρεψαν σε άδεια πακέτα και γεμάτα
τασάκια, εξακολουθείς να είσαι άνθρωπος η τουλάχιστον να
προσπαθείς να δίνεις ότι μπορείς για να μην γίνεις μάζα για να
μην γίνεις ακόμα ένας απ αυτούς που δεν ξέρουν και δεν
μπορούν να αγαπούν που κάνουν το σεξ χόμπι και την
συντροφικότητα συνήθεια. Κοπελίτσες με του κώλους έξω και
κάγκουρες κλαρινογαμπροί με μόνο επίτευγμα τους ένα τατουάζ
με κάποια ανέπνευστη αηδία και 6 κοιλιακοί με φάρμακο
εννοείται διότι η προσπάθεια είναι βλακεία σε αυτή την εποχή.
Ότι πιο εύκολο κάνεις τόσο πιο πολύ επιβραβεύεσαι τόσο πιο
πολύ δήθεν φίλοι σου λένε «τι όμορφος» «τι καλός» «τι έξυπνος»
ΜΑΛΑΚΙΕΣ. Μεγάλες να καλύπτουν οτιδήποτε καλό και άξιο. Αλλά
εσύ είπαμε συνεχίζεις σαν το μαλάκα, συμπονείς του προδότες
και πιστεύεις στους ανθρώπους αλλά όλοι στην φέρνουν όλοι
στην φέρνουν γαμω την καταδίκη σου. Έχεις πάρει το κουμάντο
και μας έχεις γονατίσει. Αλλά δεν θα σε αφήσω. Ίσως να μην σε
αντέχω πια ίσως να έχω μπουχτίσει. Μάλλον θέλω να γίνω και
εγώ ένας από αυτούς και δεν με αφήνεις γι αυτό και θα σε
σκοτώνω…
και πάτησε περισσότερο το γκάζι. Έξω έβρεχε δυνατά και ήταν
ειδή επικίνδυνο να κινείται σε αυτό το σημείο του δρόμου μέσα
στο σκοτάδι. Ο Σάββας όμως είχε πιεί και είχε απογοητευτεί από
την ζωή. Σκεπτόταν όλα αυτά και έκλαιγε. Έκλαιγε όσο δυνατά
έβρεχε και όσο πιο δυνατά έβρεχε τόσο πιο δυνατά έκλεγε. Είχε
απογοητευτεί είχε προσπαθήσει είχε δώσει τα πάντα. Σε μια
στροφή έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου. Το αυτοκίνητο
κινήθηκε προς το γκρεμό. Εκεί κατάλαβε τι θα γινόταν. Έκανε μια
κίνηση απελπισίας και το γύρισε προς την αντίθετη κατεύθυνση
προς το βουνό ένα οροπέδιο με δέντρα. Το αμάξι έσκασε με
δύναμη πάνω σε ένα από αυτά. Χτύπησε με δύναμη το κεφάλι
του πάνω στο τιμόνι η μηχανή έσβησε και το ραδιόφωνο έμεινε
ένας θεός ξέρει πως ακόμα ανοιχτό να παίζει μουσική. Παντού
γύρω ησυχία πλέον. Η βροχή και το ραδιόφωνο είχαν μείνει μες
στην νύχτα να χαλάνε την ερημιά, μεχρι που ένα διερχόμενο
αυτοκίνητο σταμάτησε και οι επιβάτες του έτρεξαν προς το
μέρους του Σάββα.
– Έχει αίματα παντού. Φώναξε η γυναίκα που έφτασε πρώτη.
Κάλεσε ένα ασθενοφόρο, Ορέστη.
– Μήπως να τον αφήσουμε. Θα βρούμε τον μπελά μας Ελίνα.
Έχουμε και τον άλλον στο αυτοκίνητο. Θες να μας πιάσουν;
– Είναι ένας άνθρωπος που χρειάζεται βοήθεια. Συνέχισε η Ελίνα.
Αν δεν πάρεις εσύ θα πάρω εγώ.
Έτσι και έκανε. Η βροχή δυνάμωνε και ο Ορέστης πήρε το
αυτοκίνητο και έφυγε αφού πρώτα έβρισε την Ελίνα. Εκείνη έμεινε
εκεί να περιμένει μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο…